Roy-O-Rama

De korte omschrijving op de index voldoet eigenlijk al als je The Maw wilt omschrijven: voer het beestje en zorg dat hij groeit. Het is echter geen Nintendogs of iets dergelijks, de game lijkt meer op een combinatie tussen Feeding Frenzy en Super Mario.

‘WRAAARGH!’

The Maw begint als jij, een blauwe alien genaamd Frank, gevangen genomen wordt door een vijandig ras. Het vliegschip waarin je gevangen zit crasht echter en je kunt ontsnappen. Na de crash kom je één van de andere gevangenen tegen: Maw en dankzij een armband die jij vindt kun je hem onder controle houden en volgt hij je. Na een tijdje blijkt dat Maw een enorme trek heeft en alle wezens die je onderweg tegenkomt worden door hem opgegeten. De gameplay is het beste te omschrijven met een voorbeeld uit een van de eerste levels:

Op een gegeven moment komen Frank en Maw op een open veld waar één uitgang is, als je echter in de buurt komt bij die uitgang zie je dat er drie grote vleesetende planten staan waar je niet langs kunt en Maw schreeuwt het uit van angst (zie de eerste screenshot). Daar moet je dus iets op verzinnen… Je loopt wat rond door het level, je kunt Maw ondertussen vrij laten rondlopen en roepen als je hem nodig hebt. De gedeeltes dat jij alleen loopt lijken op een simpele platformgame waarbij je over verschillende gaten moet springen. Eenmaal het level verkend te hebben zie je een aantal beesten lopen die vuur kunnen spuwen. *pling* idee! Je roept Maw en laat hem zo’n beest opeten, maar wat blijkt? Maw houdt niet van heet eten en spuwt het dus meteen weer uit. Dan bedenk je dat het misschien helpt als je de vuurmonsters eerst in het water gooit zodat ze geblust worden. Als je Maw het beest nu laat opeten slikt hij het wel door en kijk, Maw verandert en kan vanaf nu ook vuur spuwen. De vleesetende planten zijn geen probleem meer en je kunt verder naar het volgende gebied. Door het hele spel heen zijn vergelijkbare situaties te vinden en Maw kan verschillende vaardigheden leren door verschillende beesten op te eten. In de laatste levels moeten deze ook vaak gecombineerd worden, eerst met vuur wat bomen weg branden, dan ergens over heen vliegen om vervolgens een grote wrakstuk omver te beuken. Het toffe is ook dat Maw steeds groter wordt en op een gegeven moment bijna schermvullend is in zijn eentje.

‘HIER blijven!’

De bovenstaande situatie schets doet je misschien vermoeden dat The Maw een ietwat gewelddadige game is, maar niets is minder waar. De schattigheid druipt van het scherm en dat komt onder andere door het kleurgebruik (veel lichte kleuren), de animaties van de personages (als je Maw voert lijkt het net een kwispelende hond) en de geluiden die Maw maakt. Bovendien raak je niet gewond als er op je geschoten wordt en kun je ook niet dood. De uitdaging in de game zit ‘m dan ook in het oplossen van de puzzels en het zoeken van alle monsters; per level zit er bijvoorbeeld een ‘Snuffle’ verstopt ergens en dit is het favoriete voedsel van Maw. Naast de achievement die je hier voor krijgt is ook de tevreden grijns op het gezicht van Maw de moeite waard om de Snuffles te zoeken.

Over het algemeen genomen is The Maw dus een leuke game, maar er zitten ook wel een aantal kleine puntjes in die verbeterd zouden kunnen worden. Allereerst loopt Frank bijzonder langzaam, het lijkt soms wel uren te duren voordat je een level hebt doorlopen en dit is vooral vervelend als je van een klif af glijdt en je het hele stuk opnieuw moet lopen. Dit brengt ons meteen bij het tweede puntje van kritiek, het is soms niet helemaal duidelijk waar je wel en waar je niet kunt lopen op een berg. Regelmatig had ik momenten dat ik ergens liep en pardoes naar beneden gleed om het hele stuk weer opnieuw te mogen beklimmen. Best frustrerend soms!

Conclusie
The Maw is weer eens een originele XBLA-game die ook nog eens erg leuk is om te spelen. Maw en Frank zijn een tof duo en, ondanks dat ze geen woord spreken, een echt karakter krijgen in de game. De gameplay is op wat kleine foutjes na prima en er zit genoeg variatie in de game om je de vier á vijf uur dat je er mee bezig bent te entertainen. Een ideale game voor de wat jongere gamer ook!

‘Geweldig’

The Maw is de eerste eigen game van Twisted Pixel en dus een prima start voor deze kleine developer die eerder meehielp met bijvoorbeeld NBA Ballers en Blitz II. The Maw kost 800 Microsoftpunten wat overeenkomt met ongeveer tien euro en er is uiteraard ook een trial-versie van te downloaden.

‘Double Pepperoni’

Het begon vorige week met de melding van iemand op FOK! die vertelde dat New York Pizza een nieuwe pizza in het assortiment heeft, de Double Pepperoni. Aangezien salami pizza’s mijn favoriet zijn sprak ik met Hemmo af om vrijdag na het tentamen daar pizza te eten en te gamen. Helaas was het kutweer en ben ik gewoon thuis gebleven. De trek in pizza bleef echter en dus surfte ik naar de site van New York Pizza om de Double Pepperoni te bestellen.

Ongeveer een half uur later belde de pizza bezorger aan om de pizza te bezorgen. Hup, pizza mee naar boven, tafel aanschuiven en Alias kijken tijdens het eten. Hoewel het een prima pizza is (gehakt, salami, ui, kaas) vond ik ‘m toch niet helemaal geweldig. De stukken ui waren veel te groot en de salami was net ff te pittig ofzo. Bovendien was de tomatensaus niet zo lekker als van de grote concurrent: Domino’s. Die zijn toch beter…

‘Gyros’

Op de zaterdag besloten Hemmo en ik dan toch maar een avond te gaan gamen, maar dan zonder pizza omdat NYP dus suckt. Wat dan wel? Het vertrouwde menu 3 van de lijst van de Kleine Bezorg Griek: gyros met twee stokjes kipsouflaki! Een heerlijk menu, vers van de grill en binnen 45 minuten bij je thuis bezorgd. Dit is gewoon altijd lekker, de kipsouflaki is de lekkerste die ik ken en qua gyros staan ze op een goede tweede plek. Alleen Pita Gyros nabij Spui in Den Haag is ietsje beter, maar dat komt vooral doordat ze daar je pita voor je maken.

Dit keer was de Griek echter wel de pita’s vergeten, maar heel erg is dat niet. De frietjes worden overigens in een losse zak meegeleverd zodat ze niet slap worden. Extra aandacht verdient de Tzaziki saus die meegeleverd wordt, deze is ook altijd lekker. Stukken beter dan de Tzaziki die je in de supermarkten kunt kopen.

‘Babi Pangang’

Op zondag waren Maarten en ik op bezoek in Roosendaal, als een soort afscheidsfeestje voor Maarten. ‘s Middags een beetje ouwehoeren en ‘s avonds zouden we Chinees bestellen. Na een rondvraag bleek dat iedereen hetzelfde wilde hebben: nasi/bami met babi pangang, fou jong hai (sp?), die gebakken vleesballen en kip saté. Angeliek ging bestellen (dit keer ouderwets met de telefoon volgens mij) en even later werd het bezorgd. Hoe de Chinees heet waar het besteld is weet ik niet, maar het was wel een aanrader! Vooral de kip saté en gebakken vleesballen was erg lekker. Ik heb gewoon twee keer een vol bord opgeschept en zat, omdat we ook een toetje moesten eten, echt vol na afloop. Enige dat ik miste was Tjap Tjoi, dat vind ik ook wel lekker eigenlijk…

Na een weekend eten laten bezorgen kan ik nu concluderen dat NY Pizza minder is dan Domino’s, de Bezorg Griek altijd lekker is maar ook soms een foutje maakt en dat ik blij ben dat ik twee jaar terug gewoon Chinees ben gaan eten waar ik het voorheen nooit lekker vond. De volgende blog over eten laten bezorgen/afhalen in de toekomst zal waarschijnlijk over Vatan, Kobi en Ricco gaan, ook alle drie erg lekker en zeer zeker de moeite waard.