Roy-O-Rama

In een Final Fantasy is het verhaal altijd vrij belangrijk, het is de lijm die alle gebeurtenissen en motieven bij elkaar houdt en uitbreidt. FFXIII begint heel actievol met een paar personen die proberen te ontsnappen aan hun bewakers. Ze lijken gevangen genomen en op weg naar uitzetting, maar het is nogal verwarrend in het begin. Er zijn onwijs veel termen die de eerste paar uur genoemd worden: Pulse, Cocoon, l’Cie, Cie’th, Fal’Cie, etc. Ik had geen idee eigenlijk soms, maar gelukkig wordt alles uitgelegd in je datalog. Deze datalog is een soort digitaal dagboek wat de gebeurtenissen bijhoudt, inclusief de flashbacks. Super handig en zeker de moeite waard om af en toe even te lezen. Ook dient de datalog als een handleiding voor het battle-systeem, want ook deze is enorm uitgebreid.

Je begint met enkel de normale, fysieke aanvallen zodat je de basis leert. Hoe werkt stagger bijvoorbeeld, en wat voor effecten hebben de verschillende klassen op een gevecht? Je bestuurt enkel de leider van de groep, de overige leden vechten voor zichzelf maar hun acties zijn wel in te stellen. Wil je dat zo offensief starten, of defensief? En tijdens de battles kun je ook wisselen natuurlijk. Het hele gevechtssysteem is zo onwijs uitgebreid dat ik verder niet ga beginnen aan het uitleggen ervan, heeft geen nut merkte ik al toen ik het vrijdag aan Maarten probeerde te laten zien… Als je Final-Fan bent speel je de game waarschijnlijk al, en als je het niet tof vindt heb je niets aan die uitleg. Ik vind het in ieder geval een heerlijk systeem. De acties verlopen lekker snel en je merkt direct het effect van het wisselen van aanvalsplan.
Qua opbouw is deze Final wel wat anders dan je gewend bent. Normaal heb je één hoofdpersonage (Cloud, Zidane, Tidus, etc) en komen er steeds meer leden bij waaruit je een groep van drie of vier personen kan kiezen. In FXIII heb je in het begin verschillende groepjes van twee personen. De groepen komen soms bij elkaar, maar over het algemeen gaan ze hun eigen weg. Hierdoor word je geforceerd iedereen te gebruiken en dat juich ik alleen maar toe omdat je dan geen Lost Odyssey perikelen krijgt (ik gebruikte daar Ming nooit maar ze is verplicht in het eindbaas-gevecht waar ze steeds sterft…). Wel is het natuurlijk wennen dat je maar twee personages hebt en je dus goed moet nadenken over je tactieken. Tijdens de tochten van de groepjes ontvouwt zich langzaam het grotere verhaal en natuurlijk is niet iedereen wie hij of zij zegt te zijn en kruisen niet alleen hun huidige paden, maar hebben ze ook bewust of onbewust een verleden met elkaar. Het lijkt Lost wel! Inmiddels heb ik zo’n 12 uur op de teller staan en het wordt steeds boeiender. Waar de meeste games tegenwoordig al lang afgelopen zijn na 12 uur begint het bij Final Fantasy XIII pas écht.

Final Fantasy XIII is de eerste Final in HD en dat werd tijd ook. Constant zit je met verbazing naar de TV te staren omdat Square-Enix werkelijk prachtige beelden laat zien. De overgang van filmpjes naar gameplay is echt naadloos en voor het eerst in 23 jaar is het eindelijk zoals het altijd al had moeten zijn… De graphics zijn zo bizar mooi. Ik had gisteravond een stuk met twee personages in een bos en dit was zo kleurrijk en had zo’n fantastische sound dat ik er echt stil van werd! Dit is voor mij persoonlijk de mooiste game die ik ooit heb gespeeld. De sfeer druipt er vanaf en de soundtrack is ijzersterk. We gebruiken wel eens de termen ‘episch’ en ‘magisch’, maar dit is het. Final Fantasy XIII. Het is nog maar maart, en er komen nog bizar veel potentiële toppers uit waaronder Crackdown 2, God of War 3 en Mario Galaxy 2, maar ik ben er zeker van dat dit mijn game of the year wordt. Heerlijk.