Roy-O-Rama

Zoek je informatie over Professor Layton en de Doos van Pandora? Klik dan *HIER* !

‘Voorbeeld puzzel’

Een hele tijd was er een soort mini-hype omtrent de Nintendo DS game Professor Layton and the Curious Village. Ik had er echter totaal geen interesse in want het leek me een point ‘n click adventure en daar ben ik veel te dom voor, die lukken me niet zonder walkthrough. Op aandringen van een vriendin van me ben ik de game toch maar gaan spelen en ik ben er zelfs redelijk verslaafd aan geraakt! Nu ik de game gisteren heb uitgespeeld is het tijd om er meer over te vertellen zodat meer mensen deze game gaan spelen!

Allereerst even op zoek naar het antwoord op de vraag: ‘Wat is Professor Layton and the Curious Village dan precies voor een game?’ Nou, Professor Layton is een combinatie tussen point ‘n click adventure en puzzelgame waarbij de puzzels het belangrijkste gedeelte zijn. De puzzels hangen echter in een point ‘n click frame dat de puzzels aan elkaar praat en er een verhaaltje omheen vertelt. Dit verhaal gaat over een overleden barron, zijn verloren schat (De Gouden Appel) en Professor Layton die op zoek moet gaan naar die schat. Als Layton in het dorpje van de wijlen baron aan komt blijkt dat er meer aan de hand is en niets is wat het lijkt…

Persoonlijk vond ik het best een vermakelijk verhaal en dus een heerlijke manier om een puzzelgame op deze manier te presenteren! Wat overigens wel vreemd is, is dat je soms met mensen praat en ze je best willen helpen maar je dus eerst een puzzel voor ze moet oplossen. De puzzels zijn niet altijd helemaal goed geïntegreerd dus, maar een kniesoor die daar op let. Bovendien levert het leuke comics op, zie onderaan deze pagina.

De puzzels zelf variëren van simpele optelsommetjes tot puzzels waarbij je logisch moet nadenken en van doolhoven tot zoekpuzzels; je ziet een voorbeeld op deze pagina. Voor elke puzzel die je oplost krijg je een bepaald aantal punten, Picarats. Hier kun je uiteindelijk niets mee doen, en dat is wel jammer. Mocht een puzzel te moeilijk zijn, dan kun je gebruik maken van de hint-muntjes, maar hier heb je maar een gelimiteerd aantal van. Eerst goed nadenken voor je ze inzet dus, je hebt ze misschien bij latere puzzels écht nodig (ik had er overigens nog 50 over aan het eind, dus heel zuinig hoef je er niet mee te zijn). Echte minpunten zitten er niet aan de game, dus als je het leuk vindt om puzzeltjes en raadsels op te lossen is het een echte aanrader. Wat ik wel jammer vond is dat de muziek me af en toe flink verveelde, maar goed een volumeknop en de radio lossen dit probleem op.

In Japan zijn ze overigens al weer bij deel drie uit de serie beland en aangezien dit deel langzaam maar zeker meer bekendheid krijgt is de kans dus best groot dat de volgende delen ook naar het Westen komen. Ik juich dat alleen maar toe!

Begin juli 2008 ging ik met een vriendin naar de Pathé in Scheveningen om een Pathé Unlimited abonnement af te sluiten. Met dit abonnement kun je voor 18 euro in de maand onbeperkt naar de film in elke Pathé bioscoop in Nederland. De eerste film die we gingen kijken was Happening, de nieuwste film van de makers van The Sixth Sense. De film viel een beetje tegen, maar was een prima beginfilm eigenlijk. Dat weekend volgden er nog twee films: 21: Las Vegas en The Hulk (zie verderop). In totaal ben ik naar 40 films geweest in zeven maanden tijd, zo’n zes per maand dus. Dit komt dan neer op ongeveer drie euro per film, stukken beter dan de gebruikelijke negen euro die je voor een normale film moet neertellen!

Maar goed, vanaf zondag heb ik dus geen pas meer, sinds ik geen OV kaart meer heb kost het me 2,30 per keer aan treinkaartjes en dan heb je ook regelmatig nog wat te eten en drinken erbij waardoor je toch nog snel vijf euro per keer moet rekenen gemiddeld. Als je dan elke week gaat tik je de 20 euro aan, gecombineerd met de abonnementskosten 40 euro per maand. En dat is me te duur, hoe tof het ook is. Bovendien is Maarten op wereldreis en kan hij dus niet meer mee.

In deze blog ga ik terug kijken en lijstjes produceren; verschillende top 3 lijstjes voor verschillende categorieën. En dan begin ik met de top 3 Nederlandse films want daar heb ik er maar drie van gezien en is dus het makkelijkst samen te stellen.

‘Op het Binnenhof’

1) Vox Populi: Vox Populi draait om een politicus ten tijde van verkiezingen. Zijn dochter krijgt verkering met een gewone Amsterdamse ‘jongen van de straat’ en zo komt de politicus in aanraking met de gewone burger. Hij gebruikt zijn nieuw verworven kennis tijdens zijn toespraken en plotseling schiet hij in de peilingen omhoog. Lang gaat het echter niet goed en uiteindelijk verhuizen ze met z’n allen naar Italië. De film is lekker komisch maar heeft toch ergens wel een soort van wijze les.
2) Oorlogswinter: De film naar het gelijknamige jeugdboek van Jan Terlouw. Het vertelt het verhaal van Michiel van Beusekom, een jongen van 14, die in de laatste winter van de Tweede Wereldoorlog een Britse piloot probeert te helpen zonder dat zijn vader daar van af weet. De film vertelt in principe heel volwassen het verhaal en is best aangrijpend. Alleen de scene met de achtervolging te paard herinnert je er een beetje aan dat het een film naar een kinderboek is.
3) Brief Voor De Koning: Nog een boekverfilming en in tegenstelling tot Oorlogswinter ook echt gericht op kinderen. In deze film is Tiuri bezig met de laatste avond voordat hij ridder wordt, maar deze avond wordt verstoord door iemand die hem verteld een brief te bezorgen aan de koning. Onderweg komt hij allerlei onheil tegen die hij op onverklaarbare wijze overleefd. Een prima film voor de jeugd.

Een categorie die ook wel goed te doen is, is de categorie ‘beste superheldenfilm’ waarbij de winnaar kan iedereen wel raden want die wordt door velen getipt als beste film van 2008. Ik heb het natuurlijk over Batman!

‘Why so serious?’

1) The Dark Knight: In de nieuwste Batman film wordt simpelweg het verhaal van Batman, The Joker en Two-Face verteld. Maar wel op zo’n geniale wijze (vooral wijlen Heath Ledger als The Joker) dat het meteen de beste Batman film aller tijden is! Must See (hihi) voor iedereen!
2) The Incredible Hulk: We zien Bruce Banner leven ergens in een dorpje in Brazilië, zoekend naar een oplossing voor zijn Hulk virus. Hij wordt echter ontdekt en gaat terug naar Amerika. Daar zien we hem regelmatig groen worden en verschijnt er een nieuwe vijand die misschien wel sterker is dan de Hulk zelf…
3) Hancock: Hancock is geen normale superheld, hij is altijd dronken en richt meer schade aan dan dat hij goed doet. Totdat hij een persoonlijke manager inhuurt die zijn imago op moet krikken. De vrouw van deze manager en Hancock kennen elkaar echter van vroeger alleen weet Hancock dat niet meer. Een komische twist aan het superhelden genre die helaas een té slecht einde kent. Overall echter vermakelijk!

Wat betreft tekenfilm/animatie was het eigenlijk maar een matige periode. Ik heb Wall-E en Kung Fu Panda gezien en hoewel beide erg tof waren kwamen ze lang niet op het niveau van een Shrek of Monsters Inc. Misschien dat Bolt, Up (beiden Pixar) of Monsters vs. Aliens (Dreamworks) die beide dit jaar komen beter zijn. Een ander genre dat me relatief tegenviel was het horror genre waarbinnen eigenlijk alleen Mirrors echt tof was.

De twee genres waarbinnen ik de meeste films heb gezien waren ‘comedy’ en ‘action’. Hiervoor waren de top 3 lijstjes ook echt even goed nadenken maar uiteindelijk is het toch gelukt en we beginnen met de comedy top 3:
1) Yes Man: Jim Carrey speelt een man die maar een saai leven heeft en op alle uitnodigingen een smoesje verzint zodat hij niet hoeft te gaan. Als hij naar een YES seminair is geweest en overal JA op moet zeggen verandert zijn wereld.
2) Zack & Miri Make a Porno: Als twee huisgenoten en zeer goede vrienden (M/V) geen geld meer hebben komen ze op het briljante idee een pornofilm te maken gebaseerd op Star Wars: Star Whores. Natuurlijk kan gaat er van alles mis waardoor het nog maar de vraag is of de film er uiteindelijk wel echt komt. Vergelijkbaar met American Pie qua sexgrappen, maar iets meer volwassen.
3) Anywhere but Home: Ze proberen elk jaar rond Kerstmis op vakantie te gaan zodat ze niet bij hun familie hoeven te zijn, maar als alle vluchten geannuleerd zijn en ze op TV te zien zijn kunnen ze niet anders dan de familie te bezoeken. Je begrijpt meteen waarom ze er niet van houden de familie te bezoeken…

Verder verdienen You Don’t Mess With The Zohan (niet in Pathé gezien) en Burn After Reading (geen keiharde HAHAHA-film, maar meer een WTF? HAHA-film) een speciale vermelding.

De action top 3:
1) Wanted: Er zijn een aantal mensen die meer kunnen dan de normale mens. Ze kunnen bijvoorbeeld met een pistool schieten en de kogel dan een krom traject laten vliegen. In Wanted zien we hoe een man lid wordt, getraind wordt en hoe hij achter de waarheid van de groep komt.
2) Death Race: Een film die zich afspeelt in een gevangenis waar de criminelen zich kunnen vrijkopen door een aantal auto races te winnen. Deze races zijn op leven en dood, als je verliest heb je pech en kun je ook niet meer meedoen. Een soort Mario Kart voor criminelen, uiteraard met de nodige actie en explosies.
3) Pride & Glory: Een vader en zijn zonen zijn allemaal politieagent en als er tijdens een inval een aantal agenten sterven moet een van de zonen op onderzoek uit. Hij komt er achter dat zijn familie niet helemaal zuivere koffie is, maar waar kies je voor? Je familie of de waarheid?

‘Waarom lopen die mensen altijd in pyjama?’

Speciale aandacht verdient het ‘PAC’ genre. PAC staat voor Pathé Alternatieve Cinema, wat neerkomt op filmhuis films. Filmhuis films zijn films die vaak met een kleiner budget gemaakt zijn, niet gericht zijn op het grote publiek (vaak geen bloed, geweld of sex) en een wat diepgaander verhaal hebben. Ik werd geïntroduceerd binnen dit genre met de film Bottleshock die het verhaal vertelt over Californische wijnboeren die een wijnwedstrijd van Franse wijnboeren winnen. Andere filmhuis films die ik gezien heb zijn W. (een biografie over George W. Bush), Changeling (Angelina Jolie op zoek naar haar zoon), Vox Populi (eerder vermeld), The Boy in the Striped Pyjamas (indrukwekkend verhaal over een nazi-jongetje en een Joods jongetje die vriendjes worden) en The Baader-Meinhof Komplex (onduidelijk drama over een paar linkse hippies in de jaren ’70 in Duitsland). De absolute winnaar hier is The Boy in the Striped Pyjamas. Deze film was echt zo enorm aangrijpend en kent een extreem einde. Een aanrader voor iedereen, ook als je normaal gesproken niet zo van filmhuis films houdt. Het trok mij in het begin ook niet echt…

Nou, en dat was het. Zeven maanden film kijken in verschillende Pathé bioscopen in Rotterdam en Den Haag. Het waren zeven mooie maanden en ik zal het wel gaan missen denk ik. Misschien dat ik over een tijdje weer een abonnement afsluit, maar dat is iets voor later. Voor nu is het mooi geweest. Maarten, Lillie, Jorn, bedankt voor het gezelschap!

Sommige van jullie weten het al, maar de komende tijd ben ik een beetje zielig… Twee van mijn beste vrienden waar ik zowat elke dag mee praat gaan namelijk op vakantie!

Allereerst Maarten, hij vertrekt voor ongeveer anderhalf jaar uit Nederland om een wereldreis te maken. Aanstaande zaterdag begint de reis met een vlucht naar Londen van waar hij een paar dagen later naar India vertrekt. Via een aantal landen in Azië brengt de reis hem naar Australië waar hij wil gaan werken voor een aantal maanden. Zodra Australië klaar is vertrekt het vliegtuig naar Amerika en Canada. Ook hier gaat hard gewerkt worden! Als afsluiting staat er een roadtrip van Los Angeles naar New York gepland begin 2010. De bedoeling is dat ik daar ook bij ga zijn en zo de wereldreis met Maarten afsluit. Meer over de wereldreis van Maarten vind je op zijn blog.

De tweede die vertrekt is Lillie, onder andere bekend als mijn Pathé- en RSV2-buddy. Zij vertrekt morgen al, maar gaat gelukkig niet zo lang weg. Haar reis brengt haar naar de bergen in Frankrijk waar ze stoer gaat boarden of skiën. In de negen dagen dat ze weg is zal ik een paar keer haar katten eten gaan geven en stiekem de PS3 (die vroeger van mij was!!!11!!) misbruiken zodat ik weer kan zeuren over hoe slecht Little Big Planet wel niet is. Wil je meer weten over het ski-gebied waar ze heen gaat lees dan het stukje over Les Sybelles op haar blog.

Ikzelf blijf in Nederland achter en heb me maar opgegeven voor het FOK! Worms Kampioenschap 2009 zodat ik nog enigszins een doel heb… *sniff*

Maarten, gast, het ga je goed! Ik ga mijn best doen om je wereldreis waardig met je af te sluiten in de USA in 2010! Lillie, veel plezier! (Jullie kunnen me later bedanken voor de gratis reclame voor jullie blogs)

Eindelijk een blog in de sport categorie! Maar wel eentje die niet zo leuk is… Huub Stevens heeft vandaag namelijk aangekondigd dat hij per direct stopt als trainer van PSV. Na de tegenvallende resultaten van dit seizoen geen verrassing, maar wel behoorlijk vervelend, want hoe nu verder?

‘Stevens als trainer van PSV’

Laten we even een paar jaar terug beginnen. Guus Hiddink was trainer van PSV en ‘we’ werden kampioen, haalden de halve finale van de Champion’s League en werden alom geprezen vanwege de resultaten. Vier jaar achter elkaar is PSV kampioen van Nederland geworden en steeds vertrokken er belangrijke spelers (Alex, Gomes, Cocu, etc) die op de één of andere manier toch weer vervangen werden door waardige spelers. Helaas is dit jaar alles anders, er zijn geen échte topspelers die het elftal kunnen dragen en er blijven geruchten komen over de chemie tussen spelers en trainer (die er dus niet zou zijn omdat Stevens en de Spaanstalige spelers niet boteren). De resultaten vallen tegen (geen Europese overwintering, geen beker en geen kampioenschap dit jaar) en het wordt knokken voor een plekje bij de Play-offs aan het einde van dit jaar omdat de vijfde positie waar PSV nu staat ook verre van zeker is… Een beetje jammer dus allemaal, helemaal nu PSV geen trainer meer heeft.

Maar wie moet er nu trainer worden? De komende tijd zal Wouters de zaken waarschijnlijk waarnemen, maar er moet natuurlijk wel een echte opvolger komen en dan niet zoals in de constructie van vorig jaar toen na Koemans vertrek Wouters en Vergoossen de leiding hadden. Teveel verschillende trainers werkt niet. Het liefst zou ik natuurlijk Guus Hiddink weer aan het roer zien staan, maar die zit vast in Rusland en zou wel gek zijn als hij naar PSV komt op dit moment. Wouters, Koeman, Vergoossen en Advocaat hoef ik niet meer en ik verwacht dat Verbeek dezelfde problemen gaat krijgen als Stevens had met deze selectie. Met andere woorden, ik weet het niet. Ik hoop in ieder geval wel dat Reker en zijn vriendjes snel een oplossing hebben, want dat er IETS moet gebeuren om PSV niet nog verder te laten afzakken is wel duidelijk. Het enige lichtpuntje is dat we hoe dan ook boven Feyenoord blijven dit seizoen. :’)

De korte omschrijving op de index voldoet eigenlijk al als je The Maw wilt omschrijven: voer het beestje en zorg dat hij groeit. Het is echter geen Nintendogs of iets dergelijks, de game lijkt meer op een combinatie tussen Feeding Frenzy en Super Mario.

‘WRAAARGH!’

The Maw begint als jij, een blauwe alien genaamd Frank, gevangen genomen wordt door een vijandig ras. Het vliegschip waarin je gevangen zit crasht echter en je kunt ontsnappen. Na de crash kom je één van de andere gevangenen tegen: Maw en dankzij een armband die jij vindt kun je hem onder controle houden en volgt hij je. Na een tijdje blijkt dat Maw een enorme trek heeft en alle wezens die je onderweg tegenkomt worden door hem opgegeten. De gameplay is het beste te omschrijven met een voorbeeld uit een van de eerste levels:

Op een gegeven moment komen Frank en Maw op een open veld waar één uitgang is, als je echter in de buurt komt bij die uitgang zie je dat er drie grote vleesetende planten staan waar je niet langs kunt en Maw schreeuwt het uit van angst (zie de eerste screenshot). Daar moet je dus iets op verzinnen… Je loopt wat rond door het level, je kunt Maw ondertussen vrij laten rondlopen en roepen als je hem nodig hebt. De gedeeltes dat jij alleen loopt lijken op een simpele platformgame waarbij je over verschillende gaten moet springen. Eenmaal het level verkend te hebben zie je een aantal beesten lopen die vuur kunnen spuwen. *pling* idee! Je roept Maw en laat hem zo’n beest opeten, maar wat blijkt? Maw houdt niet van heet eten en spuwt het dus meteen weer uit. Dan bedenk je dat het misschien helpt als je de vuurmonsters eerst in het water gooit zodat ze geblust worden. Als je Maw het beest nu laat opeten slikt hij het wel door en kijk, Maw verandert en kan vanaf nu ook vuur spuwen. De vleesetende planten zijn geen probleem meer en je kunt verder naar het volgende gebied. Door het hele spel heen zijn vergelijkbare situaties te vinden en Maw kan verschillende vaardigheden leren door verschillende beesten op te eten. In de laatste levels moeten deze ook vaak gecombineerd worden, eerst met vuur wat bomen weg branden, dan ergens over heen vliegen om vervolgens een grote wrakstuk omver te beuken. Het toffe is ook dat Maw steeds groter wordt en op een gegeven moment bijna schermvullend is in zijn eentje.

‘HIER blijven!’

De bovenstaande situatie schets doet je misschien vermoeden dat The Maw een ietwat gewelddadige game is, maar niets is minder waar. De schattigheid druipt van het scherm en dat komt onder andere door het kleurgebruik (veel lichte kleuren), de animaties van de personages (als je Maw voert lijkt het net een kwispelende hond) en de geluiden die Maw maakt. Bovendien raak je niet gewond als er op je geschoten wordt en kun je ook niet dood. De uitdaging in de game zit ‘m dan ook in het oplossen van de puzzels en het zoeken van alle monsters; per level zit er bijvoorbeeld een ‘Snuffle’ verstopt ergens en dit is het favoriete voedsel van Maw. Naast de achievement die je hier voor krijgt is ook de tevreden grijns op het gezicht van Maw de moeite waard om de Snuffles te zoeken.

Over het algemeen genomen is The Maw dus een leuke game, maar er zitten ook wel een aantal kleine puntjes in die verbeterd zouden kunnen worden. Allereerst loopt Frank bijzonder langzaam, het lijkt soms wel uren te duren voordat je een level hebt doorlopen en dit is vooral vervelend als je van een klif af glijdt en je het hele stuk opnieuw moet lopen. Dit brengt ons meteen bij het tweede puntje van kritiek, het is soms niet helemaal duidelijk waar je wel en waar je niet kunt lopen op een berg. Regelmatig had ik momenten dat ik ergens liep en pardoes naar beneden gleed om het hele stuk weer opnieuw te mogen beklimmen. Best frustrerend soms!

Conclusie
The Maw is weer eens een originele XBLA-game die ook nog eens erg leuk is om te spelen. Maw en Frank zijn een tof duo en, ondanks dat ze geen woord spreken, een echt karakter krijgen in de game. De gameplay is op wat kleine foutjes na prima en er zit genoeg variatie in de game om je de vier á vijf uur dat je er mee bezig bent te entertainen. Een ideale game voor de wat jongere gamer ook!

‘Geweldig’

The Maw is de eerste eigen game van Twisted Pixel en dus een prima start voor deze kleine developer die eerder meehielp met bijvoorbeeld NBA Ballers en Blitz II. The Maw kost 800 Microsoftpunten wat overeenkomt met ongeveer tien euro en er is uiteraard ook een trial-versie van te downloaden.

‘Double Pepperoni’

Het begon vorige week met de melding van iemand op FOK! die vertelde dat New York Pizza een nieuwe pizza in het assortiment heeft, de Double Pepperoni. Aangezien salami pizza’s mijn favoriet zijn sprak ik met Hemmo af om vrijdag na het tentamen daar pizza te eten en te gamen. Helaas was het kutweer en ben ik gewoon thuis gebleven. De trek in pizza bleef echter en dus surfte ik naar de site van New York Pizza om de Double Pepperoni te bestellen.

Ongeveer een half uur later belde de pizza bezorger aan om de pizza te bezorgen. Hup, pizza mee naar boven, tafel aanschuiven en Alias kijken tijdens het eten. Hoewel het een prima pizza is (gehakt, salami, ui, kaas) vond ik ‘m toch niet helemaal geweldig. De stukken ui waren veel te groot en de salami was net ff te pittig ofzo. Bovendien was de tomatensaus niet zo lekker als van de grote concurrent: Domino’s. Die zijn toch beter…

‘Gyros’

Op de zaterdag besloten Hemmo en ik dan toch maar een avond te gaan gamen, maar dan zonder pizza omdat NYP dus suckt. Wat dan wel? Het vertrouwde menu 3 van de lijst van de Kleine Bezorg Griek: gyros met twee stokjes kipsouflaki! Een heerlijk menu, vers van de grill en binnen 45 minuten bij je thuis bezorgd. Dit is gewoon altijd lekker, de kipsouflaki is de lekkerste die ik ken en qua gyros staan ze op een goede tweede plek. Alleen Pita Gyros nabij Spui in Den Haag is ietsje beter, maar dat komt vooral doordat ze daar je pita voor je maken.

Dit keer was de Griek echter wel de pita’s vergeten, maar heel erg is dat niet. De frietjes worden overigens in een losse zak meegeleverd zodat ze niet slap worden. Extra aandacht verdient de Tzaziki saus die meegeleverd wordt, deze is ook altijd lekker. Stukken beter dan de Tzaziki die je in de supermarkten kunt kopen.

‘Babi Pangang’

Op zondag waren Maarten en ik op bezoek in Roosendaal, als een soort afscheidsfeestje voor Maarten. ‘s Middags een beetje ouwehoeren en ‘s avonds zouden we Chinees bestellen. Na een rondvraag bleek dat iedereen hetzelfde wilde hebben: nasi/bami met babi pangang, fou jong hai (sp?), die gebakken vleesballen en kip saté. Angeliek ging bestellen (dit keer ouderwets met de telefoon volgens mij) en even later werd het bezorgd. Hoe de Chinees heet waar het besteld is weet ik niet, maar het was wel een aanrader! Vooral de kip saté en gebakken vleesballen was erg lekker. Ik heb gewoon twee keer een vol bord opgeschept en zat, omdat we ook een toetje moesten eten, echt vol na afloop. Enige dat ik miste was Tjap Tjoi, dat vind ik ook wel lekker eigenlijk…

Na een weekend eten laten bezorgen kan ik nu concluderen dat NY Pizza minder is dan Domino’s, de Bezorg Griek altijd lekker is maar ook soms een foutje maakt en dat ik blij ben dat ik twee jaar terug gewoon Chinees ben gaan eten waar ik het voorheen nooit lekker vond. De volgende blog over eten laten bezorgen/afhalen in de toekomst zal waarschijnlijk over Vatan, Kobi en Ricco gaan, ook alle drie erg lekker en zeer zeker de moeite waard.

De originele GameBoy is een handheld die iedereen wel kent denk ik. Het is de meest verkochte game-unit ooit (met zo’n 120 miljoen verkochte exemplaren) en het apparaat was verantwoordelijk voor een wereldwijde Tetris-gekte. In deze special kijken we even terug naar de gloriedagen van de GameBoy. De GameBoy kwam uit in 1989 en was meteen een succes, ondanks dat er twee grote (letterlijk!) concurrenten waren. De ene was de SEGA GameGear en de andere was de Atari Lynx. Beide hadden een mooi verlicht scherm dat ook nog eens echte kleuren kon produceren. Dat de GameBoy uiteindelijk de strijd won lag juist aan het feit dat het scherm simpel is gehouden (zwart-wit en klein). De batterijduur was bij de GB vele malen langer en het formaat was ook wat meer ‘hand’held. De volledige specificaties van de GB kun je overigens zien in de tabel:

Net als voor elke handheld en console zijn er ook voor de GameBoy een hele zooi accessoires uitgekomen. Standaard accu’s, opladers en oordopjes kent iedereen wel en daarom pikken we er een paar bijzondere accessoires uit. We beginnen echter met de linkkabel die bij elke GameBoy meegeleverd werd en welke het mogelijk maakt om met z’n tweeën tegen elkaar te spelen. Vooral bij het eveneens meegeleverde Tetris was dit een groot succes. GameBoys aan, kabels erin en klaar ben je, er waren geen instellingen nodig.Naast de games die geschikt waren voor twee spelers waren er ook een aantal games die geschikt waren voor vier personen. Een voorbeeld hiervan was F1 Racing welke een speciale unit meegeleverd kreeg waardoor je met vier man kon spelen.

‘Mijn hippe Carry All DLX!’

Een groot nadeel van de GameBoy was dat het scherm vrij donker was en dat er maar een enkele speaker in zat (terwijl hij wel stereo geluid aan kan). Om dit op te lossen zijn er verschillende licht-units verschenen en ook speakers waren er in overvloed. De coolste accessoire is echter de Handy Boy, deze combineerde speakers, licht en een vergrootglas in één gigantische unit. Om het af te maken gingen er extra knoppen over de GB knoppen zodat het ding net op een mini arcadekast lijkt.

Om al die accessoires en games een beetje gemakkelijk te kunnen transporteren waren er verschillende koffers te koop die allemaal plek hadden voor wat games en wat accessoires. De beste, mooiste en vooral handigste koffer was natuurlijk de Carry All DLX! Je vindt hem hieronder op de foto. In deze koffer was er plek voor de GameBoy, wat handleidingen, een lichtunit, een adapter, een accu, de linkkabel, batterijen en natuurlijk games! De laatste accessoires die we gaan bespreken zijn de GameBoy camera met bijbehorende printer. Deze twee apparaatjes veranderden je GameBoy in een heuse digitale camera die meteen je net gemaakte foto’s kon afdrukken! Helaas gebruikte het dezelfde kleuren als de GameBoy zelf, de vier grijstinten dus.

Na een aantal jaar (om precies te zijn in 1996) kwam Nintendo met een redesign van de GameBoy en toen verscheen de GameBoy Pocket. Een kleinere uitvoering die het met maar twee AA batterijen kon. Weer wat later (1998) kwam de GameBoy Color. De GBC was krachtiger en kon sommige games in kleur afspelen. Later werden er ook games ontwikkeld die enkel op de GBC gespeeld konden worden en dus niet op de oude GameBoy. De echte opvolger van de GameBoy kwam in 2000: de GameBoy Advance. Deze kende ook een aantal redesigns en de GameBoy lijn heeft er een broertje bij tegenwoordig: de Nintendo DS. De gehele GameBoy familie van Nintendo zie je hieronder, op chronologische volgorde.

‘De GameBoy-familie’

De Games
Dat de GameBoy uiteindelijk de eerste handheld-oorlog gewonnen heeft komt natuurlijk niet alleen door de batterijduur of het feit dat de GB écht portable was. Ook de games hebben een grote rol gespeeld. In het begin waren dit vooral Tetris en Mario Land, later kwam daar Pokémon nog bij. Op deze pagina vind je een overzicht van 10 grootste/bekendste/beste GameBoy games en gameseries die er in alle jaren zijn uitgekomen. De games zullen in alfabetische volgorde staan en we beginnen bij Donkey Kong Land:

Donkey Kong Land
Na de succesvolle Donkey Kong Country serie op de Super Nintendo kreeg de GameBoy zijn eigen Donkey Kong reeks. Deze Donkey Kong Land games waren qua opzet hetzelfde als de Countryreeks, maar dan aangepast voor de GameBoy natuurlijk.

Dr. Mario
Na Tetris misschien wel de beste puzzelaar op de GameBoy. In Dr. Mario moet je vervelende virussen uitroeien door met pillen van dezelfde kleur rijtjes te maken zodat ze verdwijnen. Recentelijk is er nog een remake van Dr. Mario verschenen op de GBA.

Final Fantasy

‘Final Fantasy Legend’

Final Fantasy, misschien wel de bekendste RPG reeks allertijden, heeft ook een paar delen gehad op de GameBoy. Echter, het zijn geen échte Final Fantasy games; ze hebben enkel de naam Final Fantasy Legend (I, II, III en Adventure) meegekregen zodat ze beter zouden verkopen. Final Fantasy Adventure (ook bekend onder de naam Mystic Quest) is een remake van Seiken Densetsu (de voorloper van Secret of Mana op de SNES) terwijl de Legend serie remakes zijn van de SaGa games welke nooit in het Westen verschenen.

Kirby
Natuurlijk ontbreekt onze roze zuiger niet op de GameBoy. Helaas is hij (of zij?) op de GB niet roze, maar gewoon grijs. Kirby’s Dream Land bevat een tweetal delen en in beide is het de bedoeling Kirby te begeleiden in zijn doel om de grootste veelvraat van Dream Land te worden.

Mario Land/Wario Land

‘Super Mario land’

De Mario platformreeks op de GameBoy heeft een beetje een gek verloop. Het begon met Super Mario Land dat gevolgd werd door, je raadt het al, Super Mario Land 2. In beide games kwam er geen Bowser aan te pas, iets dat heel opmerkelijk is voor een Mario game. Iets dat Mario Land 2 wel deed was een nieuw lid van de familie introduceren: Wario. De eindbaas van deze game kreeg zijn eigen reeks (beginnend bij Mario Land 3: Wario Land) en tegenwoordig zien we hem nog steeds opduiken in Mario games als Mario Kart en Mario Tennis. Wario Land 2 en 3 verschenen voor de GameBoy Color.

Metroid II
Samus kreeg op de GameBoy een volwaardig vervolg in de Metroid serie. Het is dit keer geen port van een van de NES of SNES delen, maar een apart verhaal. Nadat Samus in Metroid 1 de kwaadaardige Mother Brain had uitgeschakeld keert ze terug om wat onafgemaakte zaken af te ronden.

Pokémon
Pokémon is waarschijnlijk de meest succesvolle serie van Nintendo sinds Mario zelf. Er zijn op dit moment meer dan 175M exemplaren van de gameserie verkocht en nog steeds is het razend populair. In Pokémon is het de bedoeling dat je zoveel mogelijk beestjes (Pocket Monsters) vangt en ze traint om uiteindelijk de beste trainer te worden. Naast de vele games zijn er ook films, een cartoon en een hoop goodies.

Tetris

‘Tetris’

Tetris. Dé game die iedereen aan het gamen kreeg. Vaders, moeders, neefjes, nichtjes, broertjes, zusjes, opa’s, oma’s en de buurvrouw. Ze wilden allemaal je GameBoy lenen en niet meer afgeven omdat ze verslaafd waren. Verslaafd aan Tetris. Kreten als “AAARGH WAAR BLIJFT DIE LANGE??!!” zal iedereen zich nog wel kunnen herinneren. Tetris veranderde handheld gamen voorgoed en maakte het bij iedereen een bekend fenomeen.

The Legend of Zelda: Link’s Awakening
Uiteraard is er ook een Zelda op de GameBoy verschenen. Ditmaal speelde de game zich niet af in Hyrule, maar op een eiland waar Link aanspoelde. Het draaide in Link’s Awakening allemaal om de Windfish die Link wakker moest maken zodat hij terug kon keren naar Hyrule. Typische Zelda deuntjes en geluidjes en een heerlijke Zelda sfeer ontbreken niet.

Turtles
De Teenage Mutant Ninja Turtles waren begin jaren negentig helemaal hip en kregen naast een tekenfilm en merchandise ook een aantal games. In elke Turtles game koos je één van de vier groene helden en ging je alle bad-guys te lijf totdat je bij Shredder was. Turtles was een side-scrolling beat ‘m up in de stijl van Double Dragon en de oude Ninja Gaiden.

Je zal misschien wat games missen op deze pagina, maar dat hou je altijd. We kunnen immers niet 100-en games gaan bespreken. Verder hebben we bewust alleen GameBoy games gekozen, dus geen game als Super Mario Bros DX of Metal Gear Solid, dit waren immers GameBoy Color games. En haal nu allemaal maar weer die GameBoy van zolder en ga terug in de tijd. *pling*

Dit artikel verscheen eerder op FOK!games

New York City behoeft natuurlijk weinig introductie. Iedereen weet dat het een grote stad is waar het Vrijheidsbeeld staat, er op 11 september 2001 wat vliegtuigen in een gebouw vlogen en Times Square een groot plein is met veel lichtreclame. Ikzelf ben er twee keer geweest. De eerste keer was als afsluiting van een rondreis in het Westen van Amerika en de tweede keer was als achtdaagse stedentrip. Omdat ik beide keren een aantal dingen dubbel heb bezocht, zoals bijvoorbeeld het Vrijheidsbeeld, zal ik gewoon wat algemene impressies geven van deze enorm gave wereldstad.

Als je geland bent op één van de vliegvelden, waarvan JFK het bekendst is, kun je op verschillende manieren bij je hotel komen. Je kunt de bus bijvoorbeeld de bus of metro nemen, maar het is natuurlijk veel toffer om een taxi te nemen. Deze wereldberoemde gele taxi’s zie je altijd in de films dus als je in NYC bent ga je in ieder geval één keer met zo’n taxi! De overige keren dat je het openbaar vervoer nodig hebt ga je met de metro die helemaal niet duur is dankzij de verschillende passen waarmee je onbeperkt kunt reizen naar alle leuke bestemmingen die New York je biedt. De grote vraag is alleen, waar begin je? Heel simpel, met mijn handige weekindeling!

Een goed begin is wat mij betreft Times Square en haar directe omgeving. Hier vind je een heleboel restaurants, hotels en winkels en dat is de eerste dag precies wat je nodig hebt. Ga eten bij Planet Hollywood of TGIF en kijk in film in de enorme bioscoop om de hoek. Verder zit er een enorme Toys ‘r Us op Times Square die ook zeker de moeite waard is om te bezoeken, de videogames-sectie is groter dan de gemiddelde Intertoys in Nederland!

De tweede dag is het tijd om een aantal voorbereidingen te treffen voor de rest van de week. Je moet een soort museumkaart kopen zodat je een aantal belangrijke dingen kunt gaan zien, je moet de metro-kaart kopen zodat je onbeperkt van de metro gebruik kunt maken en je moet op zoek naar Applebee’s voor een overheerlijk ontbijt: croissant met gebakken ei en bacon! Zodra dit allemaal gedaan is wordt het tijd voor de eerste ‘attractie’: het Vrijheidsbeeld! Met de boot wordt je vanaf het vaste land naar Liberty Island gevaren waar je rond het grote beeld kan lopen. Tegenwoordig is het helaas niet meer mogelijk om het beeld te beklimmen. Na het Vrijheidsbeeld kun je eventueel nog door naar het immigratie-museum op het naastliggende eiland of je gaat terug naar het vaste land. Nadat je terug bent is het tijd voor een bezoekje aan Wallstreet waar je in één van de kleinere eettentjes een lekker broodje kunt eten als lunch.
‘s Middags gaan we richting het voormalige World Trade Center om te kijken wat er nu staat. De bouw van het nieuwe WTC gaat niet geheel volgens plan, maar als het goed is wordt er gewerkt aan een nieuw WTC. Wat opvalt hier rondom het oude WTC is dat het wat rustiger en stiller leek dan in de rest van New York. Ik weet niet of dat nu nog steeds zo is, maar ik vond het opmerkelijk toen ik er in 2003 was. Omdat je van het WTC een beetje down raakt is het ‘s avonds tijd om te lachen in een van de comedy clubs. Je hebt keuze uit onder andere stand up comedian of improv, wat je kiest is helemaal aan jezelf natuurlijk. Let er alleen wel op dat er altijd een addertje onder het gras zit als je goedkope kaartjes op straat koopt (verplicht vooraan en 100 dollar drank kopen bijvoorbeeld).

Dag drie is gereserveerd voor een dagje naar de dierentuin, en dan specifiek The Bronx Zoo. Met de metro ga je het hele eind van Manhattan naar The Bronx, een wijk in het noorden van New York. In de dierentuin zijn allerlei beesten te zien en hoewel ze niet iets unieks hebben is de dierentuin dankzij de afmetingen zeker de moeite waard. Bezoek zeker even het gorrila gedeelte en neem het treintje dat je achterlangs heel veel dierenverblijven neemt. Een dagje in de dierentuin is vrij vermoeiend, zeker als het 100 graden Fahrenheit is, maar we gaan in de avond gewoon nog meer doen: het Empire State building bezoeken. Het Empire State building is een enorm hoog gebouw waar je naar de 80e verdieping kunt gaan om een fantastisch uitzicht te hebben over de stad. Als het donker is, is dit helemaal indrukwekkend natuurlijk met al die lichten.

Op de vierde dag gaan we het wat rustiger aan doen en een beetje chillen in Central Park. Hier is ook een kleine dierentuin maar die is niet echt de moeite waard, de beesten uit Madagascar zitten er niet meer . Wat je wel in Central Park moet doen is een beetje in het gras liggen, een wandeling maken dwars door het park heen en kijken (eventueel zelfs meedoen) bij de verschillende honkbal wedstrijdjes die er zijn. ‘s Avonds kun je weer een filmpje pakken of een Broadway musical gaan bekijken.

Dag vijf is de dag dat we allerlei culturele dingen gaan doen, we pakken een drietal musea en beginnen op het leger/luchtvaart museum dat zich op een groot oorlogsschip bevindt. Deze boot ligt op loopafstand van Times Square en bestaat uit twee lagen. Op het dek zelf staan allerlei gevechtsvliegtuigen en beneden is er van alles te zien over verschillende oorlogen. Erg tof is ook de Concorde waar je doorheen kunt lopen. Het blijft zonde dat deze niet meer vliegen… Na het luchtvaartmuseum gaan we richting Central Park voor de volgende twee musea. Als eerste komt het American Museum of Natural History, een museum waar je de Amerikaanse natuurgeschiedenis ziet door de jaren heen. Levensgrote opgezette olifanten, leeuwen, Indianen, negers, cowboys en allerlei andere planten, dieren en volkeren worden er getoond. Het tofste van het hele museum staat overigens in de hal: een dinosaurus skelet. Als afsluiting van onze culturele dag doen we het Guggenheim. Een wat kleiner museum met vooral kunst. Nadeel van dit museum is dat je er geen foto’s mag maken, behalve vanuit de centrale hal. In alle andere musea mochten we gewoon fotograferen.

De zesde dag is een belangrijke dag! We gaan namelijk shoppen! Er zijn tal van winkels in New York die de moeite waard zijn om te bezoeken. Natuurlijk heb je de Nintendo World Store in het Rockefeller Center, een groot winkelcentrum met tal van verschillende soorten winkels en een gigantisch eet gedeelte. Verder is er een grote Disney-store, een enorme Virgin muziekwinkel en het warenhuis der warenhuizen: Macy’s. Als je genoeg geld hebt gespaard is vandaag de dag om dat allemaal uit te geven. Hou er overigens wel rekening mee dat de BTW aan de kassa pas verrekend wordt, er komen nog een paar dollars bij de prijs op het kaartje. Tip voor de douane: pak alles uit, haal overal de labels van af en doe de nieuwe kleding gewoon tussen de vuile was.

De laatste dag van onze week in New York gebruiken we om rustig alles weer in te pakken en ons naar het vliegveld te begeven. Afhankelijk van welke vertrekhal je hebt (een goede taxichauffeur zet je af bij de juiste) kun je daar nog wat eten bij de Mac en de laatste souvenirtjes kopen. In de twee keer dat ik er geweest ben heb ik nog niet eens alles gezien. Ik wil bijvoorbeeld nog een keer naar een Wal*Mart (hoeft uiteraard niet per sé in New York) en ik moet nog eens met Tessa naar een Broadway musical (bij deze beloof ik dat ja). Bovenaan het to-do-in-New-York-lijstje staat echter Oud en Nieuw vieren. Het lijkt me geweldig om met de enorme mensenmassa op Times Square af te tellen en de bal te zien vallen…

Over minder dan twee maanden is het weer tijd voor Trance Energy! Na het gigantische succes van vorig jaar (Marco V, Ferry Corsten EN Tiesto) denk je misschien dat het dit jaar allemaal wel minder moet zijn, maar niets is minder waar! Allereerst komt Armin van Buuren een paar plaatjes draaien en Armin is natuurlijk altijd fantastisch, maar ik kijk zelf meer uit naar de set van het Egyptische duo Aly & Fila.

Wie? Aly & Fila! Ik ken ze zelf ook nog niet zo lang maar ze hebben onwijze indruk gemaakt al. Het begon allemaal tijdens de 300e uitzending van A State of Trance. Voor dit jubileumnummer had Armin een aantal gasten uitgenodigd die in Den Bosch aan de Pettelaarse Schans een feestje gingen bouwen. De zeven-uur durende show begon met een DJ-duo: Aly & Fila. Het begin van deze set hoor je in het volgende ‘filmpje’:

Heerlijke trance, en dat gaat zo ruim een uur door! Na wat meer zoekwerk kwam ik er achter dat ze niet alleen simpelweg plaatjes aan elkaar draaiden, maar ook een eigen radioshow hebben. Deze is genaamd ‘The Future Sound of Egypt’ en is elke maandag te beluisteren via DI.fm. Inmiddels zijn we aanbeland bij aflevering 65 en ze zijn niet van plan te stoppen!

Op Trance Energy zal het de eerste keer zijn dat ik live bij een set van ze aanwezig ben en ik kijk er echt naar uit. Ik heb ze al een tweetal keer gemist toen ze in Speakers in Delft draaiden en ook in Den Bosch was ik er niet bij helaas (kun je nagaan). Zelfs als ze tegelijk draaien met Armin, er zijn meerdere zalen, ga ik naar Aly & Fila! Dit keer MOET ik er bij zijn!

Korte introductie
De Virtual Boy is één van de grootste flops in de geschiedenis van de game-industrie. De Virtual Reality console van Nintendo gaf je de indruk dat je écht 3D-games aan het spelen was door gebruik te maken van twee afzonderlijke beelden voor zowel je linker als je rechteroog. Helaas kreeg je er wel knallende koppijn van na een tijdje. Toch is het een uitermate interessante console geweest!

Het apparaatje heeft maar een jaar in de winkels gelegen (zomer 1995 – zomer 1996) en meer dan 100.000 units zijn er destijds niet verkocht in Amerika en Japan samen. Er waren 770.000 units geproduceerd in eerste instantie, deze zijn door de jaren heen wel gewoon nog verkocht. In Europa is de Virtual Boy nooit uitgebracht. Tegenwoordig is de Virtual Boy een gewild item voor de (Nintendo) verzamelaar/retro-gamer en een Virtual Boy in goede staat en in doos kost al snel zo’n 150 euro op Ebay, een flinke som voor een flop. Wat is de Virtual Boy nou eigenlijk en wat maakt het apparaat zo bijzonder?

Wie maakte de Virtual Boy?
De man achter de Virtual Boy, Gunpei Yokoi, kwam op 10 september 1941 op de wereld en groeide uit tot één van de belangrijkste mensen bij Nintendo. Hij werd door toenmalig directeur Yamauchi bij Nintendo gehaald om speelgoed te ontwikkelen en Yokoi kwam onder andere met de Ten Billion Barrel en de Love Tester, een apparaatje dat kon bepalen of twee mensen bij elkaar hoorden.

Langzaam maar zeker schakelde Nintendo om van speelgoed naar videogames en Yokoi begon met het maken van Game & Watch speeltjes. Deze kleine LCD spelletjes waren er in vele soorten en maten, zowel enkelscherms als dubbelscherms. Het grootste succes van Yokoi was echter de originele GameBoy. U allen welbekend natuurlijk. De Virtual Boy was begin jaren ’90 het volgende project van Yokoi maar deze flopte dus helaas en in augustus ging Yokoi weg, beschaamd door het falen van de Virtual Boy. Na Nintendo ging Yokoi met Bandai samenwerken om de Wonderswan te ontwikkelen die hij helaas nooit in uiteindelijke vorm heeft gezien omdat hij overleed na een auto ongeluk op 4 oktober 1997.

Hoe werkt de Virtual Boy?
Simpel gezegd werkt de Virtual Boy met aparte beelden voor je linker- en je rechteroog. Elk oog ziet een apart beeld en samen worden deze beelden door je hersenen dan omgezet tot een beeld dat je ervaart als 3D. Doordat er gebruik gemaakt wordt van LED displays zijn de kleuren enkel rood en zwart. De manier waarop de beelden gepresenteerd worden lijkt erg op die ‘3D’-films waarbij je zo’n groen-rood brilletje op moet die je bijvoorbeeld in Disney-parken ziet. Op het plaatje zie je hoe een samengesteld beeld er uit ziet. Omdat elk oog een aparte laag te zien krijgt ontstaat er een ruimtelijk effect.

Doordat je met je hoofd op het scherm zat en je ogen en hersenen hard moesten werken om het beeld goed te laten doorkomen kwam het nogal eens voor dat je misselijk werd tijdens het spelen met de VB. Nintendo wist dit en daarom was de minimum leeftijd van het apparaat ook 7 jaar. Daarnaast stond er op elke pagina van de handleiding een waarschuwing over voldoende rust tussendoor en hadden de games een ingebouwde timer.

Specs:

Accessoires:
Voor de Virtual Boy zijn nooit echt veel accessoires uitgekomen omdat het ding geflopt is. We gaan daarom maar gewoon alle hardware onderdelen bespreken. Allereerst was er natuurlijk de headunit en de bijbehorende standaard. In de headunit gebeurde het allemaal, je stopte de controller er aan de onderkant in, de games gingen er achter in en dan keek je naar binnen alsof het een kijkdoos was. De bijgeleverde standaard zorgde ervoor dat je er een beetje normaal in kon kijken zonder rare houdingen aan te nemen (of je moest op je rug gaan liggen met de headunit op je ogen).

De controller was een combinatie tussen een aantal verschillende Nintendo controllers. Je ziet duidelijk twee handvatten die je later terug ziet komen in de Cube-controller, daarnaast was de voorkant uitgerust met start, select, A en B wat van de NES controller komt. De L- en R-knoppen zaten al op de SNES. De twee vierpuntsdruktoetsen waren nieuw, maar die hebben we nooit echt teruggezien (of je moet de rechtse gaan vergelijken met de gele knoppen op de N64 controller). De powerknop zat overigens ook op de controller, met deze knop kon je de Virtual Boy aan- en uitzetten. Achterop de controller zat de accu waar zes (6!) AA batterijen inmoesten waarmee je dan een vijftal uur kon gamen. De VB had erg veel energie nodig om te functioneren. Gelukkig was er ook een accu die je op het elektriciteitsnetwerk kon aansluiten.

De Games:
De Virtual Boy werkte, net als alle Nintendo consoles op dat moment, met cartridges. Deze cartridges waren groter dan de Gameboy spelletjes, maar stukken kleiner dan die van de SNES of N64. Het aantal games dat is uitgekomen op de Virtual Boy is erg klein en daarom geven we gewoon de hele lijst met uitgekomen games:

Van al deze games was Wario Land de enige échte topper. De game speelt hetzelfde als de gebruikelijke Wario platformergames die ook op andere consoles als de GameBoy en Nintendo Wii verschenen. Enige verschil was dat je nu op zowel de voorgrond als de achtergrond kon lopen waarbij je dus echt diepteverschil zag. Op dit diepteverschil na was er trouwens weinig ‘virtueels’ aan de game. Ook V-Tetris, een andere topper, had gewoon 2D gameplay en alleen de achtergrond wekte een 3D indruk. Toppers die wel 3D gameplay hadden waren Mario Tennis en Virtual Bowling. Bij beide games was vooral het effect dat de bal groter en kleiner maakte als hij dichterbij kwam of verder weg ging erg indrukwekkend. Hierdoor kon je zien wat de kracht van de Virtual Boy was en dat er toch meer in had gezeten dan dat er uiteindelijk uitgehaald is.

Uit de lijst met gecancelde games zijn ook een aantal interessante titels te noemen. Zo was Donkey Kong Country 2 oorspronkelijk gepland voor de Virtual Boy en werd hij pas later naar de SNES overgezet waar hij uitkwam als Donkey Kong Country 2: Diddy’s Kong Quest. En wat te denken van Goldeneye, ook een game van Rare? Bekende titel toch? Echter was deze game een action racer en geen FPS zoals Goldeneye op de N64 later zou worden. Andere games die gepland stonden voor de Virtual Boy waren onder andere Bomberman, Virtual Mario Land en Worms. Het feit dat er dus géén Bomberman en géén Worms op de Virtual Boy zijn verschenen zeggen genoeg. Beide games komen standaard op elke console wel uit omdat het bekende namen zijn die altijd wel verkopen.

Ondanks dat de Virtual Boy flopte en het eigenlijk ook niet helemaal goed uitgewerkt is kan ik niet anders dan respect hebben voor Nintendo’s beslissing om het ding te gaan maken. Innoveren is nodig in elke industrie en dat bewijst de Wii nu ook, nog nooit werd er zoveel geld uitgegeven aan games en consoles, ondanks de economische crisis! Helaas voor de Virtual Boy is een goed idee niet altijd genoeg.

Dit artikel is eerder al verschenen op FOK!games.