Roy-O-Rama

Sinds ik vorige week de story-mode van Halo: Reach uitspeelde ben ik eigenlijk erg benieuwd naar de eerste Halo. Reach is een prequel en het verhaal gaat dus verder in Halo 1. Toen die game bijna 10 jaar geleden verscheen op de eerste Xbox (en deze nog die reuze controller had) heb ik ‘m wel eens bij Maarten gespeeld maar het was niets voor mij. In die tijd speelde ik nog enkel Nintendo games en Final Fantasy. Ook Halo 2 en Halo 3 vond ik volgens mij niet boeiend qua verhaal want ik kan me er niets van herinneren, behalve dat Master Chief natuurlijk doodgaat. In alle drie de delen. Het lijkt me dan ook een tof idee om Halo 1 en 2 opnieuw uit te brengen in HD zoals Sony dat bijvoorbeeld met God of War heeft gedaan. Ik zal dan zeker die HD collectie aanschaffen en me door die twee games heen schieten om vervolgens te eindigen met Halo 3. Best knap dat Reach dat bereikt heeft en het grootste compliment dat Bungie kan krijgen van mij lijkt me!

Dit gaf me overigens te denken, er zijn wel meer games die ik wil spelen maar er eigenlijk (nog) helemaal niet zijn… Bovenaan die lijst staat natuurlijk de Final Fantasy VII remake voor de PlayStation 3. Sinds die techdemo is dat constant mijn most wanted game geweest, maar realistisch gezien komt die er gewoon niet de komende jaren. Jammer, maar helaas.

Overigens hoeven niet alle games in een nieuw jasje gestoken te worden. Ik was ten tijde van de GameBoy Advance ook al tevreden geweest met wat simpele SNES ports van Square-Enix games die nooit in Europa verschenen zijn. Denk aan bijvoorbeeld Treasure Hunter G, 7th Saga of Super Mario RPG. Helaas gaat ook dat zeer waarschijnlijk nooit meer gebeuren nu de handhelds zich ook helemaal richten op 3D graphics. Het blijft zoeken naar de ultieme draagbare SNES emulator. Ik geloof dat de Pandora daar wel goed in is, maar dat ding is vrijwel niet te krijgen en veel te uitgebreid voor wat ik wil. Helemaal teleurgesteld in S-E ben ik trouwens niet, de GBA kreeg Final Fantasy IV, V en VI en de Nintendo DS kreeg Chrono Trigger en Dragon Quest IV, V en VI.

We moeten opletten dat we niet te veel in het verleden blijven hangen en vooruit kijken! Tijd voor een tweetal vervolgen van games die er niet zijn. Beste voorbeeld is Rainbow Six. Ubisoft heeft in mijn ogen een fantastische franchise in handen, maar je hoort er al bijna drie jaar helemaal niets meer over. Ik zou een gat in de lucht springen als ze een Rainbow Six New York maken! Kom op Ubisoft! Een gewilde sequel waarvan ik weet dat hij ECHT niet meer komt is Kameo 2. Rare is helemaal verkracht door Microsoft en Kameo 2 is geannuleerd terwijl ze er wel al mee bezig waren. Eeuwig zonde natuurlijk, want de Xbox 360 kan wel wat kleurige platform avonturen gebruiken.

Tot slot het lastigst te beschrijven stukje. De games die nog niet bestaan en daardoor niet te beschrijven zijn. Ik wil bijvoorbeeld wel constant nieuwe dingen uit proberen. De Nintendo DS had toffe vernieuwende games en ook de Wii heeft haar sterke kanten wat betreft gameplay. Het hoeft echter niet altijd in de besturing te zitten (zie de desinteresse in Kinect en Move). Games zelf kunnen ook vernieuwd zijn zoals bijvoorbeeld Crackdown. Niet eerder speelde ik een sandbox-game met zoveel vrijheid. Ik zou echter niet kunnen vertellen wat nou een leuk origineel idee is voor een game, dat laat ik liever over aan de geniale mensen als Miyamoto. Voor hem wordt het wel weer eens tijd dat hij is schokkends gaat doen en ik ben reuze benieuwd naar wat dat gaat worden.

Kruisingen tussen genres mogen er ook meer komen mits ze goed uitgewerkt zijn. De combi shooter en RPG doet het erg goed in onder andere Borderlands en Fallout en de combi puzzelen en adventure scoort in Professor Layton. Wees dus creatief developers, de mogelijkheden zijn eindeloos!

Zoals je kunt zien zijn er nog genoeg games die ik graag zou willen hebben maar misschien wel nooit zal zien. Gelukkig zijn de wonderen de wereld nog niet uit want binnenkort komt Nintendo bijvoorbeeld met een nieuwe Donkey Kong Country. Iets dat ik totaal niet verwacht had, maar wel ontzettend gaaf vind! Het kan dus wel, en dus blijft er hoop…

Naast E3 en GamesCom is Tokyo Game Show de derde grote game-show in het jaar. De nadruk tijdens dit event ligt natuurlijk vooral op Japanse games van Japanse developers voor Japanse gamers, maar er is zeker ook voor ons heel veel te zien. Roy-O-Rama zal een aantal van de hoogtepunten in het kort bespreken.

Allereerst dé topper van de Tokyo Game Show. Ninokuni. Deze game van Level 5 (Prof. Layton, Dragon Quest VIII) wordt ontwikkeld in samenwerking met animatiestudio Ghibli (de Japanse Disney) en dat is aan de stijl te zien. Alles is zo ontzettend mooi en sfeervol dat ik me elke keer weer verbaas over beelden, ook al kijk ik de trailer voor de tiende keer. Dit kan niet anders dan een must-have worden! Ninokuni verschijnt overigens ook voor Nintendo DS, maar die versie laat ik zeer waarschijnlijk aan me voorbij gaan.

Ander groot nieuws van de TGS was het drieluik van Team ICO; de ICO/Shadow of the Colossus HD remake is officieel aangekondigd en er waren nieuwe beelden van The Last Guardian. De remake is inmiddels besteld bij VGP en ook The Last Guardian zal ik in huis halen. Alle drie de games zijn zo artistiek en anders dan we gewend zijn dat het een ervaring op zich is. Bovendien vermoed ik dat ze nu op de PS3 wel goed lopen. ICO, en vooral Shadow of the Colossus, waren gelimiteerd vanwege de hardware van de PlayStation 2 in mijn ogen.

Alle voorgaande vier games zijn aangekondigd voor PS3, en PS3 exclusive. Logisch in een land als Japan ook, want de Xbox 360 bestaat daar zowat niet. Toch is er één game aangekondigd die Xbox 360 exclusive is én niet Idolmaster 100 is; Dead Rising 2: Case West. Na de proloog Case Zero en de game zelf komt nu Case West als epiloog. Aangezien het Dead Rising betreft is het ook direct een must have. Zombies beuken blijft een leuk tijdverdrijf!

Grote afwezige was, zoals altijd eigenlijk op de TGS, Nintendo. Hierdoor dus geen noemenswaardig 3DS en Wii nieuws. Dat komt eind deze maand waarschijnlijk als Nintendo een evenement/persconferentie organiseert omtrent de Nintendo 3DS. Je leest trouwens hier als eerste het nieuws dat daar verteld gaat worden: Nintendo 3DS, 199 euro, 11 maart 2011. Kom maar door!

Ik ben niet zo’n heel grote Halo fan, maar omdat iedereen Reach zou gaan spelen heb ik ‘m ook gekocht. De Limited Edition zelfs, want deze was gunstig geprijsd in pre-order en hij leek me wel de moeite waard. Je krijgt de game in een speciale doos, een ONI black box replica zoals je in de game tegenkomt. Naast de game zitten er nog veel meer zaken in zoals het dagboek van Dr. Halsey, een plattegrond van Reach en een hoop documenten uit de wereld van Halo. Je krijgt hierdoor een mooi beeld van het geheel voordat je aan de game begint.

Toen ik de game binnen kreeg ging ik ‘m direct installeren (de Xbox maakt dan minder lawaai en de game loopt soepeler) om vervolgens te spelen. Als eerste de singleplayer waarin je het zesde lid bent van Team Noble die erop uit gaat om de wereld te redden van de Covenant, een agressief buitenaards ras. Het komt neer op schieten, schieten en nog eens schieten. De game vind ik behoorlijk pittig en ik ben van Hard ook teruggegaan naar Normal in het derde level. Dat lukt wel als je goed nadenkt over wat je doet en niet als een kip zonder kop het level door rent. Op dit moment zit ik in level 5 geloof ik en ik verbaas me nog steeds over hoe tof het eigenlijk is! Het spel ziet er ook prachtig uit en de presentatie is subliem! Beste Halo ooit wat dat betreft!

Naast de singpleplayer draait Halo voor een groot deel ook om multiplayer en ik heb inmiddels wat potjes FireFight en Matchmaking gedaan. Firefight is een mode waarin je met vier vrienden het opneemt tegen steeds nieuwe ladingen vijanden die gedropt worden. Uiteraard worden dat er steeds meer en worden ze steeds sterker. Erg toffe mode. Matchmaking, dat is online spelen met vrienden tegen anderen, is niet helemaal mijn ding. Ik ben behoorlijk slecht wat dat betreft en wordt meer doodgeschoten dan dat ik kills maak… Hopelijk word ik wel wat beter en leer ik ook de maps wat beter kennen. Genoeg te doen de komende weken in ieder geval!

Tot die tijd kun je me uitlachen om mijn statistieken die door Bungie bijgehouden worden. Je kunt er alles vinden, wat ik gespeeld heb, hoeveel kills ik gemaakt heb, hoeveelste ik het betreffende online potje ben geworden en hoe mijn personage eruit ziet. Mooi oranje en geel. Met een oranje leeuw als embleem. Awesome.

Gent, dag 1
‘s Ochtends vroeg ging mijn wekker en na een klein ontbijt begaf ik me naar het station. Via Rotterdam en Antwerpen kwam ik aan op Gent Dampoort (uiteraard met vertraging, maar dit keer door de Belgische Spoorwegen) om een stukje te gaan lopen naar het hotel. Ondanks dat ik een plattegrond had liep ik natuurlijk een paar straten om, maar uiteindelijk was ik er rond 12u. Even inchecken, spullen afgooien en op zoek naar eten. Qua locatie zat ik ideaal, met drie minuten stond ik voor de St. Baafskathedraal in het historisch centrum van Gent. Eten zoeken was dus zo gebeurd (Chicken Mythic, erg smakelijk) en vervolgens was het op naar Gravesteen, een kasteel in het centrum van Gent.

Gravesteen is gebouwd in de 12e eeuw en was na zijn militaire functie onder andere gevangenis en katoenspinnerij, maar dient nu als museum. In de eerste paar kamers zie je bijvoorbeeld middeleeuws wapentuig terwijl er verderop een aantal marteltuigen staan. Weer wat dieper in het kasteel heb je nog een ondergrondse kamer die aansluit op de gracht. Op zich allemaal best tof, maar een beetje karig als je het vergelijkt met het machtige Tower of London. Die is veel grootser, zowel qua opzet als qua collectie. Desalniettemin is Gravesteen zeker het bezoeken waard.

Omdat ik nog wat tijd over had de eerste middag (in je eentje iets bezoeken gaat sneller dan met wanneer je met meerdere bent) kon ik ook nog Belfort meepikken. Belfort stamt uit de 14e eeuw en is symbool voor de Gentse vrijheid en zelfstandigheid die ze rond die tijd hadden verworden. Het is een enorme toren met een groot klokkenspel. Eenmaal binnen bleek dat er in totaal vijf verdiepingen zijn die allemaal met een leuke, schijnbaar oneindige, wenteltrap te bezoeken zijn. Op elke verdieping staat een stukje uit de geschiedenis van Belfort: een aantal oude klokken (inclusief making of film), wat oude beelden en de oude draken die bovenop de toren hebben gestaan. Deze verdieping was het tofst. Belfort is een toffe toren die de klim zeker waard is. Ook het uitzicht bovenin vanaf de gallerij is erg gaaf, maar ik kreeg er wel kriebels van in mijn buik vanwege de hoogte.

Na Belfort ben ik even terug gegaan naar het hotel om alle losse meuk (camera, plattegrond, etc) weg te leggen. Ik wilde even wat boodschappen doen en een hapje eten. Restaurants had ik zo gevonden, maar qua supermarkten is het iets lastiger… Uiteindelijk een supermarkt gevonden waar ik sinas en koekjes gekocht heb. Daarna ging ik eten bij een Italiaan (El Pino ofzo) die overheerlijke spaghetti bolognese had gemaakt. ‘s Avonds op de hotelkamer nog even “Observe and Report” gekeken op de PSP (hilarische film, aanrader) en toen gaan slapen.

Gent, dag 2
De tweede dag was een behoorlijk drukke dag. Na een prima ontbijt was het met de bus op naar het Citadel Park waar twee musea staan. Eentje voor Schone Kunst en eentje voor Actuele Kunst. Het museum met actuele kunst (S.M.A.K.) is een typisch modern museum met allemaal objecten waarbij je denkt “is dit nou kunst?!” maar heeft ook een aantal toffe kamers. Er is bijvoorbeeld een kamer met kunst gemaakt van PVC buizen en die is gewoon leuk. Ook moest ik lachen om het tum de dum schilderij dat op de begane grond hing. Niet bijzonder geschilderd, maar gewoon leuk. Het museum voor Schone Kunst richt zich vooral op oude kunst vanaf de middeleeuwen. Denk hierbij aan bijvoorbeeld de Bosschenaar Jeroen Bosch. Er hangen een aantal puike werken in dit museum en ook de tijdelijke tentoonstelling van Stijn Cole is erg tof. Hij maakt gebruik van allerlei moderne technieken en programma’s om van een simpele landschapsfoto een tof kunstwerk te maken.

Na de lunch weer met de bus terug naar het historisch centrum voor een bezoek aan de St. Baafskathedraal (voorheen St. Jan) om onder andere het schilderij Lam Gods te bekijken. De Kathedraal zelf is erg mooi met heel veel prachtig glas in lood en een aantal mooie Katholieke kunststukken, maar het schilderij viel een beetje tegen. Er staat een schaap met een Halo om zijn hoofd. En dan is het ook nog eens een replica omdat het echte werk goed bewaard wordt. Nadeel is wel dat er hier niet gefotografeerd mag werden en er overal mannetjes lopen die daar op letten.

Via de vrijdagmarkt (een groot marktplein) en een kanon ben ik toen doorgelopen naar het Huis van Alijn. Dit is een museum dat het gewone leven toont van begin 20e eeuw tot nu. Ik verwachtte er niet heel veel van, maar achteraf gezien was het eigenlijk het leukste museum dat ik bezocht heb in Gent. Je loopt door een huis zoals dat begin 20e eeuw eruit zag en er zijn vele thema kamers. Leukste was de kamer met dialecten waarbij je bejaarde Belgen hoort praten in hun eigen stadsdialect. Ondanks dat ik als Brabander redelijk dicht bij de Belgen sta verstond ik er werkelijk geen klap van. Ook tof waren de huiskamers uit de jaren ’50, ’60 en ’70. Door langs die kamers te lopen zag je steeds meer luxe in onze huizen verschijnen. Grappig was trouwens dat er vroeger al apparaten waren om ‘3D-foto’s’ te bekijken door middel van stereoscopische beelden. De Nintendo 3DS is dus helemaal niet zo vernieuwend! Zo tegen sluitingstijd werd ik er trouwens uitgegooid, helemaal niet in de gaten hebbend dat het al zo laat was… Eenmaal de tijd wetend kreeg ik direct honger!

Omdat ik al een aantal keer langs Amadeus, een spare-ribs restaurant, was gelopen die tegenover Belfort zit, had ik daar inmiddels wel trek in gekregen. Met mij trouwens veel meer mensen, want het was best druk. Gelukkig hoefden we allemaal niet lang te wachten, want ze verkopen eigenlijk alleen spare-ribs met gepofte aardappel. De ribs waren prima te eten, maar de gepofte aardappel was de lekkerste die ik ooit op heb. Normaal hou ik niet zo van gepofte aardappels, maar deze was zo lekker dat ik zelfs vroeg wat voor saus er precies op zat. Verder dan ‘een soort curry-saus’ wilden ze echter niet gaan… Geheim recept ofzo helaas. Helemaal teleurgesteld, maar wel tjokvol eten, ging ik weer richting hotel. Daar heb ik nog even ‘Land of the Dead’ gekeken op de PSP en toen ben ik gaan slapen. Het was een best vermoeiende dag!

Gent, dag 3
De derde dag was niet zo boeiend meer eigenlijk, de musea die ik eventueel nog wilde bezoeken waren veel te ver weg (o.a. eentje voor psychiatrie en de geschiedenis van de wetenschap). Na het ontbijt heb ik mijn spulletjes gepakt en heb ik uitgecheckt om vervolgens nog even een rondje te lopen in het centrum op zoek naar leuke winkeltjes. Veel verder dan wat souvenirshops en de gebruikelijke kledingwinkels ben ik echter niet gekomen, om te shoppen is de Gentse binnenstad niet interessant. Dan maar gewoon richting station om de trein naar huis te pakken. Onderweg nog even bij de Gamemania kijken wat de Belgische gameprijzen zijn (verrassing: ongeveer hetzelfde als in NL) en dat was het.

Gent is best een leuke stad, maar het was overal erg rustig. Misschien was ik buiten het seizoen of vond men het te koud, maar ik heb geen volle terrassen gezien vol bier drinkende Belgen. Tijdens de Gentse feesten, eind juli, zal dit wel anders zijn en bovendien zijn dan de meeste musea gratis. Mocht je geïnteresseerd zijn in Gent, dan raad ik je aan om dan te gaan. De eerste ‘vakantie’ die ik in mijn eentje deed beviel me over het algemeen wel. Het is totaal anders dan met iemand anders op vakantie gaan natuurlijk, maar je kunt wel lekker doen waar je zelf zin in hebt. Toch geef ik de voorkeur aan een vakantie met reispartner, het is net even gezelliger.