Roy-O-Rama

Vroeger, toen ik nog maar een klein jochie was en cd’s nog niet in de winkel lagen, luisterde je muziek via cassettebandjes en LP’s. LP’s zijn heel grote zwarte schijven met daarin groeven. Deze schijven werden op een platenspeler rondgedraaid en via een naald die door de groeven ging kwam er geluid uit. Mijn ouders hadden (en hebben nog steeds) een flinke LP collectie met daarin onder andere Deep Purple, Queen en zelfs Michael Jackson’s Thriller. Dit is dan ook de muziek waar ik vanuit huis uit mee opgegroeid ben. Van mijn vaders kant kwam vooral de rock met als belangrijkste rockband Queen. Van mijn moeders kant kwam meer de soul en Motown muziek. De soul is langzaam verandert in mijn voorliefde voor (old skool) hip hop maar ik ben nooit uitgegroeid tot een rocker ofzo. Sterker nog, ik vind het vreselijk zelfs! Er zijn wat liedjes in bijvoorbeeld Guitar Hero die wel tof zijn, maar ik zal nooit een CD van Guns ‘n Roses of Metallica opzetten ofzo. Nee, het is bij (vooral) Queen gebleven.

Uit mijn jeugd zijn er twee dingen die ik vooral herinner als ik terug denk aan Queen. Allereerst was er natuurlijk het overlijden van Freddy Mercury. Toen dit eind 1991 gebeurde was dat een flinke schok, maar ook een moment van bezinning. Homoseksualiteit en HIV werden in één klap bespreekbaar en wij hadden in de klas zelfs een ingelaste les daarover. Ook het Jeugdjournaal berichtte toen best veel over deze onderwerpen. Inmiddels is Nederland zo ver dat het een normaal onderwerp is en HIV volgens mij helemaal niet zoveel meer voorkomt gelukkig. Het tweede dat me binnen schiet als ik aan Queen denk is Another One Bites the Dust. Deze track bleef namelijk hangen op onze platenspeler waardoor je op een gegeven moment alleen nog maar hetzelfde hoorde: Another one gone and another one gone and another one gone and another one gone and another one gone… en omdat het qua timing perfect in het liedje past valt het pas na flink wat herhaling op. Zelfs toen ik de LP op cassette aan het zetten was en naast de platenspeler zat duurde het nog even voordat ik het door had. Toen ik jaren later CD’s ging kopen van Queen ging er een wereld voor me open…

Queen in de jaren '70. Kapsalons bestonden toen nog niet.

Het bekendste nummer van Queen is uiteraard Bohemian Rapsody welke jaarlijks op nummer één staat in de Top 2000, maar het is niet mijn persoonlijke favoriet. Ik vind tracks als The Show Must Go On, Love of my Love (video van de week) en Innuendo vele malen mooier. Ik krijg nog steeds kippenvel als ik die nummers hoor, zoveel gevoel is er in verwerkt. Ik had ook, achteraf gezien natuurlijk, graag bij het concert in Wembley ’86 willen zijn. Dat had me echt een onvergetelijke ervaring geleken, misschien nog wel meer bijzonder dan de eerste keer dat ik Tiësto live zag en hoorde draaien op mijn eerste Innercity, en dat was legendarisch! Helaas gaat dat nooit meer gebeuren, ondanks dat Queen af en toe nog optreedt met een andere zanger. Voor mij is dat alleen niet Queen meer zo zonder Freddy Mercury.

Roy-O-Rama zou Roy-O-Rama trouwens niet zijn als we dit hele verhaal toch nog even gaan linken aan videogames. Zo is er bijvoorbeeld Singstar Queen waarbij je allerlei liedjes van Queen zelf mee kan zingen op de PlayStation 3. Ook zitten er ook wat liedjes van Queen in Guitar Hero zodat je ze mee kan drummen of gitaren, maar het meer interessante is Rock Band. In deze game zitten de meeste Queen liedjes en er gaan zelfs geruchten over een aparte Rock Band Queen zoals ook de Beatles hebben gekregen. Mocht deze ooit uitkomen dan ben ik de eerste die ‘m koopt! Mocht het niet waar zijn, dan ga ik voor de goedkoopste Rock Band en download ik de 10 Queen liedjes uit de Rock Band store. Even afwachten tot de E3 is geweest dus.