Roy-O-Rama

Juni lijkt de drukste maand van 2010 te worden als ik mijn agenda zo bekijk. Ik trap het eerste weekend van juni af met een weekendje Center Parks in Vossemeren (BE); lekker een paar dagen in het zwembad hangen, op de bank hangen met een drankje en roddelen over de collegae die niet mee zijn. Een week later wordt mijn moeder 50 jaar en dat wordt natuurlijk groots gevierd met allerlei festiviteiten waar ik niets over kan en mag zeggen van mijn zusje. Dus dat doe ik dan ook niet.

Tussen deze weekenden door ben ik druk bezig met het leren van mijn tentamens en moet ik ook nog gewoon zo’n 15u per week werken. Tijd om te gamen heb ik niet echt, maar heel erg is dat niet. Nier is niet zo groots en episch dat ik *moet* gamen en Mario Galaxy komt via een buitenlandse webshop pas in de tweede helft van juni. Na het weekend van mijn moeder verjaardag barst het WK-geweld los. Op 14 juni moet Nederland haar eerste wedstrijd spelen tegen Denemarken (13:30u) en ik ga die wedstrijd in Full HD kijken met mijn hippe oranje bril op. Tevens verwacht ik allerlei lekkernijen te krijgen tijdens die wedstrijd! Na de wedstrijd moet ik snel naar huis, even een hapje eten regelen en daarna is de start van de E3 waar Microsoft als eerste aftrapt met een persconferentie (19:00u). Ik verwacht veel Natal, Halo Reach en Gears 3, maar tevens verwacht ik minstens één grote klapper die voor iedereen als een verrassing komt.

De dag erna wordt het weer een paar uur flink studeren om na het eten het tweede deel van de persconferenties te gaan kijken; Nintendo (18:00u) en Sony (20:30u) zijn dan aan de beurt. Bij Nintendo krijgen we waarschijnlijk meer info over de nieuwe Zelda en de twee RPG’s die ze maken met third party developers (The Last Story – Mistwalker en Xenoblade – Monolith). Ik hoop dat de Vitality Sensor een stille dood is gestorven en er gewoon niets meer over gezegd wordt. Een groot deel van de aandacht zal overigens naar de 3DS gaan, maar wat ik daar van moet denken weet ik nog niet. Ik sta open voor het idee, dus laat Nintendo maar bewijzen dat we eind dit jaar een 3DS moeten aanschaffen! Sony zal voor een groot deel Move-games tonen (bah) en inFamous 2 en Killzone 3 laten zien als grote titels. Echte verrassingen zullen er denk ik niet zijn, maar ze hebben vast een solide line-up.

De dagen hierop zal er nog flink wat nieuws van de E3 komen, inclusief hands-on ervaringen, maar ik heb ze vooral ingepland als studiedagen. Wel ga ik over de E3 bloggen natuurlijk, lekker nabeschouwen! Zaterdag na de E3, 19 juni, moet Nederland haar tweede wedstrijd op het WK spelen om 13:30u. Deze kijk ik lekker thuis waarschijnlijk en de rest van de avond hou ik open om niets te doen. Zondags is het vaderdag!

In week 25 is het zover, drie tentamens… Alle drie moeilijk, maar erg belangrijk! Bovendien speelt Nederland donderdagavond ook nog eventjes haar laatste groepswedstrijd om 20:30u. Die wedstrijd zal hier wel aan staan, maar actief kijken zit er helaas niet in. Zodra de tentamens klaar zijn ga ik even een weekend mijn verloren werkuren inhalen en daarna is het officieel ‘vakantie’ wat betekent dat ik zo’n 32u in de week wil gaan werken. Tevens hoop ik dat ik dan nog steeds wedstrijden van het Nederlands elftal kan kijken want dat zou betekenen dat ze de volgende ronden gehaald hebben. In de WK poule op Hyves heb ik trouwens ingevuld dat ze stranden in de halve finale tegen Brazilië… De finale op zondag 11 juli is dan Duitsland – Brazilië. Dat blijft echter een beetje koffiedik kijken en dat is lastig aangezien ik geen koffie drink.

Blogs over films vind ik soms erg lastig om te schrijven. Van lang niet alle films die ik zie verschijnt er hier een blog. Kick Ass heb ik bijvoorbeeld overgeslagen omdat ik er niet echt iets leuks over kon vertellen, ondanks dat de film echt mega tof was en iedereen hem moet gaan kijken… Onlangs zag ik echter Survival of the Dead en daar heb ik wel weer wat over te vertellen!

Survival of the Dead de zoveelste zombiefilm van Romero, na bijvoorbeeld Dawn of the Dead of het eerder hier beschreven Diary of the Dead. Survival is wat dat betreft ook een direct vervolg op Diary eigenlijk, het beschrijft een kleine legereenheid die probeert te overleven. In het begin van de film vertellen ze dat ze een groepje scholieren overvallen die een film aan het draaien zijn: Diary of the Dead. Dat soort crossovers vind ik altijd erg leuk! Helaas is dit het enige leuke aan de film…

Survival draait om een eiland Plum waar twee families het al jaren met elkaar aan de stok hebben. Nu de zombies er zijn verschillen ze ook hierover van mening. De ene denkt dat je ze allemaal zo snel mogelijk moet omleggen met een kogel door hun hoofd (zelfs kinderen), terwijl de ander denkt dat zombies best kunnen blijven leven om ze te trainen. Misschien dat je ze zelfs kunt leren om iets anders te eten dan mensenvlees! Als het groepje soldaten eenmaal op dat eiland komt ontstaat er een heuse oorlog tussen de mensen met de zombies als inzet. Verder probeert het volgens mij een les te leren over hoe mensen liever egoïstisch zijn in plaats van elkaar te helpen in crisistijd. Het komt alleen niet helemaal over.

De uiteindelijke conclusie of zombies kunnen veranderen/leren zal ik niet verklappen, maar het is eigenlijk gewoon te stom voor woorden! De hele climax gaat ook nergens over. Dit is verreweg de slechtste zombiefilm die ik gezien heb denk ik. Nergens gelachen, nergens geschrokken en nergens echt geboeid gekeken. Je kunt deze best overslaan…

Toen ik hoorde dat Assassin’s Creed II in het oude Katholieke Italië van rond 1500 speelde was ik meteen geïnteresseerd, maar dit was een tweede deel. Aangezien het een echt vervolg is met een soort doorlopende rode draad vond ik dat ik het eerste deel ook moest spelen. Dat deed ik een tijdje geleden dus en ik was er vrij positief over. In ACII speel je met Ezio Auditore die zijn vader en broers vermoord ziet worden. Je gaat op wraak uit en na verloop van tijd blijkt er veel meer achter hun dood te zitten. Het hele Tempeliers / Assassins verhaal komt natuurlijk weer bovendrijven en dat wordt helemaal doorgetrokken tot de Paus!

Het grote verschil met het eerste deel is dat de opbouw in II vele malen beter is. Je hoeft niet langer drie verplichte missies te doen om je doelwit om te leggen, het zit allemaal veel beter in het verhaal verweven. Hierdoor is de game veel meer een echte flow en niet langer een stop-go gebeuren. Daarnaast zitten er veel meer verschillende soorten sidequests in zodat het geheel ook nog eens gevarieerder is. Qua gameplay is er op zich niet veel veranderd, je rent nog steeds veel over de daken heen en je probeert zo onopvallend mogelijk de doelwitten om te leggen. Je krijgt hierbij hulp van een hele hoop andere personen waaronder Leonardo da Vinci! Hoe tof is dat?

Assassin’s Creed II speelt voor het grootste deel af in twee steden: Florence en Venetië en beide steden zijn onwijs mooi in beeld gebracht. Als je bovenop een kerktoren staat en je scant de omgeving valt je mond open van de beelden die over je scherm bewegen. Echt prachtig! Het is ook een beetje de reden dat ik besloten heb dat mijn volgende stedentrip naar Italië gaat. Ik moet het gewoon in het echt zien… Het enige dat jammer is, is dat je niet echt naar Rome gaat in ACII. Tegen het einde ga je weliswaar op bezoek bij de Paus, maar dat blijft helaas beperkt tot een stukje rennen over de muren van het Vaticaan. Het einde van de game is trouwens erg boeiend dit keer, Ezio krijgt een hoop te horen over religies en de geschiedenis en dat is altijd tof. Het Desmond einde was overigens wel een beetje overbodig en weer duidelijk een ‘to be continued’.

Samenvattend kun je dus zeggen dat ACII alles is wat ACI had moeten zijn: een erg goede game met een tof concept dat lekker gevarieerd is en een boeiend verhaal verteld. Overigens weet ik nu wel dat ik in principe niet eerst ACI had hoeven spelen, het is niet essentieel om het verhaal te volgen, maar meer leuke achtergrondinformatie. Het enige grote nadeel van ACII is dat er twee hoofdstukken ontbreken die je nu kunt downloaden als DLC. Zulke praktijken keur ik principieel af dus ik download ze niet. DLC moet iets TOEVOEGEN (Fallout 3, GTA IV), en NIET iets AANVULLEN (ontbrekende hoofdstukken). Verder krijg ik een beetje een zuur gevoel als ik hoor dat de volgende Assassin’s Creed wél in Rome gaat spelen. Je speelt daar weer met Ezio en er komt een multiplayer mode en het is niet ACIII. Een beetje Assassin’s Creed 2.1 dus. Erg matig van Ubisoft als je het mij vraagt!

Mijn favoriete CD-reeks is op zeker In Search of Sunrise van Tiesto. Deze trance-reeks begon eind 1999 en is inmiddels toe aan haar achtste deel. Deze nieuwste CD die sinds een weekje te koop is, is echter niet van Tiesto. Over dit achtste deel hebben we het zometeen, eerst even een stapje terug in de tijd naar het jaar 2000.

Vanuit de middelbare school heb ik veel hiphop en rap meegekregen maar op de TU was het grootste deel van mijn vriendenclub trance/techno liefhebber. In het begin moest ik er niet veel van hebben, maar met uitgaan kom je er toch mee in aanraking. Langzaam veranderde mijn smaak mee en ik was direct fan van Tiesto dankzij zijn Innercity CD. Langzaam verdiep je jezelf dan steeds meer en meer in de muziek en de betreffende artiesten. CD’s, livesets, compilaties, alles luister je. Zodoende kwam ik op een gegeven moment op de In Search of Sunrise CD’s. Ik gok dat het rond het derde deel was dat in 2002 verscheen. Met terugwerkende kracht werd ik ook fan van de eerste twee delen en elk nieuw aangekondigd deel veroorzaakte een kleine hype vergelijkbaar met een nieuwe Final Fantasy en nooit stelden de CD’s teleur. Net als bij Final Fantasy is het ook onmogelijk om een volgorde te geven aan de verschillende delen, het geheel is gewoon altijd goed. Qua losse tracks zijn er echter wel een aantal favoriet en deze staan hier dankzij Youtube:

Nu zijn dit maar vier tracks, maar de lijst goede nummers is eindeloos… Elke keer als ik de CD’s luister is het weer genieten. Elke keer verbaas ik me over de kwaliteit. Zo mooi… In Search of Sunrise is de beste reeks aller tijden! Begin dit jaar was er echter een grote schok te verwerken! Tiesto had Blackhole al verlaten en kondigde nu ook nog eens aan dat hij stopt met ISOS en verder gaat met een nieuwe verzamelaar genaamd A New Dawn welke eind dit jaar uitkomt. De naam In Search of Sunrise is voor Blackhole, de uitgever, echter te groot om te laten liggen dus gingen ze op zoek naar een nieuwe DJ welke het mixalbum wilde doen. Het is uiteindelijk Richard Durand geworden die je misschien kent van tracks als Always the Sun en Into Something. Tevens was Richard Durand bekend onder zijn andere artiestennaam G-Spott (ja, dat was voor mij ook een openbaring toen ik het net op Wikipedia las)!

Ik heb ISOS8 nu een paar keer geluisterd en de eerste keer had ik echt het gevoel dat dit gewoon een hoop magie miste. “Niemand kan Tiesto opvolgen voor deze reeks”. Na een aantal keer verdween dat gevoel echter en ging ik beter luisteren. Langzaam ging ik het allemaal steeds meer waarderen en ik ben nu van mening dat het gewoon een waardig deel is in de reeks! Een onwijs groot compliment dus voor Richard Durand, want het is geen gemakkelijke taak om zomaar de beste DJ aller tijden op te volgen. Alle fans van eerdere ISOS CD’s moeten deze ook gewoon in huis halen, hij is het waard! Als afsluiter gooi ik er nog even twee toffe track van ISOS 8 in:

Geniet er van, want daar is In Search of Sunrise voor!

Iedereen kent de Nintendo DS. Iedereen kent de Nintendo Wii. Deze twee apparaatjes hebben er voor gezorgd dat Nintendo gezonder is dan ooit en ondanks dat de hardware minder is dan die van de concurrenten blazen ze diezelfde concurrenten weg met de verkopen. Laten we bijvoorbeeld eens kijken naar de Nintendo Wii en haar verkoopcijfers. De Wii lanceerde eind 2006 en is sindsdien meer dan 70 miljoen keer wereldwijd verkocht. Hiermee is de Wii de meest succesvolle Nintendo console aller tijden; de Nintendo NES ging zo’n 62 miljoen keer over de toonbank. Concurrenten Microsoft en Sony deden het stukken minder met respectievelijk 40 miljoen (Xbox 360) en 34 miljoen (PlayStation 3).

De Nintendo DS is zo mogelijk nog dominanter in de markt. De Nintendo DS is maar liefst 129 miljoen keer verkocht en is daarmee de meest succesvolle handheld van Nintendo (GameBoy staat op 119 miljoen). De concurrent PSP doet het veel slechter met ruim 60 miljoen verkochte exemplaren. Het is de meest succesvolle Nintendo handheld concurrent ooit, maar komt niet in de buurt van de DS. Een andere mogelijke concurrent, de iPhone, staat op 50 miljoen maar gaming is daar maar side business. Toch is het een interessante concurrent om in de gaten te houden en ik denk dat Nintendo dat ook wel door heeft en voor de 3DS hun DSi-ware nog meer uitbreid.

Met zulke hardwareverkopen zijn uiteraard ook de gameverkopen onwijs aanwezig. Nintendo liet dit zien aan de hand van twee lijsten met verkopen, eentje voor de eerste drie maanden in de USA, en eentje voor de eerste 15 weken in Europa. In beide top 30 lijsten was bijna de helft van de games voor Nintendo apparaten en scoorden games als Wii Fit Plus en New Super Mario hoger dan toptitels als God of War III en Modern Warfare 2. Als je echter verder kijkt zie je relatief heel veel oude games staan, denk hierbij aan Mario Kart Wii uit 2008 en New Mario DS uit 2006. Ja. 2006. Nintendo heeft in 2010 nog steeds titels in de lijsten staan die jaren oud zijn; meteen de reden waarom er geen ‘classics’ of ‘platinum’ reeks bestaat. De games verkopen zichzelf toch wel.

Helaas is het niet altijd even rooskleurig als de lijsten je doen geloven. Dat er games in de lijsten staan die jaren oud zijn betekent bijvoorbeeld dat er te weinig nieuwe games uitkomen die de moeite waard zijn om aan te schaffen. Daarnaast zijn het vrijwel allemaal titels van Nintendo zelf en is het probleem dat de GameCube had (te weinig third party) nog groter op de Wii. Dit klopt voor een groot deel ook natuurlijk want als ik naar mijn eigen Wii collectie kijk zie ik daar de twee gratis meegeleverde Wii Sports games, Dead Space Extraction, House of the Dead en maar liefst VIER Mario-games. De rest van de games interesseert me niet zoveel en van de aankomende titels is alleen Mario Galaxy 2 echt een must-have. Overige aankomende titels zijn op z’n best ‘potentiële toppers’ of ‘tussendoortjes’. Ik mis op de Wii toch wel een beetje de HD graphics, het surround geluid en een online interface waarbij ik voortgang kan delen met anderen (achievements) of tussendoor even kan kijken wie wat speelt (online friendslists).

Al met al heb ik een haat-liefde relatie met Nintendo. Zowel de Wii als de DS hebben fantastische titels en Nintendo staat weer bovenaan waar ze horen. Toch mis ik echter iets en dat is een constantere stroom toptitels of die ene echt grootse epische game zoals een Final Fantasy XIII. Dit jaar ziet er echter best goed uit voor de Wii en met in ieder geval Mario Galaxy 2. Daarnaast gaat Nintendo knallen op de E3 met allemaal topgames! Naast de al aangekondigde Last Story, Xenoblade, Metroid M en Zelda krijgen we ook Pilotwings, Star Fox, Kid Icarus, Donkey Kong, Kirby en een vervolg op Eternal Darkness!

BELIEVE!

“Geniet er van! Het eerste uur is het beste uur in de games-geschiedenis ooit!” Ik hoor het ‘m nog zeggen… Toen ik God of War III in mijn PlayStation 3 stopte was ik dus ook helemaal enthousiast. Een uurtje later was ik echter een beetje teleurgesteld… Het eerste uur was helemaal niet zo bijzonder (Het gevecht met de Kolossus maakte veel meer indruk) en dé plottwist die ik van te voren verwachtte was ook al geweest!

Daar zit je dan met je Dual Shock te staren naar Kratos. Weer moet je health, magie en krachten terug verdienen. Weer (of eigenlijk, nog steeds) ben je boos op alles en iedereen en weer moet alles dood. Het bloed spettert van je scherm en je krijgt zelfs een trophy zodra je 500 vijanden hebt gedood. Nou, whooptidoo. Is dit nou het laatste deel in de trilogie die zo goed is dat ik beide voorgaande games twee keer gespeeld heb? Is dit de afsluiter van één van de meest epische game-trilogieën die er bestaan? Blijkbaar.

Omdat ik toch wel nieuwsgierig was naar het verdere verloop van de game (en het me toch geld gekost heeft) bleef ik doorspelen. Al snel kreeg ik meer wapens, meer magie, meer health, enzovoorts… Ondertussen vielen de Goden ook bij bosjes neer. Daar waar je in de eerste twee games vooral tegen mythische monster vocht en pas op het einde sterk genoeg was om het op te nemen tegen een enkele God ram je ze in God of War 3 neer met een tempo waar Husain Bolt jaloers op is. Na een uur of vier was ik nog steeds nergens van onder de indruk eigenlijk. Ik had nog niets gezien wat we in eerdere GoW-delen niet ook al ongeveer gezien hadden en het dieptepunt was de ondergang van de Zonnegod Helios. Wat een ongelofelijk suf ‘gevecht’ was dat…

Na dit dieptepunt werd het echter wel steeds beter, daarom heet het ook ‘dieptepunt’ natuurlijk. De opbouw was weer een beetje zoals ik van Kratos gewend ben, de vijanden werden interessanter, de puzzels uitdagender en toen ik het opnam tegen Hercules was ik er over uit dat God of War III stiekem toch wel weer erg gaaf was! Omdat ik al redelijk wat spoilers verteld heb zal ik niet verder gaan over wat er daarna nog allemaal gebeurd is, maar Oh. My. God. wat een gave dingen ga je nog allemaal doen! Als ik er nu aan terugdenk moet ik concluderen dat God of War III terecht hoge reviewcijfers scoorde. Het is terecht dat het een systemseller genoemd wordt. Het is terecht dat iedere zichzelf respecterende PS3 fanboy deze game ophemelt. God of War III is gewoon een ijzersterke game.

Natuurlijk zitten er ook weer vervelende passages in waarbij je door een klein foutje in één keer dood bent (denk spike-room tot de macht 10) of passages die overbodig zijn (Kratos als vliegtuig door een smalle gang) maar overall is het een must have. De zoveelste goede game die dit jaar al uitgekomen is. Wat een heerlijk jaar is het toch!

Community is een comedy-serie over een gevallen advocaat die zijn licentie opnieuw moet halen en dat doet op een community college (een soort sub-HBO). Al vrij snel in het begin raakt Jeff geïnteresseerd in Britta, een mooie blondine, en hij doet er alles aan om met haar in contact te komen. Hij komt met het briljante plan om een studiegroep op te richten waar ze met z’n tweetje lekker kunnen studeren, maar er is meer animo voor het studiegroepje en er komen een aantal aparte figuren bij. Je hebt een negerin van middelbare leeftijd die net gescheiden is, een jong naïef perfectionistisch meisje, een voormalig topsporter op een High School die een blessure heeft opgelopen, een wat oudere man die zich gewoon verveelt (Chevy Chase) en de vreemde Palestijn met het syndroom van asperger. Een mooie groep die van het ene komische moment in het andere valt, met als rode draad Jeff die blijft proberen om Britta te scoren.

Eureka is een sci-fi comedy over een sheriff in het stadje Eureka. In Eureka wonen allemaal heel slimme mensen die van alles uitvinden om het leven gemakkelijk te maken. Het geld komt van een door de overheid gesponsord bedrijf (Global Dynamics) waar vooral gewerkt zou moeten worden aan meuk voor Defensie. In één van de geheime ruimtes staat bovendien een object dat heel veel energie uitstraalt. Wat dit nou precies is loopt als een rode draad door de serie heen. Het leuke van Eureka is dat de sheriff zelf geen hoog begaafd persoon is, maar een ‘normaal’ iemand. Dit zorgt regelmatig voor grappige situaties waarbij de tweedeling tussen ‘intelligent’ en ‘niet zo intelligent’ leuk uitgespeeld wordt. De sheriff is echter wel heel goed in het bedenken van simpele oplossingen en hij is goed met mensen. Een ideale combinatie voor sheriff in Eureka.

Psychoville is de meest bizarre serie uit het rijtje van vandaag. Het gaat over een aantal personen die in een soort gekkenhuis hebben gezeten en nu weer in de samenleving verkeren. Dit gaat natuurlijk helemaal niet goed en je zit soms echt te kijken van “wat gebeurt er in hemelsnaam?” maar het boeit enorm op de een of andere manier. Denk hierbij bijvoorbeeld aan een verpleegster op de kraamafdeling die haar voorbeeld-pop beschouwt als een echt kind of een blinde oude man die knuffels verzamelt en er alles aan doet om zijn collectie compleet te maken. Gaandeweg krijgen alle personages een brief die ze meedeelt dat ze in de gaten worden gehouden en ze vertelt dat de schrijver “weet wat ze gedaan hebben”. Wat dit uiteindelijk is komt in de finale natuurlijk naar boven.

Sanctuary is een fantasy-serie die me hetzelfde gevoel gaf als Torchwood. Helaas voor Sanctuary is dat geen goed gegeven… In Sanctuary draait alles om een groepje personen die allerlei vreemde wezens een onderdak biedt tegen de grote boze buitenwereld. Daar waar de buitenwereld jaagt op deze wezens wordt er in het opvanghuis om ze gegeven en worden ze in hun waarde gelaten. Ik vond het echter geen leuke serie, op de een of andere manier kwam het allemaal te nep over. Natuurlijk is ook Psychoville of Eureka grote onzin, maar dat wordt toch anders gepresenteerd. Sanctuary heb ik dan ook na een aflevering of drie/vier opgegeven. Eén van de weinige tips die ik niet boeiend vond. Na Better of Ted, Eureka en Psychoville kan dat ook een keer gebeuren natuurlijk!

Spartacus, een actie-serie die zich afspeelt in de welbekende Romeinse gladiatoren setting, was bijna hetzelfde lot als Sanctuary beschonken. De pilot was echt vreselijk: heel veel nep-bloed, veel scenes die heel nep over komen, suffe softporno stukjes en onnodig veel geweld. Ik vond het echt lijken op een slechte 300-kloon voor oversexte pubertjes. Ik hoorde echter dat het serieus beter werd en dat zelfs de makers het met me eens zijn over de eerste aflevering(en) en ik heb dus maar doorgezet. Na drie afleveringen bleek dat dit een goede beslissing is geweest, Spartacus is echt awesome. Er zit nog steeds veel naakt in, net als grof geweld met veel bloed, maar het past nu beter. Het verhaal wordt ook erg boeiend, want hoe ga je om met het gegeven dat je een slaaf bent die op leven en dood moet vechten in de arena als je weet dat je vrouw ergens anders tot slaaf is gemaakt… Een serie het verdient om in HD te kijken. Dikke aanrader ook!