Roy-O-Rama

In november 2007 verscheen Assassin’s Creed voor onder andere Xbox 360 en de game scoorde gemiddeld een dikke 8. Een prima cijfer dus! Toch was er veel kritiek te horen en te lezen en dat weerhield me er toen van om de game te gaan spelen. Toen afgelopen november het vervolg verscheen kreeg de game nog hogere cijfers; gemiddeld een 9.1! Op alle vlakken zou de game verbeterd zijn en bovendien speelde de game zich ook nog eens af in Italië ten tijden van Leonardo da Vinci. Nu was mijn interesse wel degelijk gewekt en Assassin’s Creed 2 stond vanaf dat moment dan ook op mijn wanted-lijstje. Het grote probleem is alleen dat ik niet zomaar een vervolg ga spelen als ik het eerste deel niet gespeeld heb. Net als dat ik (vrijwel) nooit eerst een vervolgfilm kijk. Gelukkig was dit niet eens een echt probleem te noemen, want het eerste deel van Assassin’s Creed kost nu nog maar tien euro in de winkels. Een perfecte kans om de game goedkoop even te spelen. Bovendien kon ik meteen kijken of de basisgameplay me wel aanstaat, want AC2 bouwt er natuurlijk wel op verder.

Assassin’s Creed is een third person action game waarbij jij een moordenaar speelt. In opdracht van jouw baas moet je negen personen omleggen in drie verschillende steden in het Midden Oosten: Jeruzalem, Akko en Damascus. De game speelt zich af ten tijde van de Kruistochten en jouw targets bevinden zich zowel onder de Christenen als onder de Moslims en ze moeten sterven omdat ze vrede in de weg zouden staan. Natuurlijk is er ook een onderliggend verhaal, maar dat ga ik hier niet verklappen, al is het vrij logisch. Zeker als je de eerste moord hebt begaan en je hoort de laatste woorden van je slachtoffer. Ook heb je nog een deel dat zich afspeelt in de moderne tijd, maar dit voegt eigenlijk niets toe… Gewoon vergeten dus.

Je start elke missie in de thuisbasis van de moordenaarsbende na een preek van de baas en een upgrade; zoals in elke game krijg je steeds meer mogelijkheden naarmate de game vordert. Denk hierbij aan werpmessen en nieuwe vechttechnieken. Je krijgt van je baas te horen welke personen omgelegd dienen te worden en dan ga je op pad naar één van de steden. Aangezien je een moordenaar bent moet je natuurlijk proberen niet op te vallen en dat kun je onder andere doen door je te verstoppen in hooi, in kleine tentjes of door op te gaan in de mensenmassa. Zo anoniem mogelijk leg je dan je vijanden om zodat je onopgemerkt je een weg baant door de stad. Mocht je toch ontdekt worden, dan krijg je alle bewakers achter je aan. Dit is een beetje vergelijkbaar met de achtervolgende politie in een game als Grand Theft Auto.

Van stad tot stad reis je per paard

Voordat je de hoofdpersoon van de missie kan omleggen moet je eerst zien te achterhalen waar deze zich bevindt. Dit kun je onder andere doen door mensen te ondervragen of af te luisteren. Langzaam maar zeker krijg je zo steeds meer te weten en als je genoeg info hebt kun je aan de slag. Voor elke missie is deze opzet van toepassing en het enige dat verandert is de stad en het district in de stad. Van afwisseling is dus niet echt sprake helaas… Gelukkig is het klimmen op gebouwen en in torens wel tof om te doen. Het is zelfs nodig van tijd tot tijd om vanuit de torens de omgeving te scannen op missies en gebeurtenissen.

Iets dat me verbaasde was overigens het uiterlijk van de game. Assassin’s Creed is inmiddels 2,5 jaar oud maar ziet er nog steeds fantastisch uit! De personages zijn gedetailleerd, de omgevingen groots en de manier waarop de camera rondom torens draait als je de omgeving scant is echt geweldig! Wat een uitzicht! Een kritische gamer geeft misschien het gebrek aan variatie in mensen aan als minpunt, maar dat viel mij eigenlijk pas op toen ik al bijna klaar was met de game…

Overigens zijn er wel echte minpunten te ontdekken hoor. De combat is bijvoorbeeld maar saai, de bewakers gaan te snel echter je aan en de game is onwijs repetitief. Als je jezelf echter beperkt tot het omleggen van één target per sessie is dat geen probleem. Het enige waar ik me écht aan ergerde, tot frustratie toe, was de weg naar het einde. Na de negende missie wordt er nog een stukje aan de game geplakt natuurlijk en dit houdt in dat je talloze gevechten kan gaan doen achter elkaar. De hele game moet je proberen om gevechten zoveel mogelijk uit de weg te gaan en op het einde gooien ze er ineens tig verplichte gevechten in die veel te lang duren. Zwaar vervelend en het is dat ik wist dat het einde naderde, anders had ik de game afgesloten en niet meer opgestart. Daarbij komt ook nog eens dat het einde zelf te kansloos voor woorden is :’) Zelden zo’n slecht einde gezien! Het hele einde is daarmee een enorme anti-climax op een verder prima game die mijn interesse in Assassin’s Creed 2 alleen maar heeft versterkt.