Roy-O-Rama

Een prijsvraag winnen is altijd leuk, helemaal als blijkt dat de gewonnen game een erg toffe game is! Spider-Man Shattered Dimensions is een game met, je raadt het al, Spider-Man in de hoofdrol. Je speelt echter niet alleen de welbekende Amazing Spider-Man (dat is degene waar de films op gebaseerd zijn, met rood/blauwe spandex), maar ook nog drie andere Spider-Men. Dit zijn: Spider-Man Noir, Ultimate Spider-Man en Spider-Man 2099. Elke versie speelt zich af in een andere dimensie, vandaar de naam Shattered Dimensions, en elke versie heeft zijn eigen specifieke krachten. Noir is bijvoorbeeld een kei in het sluipen en aanvallen vanuit de duisternis, vergelijkbaar met Batman in Arkham Asylum.

Het verhaal achter Shattered Dimensions is natuurlijk vrij simpel: een magische steen is in stukjes gebroken door Mysterio en elke Spider-Man moet in zijn eigen dimensie stukjes zoeken zodat de steen weer heel wordt. Elk stukje steen is natuurlijk in handen van één van de vele vijanden die Spider-Man heeft: Juggernaut, Hammerhead, Goblin, Sandman, etc. Er zijn er 13 in totaal met allemaal een eigen thema level. Elke Spider-Man heeft bovendien ook zijn eigen stemacteur waaronder Neil Patrick Harris voor Amazing Spider-Man. Alle stemacteurs zijn erg goed en de humor in de game is precies zoals we gewend zijn van Spider-Man. Qua presentatie zit de game wat dat betreft echt subliem in elkaar en is het een must voor elke Spider-fan.

Presentatie is echter niet het enige wat een game goed maakt, het moet vooral lekker spelen en dat zit hier gelukkig wel goed! Doordat de makers hebben gekozen voor een lineaire game heb je nergens passages waar je niets doet of je tijd verdoet aan webslingeren, je zit steeds middenin de actie. Door het verslaan van vijanden en het halen van bepaalde opdrachten (dood vijf vijanden door middel van explosies) verdien je ervaringspunten en daarmee kun je weer nieuwe aanvallen kopen. Zo halverwege de game bezit je genoeg aanvallen om lekker los te gaan op je vijanden en speelt het geheeld soepel weg.

De game is nergens moeilijk of vervelend, op één klein stukje tijdens het laatste gevecht na. Dit heel kleine minpuntje doet echter niets af aan deze leuke game. Ik ben blij dat ik hem gewonnen heb, anders had ik ‘m misschien niet eens gespeeld en dat is zonde!

Alan Wake kwam in mei exclusief uit voor de Xbox 360 nadat het jaren in ontwikkeling was geweest. Rond die tijd was ik druk bezig met games als Final Fantasy XIII en God of War III dus ik liet Alan Wake liggen. Totdat de game zo’n twee tientjes was bij Saturn en ik een vriend van me op pad stuurde om hem te halen. Inmiddels zijn we bijna een half jaar verder en heb ik de game ook eindelijk gespeeld.

Alan Wake vertelt het verhaal van een schrijver, Alan Wake, die naar een klein dorpje, Bright Falls, reist om tot rust te komen. De schrijver heeft al een tijdje geen inspiratie meer en heeft die rust nodig. Samen met zijn vrouw Alice zit hij in een hutje op een klein eiland in een meer. Op een gegeven moment verdwijnt Alice echter en gaat Alan op onderzoek uit in de duisternis. Natuurlijk is niets wat het lijkt en krijg je in zes hoofdstukken een enorm goed verhaal voorgeschoteld waar je nog even over na blijft denken. De game valt in het genre horror/thriller en het begin doet een beetje denken aan The Shining. Sowieso komt veel van de inspiratie uit boeken van Stephen King en dat merk je; je wordt helemaal in het verhaal gezogen waardoor je letterlijk blijft spelen. Steeds wil je door omdat je benieuwd bent naar het verdere verloop van het verhaal.

Grafisch is de game erg mooi en sfeervol gemaakt. Zowel de scenes overdag als ‘s nachts zien er goed uit en alles komt geloofwaardig over. De locaties zijn op zich ook vrij divers, maar je loopt wel vaak in het donker door een bos. Persoonlijk vind ik dit geen probleem omdat de game steeds spannend blijft. De stemmen van de personages zijn erg sterk neergezet en ook de soundtrack is geweldig. Tussen de hoofdstukken door krijg je ook een track te horen waarbij je goed naar de teksten moet luisteren. Het nummer dat speciaal voor de game geschreven is, is ook echt goed. Deze bevat wat spoilers over het verhaal dus moet je nu nog niet gaan opzoeken op Youtube. Eerst de game spelen!

Alan Wake is een game waar ik enorm enthousiast over ben, maar niets is perfect, dus ook deze game niet. De besturing is soms namelijk wat traag… Denk hierbij aan een game als Resident Evil 5 waarbij je langzaam loopt/beweegt terwijl je van alle kanten aangevallen wordt door vijanden. In Alan Wake kun je weliswaar lopen en schieten tegelijk, maar het blijft vervelend. De game heeft deze kunstmatige spanning niet nodig. Verder heb ik niet echt aanmerkingen op de game. Er zijn wat gamers die kritiek hebben over de ‘eentonige’ gameplay (je doet ‘s nachts eigenlijk steeds hetzelfde) maar ik heb dat niet als storend ervaren. De presentatie en het verhaal maken alles goed.

Voor Alan Wake is ook DLC beschikbaar. Het eerste deel kreeg ik gratis bij de game en het tweede deel kost 560 MSP wat niet veel is. Volgens de makers van de game krijg je tijdens het spelen van beide extra hoofdstukken antwoord op al je vragen en ik ga ze dus ook nog wel spelen. Ik moet toch nog even wachten totdat Fable III uit is later deze maand. Mocht je geen interesse hebben in DLC dan is Alan Wake overigens wel gewoon een afsluitend geheel, ik heb niet het gevoel dat ik iets mis en ik moet ze dus nog spelen. Alan Wake is één van de beste nieuwe games dit jaar en met Heavy Rain één van de meest bijzondere ervaringen die je kunt beleven dit jaar.

Er zijn nu een stuk of vijf (?) Splinter Cell games verschenen en steeds was het weer hetzelfde: Je speelt Sam Fisher, een stoere getrainde ex-militair/marinier/iets, die het vooral moest hebben van zijn gesluip in de schaduwen. Ongezien probeerde je jouw vijanden om te leggen en zwaar bewaakte gebouwen binnen te komen. Hiervoor had je altijd veel, heel veel, geduld voor nodig. Ik heb ooit zo’n Splinter Cell game proberen te spelen op de GameCube, maar ik kon het niet. Na een halve minuut was mijn geduld op en begon ik maar gewoon te schieten met als gevolg dat je snel game over bent. Na een aantal missies was het exit Splinter Cell.

In de zomer van 2009 verscheen Batman: Arkham Asylum en zoals je al vaker hebt kunnen lezen vond ik die game echt super tof. Je vraagt je misschien af wat Batman met Splinter Cell te maken heeft, maar Batman had een aantal passages waarin je in het donker de volgelingen van The Joker moest/kon uitschakelen. Deze passages waren naar eigen keus te spelen, je kon gewoon vol in de aanval of rustig afwachten. Tijdens deze game merkte ik dat ik wat veranderd ben als gamer, ik kon nu vaak wel genoeg geduld bewaren om het rustig tot een goed einde te brengen. Toen bleek dat de nieuwe Splinter Cell wat minder verplichtingen in het donker bood en wat meer ‘gewone’ schiet-actie was ik dus geïnteresseerd in de game.

Via Zavvi haalde ik de game voor een euro of 15 en nadat ik het machtige Tales of Vesperia uit had begon ik aan het nieuwste avontuur van Sam Fisher. In dit deel ga je, geheel los van enige instantie, op zoek naar de moordenaar van je dochter. Deze zoektocht brengt je tot in het Witte Huis en je begrijpt dat het een groots en spannend avontuur wordt waarin nooit helemaal duidelijk is wie je nou kunt vertrouwen…

Qua gameplay is er, in vergelijking met eerdere Splinter Cell-games, wel wat veranderd. Waar je vroeger écht minutenlang in het donker moest zitten wachten op een opening, kun je nu wat vrijer rondlopen. De game kent nu wat meer actie en de levels waar je wel op stealth aangewezen bent zijn minder frustrerend dan voorheen. Het feit dat de game nu meer actie kent wil overigens niet zeggen dat je rennend door de levels heen kunt, dat kost je geheid je leven. Bovendien kun je nog altijd gewoon volledig onzichtbaar de vijanden uitschakelen als je dat wilt. De vrijheid om je doel te halen is groter dan ooit in een Splinter Cell.

Splinter Cell: Conviction vond ik een erg gave game die, hoewel wat kort, best indruk heeft gemaakt. Het is natuurlijk lang geen Final Fantasy, Mario Galaxy, Fable of Halo, maar het is een erg lekker tussendoortje. Zeker de moeite waard in een rustigere periode. De co-op in de game staat overigens geheel los van het verhaal in de single player. Deze moet ik nog gaan spelen, dus daar kan ik op dit moment nog niets over zeggen.

Rond een uur of twee in de middag vertrok ik richting Delft Zuid om met de trein naar Den Haag CS te reizen alwaar Lillie en Poit zich bij mij voegden op weg naar Badhoevedorp. In Leiden kwam Spanky er nog bij en toen was afdeling Zuid Holland. Op Schiphol was het even zoeken naar de juiste bus en tegen 16:00u kwamen we bij Sony aan.

Eenmaal boven kregen we te horen wat er zo’n beetje te zien/spelen was en waar het drinken stond. Als eerste ging ik The Shoot spelen, een on-rails shooter die met Move gespeeld wordt. Ik kan hier kort over zijn: suf. De graphics zijn saai, de vijanden zijn saai en de trigger lijkt niet goed te werken (al kan dat ook aan het pistool-opzetstuk liggen). Op de Wii heb ik Dead Space Extraction en House of the Dead: Overkill gespeeld en beide zijn beter en vooral leuker om te spelen. Wii – Move: 1 – 0 dus.

Na mijn kennismaking met Move wilde ik even wat 3D gamen en aangezien ik Motorstorm niet zo leuk vind en Gran Turismo veel te moeilijk is ben ik bij Killzone 3 gaan zitten. Deze game ziet er geweldig uit in 3D en is lekker chaotisch met allerlei ontploffingen overal om je heen. Toch heb ik niet het idee dat het 3D beeld ook daadwerkelijk iets toevoegt, zeker niet als je bedenkt dat je een nieuwe TV van zo’n 2000 euro ervoor moet kopen… Qua besturing vind ik Killzone ook niets trouwens, doe mij maar Halo!

Na Killzone was het tijd om weer eventjes wat rustigers te gaan spelen. Move was dus weer aan de beurt en ik heb met Move Sports (ofzo) tafeltennis en zwaardvechten gespeeld. Beide kon ik echt NIET. Move wordt vaak geprezen omdat het preciezer is dan Wii, maar eigenlijk vind ik dat een nadeel… Het haalt voor mij de fun uit zulke simpele sportspelletjes. Een game die ik wel leuk vond was een soort Move Party met allerlei verschillende mini-games. Het was allemaal niets wat we nog niet gezien hebben met Eyetoy of Wii Play, maar het ziet er wel crispy, kleurrijk en vrolijk uit. Bovendien was het gewoon geinig om te spelen. Je koopt er echter geen Move voor. Ook niet voor Socom 4 trouwens, die kalibratie was op een gegeven moment zo in de war dat je alleen nog maar omhoog kon kijken.

De enige game die ik nog wilde spelen was Little Big Planet 2. De game zou namelijk beter, grootser, leuker, toffer, etc zijn dan zijn voorganger, maar ik vind het nog steeds vervelend om te spelen. De controls kloppen gewoon niet! Als ik spring wil ik springen, niet zweven. Na LBP2 was het tijd voor de de tofste game van de dag: BUZZ. Ja, echt. We zagen ergens de game liggen en zijn toen gewoon met vier man dat gaan spelen. Tot ronde vier ging ik kei-goed, maar daarna verscheen de ‘verlies al je punten in één ronde’ bug en eindigde ik uiteindelijk als laatste. Jammer, maar ik heb hard gelachen! Voor Buzz zou ik trouwens wel een PS Eye camera kopen, de foto’s die gemaakt worden voor en na de game zijn geweldig!

Als ik terugkijk op de middag was het vooral erg gezellig. Het was tof om weer wat oude FOK! users te zien die ik al lang niet gezien heb, en het was tof om nieuwe users (en hun vriendin) te leren kennen. Qua games was het allemaal niet helemaal mijn ding en hebben zowel 3D als Move mij nog niet overtuigd: het is allemaal wel aardig, maar het heeft (voor mij) nog geen toegevoegde waarde. De game die ik miste was inFamous 2, maar die is nog te ver weg om zomaar te tonen denk ik. De algehele setting van Room 299 vond ik ook niet helemaal zoals ik van Sony gewend ben. Jaren terug had ben ik met Marco in de Jimmy Woo geweest voor Sony en daar was alles veel beter geregeld, zowel qua hapjes en drankjes als qua presentatie. Ook het retail Sony gebeuren in Utrecht twee jaar terug was veel uitgebreider. Room 299 probeert dan wel wat meer het huiskamergevoel te creëren, maar het komt ietwat karig over.

Overigens ben ik na afloop nog met Lillie naar de Sneak Preview in Den Haag geweest en ze draaiden daar Cell 211. Deze film is echt serieus goed! Het gaat over een nieuwe gevangenisbewaarder die tijdens een opstand zich moet voordoen als gevangene om te overleven. Hoewel de gehele film Spaanstalig is, is het echt een must om te kijken. De acteurs zijn bovendien ook fantastisch gecast. Aanrader!