Roy-O-Rama

Het eerste deel van Bioshock kwam voor mij een beetje als een verrassing. Ik hou niet zo van shooters, maar Bioshock is er eentje die ik wel kon waarderen. Het feit dat de game een sterk verhaal had (en flink wat adventure/RPG elementen) maakte de game tot meer dan een simpel schietfestijn. Toen Bioshock 2 dan ook werd aangekondigd was ik enthousiast, ondanks al die mensen die hem bij voorbaat afschreven onder het kopje “uitmelken” of “het verhaal van BS1 was klaar”.

Nu ik Bioshock 2 uitgespeeld heb ben ik eigenlijk alleen maar enthousiaster over de game. Er zijn wat verbeteringen doorgevoerd als een mooier gebruik van kleur en een wegwijzer die er voor zorgt dat je niet uren hoeft te gaan dolen op zoek naar dat ene item dat je nodig hebt om verder te gaan. Voor de rest is het gewoon weer genieten geblazen in die ijzersterke Bioshock setting.

Bioshock 2 speelt zich net als het eerste deel weer af in Rapture, maar dan ongeveer 10 jaar na de eerdere gebeurtenissen. Je speelt als Delta, het eerste prototype Big Daddy, die tot leven gewekt wordt door Eleanor Lamb. Meer ga ik niet verklappen aangezien dat zonde is; je moet het verhaal zelf beleven. Dit doe je natuurlijk door de game te spelen en te luisteren naar de personages in de game en je keuzes goed te overwegen. Het verhaal kent ook verschillende eindes, afhankelijk van de keuzes die je maakt. Deze eindes zijn overigens niet zo verschillend als bijvoorbeeld bij Heavy Rain, daar hebben je keuzes écht invloed op het verhaal.

Zoals eerder vermeld maakt Bioshock 2 gebruik van meer en mooiere kleuren. Bioshock 1 was vrij donker en duister, wat perfect past bij Rapture overigens, maar in Bioshock 2 heb je op bepaalde punten echt een overvloed aan kleur. Deze aparte secties zijn een genot om in rond te lopen en zorgen voor een leuke afwisseling aan de vaak donkerdere gangen. Qua gameplay is er niet veel veranderd, links is nog steeds plasmids en rechts is nog steeds schieten, maar de nieuw toegevoegde richtingspijl is erg fijn! Je kunt nu namelijk gewoon vrij rondlopen zonder dat je de weg hoeft kwijt te raken! Heerlijk, de pijl geeft altijd aan waar je heen moet voor je actieve missie. Deze pijl is uiteraard ook uit te zetten als je dat wil.

Qua vijanden heb je nu meer soorten Splicers, meer soorten Big Daddies en natuurlijk de Big Sister. Al deze vijanden hebben ook een eigen plekje in het verhaal zodat het niet lijkt alsof ze ‘zomaar’ in de game gestopt zijn. Ze hebben allemaal een eigen doel binnen het verhaal en worden op de juiste wijze geintroduceerd. Over alles is nagedacht en dat is te merken aan het geheel.

Nou, ik ben dus erg lovend over Bioshock 2. Natuurlijk is het niet zo episch als een Final Fantasy, maar het was een gewoon een toffe game. Het enige nadeel is eigenlijk dat het nogal kort duurt. Ik denk dat het zo’n 10u was voordat de eindcredits over mijn TV rolden… Nu is er wel een multiplayer toegevoegd aan de game, en hoewel die leuk begint, heb je er niet veel aan. Zeker nu niet meer omdat er simpelweg te weinig mensen online zijn in de game. Koop Bioshock 2 dus gewoon voor de fantastische singleplayer en zet hem daarna netjes in de kast naast Bioshock 1. Tip: Ga voor de Rapture of Limited Edition. De artbooks zijn echt mooi!

Nou, het zit er op! Ik heb Final Fantasy XIII uitgespeeld. In totaal heb ik er ruim 56 uur over gedaan om uiteindelijk Orphan te verslaan. Ik heb nog lang niet alles gedaan, zo moet ik nog ongeveer 25 hunt missies, maar voor nu is het even mooi geweest. De reis die begon op 9 maart is ten einde en het is tijd om alles even te laten bezinken en terug te kijken naar deze reis.

Mijn eerste impressie van de game heb je al kunnen lezen en ik had niets dan lof voor Square-Enix. Ik denk hier nog steeds hetzelfde over, FFXIII staat op eenzame hoogte deze generatie. Het einde is bevredigend en verrassend en het eindfilmpje was één van de mooiste die ik ooit in een game gezien heb. Toch kent ook Final Fantasy XIII wat minpuntjes helaas… Zo mis ik inderdaad gewoon een echte stad om even tot jezelf te komen. Final Fantasy XIII gaat maar door en eigenlijk heb je nergens een moment rust. Een stad waar je even kunt overnachten in een hotel. Waar je verschillende winkeltjes hebt om items en wapens te kopen. Je kunt niet zomaar met NPC’s in gesprek over van koetjes en kalfjes. Het is eigenlijk één rechte weg van begin naar eind. En dat is, hoe goed het nu ook uitgewerkt is, toch een klein beetje jammer. Het kopen van items is nu vergelijkbaar met online shoppen; je bestelt vanuit een apparaat en je krijgt wat je koopt. Het werkt, maar het mist het echte shopping gevoel.

Wat hier ook een beetje mee samenhangt is het gebrek aan vrijheid op Cocoon zelf. Op Gran Pulse heb je alle vrijheid van de wereld, en hier bevinden zich ook alle hunt missies, maar op Cocoon kun je nooit eens een locatie een tweede keer bezoeken. Ik had bijvoorbeeld graag nog even terug gegaan naar het bos van Sazh en Vanille om wat meer te spelen met het weer of misschien een bezoekje aan Palumpolum wat een ideale stad zou zijn om te shoppen. Helaas kon dit niet.

Gelukkig was Gran Pulse wel vol vrijheid en in Chapter 11 (en later Chapter 13 als je wilt grinden) kun je dan ook uren bezig zijn zonder je druk te maken over het verhaal. Gran Pulse is ook de plek waar je op een Chocobo kan rijden, waar de Cactuars rondlopen en waar je de speciale veel te sterke vijanden vindt. Hiervoor moet je wel ook flink wat hunts doen, maar aangezien die allemaal een doel hebben en bonussen en experience geven zijn die hunts zeker je tijd waard. Het is stukken beter dan steeds hetzelfde rondje lopen om te grinden in ieder geval!

Een ander iets dat ik anders had willen zien is het gebruik van de Eidolons/Summons. Aangezien je één party leader hebt die je bestuurt heb je maar de keuze voor één Eidolon. Ik speelde vrijwel alleen met Lightning als main character, zij is simpelweg het fijnst om mee te spelen, maar hierdoor kon ik alleen Odin kiezen. Eidolons van bijvoorbeeld Sazh en Hope heb ik nooit in actie gezien omdat ze nooit dienst deden als party leader…

Bovenstaande minpuntjes vond ik toch ook zeker wel jammer, maar niet zo vervelend dat Final Fantasy XIII daardoor slecht werd. Final Fantasy XIII is namelijk een geweldige game, van begin tot eind. Ik heb genoten van alle 56 uur die ik in de game gestoken heb en ik keer ook zeker nog een keertje terug naar Gran Pulse om de Titan Challenges opnieuw te proberen. Voor nu is het echter even genoeg. Het is mooi geweest. Tijd om Lightning los te laten en andere games wat aandacht te geven.

Afgelopen november waren de financiële middelen er niet om naar Qlimax te gaan en omdat onze Hardstyle-kick te halen besloten we om naar In Qontrol te gaan. In Qontrol is, net als Qlimax, een feestje dat georganiseerd wordt door Q-Dance. In de Amsterdam RAI waren in totaal vier zalen die de hardere stromingen in de dance-scene vertegenwoordigen: Early Rave, Hardstyle en Hardcore (er waren twee hardstyle zalen).

We vertrokken om 22:13u met de trein vanaf Delft Zuid om rond 23:30u in de rij te gaan staan om ons te laten fouilleren. Ik stond natuurlijk weer in de verkeerde rij en uiteindelijk waren we pas om 0u binnen. Erg slecht geregeld: meer rijen dan beveiligers waardoor sommige rijen een bewaker moesten delen en het dus twee keer zo lang duurt… Maar goed, eenmaal binnen even muntjes halen en op naar de eerste zaal: Early Rave.

Het thema van de avond was Save.Exit.Planet en sloeg op de komende apocalyps in 2012. De Early Rave zaal was de zaal met de tofste aankleding: de Apocalyps zelf. Een groot verlicht kruis, vlammen op de achtergrond. Supertof gedaan. Toen we binnenkwamen stond Stanton te draaien die ook één van de CD’s gemixed heeft, maar ik vond de set, net als de CD, niet echt boeiend. Na Stanton was het tijd voor Dune (je weet wel, die van Hardcore Vibes) en hij was ook de reden dat we begonnen in de Early Rave-zaal. De tracks die Dune draaide waren vrijwel allemaal toffe klassiekers en ik heb staan springen alsof ik weer 16 was! Echt zo cool! Het enige wat jammer was, was dat Dune als DJ gewoon echt slecht is. Tracks mooi in elkaar over laten lopen kan hij niet, het houdt op bij een simpele fade out en het starten van het volgende nummer. Maar ik heb me er niet minder om vermaakt. Een goed begin dus van de avond!

Na Dune was het tijd voor de mainstage waar we gepland hadden om de rest van de avond door te brengen. De mainstage was de zaal voor de mainstream hardstyle. DJ’s als Frontliner, Wildstylez, Headhunterz en Technoboy stonden er gepland. Toen we aankwamen was Wildstylez net begonnen en dit was een lekkere set. Niets bijzonders op zich, gewoon goed te doen. Hierna was het de beurt aan Frontliner die de eerste van de CD’s heeft gemixed en hoewel de CD erg lekker wegluistert vond ik de set maar matig. Het pakte me niet echt en dus was het tijd voor een eetpauze! Er was best veel keus (patat, wraps, fruit, hotdogs, etc) maar uiteindelijk zijn het gewoon de loempia’s van mr. Long geworden natuurlijk! Heerlijk! De hete loempia’s werden daarna afgeblust met een lekkere aardbeiensmoothie en daarmee was de pauze ook weer afgelopen.

Het was nu de beurt aan Technoboy die een goede set neerzette. Hij blijft toch wel één van mijn favoriete DJ’s als het om hardstyle gaat. Qua verlichting op de mainstage was het nu ook écht begonnen met dikke lasers in verschillende kleuren en vuurwerk. Helaas geen bouncende lasers, maar desalniettemin blijft het een genot voor het oog. De laatste volledige DJ set van de avond die we gezien/gehoord hebben was die van Headhunterz en hier geldt hetzelfde als voor Technoboy, altijd wel een succes. Na afloop van de set van Headhunterz was het inmiddels al zo’n 6:00u en begonnen onze oude lichamen een beetje te protesteren. We pikten nog een kwartiertje Noisecontrollers mee, maar daarna was het toch echt tijd om richting trein te gaan. Eventjes nog een aardbei/tropical calippo scoren en onze vesten ophalen. Rond 8:30u lag ik uiteindelijk in mijn bedje om tegen 12:00u gewekt te worden door mijn lieve nieuwe onderbuurvrouw die ging boren. Ik heb daarna nog een uurtje slaap kunnen pakken, maar ben toen toch maar opgestaan.

In Qontrol was overall een goed feest en ik heb me enorm vermaakt en heb nu zelfs een beetje spierpijn in mijn kuiten. Toch heb ik een voorkeur voor Qlimax vanaf nu. Je hebt daar maar één zaal waardoor je niet het gevoel krijgt dat je misschien een optreden mist en je hoeft geen afstanden af te leggen. Verder is het geluid er gewoon honderd keer beter, zeker omdat er in de main regelmatig een speaker gewoon helemaal uitviel. Béétje jammer… Next Stop: Mystery Land!

Onlangs is The Pacific begonnen, een Amerikaanse TV serie over de Tweede Wereldoorlog tussen Japan en Amerika. The Pacific kan zo’n beetje gezien worden als het ‘vervolg’ op Band of Brothers welke jaren geleden uit kwam en het Europese gedeelte van de Tweede Wereldoorlog behandelde. Ikzelf had Band of Brothers nooit helemaal afgekeken. Toen de serie in Nederland op TV was ben ik afgehaakt toen men in Eindhoven aankwam en later toen ik de DVD Box had ben ik ook gestopt met kijken op volgens mij hetzelfde punt. Waarom ik tot twee keer gestopt was weet ik niet, het was erg tof gemaakt allemaal en het werd goed gepresenteerd.

Twee weken terug zag ik op Amazon UK dat de Blu Ray versie van Band of Brothers nog maar 19 euro kostte en die heb ik meteen besteld. De DVD Box heb ik direct weer doorverkocht en ik nam me voor om nu *echt* de serie helemaal tot het einde te kijken. Vorige week ben ik hier aan begonnen en gisteren keek ik de laatste aflevering en ik ben er nog van onder de indruk… Band of Brothers is één grote meeslepende reeks van verhalen van een groep soldaten die ons Europa bevrijd hebben van de Duitsers. Zelden heb ik zulke fascinerende beelden gezien en zelden was het zo aangrijpend wat er op mijn TV getoond werd.

Het begint allemaal tijdens de voorbereiding. Je ziet soldaten van de Easy Compagnie (onderdeel van 101st Airborne Division) zwoegen in de training. Later volgt D-Day en via verschillende andere operaties als Market Garden (Nederland) komen ze via het Ardennen Offensief uiteindelijk in Duitsland. Je ziet heldendaden, paniek, vriendschap, verdriet, dood en vooral hoe dit de mannen beïnvloedt en hoe ze er mee om proberen te gaan. Elke aflevering wordt voorafgegaan door echte veteranen van Easy die aan het woord komen, soms met tranen in hun ogen. Dit alles draagt bij aan de echtheid van de serie. Je krijgt nergens het idee dat het allemaal aangedikt is of overdreven wordt om zo een ‘betere’ serie te maken. Ik heb ook respect voor de manier waarop de Duitsers zijn neergezet op het einde. Het ene moment loop je met Easy een concentratiekamp binnen en verafschuw je de Duitsers en het andere moment hoor je een toespraak van een legerleider en besef je dat het ook maar mensen zijn die deden wat ze opgedragen kregen… Heel bizar allemaal en echt, ik hoop dat wij nooit een oorlog mee hoeven te maken.

Overigens vond ik het af en toe wel lastig om alle namen te onthouden, evenals de rangorde. Kolonel, Majoor, Sergeant, Luitenant, etc. Maar ook compagnie, bataljon, divisie… Misschien moet ik wat vaker stratego spelen! Anders dan dit kleine puntje van ‘kritiek’ heb ik niets dan lof voor de makers. Band of Brothers is misschien wel de beste serie die ik ooit heb gezien. Ik was, zeker tijdens de laatste twee afleveringen, af en toe helemaal stil. Vol ongeloof en bewondering. Wat een helden!

Het volgende dat ik ga kijken is Planet Earth. Een iets rustgevendere TV show van de BBC over… De planeet Aarde! (En dan vooral het leven op deze blauwe bol). Aanstaande zondag is dat vast heerlijk uitbrak-materiaal!

Zo, dat voelt altijd goed. Vanochtend had ik een tentamen dat beter ging dan ik had verwacht en nu heb ik weer een paar dagen ‘vrij’. Tijd om weer eens wat aan mijn blog te doen dus in plaats van enkel wat Twitter updates en een wisselende video van de week.

De afgelopen weken ben ik natuurlijk druk geweest met dat tentamen: Differential Equations. Erg vervelend vak, dat ook nog eens saai is en in mijn beleving niet veel toevoegt aan wat ik moet weten in de grote-mensen wereld. Maar ja, het staat nou eenmaal op het lijstje, dus moet het maar. Gelukkig heb ik niet enkel zitten studeren de afgelopen twee weken. Ik heb ook wat Final Fantasy XIII kunnen spelen in inmiddels staat de teller op zo’n 45 uur. 45 uur in 5 weken tijd. Toch nog aardig wat! Maar het is elke minuut genieten geblazen in Final. Als ik de game eenmaal uit heb, ik gok dat dat nog 20 uur ofzo gaat duren, dan ga ik alles wel weer met jullie delen. Er is zo ontzettend veel gebeurd…

Naast Final Fantasy heb ik mijn avonduren volgemaakt met het kijken van Band of Brothers. Deze serie over de Tweede Wereldoorlog is al een aantal jaren oud, maar ik heb ‘m nooit helemaal afgekeken. Nu, op Blu Ray, ben ik aanbeland bij de laatste twee afleveringen en ik ben zwaar onder de indruk. Extreem goeie serie! Ook hierover zal ik binnenkort meer gaan vertellen in een aparte blog. Iets waar ik geen aparte blog over ga schrijven is het avondje Jiskefet van 7 april in de Heineken Music Hall. Ik had van Gerard, Jodi en Thomas een kaartje gekregen voor mijn verjaardag en vorige week was het eindelijk zover. Met z’n vieren weer ouderwets lachen over grappen over alcohol, sex en Nazi’s. De humor is opzeker niet voor iedereen weggelegd, maar voor ons is het nostalgie ten top. De hoofdsketch was Lullo’s, maar ook Debiteuren/Crediteuren en Mijn Club kwamen langs. Als support-act hadden ze overigens een aantal leuke dansende dames, en dat kijkt altijd lekker weg!

Als laatste sociale event was er afgelopen zaterdag een personeelsfeestje in ons bedrijfsrestaurant. Het thema was ‘Hollywood’ en alles wat met films te maken heeft en dat was allemaal best leuk uitgewerkt qua aankleding. Dit keer heb ik echter geen reis gewonnen zoals vorig jaar naar Brussel… De Roy-O-Rama stedentrip van 2010 zal dus volledig uit eigen zak betaald moeten worden. Heeft er iemand hier nog ideeën voor trouwens? Ik wil naar een leuke stad, die niet al te duur is! Qua periode denk ik over mei, of september. De zomermaanden zijn me te warm en uiteraard te duur.

Voor de komende tijd staan er ook alvast een aantal leuke dingen gepland. Zaterdag is In Qontrol, over twee weken is het KoninginneNach/Dag en weer twee weken later is er weer een huisfeestje bij mijn oude huisgenoten! Verder heb ik nog een flinke stapel games die ik ga spelen als bijvoorbeeld Assassin’s Creed 2, Bioshock 2 en Tales of Vesperia. Alleen twijfel ik een beetje of ik Vesperia dit jaar wel moet spelen… In oktober komt Fallout: New Vegas en samen met Final Fantasy XIII heb ik dan wel weer genoeg RPG voor 2010. Ach, in 2011 doet die game het ook nog en ik heb geen haast. Als afsluiter de Official Aftermove van In Qontrol 2009. Zoiets wordt het zaterdag dus ook, maar dan met als thema: Save.Exit.Planet. Heh lekker.

Zo rond de wisseling van basisschool naar middelbaar was Eurodance dé muziekstroom die in was. Deze toegankelijke rave muziek, meestal vergezeld door een zangeres en rapper was enorm populair. Artiesten als 2 Unlimited en 2 Brothers on the Fourth Floor scoorden wereldwijd dikke hits. Ik was uiteraard groot fan van deze muzieksoort en dan vooral van 2 Unlimited. In totaal heb ik drie 2 Unlimited albums gekocht: No Limits, Real Things en hun Greatest Hits compilatie. Hierna gingen Ray en Anita namelijk uit elkaar en namen twee vrouwen de naam 2 Unlimited over. Dit ging natuurlijk helemaal nergens over en was pure naam-uitmelking, maar zo werkt het nou eenmaal.

Voor mij persoonlijk was No Limit de eerste echte kennismaking met 2 Unlimited. Deze nummer één hit sloeg in als een BOM en betekende voor 2 Unlimited hun wereldwijde doorbraak. Ze hadden hiervoor al een heel album uitgebracht met tracks als Twilight Zone en Get Ready For This. Dit waren redelijke successen in vooral Nederland, België en de UK. Ik kwam er overigens later pas achter dat deze tracks van 2 Unlimited waren toen ik een special op TV zag.

Persoonlijke favoriet was hun single Faces:

Waarom Faces precies mijn favoriet was weet ik eigenlijk niet meer. Het is een track die eigenlijk heel anders was dan de rest en als ik er nu naar luister moet ik bekennen dat No Limit, Get Ready For This en Twilight Zone eigenlijk gewoon leuker zijn. Vreemd is dat… Naja, het blijft mooi om zo eens in de zoveel tijd te luisteren en kijken. Als je ziet wat voor achterlijke kleding ze toen aan hadden en wat een slechte clips er toen gemaakt werden verschijnt er een glimlach op mijn gezicht. Ga eens een rondje YouTube doen, heerlijke nostalgie!

No no limits, we’ll reach for the sky!
No valley to deep. No mountain too high.
No no limits, we’ll reach for the sky,
we do what we want and we do it with pride.