Roy-O-Rama

Als jouw personage (in de game heeft hij geen naam) Blob eenmaal gevonden heeft blijkt dat hij gek is op snoepjes en gelukkig heb jij een oneindig aantal snoepjes. Bovendien blijkt dat Blob in verschillende voorwerpen kan veranderen bij het eten van verschillende snoepjes; denk hierbij aan een ladder, trampoline, bowlingbal of een parachute. Natuurlijk is dit hartstikke handig want nu kun je voorbij alle obstakels in de levels! De bedoeling van de game is om uiteindelijk alle zwarte blob-monsters te verslaan. Dit doe je door je door 40 levels (en eventueel 40 bonus levels) te worstelen waar na elke 10 levels zich een eindbaas bevindt. De gameplay is een combinatie van platform en puzzel. Het platformgedeelte omvat het lopen, springen en klimmen en het puzzelgedeelte omvat allerlei obstakels die je met Blob moet zien te omzeilen. Snelheid speelt overigens geen rol in de game, en mocht je doodgaan dan start je weer op het punt waar je doodging, zonder dat het je levens kost. Je hebt dus nergens stress of iets dergelijks, het is een game die je speelt om tot rust te komen.

Tot zover niets nieuws, helemaal niet omdat het een remake van een NES-game is. De afwerking van deze game is echter heel bijzonder! Allereerst is er het uiterlijk dat opvalt. A Boy and his Blob ziet er uit als een tekenfilm die je zelf speelt: prachtige omgevingen, vloeiende animaties en een sfeer waar je U tegen zegt. Volgens de makers zijn ze geïnspireerd door Miyazaki (onder andere bekend van Spirited Away) en dat merk je wel. A Boy and his Blob is een speelbaar sprookje. Mooi is het ook dat je Blob een knuffel kunt geven om de vriendschap tussen beiden kunt onderstrepen. Dit heeft geen gameplay-voorbeelden, maar is gewoon heel schattig! De liefde straalt er vanaf. Zelfs die-hard shooter-fans zouden er van smelten…

Om bovenstaande redenen kocht ik de game ook. Lekker rustige gameplay die platformen met puzzelen combineert en een super sfeertje. De hele eerste wereld blijf je ook verbaasd over hoe mooi de game wel niet is. Ook krijg je in elk level steeds nieuwe snoepjes waarmee je Blob kunt laten transformeren en speel je met plezier alle levels door. Het eindscherm van wereld 1, daar waar je langsloopt op weg naar wereld 2, is één van de mooiste screens die ik tot nog toe op de Wii heb gezien (dit scherm is terug te zoeken bij ‘laatste foto’)! In wereld 2 is alles een stapje grootser: de levels zijn groter, er zijn meer vijanden, verschillende routes en je hebt meer keus in Blob-transformaties. Helaas had ik tegen het eind van wereld 2 alles wel zo’n beetje gezien naar mijn idee, dit omdat de game nergens stressvol is en er nooit echt nieuwe gameplay komt, ondanks de vele mogelijkheden. Het knuffelen doe je bijvoorbeeld ook maximaal twee keer omdat het niets toevoegt en het zoeken naar de verborgen items wordt saai. De magie verdwijnt dus nog voordat je op de helft van de gewone levels bent…

Toch zal ik waarschijnlijk wel de game uit gaan spelen, maar in plaats van dat ik vijf levels achter elkaar speel hou ik het op één of twee. Op die manier kom je er ook wel. De game is ook niet slecht, maar gewoon niet zo enerverend. Als je hiermee rekening houdt, en je kunt de game ergens goedkoop vinden, dan is het wel de moeite waard. Je steunt dan een uitgever, die niet Nintendo zelf is, door een bijzondere game te kopen en spelen. Het is een gedurfde zet om een dergelijke game uit te brengen op een platform dat gedomineerd wordt door Wii Sports, Wii Fit en Mario. Voor mijn adrenaline fix speel ik deze game gewoon afwisselend met Dead Space Extraction, maar over die game later meer. Al kan ik nu al wel zeggen dat het een must-have is!