Roy-O-Rama

Tales of… is een reeks die lang niet altijd even goed is en lang niet iedere JRPG-fan vindt deze games leuk. Ikzelf ben een halve fan; altijd geïnteresseerd, maar een groot aantal Tales of-games laat ik links liggen. Op dit moment ben ik druk bezig met Tales of Vesperia welke alweer een paar jaar beschikbaar is voor Xbox 360. Na ongeveer 10 uur in de game te hebben gestoken is het tijd voor een eerste update welke je nu leest.

Het uiterlijk van Vesperia is zoals we dat gewend zijn van Tales-games: cartoony. Vesperia is echter de eerste die in HD te spelen is en het moet gezegd worden: de game ziet er fantastisch uit. Zowel de steden, dungeons, cutscenes als de worldmap, ze zien er allemaal uit zoals je van een RPG tegenwoordig mag verwachten. Prachtig! De soundtrack is op zich prima, maar ietwat eentonig. Je hoort vaak dezelfde track bij cutscenes en overall is het gewoon niet zo episch als een Final Fantasy XIII of Mario Galaxy 2. Desalniettemin voldoet de soundtrack. Qua voice-acting zit het wel goed in de game, er zijn geen vervelende schreeuwende of huilende personages die je irriteren. Complimenten daarvoor.

Op gameplay-gebied zijn Tales-games love it or hate it. In tegenstelling tot bijvoorbeeld Final Fantasy heb je hier veel meer vrijheid en gaat alles er veel actiever aan toe. Je moet zelf lopen en aanvalscombinaties maken. Je drie party members kun je naar eigen keus instellen op aanvallend, of juist verdedigend. In het begin lijkt het een beetje chaotisch, maar als je eenmaal een beetje door hebt hoe alles werkt hak je je simpel een weg door de hordes vijanden die je tegenkomt. Ik weet dat een groot deel van de lezers op Roy-O-Rama niets moet hebben van Tales-games, maar Vesperia is zo goed uitgewerkt dat de game een kans verdient. Ook van de haters.

Qua verhaal is het allemaal nog niet zo diepgaand. Het begon met Yuri, een schavuit uit de arme wijk van de hoofdstad die achter een schurk aangaat. Uiteindelijk blijkt er veel meer aan de hand en staat het lot van de wereld op het spel. Goh. Wat een verrassing… Er komt echter in elke stad wel iets nieuws bij en het blijft tot nu toe boeien, zeker ook omdat je niet helemaal weet welke personages wel en welke personages niet te vertrouwen zijn.

Een paar jaar terug had, ten tijde van Blue Dragon en Eternal Sonata (welke allebei matig waren) had ik me voorgenomen om niet meer dan één console RPG per jaar te spelen. Dit vooral omdat ze lang duren (40+ uur) en je weinig afwisseling hebt tijdens het spelen. Ik ben er nu echter achter gekomen dat de toenmalige verveling niet kwam doordat ik teveel RPG’s had gespeeld, maar omdat ze gewoonweg niet goed genoeg waren en me op de één of andere manier irriteerden. Na Final Fantasy XIII is ook Tales of Vesperia een echte topper en ben ik reuze benieuwd waar het verhaal me allemaal heen brengt.