Roy-O-Rama

Hey Maarten!

Ook maart was weer een bewogen maand hier in Nederland, maar dat maakt allemaal niet uit. De lente is immers weer begonnen en de zon schijnt zo af en toe weer eens. Het regent soms nog wel flink, maar het wordt langzaam warmer en warmer. Het moeilijke deel van de lente, de switch naar de zomertijd, ben ik goed door gekomen. De belangrijkste gebeurtenis was natuurlijk mijn verjaardag en ik begin dus met je te bedanken voor je brief en kado! Het was misschien niet het grootste, maar het kwam in ieder geval van ver weg. Ik gebruik de boekenlegger op dit moment echter nog niet omdat ik vooral bezig ben met Dragon Quest V op de Nintendo DS… Lezen ga ik wel weer doen binnenkort, ik weet alleen nog niet wat. Misschien One Flew Over the Cuckoo’s Nest, of misschien The Machine, of misschien wel het boek van Armin van Buuren dat ik op FOK! gewonnen heb… Keuzes, keuzes. Lees jij eigenlijk veel boeken op je vakantie?

Over Armin van Buuren gesproken; hij viel op Trance Energy een beetje tegen. Ik weet niet of dat kwam omdat ik teveel van hem verwacht, of omdat hij gewoon zijn dag niet had. Ik heb die nacht meer genoten van DJ’s als Judge Jules en John O Callaghan. Naast Trance Energy was er uiteraard ook nog mijn weekendje Brussel met Lillie, dat was ook erg gaaf!

Het grote nieuws van deze maand was overigens de recessie en alle trammelant er om heen. Eerst kwam de bevestiging dat we daadwerkelijk in een recessie zitten, toen gigantische schommelingen op de beurs (alweer ja :’) en toen eindelijk het plan van aanpak van het kabinet. Natuurlijk was de oppositie het hier niet mee eens, en vooral Wilders vond het stom dat hij geen inspraak had en liep stampvoetend de Tweede Kamer uit. Iets dat overigens ook met de crisis te maken heeft en veel in het nieuws is zijn de bonussen van managers en hoge mensen in een bedrijf. Overal gaan nu stemmen op dat die afgeschaft moeten worden en Wouter Bos is heel erg boos enzo dat er bedrijven zijn (bijvoorbeeld ING) die wel bonussen hebben uitgekeerd.

Wat betreft voetbal kruipt Feyenoord héél langzaam uit het diepe dal, ze staan zo rond de 10e plek. Degraderen zullen ze niet dit jaar en ze hebben zelfs van PSV gewonnen! PSV is nog altijd kwakkelende, niet zo erg als Feyenoord, maar goed gaat het niet met een vijfde plek op de lijst. Daar zullen ze ook wel eindigen vrees ik en dan is het hopen op een gunstige winnaar van de beker zodat ze Europees voetbal hebben volgend jaar. Hoe het precies zit met die verdeling weet ik overigens niet, het is dit jaar WEER anders dan de afgelopen jaren. Het Nederlands elftal doet het verder erg goed! Ze staan fier bovenaan in hun kwalificatie-poule met 12 punten uit vier wedstrijden. Afgelopen zaterdag wonnen we met 3-0 van Schotland en woensdag moeten we tegen Macedonië en als we die winnen zijn we wel zeker van een plek op het WK in Zuid Afrika! Bert van Marwijk is zooooveel beter dan Marco van Basten als coach! Ben blij dat die tegenwoordig bij Ajax zit!

De grootste hype van afgelopen maand waren de tieten van die blonde NOS nieuws-chick. Er zijn op een gegeven moment beelden van de NOS uitgelekt waarop de voorbereidingen van het journaal te zien waren. En die ging gedeeltelijk over haar tieten, en dus was het groot nieuws. Ze was zelfs bij De Wereld Draait Door en er is ook een ringtone van. Persoonlijk vond ik het weer typisch een hype om niets voor mensen die nooit op internet komen.

Na de NOS tieten was POWned het meest in het entertainment nieuws. Ze hebben op 27 maart bekend gemaakt dat ze het benodigde ledenaantal hebben gehaald (ruim boven de 50.000) en de kans is dus vrij groot dat ze een echte omroep worden. Ikzelf ben ook lid omdat GeenStijl met FOK! een deal had gesloten wat neer kwam op een gratis FOK! pimp abonnement en een gratis POWned lidmaatschap. En gratis is altijd goed, dus ben ik lid geworden.

Tot slot de Xbox 360. Qua games is het errug rustig en mis je helemaal niets. Ik ben zelf zo’n beetje bezig met backlog gaming (Eternal Sonata is op dit moment aan de beurt) en probeer Fallout 3 ergens op de kop te tikken voor 20-25 euro. Eerstvolgende grote game is waarschijnlijk Prototype voor mij, en dat is pas in juni! De GDC2009 was ook al niet zo boeiend. Ach, nu heb ik meer tijd voor de studie, dat dan weer wel.

Oh! Voordat ik het vergeet. Ik heb sinds kort weer eigen internet! Via ipact/BBned. Binnen acht dagen na de aanvraag werkte het en is hun gelukt wat KPN in zeven weken steeds maar niet lukte. Qua snelheid zitten we op zo’n 850 kbs, best aardig voor 0 (nul) euro! Ja, je leest het goed, dit abonnement is een soort secundaire arbeidsvoorwaarde van Kim en haar baas betaalt alles. Eindelijk kan ik weer online gamen op de 360, ik ben bijna Elite-rank in Rainbow Six Vegas 2. Zodra ik dat gehaald heb ben ik klaar met de game en wordt het tijd dat Ubisoft Rainbow Six Londen aankondigt.

Tot de volgende maand en vergeet niet veel foto’s te maken van de F1-pitspoezen volgende week!

De Game Developers Conference is niet zo groot als bijvoorbeeld de Tokyo Game Show, de E3 of de Games Convention, maar meestal wel leuk om eventjes te volgen. Zo ook dit jaar waarin er weer verschillende dingen getoond en aangekondigd zijn. Het meest opvallende stukje hardware dat ik gezien heb komt niet van Sony of Nintendo, maar van een nieuwe speler: OnLive. Dit apparaatje heeft een aantal in- en uitgangen: stroom, internet en audio/video en je kunt hiermee nieuwe games spelen direct op je TV. De game wordt dan als het ware gestreamd zoals je nu bijvoorbeeld YouTube filmpjes bekijkt op internet.

Hoe veel het gaat kosten, welke games er precies komen (in ieder geval Burnout Paradise) en hoe het technische aspect in elkaar steekt (staat er voor iedere gamer een Xbox 360 aan de andere kant van de kabel?) is nog allemaal onbekend. Het idee is in ieder geval dapper en ik ben benieuwd of het een serieuze concurrent van PC’s en consoles kan worden!

Microsoft is voor mijn gevoel wat afwezig op de GDC. Ik heb niet echt games gezien voor de 360 waarvan ik denk ‘die wil ik spelen!’. Het enige dat bekend is gemaakt is dat Atari de game Tales of Vesperia gaat uitgeven in Europa in juni 2009. Bijna een jaar nadat Vesperia in de USA verscheen, maar hij komt in ieder geval! Ik weet alleen niet zeker of ik ‘m moet gaan kopen. De laatste tijd vind ik RPG’s fijner om te spelen op een handheld (DS, PSP) en zijn de console RPG’s toch minder aantrekkelijk… Naja, we zien in juni wel, sowieso heb ik eerst tentamens!
Het meest boeiende nieuws over de 360 wat mij betreft was nog de nieuwe developers kit waarmee nieuwe games gemaakt en getest worden. Dit apparaat lijkt op ee gewone 360 maar heeft een dikkere harde schijf en is anders van kleur. Hij is wel echt heel mooi qua design en kleurstelling!

Voor de PlayStation 3 (en Portable) geldt hetzelfde verhaal als voor de 360: niet echt veel bijzonders. Wel is er een nieuw filmpje verschenen waarin God of War III gameplay getoond is. De kwaliteit van het filmpje is brak en het duurt niet echt lang, maar het voelt wel als God of War, en dat is goed! Ik hoop dat ik geld voor een PS3 heb zodra de game uitkomt… Oh, en er is getoond hoe inFamous er uit gaat zien als je jezelf als een klootzak gedraagt in de game. De mooie blauwe electriciteit wordt rood, net als je hele aura. Het lijkt er toch steeds meer op dat inFamous een vette game gaat worden, ondanks mijn eerdere twijfels.

De grote ‘winnaar’ op de GDC was eigenlijk Nintendo. Ik heb in december mij Wii verkocht omdat het apparaat al maanden niet aan had gestaan. Ook alle games, op Mario Galaxy en Paper Mario na, zijn weg. Ik mis de Wii ook totaal niet, maar toch wist Nintendo me enigszins te verbazen. Allereerst hebben ze eindelijk een oplossing voor het opslagprobleem, binnenkort kun je Virtual Console games rechtstreeks naar een SD kaart (tot 32GB) downloaden en direct daar van af spelen. Het is geen HDD, maar een prima oplossing! Verder wordt de Virtual Console uitgebreid met arcadegames die rechtstreeks overgebracht worden zoals ze in de oude arcadehallen gespeeld werden en heeft Square-Enix aangekondigd dat ze meer gaan leveren op WiiWare en Virtual Console met als belangrijkste titel Final Fantasy IV – The Years After, een vervolg op FFIV.
Bovendien is er flink wat meer verteld over de Nintendo DSi, de nieuwe Nintendo DS. Zo krijg je gratis 1000 punten om te besteden in de DSi-ware shop (ongeveer 10 euro) als je een DSi koopt en registreert voor oktober. In deze DSi-shop zit dan onder andere een speciale Wario Ware game die gebruikt maakt van de ingebouwde camera op de DSi. Ook verschijnt er een nieuwe Zelda game waarin Link een machinist wordt.

Al met al is de GDC dit jaar niet super boeiend, maar toch best interessant. Het leuke is ook dat ik dit soort events tegenwoordig niet meer zo intensief volg als voorgaande jaren toen ik nog bij FOK!games zat. Toen keek ik alle conferenties live en was ik meteen nieuws aan het posten van die conferenties. Tegenwoordig blader ik door Gamefront en Eurogamer en kom zo meer dan genoeg te weten.

Peggle is al een tijdje populair onder de PC-gamers en sinds kort kunnen ook console- en handheldgamers met deze game aan de slag. De bedoeling van de game is vrij simpel: je schiet van bovenaf een balletje in een level en daarmee probeer je alle andere balletjes, maar met name de oranje, weg te spelen. Om het interessant te maken heb je een gelimiteerd aantal ballen, verschillende power-ups en verschillende level lay-outs.

En dat was het, meer is Peggle in principe niet. Het klinkt misschien een beetje simpel en suf, maar dat is het zeker niet. Er is iets in Peggle dat onwijs verslavend werkt en je uren lang geboeid naar je TV kan laten staren, denkend over de richting waarin je het volgende balletje schiet. De game kent een aantal verschillende manieren om te spelen. Allereerst is er de gewone single player waarbij je verschillende werelden en levels moet uitspelen. Elke wereld heeft een apart karakter als balletjesschieter, inclusief specifieke speciale kracht. Deze krachten variëren van ‘multiball’ tot ‘vuurbal’ met welke je allerlei speciale trucjes kunt uithalen. Als je de hele singleplayer hebt doorgespeeld ben je Peggle Master en kun je verder gaan met de single player challenges of online je kunsten vertonen tegen andere spelers. De challenges beginnen vrij simpel met 35 in plaats van 25 oranje balletjes, maar gaan verder naar bepaalde, belachelijk hoge scores die je alleen met mazzel lijkt te kunnen halen.

Online kun je kiezen uit twee verschillende opties: Peg Party of Duel. In Peg Party speel je met twee tot vier spelers tegen elkaar, ieder in zijn of haar aparte level. Het doel is hierbij uiteraard een zo hoog mogelijke score zien te halen zodat je er met de overwinning van door gaat. In Duel is het doel hetzelfde, maar speel je maar met twee personen. Bovendien zit je met je tegenstander in hetzelfde level wat enig tactisch inzicht vereist, want zodra je de laatste oranje bal wegschiet kom je in Fever Mode die een flink aantal bonuspunten kan opleveren. Als jij dus 20 van de 25 oranje ballen weg schiet kan het alsnog gebeuren dat je verliest omdat de tegenstander in Fever Mode de lucky 100.000 punten binnen weet te slepen. Dit maakt Duel tot een erg leuke variant op Peggle!

Het filmpje wat je hier onder kunt bekijken laat een stukje uit Peg Party zien en geeft meteen een goed beeld van de gewone gameplay van Peggle. Schiet het balletje, aanschouw hoe hij overal tegenaan ketst en met dat ketsen de andere balletjes wegwerkt. In dit level zitten vier draaiende molens als moeilijkheid; andere levels hebben weer andere obstakels of bewegende ballen om het moeilijk te maken.

Conclusie
Peggle is een enorm verslavend spelletje dat je blijft spelen. Ik weet niet precies wát het is, maar de aantrekkingskracht van de game is onwijs groot, zowel online als offline. Steeds weer probeer je jouw score te verbeteren en steeds weer blijf je uitproberen of een schot nou iets beter gaat als je wat meer naar links richt… Het is verbazingwekkend om te zien dat iets dat zo simpel van opzet is zo kan blijven boeien. Een echte aanrader voor iedereen die XBLA gebruikt om tussen de grote games door even lekker iets simpels te spelen.

Peggle is de nieuwste Xbox Live Arcade game van Popcap welke ons eerder al Bejeweled en Feeding Frenzy gaven. De koning van de casual games houdt zijn naam hoog met Peggle welke voor 800 Microsoft punten te downloaden is van de Xbox Live Marketplace

Op Superkoei staan zoals gezegd al verslagen van dag 1, dag 2 en dag 3 en daar komt een eigen blog vandaag nog bij. Het lijkt daarom alsof er onwijs veel te beleven is in Brussel maar dat is niet helemaal waar. Brussel is best een leuke stad, maar na drie dagen heb je ook wel alles gezien ook. Desalniettemin was het een gaaf weekend waarin we toch aardig wat gezien hebben.

Het grote voordeel van het weekend was dat alles gratis was aangezien ik het als prijs had gewonnen op mijn werk: twee hotelovernachtingen, vervoer en een flinke som zakgeld. Omdat ik Lillie mee had genomen had ik haar de opdracht gegeven om toffe bezienswaardigheden uit te zoeken, dit was me in Parijs en Egypte ook goed bevallen dus ik wist dat het wel goed zou komen. Ik had zo bijvoorbeeld de eerste avond lekker tijd voor mezelf en Dragon Quest V terwijl Lillie hard aan het werk was om de planning voor de dag erna in elkaar te flansen! Dat beviel me wel…

Maar goed, terug naar het begin. Vrijdagochtend ging om negen uur de wekker aangezien ik rustig wakker wil worden met een goed ontbijt. Na de laatste spullen te hebben ingepakt ging ik om elf uur richting station voor de trein van 11:33u. In Rotterdam moest ik overstappen op de internationale trein naar Brussel en daar zou mijn reismaatje ook aanschuiven. We zaten lekker relaxed in de eerste klasse van de trein waarbij je meer zitplek hebt en ook nog eens minder medepassagiers.

Tegen 14u waren we in Brussel en daar moesten we op de Grote Markt onze Brusselpas ophalen die toegang tot het OV en een flink aantal musea gaf. Daarna een McChicken eten bij de Quick en op naar het hotel. Het Radisson SAS EU hotel ligt in de Europese wijk, vlakbij het Europarlement en een park. Meer wist ik niet, dus we moesten nog even goed zoeken en twee keer de weg vragen voor we er waren. Volgende keer toch maar even vooraf uitzoeken hoe je er komt…

Na het inchecken en het droppen van de tassen zijn we weer richting Grote Markt gegaan om daar een klein museum in te gaan waar ze wat Brusselse geschiedenis lieten zien. Een aparte kamer in dit Broodhuis was ingericht als kledingkast voor Manneken Pis, één van Brussels bekendste trekpleisters. Omdat we echte toeristen waren moesten we hier ook even naar toe natuurlijk maar het is echt belachelijk dat het beeldje zoveel aandacht krijgt. Woohoo, een plassend standbeeldje! Naja, toch maar de verplicht foto’s maken met als leukste de foto’s van fotograferende toeristen. Omdat het nog te vroeg was om te gaan eten en te laat om nog een museum te bezoeken gingen we een korte stadsomloop doen langs de oude binnenste stadsmuur. Hier is niet veel meer van over, maar op sommige plekken zie je nog wel wat gebouwen/stukken steen staan midden tussen moderne gebouwen of soms zelfs IN een nieuw gebouw. Na de stadswandeling hebben we even gekeken naar een restaurantje om wat te eten en vervolgens zijn we terug naar het hotel gegaan. Lillie had immers nog wat werk te verrichten!

Na een heerlijke nachtrust zijn we rond 10u opgestaan om te gaan ontbijten. Dit was erg goed geregeld en je had onwijs veel keus: broodjes, boterhamme, croissantjes, verschillende soorten warm en koud beleg, fruit, etc. Ik ging voor een broodje kaas en een croissantje met spek om af te sluiten met een appel voor de vitamines! Ons eerste doel van vandaag was het Museum van de Vlaamse Beeldkunst, oftewel het stripmuseum. Vooraf leek me dit een van de leukste plekken om te bezoeken maar dat viel tegen. Ze hadden vooral pagina’s uit strips hangen waarvan bijna alles ook nog eens Franstalig was. Ook het tijdelijke anime/manga gedeelte was maar matig. Het zegt ook wel wat als het winkeltje in het museum leuker is om doorheen te lopen dan het museum zelf… De tijd die we door het tegenvallende stripmuseum over hadden hebben we gevuld met een museum dat op de ‘reservelijst’ (mijn persoonlijke reisgids had alles gecategoriseerd) stond: het geldmuseum van de Nationale Bank van België. Na twee grote authentieke kamers waar vroeger overleg werd gehouden tussen de belangrijke geldmannetjes kon je via verschillende kamers alles leren over geld en de geschiedenis en waarde er van. Leuk om te zien zijn de biljetten uit Afrika die 500.000.000.000 waard zijn (omgerekend een euro of twee), de oude munten en de waarde van levensmiddelen door de jaren heen. Tegenwoordig is ECHT alles duurder dan vroeger!

In onze middagpauze hebben we even wat gedronken in het park naast het Paleis want na de pauze zou er bij dat paleis de wisseling van de wacht zijn. Helaas ging dat niet door, er stonden uberhaupt geen paleiswachters? Eén van de twee kleine blunders van de reisgids. Helemaal teleurgesteld moesten we toch door, dit keer naar het Scientastic Museum. De museum is één grote doe-plek voor kinderen waar ze allerlei natuurverschijnselen uitgelegd krijgen aan de hand van ‘proefjes’. Spelen met licht, geluid en beeld is erg leuk om te doen, ook als je al 27 bent!

Als afsluiter van de zaterdag was er het Atomium, een bouwwerk dat ontworpen is voor de Wereldtentoonstelling in 1958. Het bestaat uit negen bollen waarvan je een aantal kunt betreden. Met een snelle lift ben je zo in de bovenste bol waarna je kunt afdalen naar de andere bollen. Binnenin de bollen is niet veel te beleven, maar het is toch best een grappig bouwwerk dat je even gezien moet hebben. Het Atomium is nog het leukst om foto’s te maken eigenlijk Met de Metro zijn we daarna richting Hallepoort gegaan omdat daar in de buurt een restaurant zou zitten dat lekker eten had voor weinig geld. Hier kwam de tweede gids-faal, het restaurant was gesloten op zaterdag! Dan maar de wijk in om vervolgens bij een klein Italiaans restaurant lekkere pizza te eten. Net als de eerste dag was dit overigens goedkoper dan begroot en dus was mijn portemonnee ook blij!

Op de laatste dag stonden er na (hetzelfde) ontbijt nog een aantal restjes op het programma waarvan het Natuur Historisch Museum de eerste was. Deze lag vlak bij het hotel en heeft als belangrijkste item een dinosauriër zaal met een flink aantal (bijna) volledige skeletten. Pronkstuk is de Iguanodon familie: acht van deze beesten zijn in de buurt van Brussel gevonden en staan nu op twee manieren in het museum. Je kunt in één zaal zien hoe ze gevonden werden in de klei en in een andere staan ze met z’n achten bij elkaar te chillen. Ze hadden naar de Iguanodon familie ook nog skeletten van een Ovirapter, Triceratops, Stegosaurus, T-Rex, Dimetrodon en nog vele anderen! Echt onwijs gaaf om te zien allemaal. Bovendien waren er nog wat interactieve items waarin je spelenderwijs dingen kan leren over dino’s. In de andere zalen van het Natuur Historisch Museum waren onder andere opgezette zoogdieren, gesteenten, insecten en onder-water beesten te zien. Hier maakte het skelet van een Blauwe Vinvis best wel wat indruk door zijn omvang.

Na dit natuurmuseum was het tijd voor een wandeling naar het Jubelpark dat gebouwd was om de onafhankelijkheid van Brussel te vieren. Belangrijkste gebouw in dit park was een grote triomfboog waar je onder door kan lopen! Prima locatie in ieder geval voor een Kanjer en wat Sisi aangezien het vrij warm was en ik de heuvels van Brussel een beetje beu begon te worden. Vanuit het Jubelpark gingen we door naar het laatste item van het weekend: De Hallepoort. De Hallepoort is een overgebleven gebouw van de oude Brusselse stadsmuur en je kon hier ook in. Op verschillende verdiepingen werden verschillende dingen getoond als wapens, gilde-items en schilderijen. Best aardig om te zien, maar niet bijzonder. We kwamen bij de Hallepoort ook vooral voor het ‘panoramische uitzicht over de stad Brussel’ dat je kon aanschouwen als je op de bovenste verdieping rondom het gebouw liep. Na wat zoekwerk (de bordjes op de deuren kloppen niet) waren we eindelijk buiten en konden we tussen de kantelen door het uitzicht aanschouwen. Het jammere is dat tegenwoordig Brussel een aantal hogere gebouwen heeft en het panoramische uitzicht wat tegenvalt. Ze missen daar ook een aantal typisch Brusselse gebouwen, enige dat ik kon spotten was het Atomium.

Op weg naar het Centraal Station zijn we nog even langs het Paleis van Jus-Ti-Tie gelopen dat er groot en indrukwekkend uit zag. Op het station hebben we nog even een laf magnetron opgewarmd broodje met wat frietjes gegeten (de enige ‘maaltijd’ die echt slecht was) om vervolgens de trein naar huis te nemen. In de trein nog even wat Picto-Image en Bomberman tegen elkaar spelen in in Delft hebben we afscheid genomen. Rond 20u was ik thuis en nog voor twaalf uur lag ik te slapen.

Oh, en de ansichtkaart komt er aan hoor oudjes, maar jullie kennen me dus die komt vanuit Delft…

Dead Space is, net als eerder Mirror’s Edge, zo’n game die op zich wel potentie heeft, maar in een verkeerde periode uitkomt. In de maanden oktober, november en december speelt iedereen namelijk de grote titels op een console (Fallout, Fable, Gears 2, etc). Dat is elk jaar zo, en dus ook afgelopen jaar. De maanden die volgen op de eindejaarsdrukte, vooral februari en maart, zijn mooie perioden om dit soort games te gaan spelen omdat er veel minder uit komt dat de moeite waard is om te spelen (het feit dat Dead Space maar 15 euro was speelt mee).

Dead Space is een game die zich afspeelt in de ruimte (space) en waarbij er een hoop mensen dood gaan/zijn (dead). De titel is dus vrij duidelijk, maar Dead Space is geen suffe space-marine shooter zoals Halo of Killzone gelukkig. Dead Space is een survival-horror die heel sterk lijkt op Resident Evil 4, een last-gen game welke verscheen op Cube, PS2 en Wii. In Dead Space speel jij Isaac, een techneut die op missie is om een ruimteschip te fixen. Samen met een chick en een neger ga je op onderzoek uit en al snel blijkt dat er iets niet pluis is… Eenmaal op het schip aangekomen sterven er al snel twee gewone crewleden door een aantal bloeddorstige monsters/aliens. Rennen geblazen dus! Om weer veilig thuis te komen moet je zorgen dat je eigen schip en het grote ruimteschip weer opgestart worden en de kutklusjes die daarbij horen (batterijen halen, platformen verschuiven en monsters doden) zijn voor jou bestemd en daarmee begint jouw avontuur door de donkere gangen van de USG Ishimura, het door aliens overgenomen ruimteschip.

Ik zei het eerder al, de game lijkt op Resident Evil. Niet alleen omdat het een third-person-‘over-de-schouder’-survival-horror (wat een genre!) is, maar ook qua gameplay. Je loopt door donkere gangen, komt op bepaalde punten een shop tegen en er zijn maar beperkte save-punten. Het voordeel van Dead Space is overigens wel dat je kan lopen en schieten tegelijk, iets dat in Resident Evil nog steeds niet kan. De game krijgt hierdoor iets meer vrijheid en dat is zeker handig later in het spel als de vijanden groter en sneller worden. Dead Space heeft bovendien nog het voordeel dat er genoeg ammo en healthpacks voor handen zijn op easy, je kunt je dus volledig richten op de donkere gangen en de vijanden. Genoeg ammo en health betekent overigens niet dat de game niet eng of spannend is, de kracht van de game zit hem in de momenten waarop de gebeurtenissen plaats vinden en hoe ze in het verhaal gestopt zijn. Je weet nooit helemaal wie en wat je kan vertrouwen of wanneer de volgende alien jouw hoofd van je romp wil knabbelen…

Gaandeweg de game wordt er steeds meer duidelijk over de geschiedenis die vooraf ging aan jouw bezoek aan de Ishimura. Welke rol speelt je vrouw? Is die neger wel te vertrouwen? Zijn er nog stiekem ergens overlevenden? Hoe ziet de eindbaas er uit? Ga de game spelen en je krijgt antwoord op al deze vragen, het is de moeite!

Ja beste Roy-O-Rama lezers, jullie lezen het goed! Ik ben bezig met een grote lente-schoonmaak. Normaal geloof ik niet zo in grote schoonmaakbeurten, maar omdat ik een nieuwe stofzuiger heb gekregen van mijn ouders was het een mooi moment om eens goed mijn kamers een beurt te geven (hihi). Om te kunnen stofzuigen moest ik eerst de vloer leeghalen en dus moesten de wasmanden leeg en de Kerstboom weg, naar bovenop mijn kast. Maar aangezien daar geen plek was ben ik daar maar mee begonnen, toen mijn Kerstspullen goed lagen en mijn bordspellen netjes uitgelijnd op de kast stonden was het tijd om de was op te vouwen.
Hier diende het volgende probleem zich meteen aan: de was paste niet meer in de kast erbij. Tijd om de kast maar eens goed op te ruimen. Twee uur en een volle vuilniszak met oude kleding verder ziet de kast er weer helemaal keurig uit, alsof mijn moeder de was nog deed!

Nadat de kast ingeruimd was en de vloer leeg was het tijd om de stofzuiger eens goed uit te testen. Deze 2000W Siemens stofzuiger, met drie verschillende borstels, zuigt als een baby aan een tiet! De vloer werd keurig schoon; stof en haren verdwenen als sneeuw voor de zon! Dat kan ik best vaker doen eigenlijk, het ziet er allemaal net even wat beter uit…
Omdat ik flink de smaak te pakken had ben ik na de slaapkamer maar meteen begonnen aan de woonkamer. De twee grootste problemen hier zijn mijn buro en mijn tafel: beide liggen he-le-maal vol met zooi. Als eerste ging ik aan de slag met de tafel, hierop lagen nog allemaal boodschappen, gebaksbordjes, achievement-guides, bestek, lege glazen, etc. Dat moest eerst opgeruimd worden dus om er daarna een doekje overheen te halen en de kruimels en vlekken weg te werken. De lege tafel werd aan de kant geschoven, net als burostoel en -mat, bank, drumstel en sub om ook hier flink te gaan zuigen. Uiteraard wel met de andere borstel als die in de slaapkamer gebruikt is!

Op dit moment staan nog op de planning mijn buro en ik ga denk ik mijn TV-meubel ook nog even doen. Als dit allemaal voor de tentamens gedaan is kan ik met een gerust hart studeren zonder dat ik me druk hoef te maken over het opruimen.

Na twee delen TV series is het nu tijd voor het derde deel uit de reeks. Dit keer ga ik cartoons, oftewel tekenfilms, opsommen die ik tof vind. Ook dit keer weer een alfabetische volgorde, te beginnen met de meest recente: Afro Samurai.

Afro Samurai heeft al een eigen blog gehad en daar verwijs ik jullie dan ook naar toe. Sinds gister heb ik het vervolg (Resurrection) en ook daarvan zal ik laten weten hoe deze was.
De videogame die gebaseerd is op Afro Samurai schijnt overigens tegen te vallen. Een beetje jammer, maar misschien ooit voor negen euro?

Family Guy is de meest vreemde cartoon van het lijstje. Qua opzet lijkt het op The Simpsons (vader, moeder, drie kinderen en een hond) maar de familie Griffin is compleet van het pad. Bovendien kunnen zowel de hond als de baby praten… Het leuke aan Family Guy is dat het eigenlijk nergens over gaat, de familie maakt redelijk normale dingen mee, behalve in de flashbacks. In een bepaalde situatie zegt één van de personages altijd ‘just like that one time with’ en dan begint de flashback die dus te bizar voor woorden is. Daarnaast gaat Family Guy altijd zo ver door met het herhalen van woorden/acties dat het weer leuk wordt. De humor in Family Guy is lastig uit te leggen trouwens, je moet het zien en je moet er van houden.

Futurama komt van de makers van The Simpsons en dat merk je aan de intro, de tekenstijl en de humor. Futurama is echter wat ‘moeilijker’ wat betreft de humor, subtieler. De serie speelt zich af 1000 jaar in de toekomst en de hoofdpersoon, Fry, komt daar terecht als hij ingevroren wordt en 1000 jaar later weer ontdooid. In de toekomst komt hij terecht bij een ver familielid (die nu dus veel ouder is) en een warrige professor is. Daarnaast is de liefde van zijn leven een een-oog, Leela. In Futurama zitten, net als bij de Simpsons, referenties en kritische noten naar de Amerikaanse samenleving maar worden ze nu geprojecteerd op de toekomst, inclusief alien-rassen en space-flight. Robots zijn verder de gewoonste zaak van de wereld in New New York en deze maken de driehoek tussen mensen, aliens en robots compleet.

South Park bestaat inmiddels al weer zo’n jaar of 12 en is niet zo controversieel als in het begin. De grappen zijn niet minder hard geworden, maar de wereld kan er beter tegen. Waar in het begin het nogal schokkend was om een aflevering te hebben over een kippenverkrachter en hongerlijdende Afrikaantjes is het nu helemaal niet zo gek meer als Cartman een SS-pak aantrekt. South Park is overigens het beste in het persifleren van hypes zoals ze bijvoorbeeld deden met de launch van de Nintendo Wii, internetverslaving en World of Warcraft. Lang niet iedereen zal South Park kunnen waarderen, maar als je dat wel doet lig je gegarandeerd elke keer in een deuk.

The Simpsons is inmiddels bezig aan zijn twintigste seizoen. Je leest het goed ja, 20 seizoenen. Het is daarmee de langstlopende cartoon aller tijden en ook een van de langst lopende series ooit. Natuurlijk haal je dit niet zomaar en The Simpsons is ook gewoon de beste cartoon die er is. Centraal in The Simpsons is de familie Simpson (joh) bestaande uit vader Homer, moeder Marge en de kinderen Bart, Lisa en Maggie. Ze beleven de meest bizarre ‘avonturen’ maar er is vrijwel altijd een soort diepere boodschap die het Amerikaanse gezinsleven op de hak neemt of kritiek levert op andere Amerikaanse gebeurtenissen. Na twintig seizoenen is The Simpsons nog steeds leuk om naar te kijken en het is ook de enige serie waarvan ik van plan ben om alle seizoenen op DVD aan te schaffen. The Simpsons wordt nu onder andere uitgezonden door Veronica op de vrijdag avond of bij Comedy Central (dagelijks). Bovendien zijn de eerste 11 seizoenen te koop op DVD.

Nu zijn dit allemaal ‘moderne’, lopende series, maar vroeger keek ik natuurlijk ook een hoop tekenfilms. De enige serie die ik daarvan op DVD heb is Transformers, de originele serie. Transformers zijn een aantal robots die, na een scan, de vorm van een apparaat of voertuig kunnen overnemen. Zo zijn er Transformers die in een Truck kunnen veranderen en zijn er Transformers die in een vliegtuig kunnen veranderen. Er zijn twee hoofdgroepen: Decepticons (de slechte) en de Autobots (de goede) die tegen elkaar strijden. Als hun gevecht ze op aarde brengt begint de serie en proberen de Autobots samen met de mensheid de Decepticons te verslaan. Hoewel de serie nu niet echt goed meer is (vooral de beeldkwaliteit is karig) krijg je wel nostalgische gevoelens bij het kijken van de serie.

Van alle tekenfilms die ik vroeger nog meer keek wil ik de volgende ooit nog op DVD hebben: Samurai Pizza Cats, Nils Hogerson, Snorkels, Dungeons & Dragons, Duck Tales, Gummiberen, EEK! (inclusief Terrible Thunderlizards), Pim de Pinguin, Pinky & The Brain, Thundercats en Trapito. Mocht je ergens een of meerdere van deze tekenfilms of series tegenkomen, laat het me weten

EA krijgt altijd veel kritiek omdat ze elk jaar weer FIFA, NBA, NHL en tig andere sports games maken en er volgens velen niet veel vernieuwends van EA komt. Ze zien dit tegenwoordig zelf ook en hebben afgelopen najaar Mirror’s Edge en Dead Space uitgebracht. Twee nieuwe games, waarvan vooral Mirror’s Edge vernieuwend is. Beide games zijn echter bij lange na niet het verkoopsucces wat FIFA bijvoorbeeld wel is, maar goed wat is Mirror’s Edge nu precies? (Dead Space volgt later, die moet ik nog spelen)

Als je het mij vraagt zou ik Mirror’s Edge omschrijven als een first person Tomb Raider- of Prince of Persia-game. De nadruk ligt namelijk vooral op klimmen, klauteren en springen en de game wordt gespeeld vanuit een first person perspectief. Je speelt als Faith, een jonge vrouw die in een soort verzet zit dat zich afzet tegen de nieuwe autoriteit in hun stad. De wereld is tegenwoordig koud en kil (vandaar de witte omgevingen) en als de zus van Faith op een gegeven moment ten onrechte wordt opgepakt gaat Faith op onderzoek uit. Het verhaal wordt verteld aan de hand van gesprekken tussen Faith en haar contactpersoon en tussenfilmpjes en dit verhaal houdt de game lekker boeiend. Een extra pluspunt verdient de soundtrack waarbij vooral de eindtune erg mooi is.

De eerste keer dat ik de game in beweging zag was achter de schermen bij EA in Leipzig. Ik was totaal niet onder de indruk eigenlijk; de game zag er mooi uit en het idee was ook wel aardig maar een first person platform game? Get real, dat gaat nooit werken. Zeker niet als de developer al drie keer naar beneden dondert op hetzelfde stuk en daarbij vertelt dat de game zo’n 10 uur duurt. Een paar maanden later verscheen de demo op Xbox Live en gaf ik de game een nieuwe kans maar ook de demo overtuigde me geenszins. Ik vond de controls maar vervelend en na vijf minuten had ik het weer gezien.

Tot twee weken terug had ik ook niet verwacht dat ik de game ooit zou gaan spelen, maar omdat de Free Record Shop een foutje maakte en talloze games ver onder de verkoopprijs op hun internetsite had gezegd (Mirror’s Edge voor negen euro bijvoorbeeld) heb ik de game toch maar besteld. Mocht ik het nog steeds niet leuk vinden dan was ik er ook zo weer vanaf voor tien euro op Marktplaats.

Goed, een first person platformgame dus. Poging drie. Hmm, laten we beginnen met de tutorial.

Er wordt uitgelegd hoe je loopt (LS), springt (LB), slaat (RT), omdraait (RB) en hoe je acties aan elkaar kunt linken om soepel door een level te gaan. Okay, dat lukt wel. Als je een aantal acties succesvol combineert kom je ook in een bepaalde flow en dan voelt de game ineens heel erg gelikt aan. Zou het dan toch een vette, euh sorry Sjo, toffe game zijn? Na een aantal levels blijkt dat het antwoord een volmondig JA is, na wat oefening ren je over daken, spring je via balken naar een aantal stokken en slinger je naar het volgende platform van waar je naar de bovenste verdieping kunt. Toch is het niet allemaal geweldig…

Voordat de game door de FRS geleverd werd heb ik even de Achievements bekeken en die waren best okay, 20 punten per level en nog wat losse achievements voor een totaal van zo’n 300 tot 400 punten dacht ik. Zo wist ik bijvoorbeeld dat je achievements krijgt voor het spelen van de game zonder wapens te gebruiken. Ik ging dus lekker rennen en springen door de levels terwijl ik de politie die steeds achter je aankomt ontwijkt. De eerste levels gaat dit prima, totdat je het einde van de game nadert. Daar zitten echt té veel agenten en andere vijanden die het onmogelijk maken om zonder te schieten de levels te halen. Een beetje frustrerend als je het mij vraagt. Bovendien had ik ook last van het feit dat de game niet zo slim is als bijvoorbeeld Tomb Raider Anniversary. Als je mis springt, spring je ook echt mis waar in Tomb Raider de game zelf bedenkt ‘oh hij wil vast naar die paal springen’ en dan automatisch een beetje je sprong aanpast. Sommige stukken heb ik letterlijk twintig keer opnieuw moeten doen! Gelukkig zijn de checkpoints lekker dicht op elkaar en hoef je nooit minutenlang hetzelfde stuk te lopen na een fail.

Al met al is Mirror’s Edge de beste game die ik ooit voor negen euro heb gekocht. Er zitten wel wat minpuntjes aan die redelijk frustrerend kunnen zijn, maar ik heb toch niets dan lof voor de game. Het is gedurfd, origineel en gaaf. Kom maar op met deel 2, bel wel even met de makers van Tomb Raider!

Net als vorig jaar ben ik ook dit jaar naar Trance Energy geweest in de Jaarbeurs in Utrecht. De vorige keer was een jubileum editie waarbij ID&T flink uitgepakt had met onder andere Ferry Corsten, Marco V en Tiesto en dat zijn drie van mijn favoriete DJ’s. Wil je daar overheen dan moet je flink wat uit de kast trekken. Dat is dit jaar niet helemaal gebeurd, maar het was desalniettemin een fan-tas-tisch feest.

De avond begon rond 18u bij Hemmo waar hij een prima pasta had klaargemaakt waarna we Killzone hebben gespeeld. De game blijft er mooi uitzien, maar kent een beetje een vervelende besturing voor mij als Xbot (schieten met R1…) maar goed, we hebben Killzone wel bijna uitgespeeld nu! Eerste keer sinds lange tijd dat Hemmo een game uitspeelt…

Rond 21u waren we op het station om via Rotterdam naar Utrecht te gaan en na een rondje om de Jaarbeurs konden we naar binnen. Het naar binnen gaan ging een stuk soepeler dan met Armin Only vorig jaar, binnen een kwartiertje stonden we op de main om John O’Callaghan te verwelkomen. John zette meteen een lekkere set neer! Hij kan dus ook prima draaien naast alle producties die hij maakt. Na John was het tijd voor Armin van Buuren (als intermezzo was er ‘live’ de theme van Rank 1), de nummer één DJ van de wereld. Helaas vond ik Armin het eerste uur een beetje matig. Lafjes zelfs. Het laatste uur maakte hij het wel weer deels goed, maar hij kan beter! Duidelijk last van het nummer-één-syndroom waar Tiesto ook een tijd last van heeft gehad.

Omdat na Armin de beurt aan Paul van Dyk was verlieten we de mainstage voor een hotdog en hebben we het einde van Rank 1 kunnen zien waarin ze twee keer hetzelfde nummer speelden (de theme: LED there be light) en halverwege Superstring ineens stopten… Huh? Naja, Judge Jules nu! The Judge komt uit Engeland en draaide echte Britse trance die tegen Hardhouse aantikte, wat een koningsset! Niet veel bekende nummers op zich, maar heerlijk gedraaid en wat meer pit dan de echte trance van de mainstage. Jochen Miller volgde The Judge op, maar ik ben geen fan van hem dus het was tijd voor de classics van Bas&Ram; we konden nog een half uurtje meepikken van deze prima set.

Als afsluiter was er Scott Project die gewoon ALLE klassieke dancetracks met een beukende beat ging draaien. Simulated, GODD, Pullover, The Ultimate Seduction, Born Slippy het kwam allemaal langs. Beste afsluiter die je maar kunt bedenken op een Trance Energy wat mij betreft! Scott bewijst maar weer eens dat de overgang van Trance naar Hardstyle helemaal niet zo groot hoeft te zijn. Als bonus heb ik ook nog even een filmpje gemaakt tijdens Born Slippy, op het moment dat de track LOS gaat:

(Ja, ik heb een nieuwe telefoon nodig…)

Om 6u zijn we terug naar het station gegaan, iedereen was doodop. Die 27 jaren gaan wel tellen nu! Op het station reed de trein voor onze neus weg dus mochten we 58 minuten onszelf proberen te vermaken. Met croissantjes van de AH To Go en het Trance Energy boekje is dat nog best te doen overigens. In de trein zelf zat iedereen uitgeblust half te slapen totdat we in Gouda waren en daar een groepje Tekno-met-een-K-fans binnen kwamen die ook een feestje hadden gehad. Hun feestje was echter illegaal en de politie kwam ze opruimen. Het meisje met het grootste woord, Denise (ligt aan de naam blijkbaar) vond dat alle Trance ENERGY gangers maar energy-loos erbij hingen. Toch was het wel de broodnodige opleving die Tekno-met-een-K-fans, gezellig laatste deel in de trein gehad toen. Dennis, Hemmo, volgend jaar weer?

Voor iedereen die Trance Energy 2009 nog eens wil beleven, of wil horen wat hij/zij gemist heeft is er de CD! Gemixt door John O’Callaghan en Rank 1.

Toen de GameBoy Advance net in de winkels lag, zo rond de zomer van 2001, was er ook een andere handheld te koop in de winkels. Deze handheld droeg de naam Neo Geo Pocket Color en was vrij onbekend. Uiteindelijk heeft de NGPC ook de strijd met de GBA dik verloren zoals iedereen wel weet; met Nintendo handhelds is niet te concurreren. We nemen in deze special echter wel een kijkje naar de NGPC, wat is het, wat kan het en welke games zijn er te verkrijgen? De Neo Geo Pocket Color is een handheld die qua specificaties een stukje onder de GameBoy Advance zit. Het heeft net als het eerste model van de GBA geen verlicht scherm waardoor je niet in het donker kan gamen.

Specs:

CPU Toshiba TLCS900H, 6,144 MHz RAM 12 k ROM 64 kbit boot ROM Resolutie 160 x 152 Kleuren 146 on screen (4096 beschikbaar) Geluid Stereo, Z80 CPU @ 3 MHz Cartridges Max 4MB met 4-16 Mbit flash memory Batterijen 40 uur op 2 AA, cel batterij voor interne klok

Nu maken specificaties niet heel veel uit, het draait immers om de games. Echter bij handhelds tellen ook de draagbaarheid en de ergonomie mee. De NGPC is hier niet echt sterk in helaas. De Neo Geo Pocket heeft een beetje een rare, lompe vorm. Daarnaast is het apparaat vrij groot; de afmetingen zijn zo’n 13 x 8 x 3 cm. Hierdoor is hij wel wat kleiner dan de oude DS, maar een flink stuk groter dan de GameBoy Micro, de meest draagbare handheld allertijden.

De besturing van de NGPC gaat met een pookje dat goed aanvoelt, al is deze wel even wennen. Het is namelijk geen analoge stick voor 3D bewegingen (zoals bijvoorbeeld op de huidige consoles en PSP), maar gewoon een soort mini arcadestick met een D-Pad erop geplakt; je kan met de pook acht verschillende richtingen op. Naast een stick zijn er natuurlijk ook knoppen nodig en hiervan heeft de NGPC er vier. Naast een power-knop en een option-knop (vergelijkbaar met de welbekende “start”-knop) zitten er een A- en een B-knop op. Dit is een stuk minder dan tegenwoordig (de DS en de PSP hebben vier gewone en twee schouderknoppen) maar ook in die tijd was het vrij weinig. De GBA had naast een A- en B-knop namelijk nog twee schouderknoppen.

Eén van de dingen die meteen opvallen aan de NGPC is het feit dat er een extra batterij inzit, een platte ronde cel batterij. Dankzij deze batterij kun je game-saves en systeeminstellingen (zoals datum en tijd) opslaan. Qua accessoires was/is er niet veel te krijgen voor de Neo Geo, daarvoor was hij simpelweg niet bekend en succesvol genoeg voor. Toch zijn er wel een aantal accessoires de moeite waard om te vermelden:

– Linkkabels. Zoals bij elke handheld is het leuk om tegen elkaar te spelen en aangezien draadloze communicatie in die tijd nog niet veel werd toegepast waren er verschillende kabels om te kunnen spelen met en tegen andere Neo Geo Pocket bezitters.
– AC Adapter. De welbekende adapter was er ook voor de NGPC, zo hoefde je als je thuis wilde gamen niet op dure batterijen te spelen.
– Een MP3 uitbreiding stond ook gepland. Deze MP3 uitbreiding is echter nooit verschenen vanwege een hoop gedoe om regels en het simpele feit dat SNK het niet wilde.

Als je tegenwoordig een Neo Geo Pocket Color wilt kopen kom je waarschijnlijk een bundel tegen waarbij zes games gebundeld zitten: Pac-Man, Neo Turf Masters, Dark Arms, King of Fighters R2, Metal Slug 1st Mission, Fatal Fury First Contact.

Sonic Pocket Adventure
Een typische Sonic-game: snel. Dankzij het vierkante scherm is het overzicht echter wat minder dan bij gewone Sonic games, hierdoor mis je nogal eens wat vijanden en obstakels. De gameplay is gelukkig precies wat je van Sonic mag verwachten, perfect. Sprongen kun je goed timen, spinnen is een eitje en het leveldesign is zo dat je heerlijk door de levels kunt rennen zonder iets te missen. Je moet echter wel van Sonic-games en de bijbehorende snelheid houden.

Fatal Fury First Contact
Fatal Fury First Contact is een port van de arcadeversie van Fatal Fury. De overzetting naar de handheld is prima gedaan; de game speelt lekker en ziet er goed uit. Het enige dat flink wennen is, is het feit dat je voor zwakke en krachtige aanvallen dezelfde knop gebruikt. Het verschil zit hem in de tijd dat je de knop indrukt, langer is krachtiger. Met Fatal Fury merk je dus echt het gemis van vier gewone knoppen op de handheld.

Pac-Man
Wat valt er tegenwoordig nog over Pac-Man te zeggen? Iedereen weet al dat de hoofdpersoon gebaseerd is op een pizza en dat je tegenstanders bestaan uit een aantal spookjes. De NGPC-versie is echter bijna niet te spelen vanwege de control-stick die je eigenlijk nooit de goede kant op laat bewegen. Een gewone vierpuntsdruktoets werkt veel beter dan dit gekke pookje. Wat wel cool is, is de optie om het scherm scrollend te laten zien, hierdoor zie je alleen Pac-Man en zijn directe omgeving en niet het hele speelveld.

King of Fighters R2
King of Fighters is (samen met Metal Slug) de bekendste SNK-titel en SNK heeft ook al tig versies binnen deze serie uitgebracht. R2 is het deel dat speciaal voor de NGPC is uitgebracht en kent dezelfde snelheid als de console/arcade-versies, iets dat knap is voor een handheld. De gameplay is ook lekker soepel en het geluid is prima voor een dergelijke handheld. Het enige dat jammer is, is het feit dat de game vrij kleurloos is, alles lijkt een beetje een blauwe gloed te hebben.

Neo Turf Masters
Een golfgame op een handheld. Er zijn er niet heel veel en Neo Turf Masters laat zien waarom. Het scherm is te klein voor alle informatie die er getoond wordt en het komt vooral neer op goed timen en bijna niet op richten. Tegenwoordig zijn golfgames vele malen beter waardoor teruggrijpen naar een oude game als dit gewoon niet leuk is. De stijl van de game is nog wel leuk dankzij het cartoony uiterlijk, maar de game stelt verder niet zo veel voor.

Dark Arms
Dark Arms is een RPG-achtige game met een duistere setting. Zodra je de game aanzet word je begroet door Magere Hein die je vertelt dat je op zoek moet naar vijanden. Je gaat een kerker in en je vermoordt vijanden. Gaandeweg word je steeds sterker. Een bekende opzet dus. In de game kun je acht richtingen op lopen en schieten en de actie verloopt lekker vloeiend. Helaas wordt de game na een half uurtje redelijk eentonig en zul je snel teruggrijpen naar een andere game.

Metal Slug
Metal Slug is een klassieker onder de SNK/Arcade games. Old skool platform/schiet actie die nooit verveelt. De NGPC-versie is een goed deel binnen de serie, al is het wel merkbaar dat het een handheld versie is: de game is makkelijker dan een normaal Metal Slug-deel en in plaats van dat je bij één schot dood bent heb je nu een levensbalk. Kleine aanpassingen die vooral in een hobbelige trein erg handig zijn.

Ondanks dat de NGPC nooit echt een succes is geweest is het toch zeker een interessante handheld geweest met zeker een aantal prima games. Ik heb mijn Neo Geo Pocket Color echter gewoon verkocht, doe mij maar een Nintendo handheld!

Dit artikel verscheen eerder op FOK!games