Roy-O-Rama

Lost Odyssey, Golden Sun, Crisis Core, Mario & Luigi 2 en Viewtiful Joe hebben allemaal één ding gemeen: ze hebben een eindbaas die ik niet kan verslaan. Soms komt dit omdat ze simpelweg te moeilijk zijn (VJ) en soms komt het omdat ik een te laag level heb (de meeste RPG’s). Het irritante aan eindbazen is overigens meestal het feit dat ze transformeren in een nog sterker personage. Eerst geef je wat klappen aan de eerste vorm en nog nét levend versla je deze. Op dat moment komt de opluchting die al snel omslaat in paniek omdat het mannetje ineens verandert in een draak (negen van de tien keer is het een draak). Twee beurten later ben je game over en mag je het weer he-le-maal opnieuw proberen. Het is een vervelend fenomeen, maar je leert er mee leven zeg maar en ik accepteer het ook gewoon omdat je vaak wel uren plezier hebt gehad met een game en je op het punt van de eindbaas toch wel weet hoe het afloopt. Toch knaagt het, zeker bij Lost Odyssey omdat er een achievement aan hangt…

Maar goed, ik wil het vandaag niet hebben over vervelende eindbazen. Nee, er zijn namelijk ook een aantal games waarin een eindbaas gevecht wel goed en tof aanvoelt en niet onmogelijk is. Het beste voorbeeld is eigenlijk God of War waar je vrijwel direct met een episch gevecht begint. Wie kan zich nog het gevecht met de Hydra herinneren? Toen was je pas net koud 10 minuten onderweg in God of War. Of wat te denken van de Colossus in GoW2? Legendarisch! Heel veel verder wil ik op God of War niet ingaan omdat er mensen meelezen die beide games nog moeten spelen en in november dit mogen doen met de HD re-releases. Jullie gaan wat meemaken!

Een andere goede eindbaas is Bowser uit de Super Mario serie. Nu bedoel ik niet de Bowser uit Super Mario Bros. waar je zo langs kan lopen en de brug kan vernietigen waardoor hij in de lava valt. Nee, ik heb één specifiek Bowser gevecht in gedachten en wel die uit Yoshi’s Island. In Yoshi’s Island speel je als Yoshi met Baby Mario op je rug. De hele game draait om Baby Mario, Baby Luigi en Baby Bowser. Het hulpje van Baby Bowser, Kamek, probeert je steeds tegen te houden door voorwerpen te doen groeien. Denk maar eens als een enorme Piranha Plant als eindbaas! Als laatste doet Kamek Baby Bowser groeien waarna je het opneemt tegen de grootste Bowser uit de geschiedenis van Mario games. Hij komt vanuit de verte langzaam naar je toe gelopen en aan jou de taak om te zorgen dat hij er nooit komt.

De derde game die ik noem die een (meerdere eigenlijk) fantastische boss-battle heeft is Chrono Trigger, en dan specifiek het gevecht met Magus. Magus is in de game de leider van de monsters en er komt een moment dat je het tegen hem opneemt natuurlijk. Naar dit moment wordt heel zorgvuldig toegewerkt en de uiteindelijke scene waarin je hem tegemoet loopt is, zeker voor een SNES game, bijna ongeëvenaard sfeervol. Langzaam ontsteken er vlammen, er volgt een dialoog en dan, als het gevecht begint, één van de mooiste muziekstukken uit de gamesgeschiedenis. Het gevecht met Magus zelf wordt overigens vaak gezien als erg lastig, maar het is vooral een kwestie van geduld (nee!) en oplettendheid. Magus verandert namelijk regelmatig van element waardoor je hem bijvoorbeeld alleen met vuuraanvallen kunt aanvallen. Als je hem dan aanvalt met een ander element, bijvoorbeeld water, doet dat geen schade en is jouw beurt voor niets geweest. Chrono Trigger kent verder nog veel meer epische gevechten waarbij de vorig jaar verschenen DS-versie zelfs een extra eindbaas heeft. Alle eindbazen zijn goed uitgewerkt, passen in het verhaal en hebben een eigen doel. Zelden zijn er zulke goede games verschenen. Chrono Trigger is ook niet voor niets mijn favoriete game allertijden.

Uiteraard zijn er nog veel meer fantastische eindbaas-gevechten, maar ik kan niet oneindig doorgaan dus ik hou het hierbij nu. Bij welke eindbaasgevechten heb jij goede herinneringen?

Batman is één van de bekendste superhelden ter wereld en deze duistere held hebben we onder andere al kunnen zien in films, TV series en natuurlijk games. Meestal waren deze games maar matig, net als alle superheldengames eigenlijk. Gelukkig is er nu Batman Arkham Asylum! Dit is namelijk misschien wel de beste game ooit die gebaseerd is op een bestaand personage. Een gedurfde uitspraak ja, maar zo goed is de game nou eenmaal.

De titel Arkham Asylum slaat op de zwaar beveiligde gevangenis van Gotham City die zich bevindt op een apart eiland. De game begint als Batman in zijn Batmobile binnen komt rijden. Hij heeft net Joker gearresteerd en het hele team staat klaar om deze clown netjes op te bergen. Natuurlijk gaat het niet helemaal zoals het zou moeten gaan en Joker ontsnapt. De ontsnapping blijkt zelfs gepland te zijn en Joker neemt de gevangenis over samen met de andere inmates. Aan Batman nu de taak om de zooi op te ruimen!

Het eiland van Arkham Asylum heeft een aantal grote gebouwen die je moet betreden. Denk bijvoorbeeld aan een ontvangstgebouw, een ziekenhuis en een botanische tuin. Elk gebouw heeft zijn eigen karakteristieke kenmerken en nooit heb je het idee dat het op elkaar lijkt. Het mooie is dat er zelfs een complete Batcave op het eiland blijkt te zitten die speciaal gemaakt is voor dit soort uitbraken. Zo heeft Batman alles wat hij nodig heeft bij de hand. Hij begint namelijk niet meteen met al zijn gadgets, die komen gaandeweg pas beschikbaar. In het begin kun je daarom ook nog niet het hele eiland verkennen, een dubbele wand opblazen om achterlangs naar de volgende kamer te gaan kan pas zodra je de explosieven hebt vrijgespeeld. Dit is een beetje vergelijkbaar met Metroid games waar je steeds upgrades krijgt waarmee je verder gaat.

Tijdens de game geburik je dus veel van deze gadgets om op steeds meer plekken te komen. De gadgets gebruik je echter ook om bijvoorbeeld vijanden uit te schakelen of vallen te zetten voor deze vijanden. Je neemt het namelijk op twee manieren op tegen alle badguys. Allereerst is er de ‘gewone’ hand to hand combat dat gebruik maakt van het speciaal voor deze game ontwikkelde Free Flow Combat systeem. Je gebruikt in principe maar één knop, maar door je te richten op steeds andere vijanden poep je er zo verschillende combo’s uit. Als je wat meer geoefend bent leer je ook counteren en speciale take out moves waardoor het allemaal nog vloeiender kan verlopen. De tweede manier om vijanden uit te schakelen is via ontzichtbare aanvallen dat het makkelijkst uit te leggen is via een voorbeeld: Batman komt een kamer binnen en via zijn detective vision (soort infra rood) ziet hij dat er vier vijanden in de kamer zitten. Langzaam sluipt hij naar de eerste vijand welke van achter stil uitgeschakeld wordt. Je maakt je daarna snel uit de voeten via het ventilatiesysteem en kijkt hoe erop gereageerd wordt. De drie overgebleven vijanden gaan op onderzoek uit. Met behulp van je grapple spring je via het plafond de kamer door en precies op het moment dat er een vijand onder je doorloopt spring je naar beneden en hangt hem op (aan zijn voeten). Dat is twee. Op deze stealth manier neem je zo steeds één vijand onder handen tot ze allemaal weg zijn en je weer vrij kan bewegen door de betreffende kamer. Het grappige is dat ik deze stealthkamers echt cool vond, terwijl ik vroeger een game als Splinter Cell niet trok omdat je juist zoveel geduld moet hebben en rustig moet blijven. Op bepaalde punten heb je bovendien ook nog een bossfights (tegen bijvoorbeeld Scarecrow, Poison Ivy, Joker) en bij deze maak je gebruik van alles wat je geleerd hebt.

Voor de verzamelaars onder ons zitten er in de game in totaal 240 ‘items’ verstopt die je kunt gaan zoeken. Deze items zijn vermomd als raadsels van The Riddler, trophies en verzamelitems. Al deze raadsels en items geven je weer een extra kijk op Arkham Asylum en haar geschiedenis en je krijgt ook veel informatie over Batman en andere personages in de vorm van een biografie of een interviewtape. Normaal gesproken ben ik niet iemand die alles verzameld in een game, maar alle riddles en items zijn leuk verstopt en geven zulke goede en interessante informatie dat het echt de moeite is om alles te zoeken.

Naast het hoofdverhaal zijn er ook nog losse challenges waarin je het bijvoorbeeld opneemt tegen vier ladingen vijanden of gewoon moet proberen om alle vijanden via stealth uit te schakelen. Deze challenges zijn er om de levensduur van de game te verlengen, maar voor mij persoonlijk hadden ze deze ook weg mogen laten. De hoofdgame is groot genoeg en de (extreme) challenges zijn ook vrij lastig Vooral leuk voor de score-freak dus, niet voor Roy.

Je begrijpt het al; Batman Arkham Asylum is een serieuze GOTY kandidaat! De vraag die overigens nu rijst is, komt er een vervolg? Als je het eindfilmpje bekijkt lijkt het daar in ieder geval wel op. Bovendien hebben we nog lang niet alle vijanden gezien, denk maar eens aan Two Face of Catwoman. Ik zou het prima vinden in ieder geval, als ze er maar net zoveel liefde instoppen als in dit deel!

Zoek je informatie over Professor Layton and the Curious Village? Klik dan *HIER* !

Het eerste deel van Professor Layton was voor mij een onverwachte topper en ik was meteen geïnteresseerd in het tweede deel dat recentelijk verscheen. Dit keer krijgt de game zelfs de volledige aandacht van Nintendo en komt er in veel landen een vertaalde versie zodat het meer mensen kan aanspreken. Zo krijgt bijvoorbeeld ook Nederland een eigen vertaalde versie. Ik heb echter de Amerikaanse versie gespeeld, deze verscheen eerder en is via import stukken goedkoper. Bovendien is het accent van Luke geweldig Brits!

Het verhaal gaat dit keer niet over een vreemd dorp zoals het eerste deel, maar om een geheime doos: De Elysian Box. Mensen die deze doos zouden openen sterven en zo ook een bevriende collega van Layton die gestrekt op de vloer van zijn appartement ligt als Layton en Luke bij hem op bezoek gaan. Na wat aanwijzingen gevonden te hebben nemen Luke en de professor de trein. Hier begint de game echt en binnen de korste keren blijkt (natuurlijk) dat niets is wat het lijkt. In het dorpje waar het tweetal aankomt is bovendien ook het een en ander goed mis. De makers van deze games hebben dus duidelijk iets met ‘vreemde dorpen’ want dit is nu al de tweede keer!

Qua opzet is dit deel exact hetzelfde aan het vorige. Je beweegt je door de stad en alle personen die je aanspreekt hebben informatie voor je als je een puzzel of raadsel op lost voor ze. In het begin vond ik de game hierdoor vrij suf, je zit gewoon een kopie te spelen van het eerdere deel. Langzaam ontvouwt het verhaal zich echter en dit wordt steeds interessanter. Bovendien zijn de puzzels verderop in de game wat beter, al kom je toch regelmatig puzzels tegen die of té flauw zijn, of simpelweg niet kloppen (vind ik dan). Dit neemt echter de pret niet weg en je zult je in ongeveer 12u helemaal door de game spelen.

Naast de puzzels zijn er dit keer ook weer minigames in de game verstopt. Je hebt een oude camera die je met de gevonden stukjes weer in elkaar moet zetten, je hebt een hamster met overgewicht die je moet trainen en je hebt een thee-spelletje waarbij je mensen thee kunt aanbieden in ruil voor informatie. Ik heb me zelf niet met de camera bezig gehouden, dat vond ik te ingewikkeld. De hamster minigame heb ik helemaal doorgespeeld en hier krijg je een leuke beloning voor (doe deze zo snel mogelijk voor maximaal effect) en het twee-zet-spelletje is te stom voor woorden. Je krijgt een zooi ingredienten en die moet je maar zien te combineren tot een lekkere thee. Het gebeurt daarbij vaker dat je geen goede combi maakt dan wel, dus ik heb dit al snel opgegeven.

Deze minigames zijn overigens niet nodig om het spel uit te spelen (behalve als je een 100% score wil halen natuurlijk) en de basisgame is goed genoeg ook. Of nee, goed genoeg is niet voldoende. Professor Layton is een geweldige reeks dit deel is, net als Curious Village was, een dikke aanrader voor iedereen met een DS! Op naar deeltje drie. Release die maar in juni van 2010 Nintendo, het is een perfecte game voor op vakantie namelijk!

Torchwood is een Britse sci-fi serie die gebaseerd is op Doctor Who (wie?) en de oplettende lezer heeft zelfs al gezien dat de twee series een anagram van elkaar zijn natuurlijk. Anyway, in Torchwood draait alles om een speciale eenheid die buiten de regering om hun werk doet. Ze zijn super geheim enzo, je kent het wel. Het begint allemaal als een agente uit Cardiff getuige is van wat Torchwood kan en in aanraking komt met deze eenheid. Na wat gedoe wordt ze lid van het team en hoort ze er definitief bij.

Nu ben ik altijd wel in voor een sci-fi serie zolang er geen spacetravel in zit. X-Files ja, Star Trek nee. Daar komt mijn mening in het kort op neer en aangezien Torchwood mij in eerste instantie leek op een kruising tussen X-Files en CSI dacht ik, laat ik me eens opgeven voor die FOK!review. Ik werd dankzij mijn geweldige reviewverleden als één van de gelukkigen gekozen en na euh, ‘een poosje’ verscheen de DVDbox van het eerste seizoen van Torchwood dan eindelijk in de brievenbus. Snel scheurde ik de enveloppe open en pakte ik de hoes eruit. Binnen drie tellen lagen er twee discs op de grond want blijkbaar is de TNT niet zo vriendelijk met het pakketje om gegaan. De sluiting van de box was gebroken evenals de binnenste plastic flap van de hoes. Nu gebeurt dat wel vaker met zulke pruts DVDboxen, maar het is wel vervelend. Voortaan iets meer geld uitgeven aan de hoes Just Entertainment, kijk bijvoorbeeld eens naar de boxen van Prison Break!

Goed, nu de belangrijke vraag: Wat vinden we van de serie? Nou, in één woord: achterlijk. Ik heb zelden zo’n slechte sci-fi serie gezien… Het idee is op zich niet zo slecht, maar de uitwerking daarentegen is wel vreselijk helaas. Het Torchwood-team maakt in elke aflevering een los avontuur mee en langzaam wordt er gewerkt aan de rode draad, maar deze losse avonturen zijn compleet van het pad en onwijs puberaal. Zo is er in aflevering twee een alien die bestaat uit een gassubstantie en moet overleven in een menselijk lichaam. Dit lichaam is echter niet genoeg, het moet ook energie opzuigen en die energie is de energie die vrijkomt bij een orgasme. Ja, serieus, deze aflevering gaat over een oversekste alien gaswolk… Verzin het maar eens!

Maar er is meer! Aflevering vier, de aflevering waarbij ik er zelf genoeg van had, pakt het hele idee van bionische supermensen die zich tegen hun makers keren en voegt daar dinosaurussen aan toen. Pak even een kopje koffie of een biertje en denk daar even twee minuten over na: bionische mensen en dinosaurussen. Juist, dat is zelfs voor mij de grens in een serie of film! En dat terwijl ik geen problemen heb met zwarte rook, plattegronden als tattoeage of 16-jarige, zelf helende chicks… Bovendien zijn de meeste special effects wel erg karig. Zodra er computeranimaties aan te pas komen zie je dit overduidelijk en lijkt het alsof we weer beland zijn in de jaren ’90.

Nee, Torchwood is een serie die ik niemand aanraad.

Na deel 1, deel 2 is het nu tijd voor deel 3! In dit deel komen alle soorten series aan bod, dus ook tekenfilms of cartoons die eerder een eigen blog kregen. Ik moet overigens nog even terugkomen op één van eerder genoemde blogs. Hotel Babylon is namelijk niet gestopt, in Engeland loopt nu seizoen 4, wat goed nieuws is! Anyway, de nieuwe series die ik gekeken heb of volg zijn:

American Dad (vier seizoenen, lopend)
American Dad is een cartoon van de makers van Family Guy en dat is overduidelijk te zien aan het uiterlijk van de serie. Alle personages uit American Dad zouden zo uit Family Guy kunnen komen en dit is in het begin soort van verwarrend omdat je ieder moment Stewart verwacht.
De serie draait om Stan, een CIA-agent, en zijn gezin. In dit gezin zijn nog een moeder en twee kinderen. Op het eerste gezicht niet zoveel mis mee natuurlijk, ware het niet dat de zoon een onwijze nerd is die in niets op zijn stoere vader lijkt. Ook de dochter is verre van perfect want waar Stan houdt van geweren en geweld is zij een linkse boomknuffelaar en wordt ze regelmatig afgezeken door Stan. Alsof dit nog niet genoeg is zijn er ook nog een pratende vis (met het brein van een oude Duitse geleerde die regelmatig WOII referenties maakt) en een alien uit area 51 genaamd Roger die de hele dag eigenlijk alleen maar alcohol naar binnen werkt. De hele serie kent redelijk harde grappen en is echt op Amerika gericht ten tijde van George W. Bush. Hoewel Stan geweld verheerlijkt en je zou verwachten dat de serie ook pro-Bush zou zijn is het eigenlijk meer een satire op de Amerikaanse verheerlijking van geweld. Ik vind het geweldige comedy, maar je moet wel enigszins wat van Amerika weten en/of van Family Guy houden, anders vind je het waarschijnlijk al snel ‘stom’.

Breaking Bad (twee seizoenen, lopend)
Breaking Bad is eigenlijk de aanleiding van dit derde deel van mijn TV-serie collectie. Ik ben de serie namelijk nu aan het kijken en ben er zo van onder de indruk dat ik er iets over wilde schrijven. Om niet al te veel te verklappen kan ik er echter niet zo heel veel over vertellen en zou ik zitten met een blog van twee alinea’s dus heb ik de overige series ook maar meteen meegenomen. Maar goed, Breaking Bad dus… Het draait hier allemaal om Walter White, een scheikunde-leraar die te horen krijgt dat hij longkanker heeft. Heel dramatisch natuurlijk, maar omdat hij geld nodig heeft voor de behandeling en zo eigenwijs als wat is leent ‘ie geen geld, nee, hij gaat drugs maken. Dit doet hij met een oud student van ‘m Jesse die al banden heeft in de drugswereld en niet de snuggerste partner is die je kunt wensen… Binnen de kortste keren gaat er van alles mis en zitten Walter en Jesse in diepe shit. De serie is officieel een drama-serie en kent ook echt aangrijpende momenten. Desalniettemin is het ook vaak luchtig met zwarte humor, zoals bijvoorbeeld de discussies tussen Jesse en Walter als ze proberen van een lijk af te komen Breaking Bad is echt een aanrader, briljante serie!

Spin City (zes seizoenen, afgelopen)
Spin City is een serie die al weer zo’n zeven jaar geleden gestopt is. Hoofdrolspeler in de eerste vier seizoenen is Michael J. Fox die als adjunct burgemeester in New York het hele gemeentehuis draaiende moet houden. In dit gemeentehuis werken onder andere een verstrooide burgemeester, een homofiele rechtenactivist, een cheap-ass perschef en een oversexte chief of staff. Dit gezelschap wordt door de jaren bijgestaan door verschillende stagaires en andere bijrollen, maar dit is de core gang. Hoewel je aan de grappen kunt merken dat de serie wat ouder is (ze zijn wat minder expliciet bijvoorbeeld) is het een leuke serie om te kijken tijdens het koken of de lunch ofzo. Na vier seizoenen stopte MJ Fox met de serie vanwege Parkinson en werd zijn rol overgenomen door Charlie Sheen.

Two and a Half Men (zes seizoenen, lopend)
Nadat ik Spin City helemaal gekeken had was het tijd voor de volgende comedy met Charlie Sheen: Two and a Half Men (2.5M) draait om twee broers die bij elkaar in het huis van Charlie wonen nadat Alan het huis is uitgezet door zijn ex-vrouw. In de weekenden woont de zoon van Alan ook bij de twee broers in huis. Waar Charlie een echte charmeur is die elke week wel een nieuwe scharrel mee naar huis neemt is Alan onzeker en komt hij maar moeilijk over zijn ex heen. Het losbandige van de een en het onzekere van de ander levert regelmatig hilarische situaties op; helemaal als je ook nog eens bedenkt dat Jake, de 10 jarige zoon van Alan, maar een dom en lui kind is dat alleen maar lijkt te snacken en op de bank TV kijkt. Het mooie van 2.5M is dat er niet echt een duidelijke verhaallijn is, het gaat eigenlijk nooit echt dieper dan wat hier boven beschreven is (in tegenstelling tot bijvoorbeeld HIMYM dat naar één punt toewerkt). Toch blijft het een enorm leuke serie en lig je elke aflevering helemaal dubbel van het lachen.

Zowel Spin City en 2.5M worden gewoon uitgezonden op de Nederlandse TV trouwens, dus die kun je gewoon kijken zonder er moeite voor te doen.

Zo, en dat was het weer. Niet heel veel nieuws of aparts dit keer, maar toch een aantal toppertjes. Zodra ik klaar ben met Breaking Bad S2 ga ik beginnen aan Weeds S5 en eind september beginnen alle series weer in Amerika. Een aantal zal ik direct kijken terwijl ik een aantal andere series pas kijk als het hele seizoen klaar is. Mochten er nou grote periodes zijn waarin er niets te kijken is dan heb ik nog Generation Kill en Mad Men staan die me aangeraden zijn. Of die series wat zijn hoor je in een volgend deel dat waarschijnlijk pas ergens in 2010 komt. In de tussentijd zijn alle tips natuurlijk welkom!