Roy-O-Rama

Dante’s Inferno is één van de meest besproken games van dit jaar, en dat terwijl we er pas twee maanden op hebben zitten. Er zijn twee grote punten van kritiek waardoor de game door veel mensen van te voren al afgeschreven is. Vandaag ga ik die twee kritieken bespreken en uitleggen waarom Dante’s Inferno toch gewoon een gave game is!

Dante’s Inferno verkracht het gedicht de Divine Comedy!
Dante’s Inferno is losjes gebaseerd op het eerste deel van het gedicht The Divine Comedy van Dante Alighieri. Het vertelt het verhaal van Dante die thuis komt van de kruistochten om te zien dat zijn vrouw vermoord is en meegenomen wordt naar de hel door Lucifer. Natuurlijk pikt Dante dit niet en gaat hij hun achterna. Onderweg kom je langs alle delen van de hel zoals bijvoorbeeld het deel waar alle heidenen zitten (inclusief moordlustige ongedoopte babies) of waar alle zelfmoordenaars zitten (een donker bos waar je zelf ook regelmatig naar je eigen keel grijpt). Deze setting is natuurlijk perfect voor een game en Visceral Games heeft het allemaal best aardig over gezet. Uiteraard zijn er dingen overdreven en klopt het niet altijd met het gedicht zelf, maar de basis zit goed in elkaar.

Wat dat betreft is het net als elke game die gebaseerd is op een boek of film, of elke film die gebaseerd is op een game of boek; je kunt het niet 100% goed overzetten en trouw blijven. Er moeten dingen geschrapt en toegevoegd worden omdat het nou eenmaal een ander medium is. The Divine Comedy is in ieder geval een mooie bron van inspiratie en in de game komen de verschillende lagen genoeg aan bod de algemene strekking te begrijpen. Er is overigens ook een special edition van Dante’s Inferno waar je het gedicht bij geleverd krijgt op de bonus disc. Op deze manier krijgt de gamende generatie toch wat klassieke literatuur mee! Als je de game doorgespeeld hebt, en je heb wat gelezen over het gedicht op bijvoorbeeld Wikipedia, dan lijkt het erop dat er nog meer delen aan zitten te komen. Een prima idee al zeg ik het zelf!

Dante’s Inferno is niets meer dan een simpele God of War kloon die niets toevoegt!
Laten we voorop stellen dat het klopt dat Dante’s Inferno een kloon is van God of War is en God of War de betere game is. In Dante’s Inferno werkt het combat-systeem bijvoorbeeld vrijwel exact hetzelfde, inclusief de combo-aanvallen. Ook het gebruiken van magic en de mogelijkheden om je moves te upgraden zijn vrijwel identiek. Daarnaast is het een game met veel geweld, bloed en blote tieten. Als je niet verder kijkt dan dit dan kan ik me voorstellen dat je het idee hebt dat Dante’s Inferno niet de moeite waard is, zeker niet omdat over vier weken God of War III in de winkels ligt. Dante’s Inferno heeft echter een aantal zaken die de game een mooi eigen karakter geven. Natuurlijk is de setting anders zoals hierboven al besproken is; de negen cirkels van de hel zijn allemaal afwisselend genoeg en hebben allemaal een eigen verhaal. In elke cirkel zitten ook een aantal verdoemde personages die in de hel zitten omdat ze gezondigd hebben. Deze personen kun je uit hun lijden verlossen door ze of te straffen of te verlossen.

Voor beide keuzes krijg je aparte ervaringspunten zodat je een ‘goede’ of ‘slechte’ kant kan opgaan. Verhaalsgewijs maakt het niet veel uit wat je kiest, maar er zijn wat andere aanvallen te verkrijgen op elk pad. Het grootste verschil dat dit keuze-systeem eigenlijk met zich meebrengt is een ander gevoel waarmee je de game speelt. In God of War is de hoofdpersoon Kratos vooral woedend op alles en iedereen. Alles moet kapot en iedereen moet dood. In Dante’s Inferno is dit compleet anders. Dante is wanhopig op zoek naar zijn geliefde en put uit die wanhoop zijn krachten. Als je dan verdoemden verlost uit hun lijden kan dat een extra goed gevoel geven. Je gunt hun de pijn die jij ondervindt omdat je jouw geliefde mist. Het is een klein verschil op papier, maar hierdoor voelen beide games wel compleet anders aan. Dit komt Dante’s Inferno alleen maar ten goede omdat het nu gewoon een eigen karakter heeft.

Zo. Beide argumenten tégen zijn besproken. In the end blijft God of War wel de betere game, maar Dante’s Inferno heeft genoeg bestaansrecht en is zelfs zeer de moeite waard als je het mij vraagt. Ik was geboeid door het verhaal, het speelt heerlijk vertrouwd en de presentatie is fantastisch. De game loopt onwijs vloeiend en er zijn nagenoeg geen laadtijden. Geef Dante een kans, al is het maar over een half jaar als de game in de budgetbakken ligt…