Roy-O-Rama

Na twee delen TV series is het nu tijd voor het derde deel uit de reeks. Dit keer ga ik cartoons, oftewel tekenfilms, opsommen die ik tof vind. Ook dit keer weer een alfabetische volgorde, te beginnen met de meest recente: Afro Samurai.

Afro Samurai heeft al een eigen blog gehad en daar verwijs ik jullie dan ook naar toe. Sinds gister heb ik het vervolg (Resurrection) en ook daarvan zal ik laten weten hoe deze was.
De videogame die gebaseerd is op Afro Samurai schijnt overigens tegen te vallen. Een beetje jammer, maar misschien ooit voor negen euro?

Family Guy is de meest vreemde cartoon van het lijstje. Qua opzet lijkt het op The Simpsons (vader, moeder, drie kinderen en een hond) maar de familie Griffin is compleet van het pad. Bovendien kunnen zowel de hond als de baby praten… Het leuke aan Family Guy is dat het eigenlijk nergens over gaat, de familie maakt redelijk normale dingen mee, behalve in de flashbacks. In een bepaalde situatie zegt één van de personages altijd ‘just like that one time with’ en dan begint de flashback die dus te bizar voor woorden is. Daarnaast gaat Family Guy altijd zo ver door met het herhalen van woorden/acties dat het weer leuk wordt. De humor in Family Guy is lastig uit te leggen trouwens, je moet het zien en je moet er van houden.

Futurama komt van de makers van The Simpsons en dat merk je aan de intro, de tekenstijl en de humor. Futurama is echter wat ‘moeilijker’ wat betreft de humor, subtieler. De serie speelt zich af 1000 jaar in de toekomst en de hoofdpersoon, Fry, komt daar terecht als hij ingevroren wordt en 1000 jaar later weer ontdooid. In de toekomst komt hij terecht bij een ver familielid (die nu dus veel ouder is) en een warrige professor is. Daarnaast is de liefde van zijn leven een een-oog, Leela. In Futurama zitten, net als bij de Simpsons, referenties en kritische noten naar de Amerikaanse samenleving maar worden ze nu geprojecteerd op de toekomst, inclusief alien-rassen en space-flight. Robots zijn verder de gewoonste zaak van de wereld in New New York en deze maken de driehoek tussen mensen, aliens en robots compleet.

South Park bestaat inmiddels al weer zo’n jaar of 12 en is niet zo controversieel als in het begin. De grappen zijn niet minder hard geworden, maar de wereld kan er beter tegen. Waar in het begin het nogal schokkend was om een aflevering te hebben over een kippenverkrachter en hongerlijdende Afrikaantjes is het nu helemaal niet zo gek meer als Cartman een SS-pak aantrekt. South Park is overigens het beste in het persifleren van hypes zoals ze bijvoorbeeld deden met de launch van de Nintendo Wii, internetverslaving en World of Warcraft. Lang niet iedereen zal South Park kunnen waarderen, maar als je dat wel doet lig je gegarandeerd elke keer in een deuk.

The Simpsons is inmiddels bezig aan zijn twintigste seizoen. Je leest het goed ja, 20 seizoenen. Het is daarmee de langstlopende cartoon aller tijden en ook een van de langst lopende series ooit. Natuurlijk haal je dit niet zomaar en The Simpsons is ook gewoon de beste cartoon die er is. Centraal in The Simpsons is de familie Simpson (joh) bestaande uit vader Homer, moeder Marge en de kinderen Bart, Lisa en Maggie. Ze beleven de meest bizarre ‘avonturen’ maar er is vrijwel altijd een soort diepere boodschap die het Amerikaanse gezinsleven op de hak neemt of kritiek levert op andere Amerikaanse gebeurtenissen. Na twintig seizoenen is The Simpsons nog steeds leuk om naar te kijken en het is ook de enige serie waarvan ik van plan ben om alle seizoenen op DVD aan te schaffen. The Simpsons wordt nu onder andere uitgezonden door Veronica op de vrijdag avond of bij Comedy Central (dagelijks). Bovendien zijn de eerste 11 seizoenen te koop op DVD.

Nu zijn dit allemaal ‘moderne’, lopende series, maar vroeger keek ik natuurlijk ook een hoop tekenfilms. De enige serie die ik daarvan op DVD heb is Transformers, de originele serie. Transformers zijn een aantal robots die, na een scan, de vorm van een apparaat of voertuig kunnen overnemen. Zo zijn er Transformers die in een Truck kunnen veranderen en zijn er Transformers die in een vliegtuig kunnen veranderen. Er zijn twee hoofdgroepen: Decepticons (de slechte) en de Autobots (de goede) die tegen elkaar strijden. Als hun gevecht ze op aarde brengt begint de serie en proberen de Autobots samen met de mensheid de Decepticons te verslaan. Hoewel de serie nu niet echt goed meer is (vooral de beeldkwaliteit is karig) krijg je wel nostalgische gevoelens bij het kijken van de serie.

Van alle tekenfilms die ik vroeger nog meer keek wil ik de volgende ooit nog op DVD hebben: Samurai Pizza Cats, Nils Hogerson, Snorkels, Dungeons & Dragons, Duck Tales, Gummiberen, EEK! (inclusief Terrible Thunderlizards), Pim de Pinguin, Pinky & The Brain, Thundercats en Trapito. Mocht je ergens een of meerdere van deze tekenfilms of series tegenkomen, laat het me weten

EA krijgt altijd veel kritiek omdat ze elk jaar weer FIFA, NBA, NHL en tig andere sports games maken en er volgens velen niet veel vernieuwends van EA komt. Ze zien dit tegenwoordig zelf ook en hebben afgelopen najaar Mirror’s Edge en Dead Space uitgebracht. Twee nieuwe games, waarvan vooral Mirror’s Edge vernieuwend is. Beide games zijn echter bij lange na niet het verkoopsucces wat FIFA bijvoorbeeld wel is, maar goed wat is Mirror’s Edge nu precies? (Dead Space volgt later, die moet ik nog spelen)

Als je het mij vraagt zou ik Mirror’s Edge omschrijven als een first person Tomb Raider- of Prince of Persia-game. De nadruk ligt namelijk vooral op klimmen, klauteren en springen en de game wordt gespeeld vanuit een first person perspectief. Je speelt als Faith, een jonge vrouw die in een soort verzet zit dat zich afzet tegen de nieuwe autoriteit in hun stad. De wereld is tegenwoordig koud en kil (vandaar de witte omgevingen) en als de zus van Faith op een gegeven moment ten onrechte wordt opgepakt gaat Faith op onderzoek uit. Het verhaal wordt verteld aan de hand van gesprekken tussen Faith en haar contactpersoon en tussenfilmpjes en dit verhaal houdt de game lekker boeiend. Een extra pluspunt verdient de soundtrack waarbij vooral de eindtune erg mooi is.

Deze route moet je ongeveer afleggen

De eerste keer dat ik de game in beweging zag was achter de schermen bij EA in Leipzig. Ik was totaal niet onder de indruk eigenlijk; de game zag er mooi uit en het idee was ook wel aardig maar een first person platform game? Get real, dat gaat nooit werken. Zeker niet als de developer al drie keer naar beneden dondert op hetzelfde stuk en daarbij vertelt dat de game zo’n 10 uur duurt. Een paar maanden later verscheen de demo op Xbox Live en gaf ik de game een nieuwe kans maar ook de demo overtuigde me geenszins. Ik vond de controls maar vervelend en na vijf minuten had ik het weer gezien.

Tot twee weken terug had ik ook niet verwacht dat ik de game ooit zou gaan spelen, maar omdat de Free Record Shop een foutje maakte en talloze games ver onder de verkoopprijs op hun internetsite had gezegd (Mirror’s Edge voor negen euro bijvoorbeeld) heb ik de game toch maar besteld. Mocht ik het nog steeds niet leuk vinden dan was ik er ook zo weer vanaf voor tien euro op Marktplaats.

En zo zie je de game, de helicopter is overigens niet lief…

Goed, een first person platformgame dus. Poging drie. Hmm, laten we beginnen met de tutorial.

Er wordt uitgelegd hoe je loopt (LS), springt (LB), slaat (RT), omdraait (RB) en hoe je acties aan elkaar kunt linken om soepel door een level te gaan. Okay, dat lukt wel. Als je een aantal acties succesvol combineert kom je ook in een bepaalde flow en dan voelt de game ineens heel erg gelikt aan. Zou het dan toch een vette, euh sorry Sjo, toffe game zijn? Na een aantal levels blijkt dat het antwoord een volmondig JA is, na wat oefening ren je over daken, spring je via balken naar een aantal stokken en slinger je naar het volgende platform van waar je naar de bovenste verdieping kunt. Toch is het niet allemaal geweldig…

Voordat de game door de FRS geleverd werd heb ik even de Achievements bekeken en die waren best okay, 20 punten per level en nog wat losse achievements voor een totaal van zo’n 300 tot 400 punten dacht ik. Zo wist ik bijvoorbeeld dat je achievements krijgt voor het spelen van de game zonder wapens te gebruiken. Ik ging dus lekker rennen en springen door de levels terwijl ik de politie die steeds achter je aankomt ontwijkt. De eerste levels gaat dit prima, totdat je het einde van de game nadert. Daar zitten echt té veel agenten en andere vijanden die het onmogelijk maken om zonder te schieten de levels te halen. Een beetje frustrerend als je het mij vraagt. Bovendien had ik ook last van het feit dat de game niet zo slim is als bijvoorbeeld Tomb Raider Anniversary. Als je mis springt, spring je ook echt mis waar in Tomb Raider de game zelf bedenkt ‘oh hij wil vast naar die paal springen’ en dan automatisch een beetje je sprong aanpast. Sommige stukken heb ik letterlijk twintig keer opnieuw moeten doen! Gelukkig zijn de checkpoints lekker dicht op elkaar en hoef je nooit minutenlang hetzelfde stuk te lopen na een fail.

Al met al is Mirror’s Edge de beste game die ik ooit voor negen euro heb gekocht. Er zitten wel wat minpuntjes aan die redelijk frustrerend kunnen zijn, maar ik heb toch niets dan lof voor de game. Het is gedurfd, origineel en gaaf. Kom maar op met deel 2, bel wel even met de makers van Tomb Raider!