Roy-O-Rama

Ik had aan het begin van dit jaar een mooi overzicht met welke game ik ongeveer wanneer zou gaan spelen. Maarten gooide echter roet in mijn eten door mijn 360 te lenen waardoor ik Bioshock 2 niet kan spelen. Nu is dit niet heel erg want ik heb genoeg op de PS3 te spelen dacht ik. Dit bleek niet helemaal het geval te zijn want het fantastische Dante’s Inferno is helaas wat aan de korte kant en Heavy Rain verscheen vandaag pas officieel in de winkels. Ik heb toen Uncharted 2 nog maar een keer uitgespeeld (toch best een goeie game) en de demo van Darksiders gedownload (valt tegen, teveel Zelda). Gelukkig kon ik Borderlands lenen van Hemmo die op vakantie is nu.

Borderlands valt in hetzelfde genre als Fallout; een post-apocalyptische first person RPG. Daar waar Fallout echter een turn-based VATS systeem heeft kent Borderlands enkel FPS-controls. In het begin was dit best lastig voor me, ik ben niet zo goed met shooters. Ook de enorme vrijheid en het grote aantal wapens/armor is best overweldigend! Na een tijd aanklooien had ik echter alles wel door en was het tijd voor de missies.

In Borderlands loopt een flinterdun ‘hoofdverhaal’ waarin je op zoek gaat naar de Vault, een plek met veel rijkdom ofzo, maar je bent vooral bezig om gewoon naar bepaalde locaties te gaan om daar iets of iemand om te leggen. Wat dat betreft is Fallout stukken enerverender en boeiender, maar Borderlands is daardoor niet slecht. In tegendeel, doordat je geen aandacht hoeft te geven aan het verhaal kun je puur focussen op de opdrachten die je krijgt. Dit werkt enorm verslavend, want je denkt steeds ‘oh ik kan nog wel even daarheen om dit en dit te doen’ en voor je het weet ben je uren verder. Letterlijk.

De game is ook in co-op te spelen, maar dat is niet helemaal handig omdat jouw personage steeds sterker wordt. Ik was op een gegeven moment bijvoorbeeld level 15 en Maarten begon toen net. De makkelijkste missie die te spelen was, was een level 14 missie en Maarten stierf ook veel te vaak toen. Kan hij niets aan doen, is eigenlijk gewoon een designfout. Je kunt er wel voor kiezen om Maarten de missies te laten kiezen, maar dan zit je weer met een level 15 personage dat level 1 missies kan gaan zitten doen. Ook niet ideaal. Doe me dan toch maar Left 4 Dead of Resident Evil 5 voor co-op! (over Rainbow Six ga ik niet beginnen…)

Op dit moment heb ik Heavy Rain binnen gekregen en daar ben ik druk mee bezig (awesome, later meer uiteraard) maar Borderlands ga ik ook zeker verder spelen nog! Ik koop de game zelf ook nog als hij ergens voor 15 euro ofzo te koop is en dan kan ik de game als tussendoortje spelen wanneer ik wil. Dat is ook een voordeel van een afwezig verhaal, je kunt verder gaan zonder dat je hoeft te onthouden waar je ook weer gebleven was. Er is ook nog super veel te doen, dus waarschijnlijk is Borderlands de rest van het jaar mijn tussendoortje!

Ergens midden jaren ’90, toen ik mijn nickname en e-mailadres aanmaakte ging ik elke zaterdagmiddag naar de grote bibliotheek in Den Bosch om daar te gaan internetten omdat internet thuis nog vrij speciaal was. Hotmail, HappyPuppy en Altavista waren sites die ik regelmatig bezocht en daarvan is op dit moment alleen Hotmail nog van over. Toen we eind jaren ’90 thuis ook internet kregen ging ik aan de slag met Napstar en ICQ en ook deze twee zie je tegenwoordig niet meer terug in Huize Roy-O-Rama.

Wat ik dan wel op internet doe? Nou, behoorlijk veel! Het is een beetje nutteloos om AL mijn bookmarks hier te posten dus zal ik een standaard ‘rondje internet’ vertellen. Ik begin altijd met het lezen van mijn mail, Hotmail (vooral reclame), Gmail (persoonlijke mail), TU mail (school gerelateerde zaken) en Roy-O-Rama mail (spam met zo af en toe een persbericht). Als ik hiermee klaar ben ga ik naar het forum van FOK! om even bij te lezen in de verschillende topics die gaan over games. Hierna is het tijd voor het rondje game-nieuws wat ik van vier sites haal: Eurogamer, Edge-Online, Gamefront en Insidegamer.

Eenmaal op de hoogte van het normale game-nieuws is het de beurt aan mijn sociale netwerken om te kijken wat vrienden en kennissen allemaal bezighoudt. Dat betekent dus Twitter, Hyves en Facebook. De grootste hype omtrent deze netwerken is echter wel een beetje gezakt en langer dan vijf minuten ben ik er niet mee bezig. Wel vind ik het leuk om via Facebook te kijken wat vrienden hebben gespeeld op PlayStation en/of Xbox en welke trophies ze gehaald hebben of welke trophy juist niet… Zo heb ik bijvoorbeeld nog steeds geen Platinum trophy gezien bij Hemmo! In deze categorie vallen overigens ook alle blogs van bekenden, en deze kun je vinden in de kolom rechts van deze tekst. Denk hierbij aan de blog van Maarten over zijn wereldreis.

We naderen bijna het einde van een volledige ronde en ik ben inmiddels aangekomen bij de webcomics. In totaal lees ik er elke dag 8, maar ze worden helaas niet allemaal dagelijks vernieuwd. Toppers zijn Garfield, Penny Arcade en Cyanide & Happiness. Voor Garfield bestaat trouwens ook een programma (‘app’ desnoods) waarbij automatisch de nieuwste comic geladen wordt. Superhandig!

De laatste site waar ik echt goed voor ga zitten is NeoGAF. Dit is een Amerikaans forum waar game-nieuws gemaakt wordt en waar er zoveel gamers bij elkaar zitten dat je alles kunt lezen wat je wilt over games. Verkoopcijfers, ervaringen met games (ook als ze enkel nog in Japan zijn verschenen), geruchten, aankondigingen van aankondigingen en natuurlijk alle photoshops. Het is veruit het meest informatieve forum voor games maar ook veruit het forum dat het verst van het pad verwijderd is. Aanrader voor iedereen die wat meer dan gemiddeld geïnteresseerd is in games!

Sites die niet standaard in het rondje zitten maar wel een eervolle vermelding verdienen zijn Budgetgaming (vind de goedkoopste winkels voor jouw games), Mijn ING (online bankzaken regelen) en NOS Teletekst (teletekst, maar dan online!).

Mobiel internet
Een speciaal stukje gaat over mobiel internet op mijn telefoon. Sinds begin begin 2009 is dit bij mij echt ‘doorgebroken’ en gebruik ik het vrijwel dagelijks zoals bijvoorbeeld in de trein en in de pauze op werk. Sites die ik op mijn mobiel bezoek komen voor een groot deel overeen met de sites die ik thuis bekijk, alleen dan in een kalere versie. Ook zijn het er veel minder in aantal: Facebook, Hyves, Budgetgaming, FOK! en mijn mail. Enige site die ik eigenlijk alleen mobiel bezoek is nu.nl. Als ik thuis nieuws lees doe ik dat vrijwel altijd via de online teletekst, maar onderweg is dat te traag dus gebruik ik nu.

Ik dacht dat 2010 het jaar van de PlayStation 3 zou worden dankzij titels als Final Fantasy XIII, God of War en Heavy Rain. Of misschien wel het jaar van de Wii dankzij Super Mario Galaxy 2 en Metroid Other M. Maar nee, 2010 is toch echt weer het jaar van de Xbox 360! Never underestimate the power of Microsoft…

Allereerst de multiplatformtitel Dead Rising 2. Op 3 september ligt deze game in de winkels en kunnen we weer massaal zombies afslachten. Hoewel de game op zowel PS3 als 360 uitkomt is de 360 de betere keus omdat je daar ook een exclusief hoofdstuk krijgt wat het verhaal tussen de delen 1 en 2 vertelt. Ik heb de game in ieder geval alvast besteld bij TheHut omdat hij daar maar een euro of 30 kost! Een andere multiplatformtitel, Lost Planet 2, krijgt voor de 360 exclusieve personages als Marcus uit Gears of War en Wesker uit Resident Evil 5. Deze titel doet me echter niets en laat ik aan me voorbij gaan.

De kracht van een console zit ‘m natuurlijk in de exclusives, hoe goed de multiplatform titels ook zijn. Zoals in de eerste alinea al gezegd hebben zowel de Wii als de PS3 een veelbelovend jaar, maar ik ben op dit moment ook echt hyped over de toekomstige 360 titels! Mijn Game of The Year zou zomaar eens Crackdown 2 kunnen worden. Het eerste deel was zo ongelofelijk leuk en deel 2 krijgt zoveel meer content dat het niet fout kan gaan bijna. De graphics zijn verbeterd, er zijn meer verschillende soorten vijanden, wapens, voertuigen (helikopter!) en agents. Bovendien is de multiplayer uitgebreid van twee naar vier spelers tegelijkertijd! Meer van alles dus! Ik kan niet wachten tot het juni is, dan komt Crackdown 2 uit!

Een andere veelbelovende game is Alan Wake. Alan Wake is een soort psychologische horror thriller waarbij je een schrijver speelt die nare dingen beleeft. Ik denk dat de game het best te omschrijven is als een combinatie tussen Silent Hill en Resident Evil 4, met een The Shining dressing. De trailers vond ik er erg gaaf uitzien maar wat me uiteindelijk over de streep heeft getrokken is de special edition die van de game verschijnt! Naast de game krijg je de soundtrack, gratis DLC, making of DVD en een boek. Ja. Een echt boek. Hoe tof is dat! Alan Wake verschijnt in mei in de winkels.

De derde exclusive waarin ik geïnteresseerd ben is Splinter Cell: Conviction. De reboot van de succesvolle Ubisoft franchise heeft minder ‘sluipen-in-het-donker’ wat ik zo saai vond in de eerdere delen, en meer kei harde actie. Bovendien zit in Splinter Cell en supervette co-op mode die helemaal los staan van het main verhaal. Je krijgt in april dus eigenlijk twee games voor de prijs van één!

De laatste exclusive waarmee de 360 mijn voorliefde voor de console rechtvaardigt is Fable 3. Fable 3 is alweer het derde deel (joh) in de game-reeks van geestelijk vader Molyneux. Net als elk deel wil Molyneux onwijs vernieuwen en belooft hij allerlei toffe features. In het verleden werden die niet altijd waargemaakt, maar ik vond de Fable games altijd erg leuk om te spelen. Het derde deel zal dit ongetwijfeld ook weer zijn. Nieuwe features in dit deel zijn onder andere geen normaal experience-systeem en healthbar zoals in andere RPG’s en het gebruik van de nieuwe Natal controller. Ik blijf wat skeptisch omtrent Natal, maar als er één game is waarbij het goed gebruikt gaat worden is het Fable 3. Zo tegen de Kerst zal Fable 3 te koop zijn.

Oh, en dan is er nog Halo Reach. Halo Failo, dus waarschijnlijk ga ik niet eens de voor mei aangekondigde beta spelen, maar ik moet wel bekennen dat het de mooiste en meest veelbelovende Halo tot nu toe is… Zo. 2010. Het jaar van de Xbox 360 dus!

Dante’s Inferno is één van de meest besproken games van dit jaar, en dat terwijl we er pas twee maanden op hebben zitten. Er zijn twee grote punten van kritiek waardoor de game door veel mensen van te voren al afgeschreven is. Vandaag ga ik die twee kritieken bespreken en uitleggen waarom Dante’s Inferno toch gewoon een gave game is!

Dante’s Inferno verkracht het gedicht de Divine Comedy!
Dante’s Inferno is losjes gebaseerd op het eerste deel van het gedicht The Divine Comedy van Dante Alighieri. Het vertelt het verhaal van Dante die thuis komt van de kruistochten om te zien dat zijn vrouw vermoord is en meegenomen wordt naar de hel door Lucifer. Natuurlijk pikt Dante dit niet en gaat hij hun achterna. Onderweg kom je langs alle delen van de hel zoals bijvoorbeeld het deel waar alle heidenen zitten (inclusief moordlustige ongedoopte babies) of waar alle zelfmoordenaars zitten (een donker bos waar je zelf ook regelmatig naar je eigen keel grijpt). Deze setting is natuurlijk perfect voor een game en Visceral Games heeft het allemaal best aardig over gezet. Uiteraard zijn er dingen overdreven en klopt het niet altijd met het gedicht zelf, maar de basis zit goed in elkaar.

Wat dat betreft is het net als elke game die gebaseerd is op een boek of film, of elke film die gebaseerd is op een game of boek; je kunt het niet 100% goed overzetten en trouw blijven. Er moeten dingen geschrapt en toegevoegd worden omdat het nou eenmaal een ander medium is. The Divine Comedy is in ieder geval een mooie bron van inspiratie en in de game komen de verschillende lagen genoeg aan bod de algemene strekking te begrijpen. Er is overigens ook een special edition van Dante’s Inferno waar je het gedicht bij geleverd krijgt op de bonus disc. Op deze manier krijgt de gamende generatie toch wat klassieke literatuur mee! Als je de game doorgespeeld hebt, en je heb wat gelezen over het gedicht op bijvoorbeeld Wikipedia, dan lijkt het erop dat er nog meer delen aan zitten te komen. Een prima idee al zeg ik het zelf!

Dante’s Inferno is niets meer dan een simpele God of War kloon die niets toevoegt!
Laten we voorop stellen dat het klopt dat Dante’s Inferno een kloon is van God of War is en God of War de betere game is. In Dante’s Inferno werkt het combat-systeem bijvoorbeeld vrijwel exact hetzelfde, inclusief de combo-aanvallen. Ook het gebruiken van magic en de mogelijkheden om je moves te upgraden zijn vrijwel identiek. Daarnaast is het een game met veel geweld, bloed en blote tieten. Als je niet verder kijkt dan dit dan kan ik me voorstellen dat je het idee hebt dat Dante’s Inferno niet de moeite waard is, zeker niet omdat over vier weken God of War III in de winkels ligt. Dante’s Inferno heeft echter een aantal zaken die de game een mooi eigen karakter geven. Natuurlijk is de setting anders zoals hierboven al besproken is; de negen cirkels van de hel zijn allemaal afwisselend genoeg en hebben allemaal een eigen verhaal. In elke cirkel zitten ook een aantal verdoemde personages die in de hel zitten omdat ze gezondigd hebben. Deze personen kun je uit hun lijden verlossen door ze of te straffen of te verlossen.

Voor beide keuzes krijg je aparte ervaringspunten zodat je een ‘goede’ of ‘slechte’ kant kan opgaan. Verhaalsgewijs maakt het niet veel uit wat je kiest, maar er zijn wat andere aanvallen te verkrijgen op elk pad. Het grootste verschil dat dit keuze-systeem eigenlijk met zich meebrengt is een ander gevoel waarmee je de game speelt. In God of War is de hoofdpersoon Kratos vooral woedend op alles en iedereen. Alles moet kapot en iedereen moet dood. In Dante’s Inferno is dit compleet anders. Dante is wanhopig op zoek naar zijn geliefde en put uit die wanhoop zijn krachten. Als je dan verdoemden verlost uit hun lijden kan dat een extra goed gevoel geven. Je gunt hun de pijn die jij ondervindt omdat je jouw geliefde mist. Het is een klein verschil op papier, maar hierdoor voelen beide games wel compleet anders aan. Dit komt Dante’s Inferno alleen maar ten goede omdat het nu gewoon een eigen karakter heeft.

Zo. Beide argumenten tégen zijn besproken. In the end blijft God of War wel de betere game, maar Dante’s Inferno heeft genoeg bestaansrecht en is zelfs zeer de moeite waard als je het mij vraagt. Ik was geboeid door het verhaal, het speelt heerlijk vertrouwd en de presentatie is fantastisch. De game loopt onwijs vloeiend en er zijn nagenoeg geen laadtijden. Geef Dante een kans, al is het maar over een half jaar als de game in de budgetbakken ligt…

Arrested Development (drie seizoenen, afgelopen)
Arrested Development is een serie die liep van 2003 tot 2006 en vertelt het verhaal van de familie Bluth. De vader van de familie is directeur van The Bluth Company maar wordt op een gegeven moment naar de gevangenis gestuurd als er zaken niet in orde blijken te zijn. Zoon Michael neemt zijn vader over binnen het bedrijf en probeert de rest van de familie te ondersteunen. De familie is namelijk geen gewone familie, ze zijn allemaal een beetje van het pad. Zo is er bijvoorbeeld Tobias, een ‘never-nude’, die getrouwd is met de zus van Michael, kleinzoon George Michael die verliefd is op zijn nichtje Maybe en Buster, de jongste broer van Michael, heeft verlatingsangst. Doordat elk personage een vreemd wereldbeeld heeft levert dit tal van komische situaties op terwijl Michael met alle macht probeert het bedrijf draaiende te houden. Arrested Development wordt volgens mij in Nederland ook uitgezonden door Comedy Central. Een speciale gastrol in de serie is weggelegd voor Fonzie, hij speelt de advocaat van de familie.

Better off Ted (twee seizoenen, lopend)
Ik kende twee maanden geleden de serie Better of Ted nog niet, totdat ik een tip kreeg over deze serie. Aangezien ik net klaar was met Rules of Engagement seizoen 3 begon ik aan Better of Ted. In deze serie draait alles om Ted, manager bij Veridian Dynamics, een groot Amerikaans bedrijf. Het bedrijf wordt neergezet als een kwaadaardig bedrijf dat consumenten produkten opdringt en van de meest onschuldige uitvindingen moordwapens weet te maken. Ook het personeel wordt niet gespaard en heeft het af en toe heel zwaar. Een voorbeeld hiervan is de aflevering waarin er een nieuw motion sensor-systeem geinstalleerd wordt die de negroide werknemers niet herkend. In plaats van dit systeem aanpassen worden er speciale faciliteiten voor hun gebouwd zoals een drinkfontein ‘for blacks’. De hele racisme discussie wordt hiermee natuurlijk op de hak genomen en je ligt helemaal dubbel. Bovendien zijn alle personages goed gecast en is de wisselwerking tussen Ted en zijn baas Veronica ijzersterk. Hij is de zachtaardige manager die ook zijn werknemers tevreden probeert te houden en zij is de keiharde baas die nauwelijks gevoel heeft of denkt aan haar personeel. Elke aflevering heeft als extraatje een advertorial van het bedrijf. Hoe deze zijn moet je zelf maar even bekijken.

It’s Always Sunny in Philadelphia (zesde seizoen aangekondigd)
De meest bizarre serie die ik de afgelopen periode heb gezien was It’s always sunny in Philadelphia (Sunny). Een tijdje terug was ik op zoek naar een leuke serie om te kijken omdat alle andere series in een winterstop zaten. Via mijn TV-serie-boer kwam ik op Sunny aangezien deze een hoog cijfer scoorde in de comedy-lijst. Het eerste dat opvalt aan de serie is de beeldkwaliteit, die is namelijk vrij karig. Dit komt omdat de serie klaarblijkelijk in het begin opgenomen is met een simpele huis tuin en keuken camera en hierdoor krijg je een beetje een jaren ’90 gevoel. Ook de setting, een vervallen bar in Philadelphia gerund door drie vrienden (Dennis, Mat, Charlie) en een zus (Dé) is wat kaal. De serie zelf is echter hilarisch. Compleet gestoord. De drie mannelijke hoofdpersonen hebben de meest vreemde ideeën die ze dan ook direct gaan uitvoeren in een aflevering en uiteraard gaat het NOOIT zoals gepland. Helemaal mooi wordt het als ze elkaar de schuld gaan geven als er iets mis gaat. Ze gaan hard door elkaar lopen schreeuwen en vervolgens proberen ze de ander zwart te maken. Vanaf het tweede seizoen verschijnt Danny de Vito trouwens in de serie als de vader van Dennis en Dé.

Rules of Engagement (vierde seizoen start binnenkort)
Rules of Engagement is niet gebaseerd op de gelijknamige film. Verre van zelfs. Rules of Engagement, de serie, is een beetje een romantische comedy in de trend van Friends en How I met your mother. Het gaat hier om twee koppels (een dat al 12 jaar getrouwd is en een dat net verloofd is) en de eeuwige vrijgezel die constant achter de vrouwen aan zit. De rode draad in de serie is natuurlijk het leren leven met elkaar van het net verloofde stel en de ‘goede’ adviezen die ze krijgen van het getrouwde stel. De vrijgezel zit er in om te laten zien dat het vrijgezellen-leven veel toffer is, maar eigenlijk bereikt hij vaak het omgekeerde. Hoewel dit alles best zoetsappig klinkt vind ik de serie zeker de moeite waard om te kijken, simpelweg vanwege de goeie grappen en de chick die er in mee speelt. Niets meer, en niets minder.

Special Entry: Lost (zesde en laatste seizoen onlangs begonnen)
Een speciaal stukje deze aflevering is gereserveerd voor Lost. In één van de eerdere delen is Lost al aan de beurt geweest, maar we behandelen de serie opnieuw omdat het laatste seizoen deze week is begonnen. Over ongeveer 18 weken weten we hoe het allemaal afloopt! Wat is het geheim van het eiland? Was het tóch allemaal maar een droom? Wat betekenen de getallen? Ik verwacht niet dat we op alle vragen een écht antwoord krijgen, maar ik hoop wel dat de makers er een beetje een waardig einde aan maken. Lost is te tof om afgescheept te worden met een slecht einde (aliens bijvoorbeeld…). De eerste (dubbel)aflevering was in ieder geval al weer typisch Lost en ik kan niet wachten op de nieuwe aflevering volgende week! Zodra alle seizoen in de winkel te koop zijn ga ik ‘m ook kopen op Blu Ray. Zo awesome is Lost!

Vorig jaar rond deze tijd speelde ik Dead Space op de Xbox 360. Deze survival-horror-shooter kwam van een voor mij onbekende developer maar was goedkoop en kreeg hoge cijfers. Genoeg reden om de game te spelen dus aangezien ik wel weer zin had in een spannende game. Tijdens het spelen werd me al snel duidelijk dat Dead Space echt een knaller van formaat was en dat EA er goed aan gedaan had om Visceral deze game te laten maken. Bijna alles in de game klopte, van het verhaal tot de gameplay en ik was meteen fan!

Nu heb ik gisteren Dead Space Extraction op de Wii uitgespeeld en deze game is een prequel op Dead Space zelf; je ziet onder andere hoe de Ishimura overlopen wordt door aliens en waarom sommige zaken in Dead Space zijn zoals ze zijn. Denk hierbij bijvoorbeeld aan het defense canon dat in Dead Space weer aangezet moet worden, deze zet je in Extraction zelf uit. Vele verhaal-elementen komen terug en dat maakt van deze tweeluik een perfect duo. Ook zie je bekende personen als Nicole terug in de game en kom je op talloze herkenbare locaties. Al deze details maken van Extraction een geweldige ervaring als je de eerste game ook gespeeld hebt. Mocht dit niet het geval zijn, dan zal er logischerwijs geen herkenning zijn, maar gelukkig is de game ook sterk zonder dat je de referenties snapt.

Toen Extraction aangekondigd werd voor de Wii waren er een hoop mensen teleurgesteld omdat het een railshooter is. Dit betekent dat je niet vrij kan rondlopen, maar enkel hoeft te richten en te schieten (vergelijkbaar met de arcadekasten). In Extraction is dit echter totaaaal niet vervelend omdat op deze manier de snelheid en spanning goed in de game gehouden kunnen worden. Constant heb je het gevoel dat er iets gaat gebeuren, het is een achtbaan van spannende gebeurtenissen. Daarnaast heeft het railshooten een grafisch voordeel: de Wii is grafisch niet de meest krachtige console en dankzij het feit dat het een railshooter is kan er meer rekenkracht gebruikt worden voor de presentatie. Deze is dan ook perfect en Extraction is één van de mooiste Wii-games out there. Het blijft alleen wel een gemis dat de game niet in HD is en het is bovendien stom dat de Wii geen fatsoenlijk surround geluid heeft. Maar goed, het is niet storend maar gewoon jammer omdat je weet dat het beter kan.

Iets dat ik wel een minpuntje vind is de lengte van de game. Ik was met een uur of zes door het hele verhaal heen… Na afloop kun je wel beginnen aan een Challenge Mode of de Story Mode spelen in een hogere moeilijkheidsgraad, maar dat soort zaken boeit mij nooit echt. Nu roep ik altijd ‘liever een kortere gave game dan eentje die onnodig gerekt is’ maar zes uur vind ik dan weer net even te kort om eerlijk te zijn. Tien uur is wat mij betreft een prima ondergrens als je een game voor het eerst speelt. Als goedmakertje unlock je wel een zestal bewegende comics om te bekijken die het verhaal nog meer uitdiepen. Dit verhaal is overigens echt heel goed uitgewerkt en belooft veel goeds voor Dead Space 2 die in 2011 moet uitkomen. Visceral en EA hebben een mooie grote wereld neergezet die ze flink kunnen uitbreiden met games en cartoons. Mits er verstandig gebruik van gemaakt wordt kan dit een fantastische franchise worden in dezelfde categorie als Resident Evil dat is.

Iedereen die Dead Space heeft gespeeld zou deze game moeten spelen, net als iedereen met een Wii. Zet je over het sub-HD uiterlijk heen. Negeer je Wii-vooroordelen. Ga Dead Space Extraction spelen. Het is één van de beste games die je voor de Wii kunt spelen en laat zien dat de Wii meer is dan Mario en wat zwieren en zwaaien. Pure klasse!

Twinkle twinkle little star…

Als jouw personage (in de game heeft hij geen naam) Blob eenmaal gevonden heeft blijkt dat hij gek is op snoepjes en gelukkig heb jij een oneindig aantal snoepjes. Bovendien blijkt dat Blob in verschillende voorwerpen kan veranderen bij het eten van verschillende snoepjes; denk hierbij aan een ladder, trampoline, bowlingbal of een parachute. Natuurlijk is dit hartstikke handig want nu kun je voorbij alle obstakels in de levels! De bedoeling van de game is om uiteindelijk alle zwarte blob-monsters te verslaan. Dit doe je door je door 40 levels (en eventueel 40 bonus levels) te worstelen waar na elke 10 levels zich een eindbaas bevindt. De gameplay is een combinatie van platform en puzzel. Het platformgedeelte omvat het lopen, springen en klimmen en het puzzelgedeelte omvat allerlei obstakels die je met Blob moet zien te omzeilen. Snelheid speelt overigens geen rol in de game, en mocht je doodgaan dan start je weer op het punt waar je doodging, zonder dat het je levens kost. Je hebt dus nergens stress of iets dergelijks, het is een game die je speelt om tot rust te komen.

Tot zover niets nieuws, helemaal niet omdat het een remake van een NES-game is. De afwerking van deze game is echter heel bijzonder! Allereerst is er het uiterlijk dat opvalt. A Boy and his Blob ziet er uit als een tekenfilm die je zelf speelt: prachtige omgevingen, vloeiende animaties en een sfeer waar je U tegen zegt. Volgens de makers zijn ze geïnspireerd door Miyazaki (onder andere bekend van Spirited Away) en dat merk je wel. A Boy and his Blob is een speelbaar sprookje. Mooi is het ook dat je Blob een knuffel kunt geven om de vriendschap tussen beiden kunt onderstrepen. Dit heeft geen gameplay-voorbeelden, maar is gewoon heel schattig! De liefde straalt er vanaf. Zelfs die-hard shooter-fans zouden er van smelten…

Om bovenstaande redenen kocht ik de game ook. Lekker rustige gameplay die platformen met puzzelen combineert en een super sfeertje. De hele eerste wereld blijf je ook verbaasd over hoe mooi de game wel niet is. Ook krijg je in elk level steeds nieuwe snoepjes waarmee je Blob kunt laten transformeren en speel je met plezier alle levels door. Het eindscherm van wereld 1, daar waar je langsloopt op weg naar wereld 2, is één van de mooiste screens die ik tot nog toe op de Wii heb gezien (dit scherm is terug te zoeken bij ‘laatste foto’)! In wereld 2 is alles een stapje grootser: de levels zijn groter, er zijn meer vijanden, verschillende routes en je hebt meer keus in Blob-transformaties. Helaas had ik tegen het eind van wereld 2 alles wel zo’n beetje gezien naar mijn idee, dit omdat de game nergens stressvol is en er nooit echt nieuwe gameplay komt, ondanks de vele mogelijkheden. Het knuffelen doe je bijvoorbeeld ook maximaal twee keer omdat het niets toevoegt en het zoeken naar de verborgen items wordt saai. De magie verdwijnt dus nog voordat je op de helft van de gewone levels bent…

Toch zal ik waarschijnlijk wel de game uit gaan spelen, maar in plaats van dat ik vijf levels achter elkaar speel hou ik het op één of twee. Op die manier kom je er ook wel. De game is ook niet slecht, maar gewoon niet zo enerverend. Als je hiermee rekening houdt, en je kunt de game ergens goedkoop vinden, dan is het wel de moeite waard. Je steunt dan een uitgever, die niet Nintendo zelf is, door een bijzondere game te kopen en spelen. Het is een gedurfde zet om een dergelijke game uit te brengen op een platform dat gedomineerd wordt door Wii Sports, Wii Fit en Mario. Voor mijn adrenaline fix speel ik deze game gewoon afwisselend met Dead Space Extraction, maar over die game later meer. Al kan ik nu al wel zeggen dat het een must-have is!