Roy-O-Rama

Er zijn nu een stuk of vijf (?) Splinter Cell games verschenen en steeds was het weer hetzelfde: Je speelt Sam Fisher, een stoere getrainde ex-militair/marinier/iets, die het vooral moest hebben van zijn gesluip in de schaduwen. Ongezien probeerde je jouw vijanden om te leggen en zwaar bewaakte gebouwen binnen te komen. Hiervoor had je altijd veel, heel veel, geduld voor nodig. Ik heb ooit zo’n Splinter Cell game proberen te spelen op de GameCube, maar ik kon het niet. Na een halve minuut was mijn geduld op en begon ik maar gewoon te schieten met als gevolg dat je snel game over bent. Na een aantal missies was het exit Splinter Cell.

In de zomer van 2009 verscheen Batman: Arkham Asylum en zoals je al vaker hebt kunnen lezen vond ik die game echt super tof. Je vraagt je misschien af wat Batman met Splinter Cell te maken heeft, maar Batman had een aantal passages waarin je in het donker de volgelingen van The Joker moest/kon uitschakelen. Deze passages waren naar eigen keus te spelen, je kon gewoon vol in de aanval of rustig afwachten. Tijdens deze game merkte ik dat ik wat veranderd ben als gamer, ik kon nu vaak wel genoeg geduld bewaren om het rustig tot een goed einde te brengen. Toen bleek dat de nieuwe Splinter Cell wat minder verplichtingen in het donker bood en wat meer ‘gewone’ schiet-actie was ik dus geïnteresseerd in de game.

Via Zavvi haalde ik de game voor een euro of 15 en nadat ik het machtige Tales of Vesperia uit had begon ik aan het nieuwste avontuur van Sam Fisher. In dit deel ga je, geheel los van enige instantie, op zoek naar de moordenaar van je dochter. Deze zoektocht brengt je tot in het Witte Huis en je begrijpt dat het een groots en spannend avontuur wordt waarin nooit helemaal duidelijk is wie je nou kunt vertrouwen…

Qua gameplay is er, in vergelijking met eerdere Splinter Cell-games, wel wat veranderd. Waar je vroeger écht minutenlang in het donker moest zitten wachten op een opening, kun je nu wat vrijer rondlopen. De game kent nu wat meer actie en de levels waar je wel op stealth aangewezen bent zijn minder frustrerend dan voorheen. Het feit dat de game nu meer actie kent wil overigens niet zeggen dat je rennend door de levels heen kunt, dat kost je geheid je leven. Bovendien kun je nog altijd gewoon volledig onzichtbaar de vijanden uitschakelen als je dat wilt. De vrijheid om je doel te halen is groter dan ooit in een Splinter Cell.

Splinter Cell: Conviction vond ik een erg gave game die, hoewel wat kort, best indruk heeft gemaakt. Het is natuurlijk lang geen Final Fantasy, Mario Galaxy, Fable of Halo, maar het is een erg lekker tussendoortje. Zeker de moeite waard in een rustigere periode. De co-op in de game staat overigens geheel los van het verhaal in de single player. Deze moet ik nog gaan spelen, dus daar kan ik op dit moment nog niets over zeggen.