Roy-O-Rama

Na Volume 1 komt natuurlijk Volume 2, dat snapt een klein kind van twee zelfs. Tijd dus om The Book of Games V2 te bespreken. Allereerst valt op dat de globale opzet van het boek gelijk is gebleven: het begint met een voorwoord, wat geschreven artikelen om af te sluiten met een overzicht van noemenswaardige games die uitgekomen zijn in de tijd tussen V1 en V2 (ongeveer 2006/2007).

Qua artikelen hebben we er nu een stuk of negen waarbij onderwerpen aangesneden worden als de wederopkomst van Nintendo, muziek in games, games als kunst, MMORPG en game-iconen. Het MMORPG artikel heb ik overgeslagen, het interesseert me werkelijk geen reet en ik hoef er ook niets over te lezen. De wederopkomst van Nintendo kennen we ook al en inmiddels heeft de geschiedenis het artikel al ingehaald omdat het geschreven is toen de Xbox 360 nog voor liep qua wereldwijde verkopen. Desalniettemin een best aardig geschreven stuk dat vooral leuk is voor de mensen die niet dagelijks het gamenieuws checken.

‘Een game-pagina’

De stukken over games als kunst en muziek in games zijn beide erg interessant om te lezen en het voordeel van een boek is dat je mooi art-tekeningen kunt plaatsen op goed papier. Kunst komt wat mij betreft dan een stuk beter over dan op een monitor. Bovendien worden er verschillende technieken behandeld en wordt er uitgelegd wat cell-shading nou precies is. Het muziekartikel volgt direct op het kunstartikel en sluit daarom best mooi aan. Er wordt vooral gekeken naar Westerse ‘componisten’ en games als Hitman en Splinter Cell worden aangehaald. Persoonlijk vind ik het erg jammer dat Japanse muziek niet behandeld wordt want games als Final Fantasy en Mario Galaxy hebben nog altijd de mooiste soundtracks, tijdlozer ook. Uiteraard komt Guitar Hero ook aan bod.

Bij game-iconen denk ik als snel aan Mario natuurlijk, maar de in dit boek gebruikte voorbeelden Solid Snake (Metal Gear Solid) en Lara Croft (Tomb Raider) zijn ook uitstekende voorbeelden. Vooral Solid Snake is interessant omdat je hem ouder ziet worden in de verschillende games waarbij hij in het vierde deel nog net geen rollator nodig heeft. Dit is nog niet eerder vertoond in een game-serie. Het hele artikel zet je wel even aan het denken over character-design; vaak ga je gewoon spelen zonder je te beseffen dat er vrijwel altijd flink nagedacht is over de hoofdpersoon. Uiterlijk, karakter, dialogen, alles is belangrijk om een binding te krijgen tussen speler en hoofdpersoon.

Het grootste verschil met het eerste deel is dat de game-info net even anders gepresenteerd wordt. Het overzicht van de game, inclusief beschrijving is wat duidelijker en alle games staan nu in een normale categorie wat vooral fans van de oude adventures zal behagen. Iets dat wel een beetje stom is, is dat er nu de gemiddelde score bij vermeld wordt die de game gehaald heeft. Ik vind dit niet echt passen in een boekenreeks die een encyclopedie nabootst en al helemaal niet zonder er bij te vermelden welke gemiddelde score het is; Gamerankings? Metacritic? Geen idee! Ook staat er bij de helft van de games een NA (not available) omdat de score nog niet duidelijk was bij het ter perse gaan van het boek. Een beetje een epic fail dus als je het mij vraagt!

Gelukkig zijn de artikelen in het boek redelijk interessant dus en overall is V2 dus wel ietsje beter dan V1. Echt overtuigd ben ik echter zeker niet. Binnenkort komt V3 uit en dit is de laatste kans die ik de reeks geef, als die niet de must-have is die het kan zijn dan laat ik de serie rusten. Vooralsnog is The Book of Games dus helaas nog steeds niet verplichte kost voor de echte gamer die wat meer wil lezen over zijn hobby.