Roy-O-Rama

Na iets meer dan een jaar (ik begon 28 maart 2008 met spelen) heb ik eindelijk de Elite rank in Rainbow Six Vegas 2 gehaald. Elite is de hoogste rank die je kunt halen en in totaal heb je daarvoor 500 duizend miljoen triljoen experience punten ofzo voor nodig. Het is onnodig om te melden dat dit best wat tijd kost aangezien je voor het neerschieten van één terrorist maximaal 10 XP krijgt… Gelukkig krijg je ook experience als je een level uitspeelt of een bepaald aantal ‘speciale’ punten haalt door bijvoorbeeld headshots te schieten of granaten te gebruiken in plaats van je geweer. De opzet van RSV2 is grotendeels gelijk aan die van RSV1, alleen kun je de Story Mode nog maar met twee mensen spelen en krijg je twee computer gestuurde hulpjes.

‘Volop actie in Rainbow Six Vegas 2’

Deze hulpjes kun je vooruit sturen om bijvoorbeeld een kamer te verkennen voordat jij zelf naar binnen gaat, of de wacht laten houden bij de deur achter je. Best handig, want ze luisteren vrij aardig als je ze niet vergeet. Het gaat echter vooral om het samenspel tussen de twee echte mensen en die zat bij RSV2 goed voor het grootste deel. Mijn Rainbow Six buddy is bijna net zo goed als ik en heeft ook de Elite rank op dit moment. Beiden zijn we nu wel zo’n beetje klaar met de game, de meeste levels hebben we verschillende keren gespeeld en we wachten dan ook allebei op de officiële aankondiging van een nieuw deel in de serie. Hopelijk wordt het Rainbow Six New York of Rainbow Six Londen ofzo, al zijn Parijs, Tokyo en Den Bosch ook prima natuurlijk!

Wat Rainbow Six Vegas (en eerder 3 en Black Arrow) nou precies zo leuk maakt weet ik niet helemaal. De graphics zijn eigenlijk een beetje ondermaats en de AI is niet altijd om over naar huis te schrijven. Ook klopt de collision detection niet altijd en is een headshot ineens geen headshot of kun je plotseling niet door kippengaas heen schieten… Het is dan ook weer typisch een geval van ‘het totaal is beter dan de som der delen’ wat betekent dat het in zijn geheel genomen een gave game is, maar op de losse onderdelen als bijvoorbeeld graphics minder scoort dan de concurrentie.

Qua opties en mogelijkheden scoort Rainbow Six overigens wel altijd erg goed. Allereerst heb je standaard een story mode waarin een verhaal verteld wordt. Dit verhaal is niet bijster boeiend maar plakt de levels leuk aan elkaar. De levels zijn daarnaast ook nog eens allemaal los te spelen zonder filmpjes maar met terroristen in de optie genaamd Terrorist Hunt. Hierbij is het niet de bedoeling het einde van een gebied te halen, maar om alle bad-guys neer te schieten. Beide modi zijn zowel online als offline in co-op te spelen met of zonder de eerder genoemde hulpjes.

Rainbow Six biedt echter ook nog een volwaardig pakket met online speelmodi. Standaard deathmatch en een capture the flag variant worden afgewisseld met team leader (team deathmatch met één leider met extra features) en attack & defend waarbij je satellieten moet zien te veroveren. Alle online modi heb ik wel een keer gespeeld, maar zijn niet aan mij besteedt. De actie gaat veel te snel en voordat ik een vijand in mijn vizier heb ben ik meestal al dood. Tegen computergestuurde vijanden is dat vrijwel zelden het geval en kun je lekker rustig aan doen zoals een ‘tactische’ shooter gespeeld hoort te worden. Misschien maakt dát Rainbow Six wel zo goed, dat je vrijwel altijd lekker rustig kunt gamen zonder in de stress te raken.

Tot ziens! Doei doei! Houdoe!