Roy-O-Rama

Afgelopen zondag kon ik naar twee etentjes, eentje was ver weg in Weert en de ander was dichtbij in Delft. Ik heb gekozen voor het etentje in Delft omdat deze dichterbij was, en dit een unieke gebeurtenis vierde. Bovendien kwamen halverwege Sinterklaas en Zwarte Piet op bezoek!

‘Foto uit de lokale krant’

Het restaurant waar we aten was Wok Master in Delft, een Oosters restaurant waar ze het inmiddels befaamde concept van wokken hanteren. Dit betekent dat je zelf je eten op een bord opschept en dit afgeeft aan de Wok-kok. Na de keuze van je woksaus en een kleine wachttijd van zo’n drie minuten kun je jouw eten weer meenemen naar de tafel en als het op is herhaal je deze cyclus totdat het tijd is om aan je toetje te beginnen. Ook kun je kiezen om je vlees te laten grillen op een bakplaat, het wordt dan ook klaargemaakt terwijl je wacht en hier kun je bijvoorbeeld kiezen voor kipfilet, biefstuk en kikkerbilletjes.

Het assortiment van Wok Master is erg groot, er zijn onwijs veel soorten vlees en vis en ook qua groente is er veel keus. Het warme buffet heeft zaken als nasi, bami en saté en voor de kinderen zijn er bitterballen, frikandellen en frietjes. Het koude gedeelte had fruit, salade en verschillende soorten sushi en natuurlijk ijs. Al het drinken moet je ook zelf halen en zit bij de prijs inbegrepen (ongeveer €23,- door de week, €27,- in het weekend). De toko ziet er erg netjes en verzorgd uit, het personeel werkt goed en het overige volk dat er zat was zoals jij en ik. Geen paupers, geen snobs, geen yuppen, gewoon mensen zoals jij en ik.

Tot zover niets nieuws dus eigenlijk, ik heb immers in Den Bosch ook al op verschillende lokaties op deze manier gegeten. Het was echter de eerste keer in Delft en zeker voor herhaling vatbaar. Qua niveau zitten ze op gelijke hoogte met het Wapen van Rosmalen en dat is goed. Ik weet in ieder geval dat ik mijn ouders voor mijn verjaardag een keertje niet meeneem naar Billy Beer!

‘De cover’

Ik volg verschillende web-comics als Garfield, Penny Arcade en Cyanide & Happiness. Garfield kent iedereen wel en Penny Arcade is vrij bekend onder de gamers. Cyanide & Happiness (C&H) is een comic die het vooral moet hebben van de zwarte humor. Hij is niet mooi getekend namelijk. Ook vind lang niet iedereen de comic leuk omdat hij te hard is, of ze de humor simpelweg niet begrijpen.

Sinds kort is er een verzamelalbum verschenen van C&H waarin ze de beste comics hebben verzameld en een 30-tal nieuwe hebben gemaakt speciaal voor het album. Voor een paar euro is deze te koop via Amazon. Ik heb het sinds kort ook en het is een leuke verzameling voor de C&H fans. Val je niet in die categorie, dan zal dit boekje daar niets aan veranderen. Vind je C&H wel leuk dan is het de aanschaf zeker waard, na het lezen van een paar strips lig je weer in een deuk! Heel veel valt er verder niet over het album te vertellen, het is op en top C&H, ook de nieuwe comics die er in staan. Mocht je C&H helemaal niet kennen, hieronder vind je een voorbeeld van de comic en hier is de website waar elke dag een nieuwe verschijnt: *klik*

Briljant!

Welkom bij alweer het vierde deel van deze reeks! Dit maal heb ik weer een drietal toffe series die je moet gaan kijken, maar ook een aantal series waar ik wat van gezien heb maar niet tof genoeg waren om verder te kijken.

Castle (twee seizoenen, lopend)
Richard Castle is een bekende schrijver van bestsellers, maar het wordt ‘m allemaal een beetje saai. Gelukkig is daar detective Kate Becket die zijn hulp inroept als blijkt dat er een seriemoordenaar rondloopt die de boeken van Castle gebruikt als inspiratiebron. Nadat de zaak opgelost is blijft Castle Becket volgen en worden ze een soort van partners. De serie is een detectiveserie met een doorlopend verhaal dat elke aflevering een nieuwe moordzaak behandelt. Dat klinkt een beetje als tig andere detectives, maar Castle is anders omdat het vooral erg grappig is. Castle is een beetje een vreemde vogel en werkt regelmatig op de zenuwen van Becket die op haar beurt weer Castle loopt te commanderen. De samenwerking zorgt er in ieder geval voor dat de moordzaken opgelost worden op niet conventionele wijze en de serie blijft dankzij de goeie personages en boeiende vertelling erg leuk om te kijken.

Fringe (twee seizoenen, lopend)
Fringe is de nieuwste serie van JJ Abrams die we kennen van onder andere Alias en Lost en dat betekent dat de serie normaal begint maar gaandeweg steeds vreemder wordt naar mate er meer bekend wordt. In Fringe wordt FBI agente Olivia Dunham gepromoveerd naar een afdeling die zich bezig houdt met vreemde zaken, een beetje zoals we vroeger zagen bij The X-Files. In Fringe gaat het echter niet over aliens, maar over biochemische onderzoeken van jaren geleden. Dunham krijgt in de serie hulp van Peter Bishop, een gast die zeer intelligent blijkt te zijn maar enorme gokschulden heeft. Zijn vader, Walter Bishop, heeft zich vroeger bezig gehouden met die onderzoeken en experimenten maar is nu heel warrig en lijdt aan geheugenverlies. Fringe is een spannende serie en langzaam ontvouwt het grote verhaal zich, wie zitten er achter al die vreemde zaken, wat voor onderzoeken zijn er vroeger gedaan, wie weet er meer van? Bovendien is Walter een hilarisch figuur met zijn warrigheid.
Een trailer van Fringe is overigens nu te bekijken op de hoofdpagina als video van de week!

V (één seizoen, lopend)
V is een remake van de oude klassieke V TV serie die de oudere lezer zich vast nog wel kan herinneren. Op een dag komen er een aantal ruimteschepen naar de aarde toe en natuurlijk is er paniek. De bezoekers (visitors) komen naar eigen zeggen echter gewoon in vrede en de mensheid zou zich niet druk hoeven maken. In de eerste aflevering blijkt echter dat dit niet helemaal waar is en blijken de bezoekers een groter plan te hebben. In V worden verschillende onderwerpen behandeld; zowel de standaard romantiek en verraad, maar ook is integratie eigenlijk best een belangrijk thema… Normaal gesproken hou ik overigens helemaal niet zo van series met ruimteschepen en aliens, maar de aliens in V zien er uit als mensen en het speelt gewoon op aarde in onze eigen tijd. Het leuke aan de serie is trouwens dat er allemaal bekende acteurs spelen, je komt personages tegen die je eerder in bijvoorbeeld Lost en 4400 zag. Hoogtepunt van de serie is trouwens Laura Vandervoort, zij speelt een van de bezoekers.

‘Links een mens, rechts een alien. Laura Vandervoort is de rechtse’

Dat waren de drie aanraders en dan gaan we nu door met de afraders! De series die ik noem heb ik allemaal een tijdje gekeken (zo’n 5 afleveringen gemiddeld) maar ze waren niet boeiend genoeg voor mij.

30 Rock (vier seizoenen, lopend)
Deze comedy van NBC gaat over Liz Lemon, hoofd van een team bij NBC dat een goedlopende comedy (The Girly Show) schrijft. Als er een nieuwe baas verschijnt plaatst hij er een spraakmakende neger in die alleen maar doet waar hij zelf zin in heeft. Het wordt dus een stuk lastiger om die serie goed lopend te houden met zo’n onvoorspelbare hoofdpersoon. Daarnaast moet Liz ook nog eens zorgen dat de rest van het team goed blijft werken en dat terwijl ze regelmatig met hun prive problemen bij Liz aankloppen. Dit klinkt allemaal een beetje als een vrouwen dramaserie en dat is het ook, nooit wordt de serie écht grappig en het gezever over het feit dat Liz single is en geen geschikte man kan vinden is ook vervelend. Misschien dat 30 Rock wel leuk is voor vrouwen trouwens, maar het is niets voor mij…

Reaper (twee seizoenen, afgelopen)
Op zijn 21e verjaardag krijgt Sam Oliver slecht nieuws, hij is vanaf dat moment eigendom van de duivel en moet aan de slag als Reaper. Een reaper is iemand die zielen van gestorven mensen verzameld en zorgt dat ze terug gaan naar waar ze behoren. In dit geval de Hel. Elke aflevering staat er een nieuwe ‘vijand’ op het menu en moet Sam deze te vangen zien te krijgen. Elke keer krijgt hij er een speciaal item voor, maar er wordt nooit bij verteld hoe hij dat item moet gebruiken. Dit gegeven zou in de serie gebruikt moeten worden als ‘grappig’ maar dat is het nooit. De oplossingen zijn vaak te flauw, de personages daarbij ook nog eens niet boeiend en de serie is dus gewoon niet leuk.

The Cleveland Show (één seizoen, lopend)
The Cleveland Show is een spin-off van Family Guy waarin Cleveland verhuisd en een nieuw leven opbouwt met een nieuw gezien. Qua opzet is het ongeveer vergelijkbaar met Family Guy (pratende beesten, overdreven stereotypen, rare gebeurtenissen) maar de humor is totaal verdwenen. Geen van de nieuwe personages is leuk, de stemmen zijn vervelend en Cleveland is als hoofdpersonage gewoon niet sterk genoeg om de serie te dragen. In Family Guy was hij een leuke toevoeging maar alleen redt hij het niet. Het is een beetje vergelijkbaar met Joey na Friends dus.

Beelden zeggen meer dan woorden, dus alsjeblieft: Mijn zwarte Wii!

‘In de doos’

‘Aangesloten’

‘Wiimote met Motion Plus’

‘Wii Sports Resort’

Hoofdschuldige (die ik helaas nog niet binnen heb op dit moment :’) ):

Ik weet dat ik van mijn hobby ‘videogames spelen’ niet mijn werk wil maken. Het was een aantal jaar leuk bij FOK!games: toffe events bezocht, veel gratis spellen gekregen en interessante mensen leren kennen, maar je bent ‘verplicht’ tijd te besteden aan games die je eigenlijk helemaal niet wil spelen. Ik noem games als Road Kill, Suikoden IV, Call of Duty 3, Blacksite, LMA Manager ’05 en nog veel meer crap! Al deze bagger slurpte uren op die ik beter had kunnen besteden aan goede games. Al is een slechte op zijn tijd ook wel weer een mooi moment om goede games meer te gaan waarderen.

‘Clank’

Sinds ik gestopt ben bij FOK!games speel ik veel meer games uit dan voorheen en koop ik ook nog eens verstandiger mijn games. Omdat ik nu zelf de games moet kopen en niet meer gratis krijg heeft een game veel meer waarde en wil je er meer uithalen dan simpelweg level 1-1 spelen en weer doorschuiven naar de volgende (dit is ook één van de redenen dat ik geen omgebouwde Xbox heb, maar dat is ook weer een heel andere discussie). Op dit moment heb ik echter wel een aantal games liggen die ik tegelijk speel en een aantal games waar ik nog aan moet beginnen. Zo ben ik nu bezig met de nieuwe Ratchet & Clank: a Crack in Time op de PS3 en Mario & Luigi: Bowser’s Inside Story op de NDS. Beide games zijn echt geweldig om te spelen: er is veel humor in beide games verwerkt en bovendien zijn ze allebei enorm kleurrijk. Echt games om vrolijk van te worden! Naast deze twee games zit ik ook precies halverwege de GTA Liberty City Episodes: Johhny is klaar en Tony staat te popelen om te beginnen. Dat zijn dus stiekem drie games die ik open heb staan op dit moment en dan komen er nog twee bestellingen aan binnen enkele weken: de God of War Collectie en New Super Mario Wii. Tot slot moet ik nog met Hemmo een einde aan de Uruburos-plaag in Resident Evil 5 maken (we hoeven volgens mij enkel chapter 6-2 en 6-3 nog) en heb ik van de volgende co-op game al het eerste hoofdstuk gespeeld met Maarten (niet overleefd trouwens, Maarten Liet mij Voor Dood achter…).

Voor het eerst in ongeveer een jaar tijd heb ik dan weer een backlog van games die ik nog moet spelen! Het is dus behoorlijk druk op game-gebied, maar ik ben voorlopig echt klaar met games kopen. Het eerste kwartaal van 2010 ziet er weliswaar vol uit met titels als Bioshock 2, God of War 3 en Final Fantasy XIII, maar dan praten we alweer zo’n beetje over maart: vier maanden van nu! Tijd zat dus en hoewel het veel werk lijkt is het allemaal leuk werk en kan ik het op mijn eigen tempo doen. Er moet immers ook gestudeerd worden!

Een aantal vaste lezers wilde weer eens een muziekblog en nu ik Sophie Sugar ontdekt heb kan ik mooi aan die wens voldoen. Sophie Sugar is een dame die al een aantal jaar in de trance-wereld bezig is als DJ/producer en ik had ook wel eens van haar gehoord, maar er nooit lang stil bij gestaan. Er komen zoveel namen langs elke week bij ASOT dat je nooit alles kan bijhouden. Een enkele keer, als een artiest echt indruk maakt, blijf je er wel hangen, zoals bij Shah het geval was, maar meestal zijn het toch de grote namen waar je naar luistert. De meeste grotere artiesten hebben ook een eigen radioshow zodat het makkelijk is om te blijven luisteren naar hun heerlijke sets.

‘En zo ziet ze er uit!’

Sinds afgelopen weekend is er een radioshow bijgekomen: Symphony, van Sophie Sugar. Allereerst over Sophie Sugar. Zoals gezegd is ze al een aantal jaar bezig en heeft ze onder andere de track Fallen to Far geproduceerd (deze track is toevallig ook de video van de week op Roy-O-Rama). Daarnaast heeft ze op verschillende feesten gedraaid, bijvoorbeeld op het Engelse ASOT 400 feestje afgelopen lente. Sophie Sugar is al sinds d’r jeugd muzikaal actief natuurlijk en zit sinds kort bij het label van Armin: Armada. Het afgelopen jaar is een goed jaar voor haar geweest met een aantal leuke titels/awards waardoor ze nu echt kan doorstromen naar de top. Ik ben benieuwd of we d’r in 2010 op wat grote feesten als Trance Energy mogen aanschouwen, dat lijkt me best okay namelijk!

Haar radioshow Symphony is een maandelijks item op Digitally Imported dat afgelopen augustus is begonnen. Inmiddels zijn er dus vier afleveringen verschenen en ze klinken allemaal even goed. De stijl is ‘uplifting trance’ en dat wil zeggen dat het de wat meer energieke en dansbare trance is. Waar Shah en Armin in hun radioshows wat meer de rustige trance draaien is Sophie energieker. Qua opzet is het vergelijkbaar met de rest, de nieuwste tracks, een track of the month en een klassieker. De tracks worden door mevrouw Sugar aan elkaar gepraat en aangezien ze Brits is gebeurt dat dus met een heerlijk Engels accent. De show duurt in totaal ongeveer 60 minuten en is dus ideaal om even lekker in een uurtje wat energie op te doen.

Je kunt meer over Sophie Sugar vinden op haar website. Hier zijn ook wat tracks te beluisteren en dat raad ik iedereen natuurlijk ook aan. Een aantal van jullie kan ook meteen beginnen met fan worden trouwens, dan hoef ik niet over drie jaar: zei ik toch te zeggen (Werner: ik doel op Aly & Fila )!