Roy-O-Rama

Vandaag een keer een iets andere blog dan normaal, meer een informatieve blog dan een mening over een game. Ik wil het namelijk hebben over games in ons dagelijks leven, buiten de consoles om. De aanleiding is een artikel dat ik las in Techno!, een technisch wetenschappelijk tijdschrift. Ook een recente speech van Jesse Schell zette me aan het denken. Wil je na deze blog meer lezen, bezoek dan in ieder geval de gelinkte websites uit dit artikel.

Allereerst het tijdschrift artikel. Hierin wordt in acht(!) pagina’s verteld dat er steeds meer gebruik gemaakt wordt van computersimulaties om mensen te trainen. Nu klinkt dit niet heel gek, want de halve technische wereld gebruikt computersimulaties, maar niet in deze vorm. Er wordt namelijk steeds meer gebruik gemaakt van software die we kunnen beschouwen als videogame zoals je op bijvoorbeeld je Xbox of PC kunt vinden. Een mooi voorbeeld van een dergelijke ‘game’ is Rescue Sim van het Nederlandse Vstep. In Rescue Sim leren brandweerlieden om te gaan met verschillende situaties die kunnen ontstaan bij het blussen van een brand. Denk hierbij aan explosieve inhoud van een gebouw of aanwakkerende wind. De brandweerman ‘speelt’ de simulatie vanuit een first person-perspectief en maakt door de omgeving te scannen zijn of haar keuzes. Elke keer dat de simulatie gespeeld wordt zijn de variabelen anders, net als bij een echte brand.

Andere soortgelijke simulatieprogramma’s worden gebruikt voor het leren omgaan met de besturing van een schip (Ship Simulator) of het bekijken van de groei van een haven (SimPort). In theorie zou voor alles een computergame gebruikt kunnen worden natuurlijk, maar overkill is nooit goed. Bovendien is voor lang niet alles een game te schrijven. Wel lijkt het me een goed idee om kinderen meer zaken te leren door middel van videogames. Ik weet niet wat de status op scholen nu is, en wat er terecht gekomen is van Davilex en hun Redcat software, maar het lijkt mij een goede zaak. Nintendo heeft al aangetoond dat de gewone mens bereid is om voor hersengymnastiek en fitness een spelcomputer aan te schaffen, nu de overheid nog om dit te financieren op scholen.

Nu we de educatieve kant hebben besproken is het tijd voor de commerciële kant van games. Bekijk eerst eens de eerder genoemde speech van die Jesse Schell en bedenk dan wat de impact zou zijn als al die ideeën ook daadwerkelijk gebruikt gaan worden. Achievements voor het eten van cornflakes, bonussen voor het kijken van reclame. Denk eens aan de complete verzamelwoede die de Albert Heijn aanwakkert met Smurfen of voetbalplaatjes en bedenk dan wat ze zouden kunnen doen als ze in-game items gaan weggeven. In plaats van een verzamelalbum en in te plakken plaatjes heb je Pokémon-achtige game waarin je steeds nieuwe beestjes krijgt door boodschappen te doen bij de Albert Heijn. Heel Nederland slaat op hol als zoiets gebeurt. En als de actie eenmaal is afgelopen kun je zelf nieuwe beestjes kopen voor een euro per stuk. Het geld blijft binnenstromen dan…