Roy-O-Rama

Het einde van 2010 is bijna daar, tijd om terug te blikken op het afgelopen jaar en haar games. Laat ik beginnen met te zeggen dat 2010 een fantastisch jaar was en misschien wel het beste jaar tot nu toe was voor iedereen die graag games speelt. Voor elke console verschenen verschillende toptitels en in elk genre hebben we een topgame kunnen verwelkomen.

Maar wat zijn die topgames dan? Heb ik ze allemaal kunnen spelen? Waren er tegenvallers? Op al die vragen ga ik antwoord geven in de komende alinea’s. Te beginnen met een simpele opsomming van de door mij uitgespeelde games van 2010:
Alan Wake, Bioshock 2, Castlevania: Lords of Shadow, Dante’s Inferno, Fable III, Final Fantasy XIII, God of War III, Halo: Reach, Heavy Rain, Spider-Man Shattered Dimensions, Splinter Cell: Conviction en Super Mario Galaxy 2. Op dit moment ben ik ook nog bezig met Donkey Kong Country Returns en Need for Speed: Hot Pursuit. Dat zijn een boel games en allemaal zijn ze de moeite waard om te spelen. Het hele jaar heb ik ook geroepen dat ik niet één game kan aanwijzen welke de titel “Game of the Year” verdient, maar eigenlijk kan ik dat wel. Het zal geen verrassing zijn, maar Super Mario Galaxy 2 is mijn Game of the Year 2010. Er is simpelweg geen enkele game die ik dit jaar gespeeld heb die kan tippen aan de pure fun van Mario. Genialiteit in haar zuiverste vorm.

De rest van de games zou ik niet op volgorde kunnen zetten eerlijk gezegd. Ik was diep onder de indruk van Heavy Rain en de e-moties die het opwekt, maar ook Final Fantasy XIII was indrukwekkend. Verder was Alan Wake een enorm spannende game, maar zat ook Bioshock 2 vol met spannende momenten. In de categorie ‘God of War’ hadden we dit jaar maar liefst drie toppers met Castlevania, Dante en natuurlijk GoWIII zelf. Zelfs de drie minst leuke genres (sluipen, schieten, racen) hadden in 2010 een game die ik gaaf vond; resp. Splinter Cell, Halo en NFS. Zo bizar goed was 2010!

Natuurlijk was het niet allemaal hemels, er waren ook wat games die me minder aanspraken. Zo heb ik Metro 2033 niet langer dan een uurtje gespeeld voordat ik er genoeg van had en bleek Nier na een uur of vijf nog steeds niet aan mij besteed. Echte tegenvallers waren er overigens ook wel. De demo van Crackdown 2 leek zó ontzettend veel op het eerste deel dat ik ‘m heb laten liggen totdat ik ‘m voor een tientje kon kopen.

Doordat 2010 zo tjokvol goede games zat zijn er ook een aantal games geweest die ik graag wil spelen maar nog niet aan toegekomen ben. Beste voorbeeld is natuurlijk Fallout New Vegas waarvan ik al maanden de Limited Edition in mijn bezit heb… Begin 2011 zal ik daar voorzichtig mee gaan beginnen, ik heb wel zin om weer de post-apocalyptische wereld in de lopen. Een ander voorbeeld is Dead Rising 2, deze heb ik afgelopen week besteld en komt ergens volgende week binnen.

Mijn goede voornemen voor 2010 qua games (minder games kopen en eerst games uitspelen) is redelijk gelukt. Het hele jaar door heb ik niet meer dan één ongespeelde game gehad eigenlijk. Pas in de laatste twee weken zijn er een aantal games bijgekomen maar dat is de schuld van alle Kerstaanbiedingen bij online winkels… Crackdown 2 voor een tientje, Dead Rising 2 voor twee tientjes, Metroid Other M voor twee tientjes… Dat is 50 euro voor drie games die normaal 50 per stuk kosten! Deze opgebouwde backlog ga ik in 2011 op m’n gemakkie wegwerken, maar daarover later meer in de vooruitblik op 2011!

In mijn verhaal over Fable III had ik het er al over: game-verpestende bugs. Doordat Jasper de butler niet meer praatte en een aantal zaken gewoon niet klopte in de game zakte de interesse een beetje. Het laatste deel, als je koning bent, heb ik daardoor een beetje afgeraffeld. Zonde, want Fable is een fantastische game die dat niet verdient. Nu is er inmiddels een grote update voor de game beschikbaar waarin zo’n beetje alle fouten opgelost zijn, maar voor mij is die te laat.

Fable III is niet de enige game die er last van heeft. Fallout: New Vegas is net zo. Nu wist ik van Fallout 3 al dat het af en toe drama kon zijn en daarom heb ik met New Vegas gewacht. Daar is sinds vorige week een grote update voor zodat ik, na Donkey Kong, daar mee kan beginnen zonder al te veel problemen. De derde grote titel die ik als voorbeeld ga gebruiken is Assassin’s Creed: Brotherhood. Deze game wil ik sowieso pas kopen als deze goedkoper is, en aan de lijst met fouten te zien is dat maar goed ook!

Door al die bugs zou je haast denken dat je nooit meer games op releasedag moet kopen: Na een tijdje komt er een patch om alle fouten eruit te halen én de games zijn na een maand of twee/drie ook nog eens stukken goedkoper. Maar ja, op sommige games zit je jezelf zo te verheugen dat twee maanden langer wachten niet echt leuk is. Ik moet er niet aan denken om een nieuwe Mario platformer te moeten laten liggen!

Gelukkig is het niet altijd kommer en kwel; er zijn ook nog games waar je (vrijwel) geen bugs tegenkomt. Zo heb ik zelden last van fouten in een Nintendo-game en waren Spider-Man, Need for Speed en Castlevania recente games die geen gebreken vertoonden. Het kán dus wel… Nu snap ik ook wel dat je niet elke game even goed kunt testen omdat elke game anders is (open wereld vs. lineair bijvoorbeeld), maar iets meer mag je wel verwachten van grote titels als Fable en Fallout vind ik persoonlijk! Laten we hopen dat de makers leren van hun fouten…

Nou, en dat was dan even mijn laatste stukje voor Kerst. Ik wens iedereen fijne dagen met veel liefde en kadootjes! Ergens volgende week hoop ik mijn 2010 terugblik te plaatsen en in de eerste week van 2011 een vooruitblik. Het wordt anders dan voorgaande jaren, maar hoe precies zie je volgende week pas. SPANNUUUUUND!

Dit keer hebben we een redelijk afwisselend setje TV series. Er is, uiteraard, comedy, maar ook actie en documentaire! De lijst is weer alfabetisch opgesteld.

BBC Life is de spirituele opvolger van Planet Earth welke eerder al een eigen blog heeft gekregen. Omdat er over Life kwalitatief net zo hoogstaand is en eigenlijk qua opzet niet veel verschilt krijgt deze geen eigen blog. Het grote verschil met Planet Earth is dat Life zich vooral richt op het overleven van diersoorten terwijl Planet Earth gewoon alles globaal meeneemt. Beide zijn subliem in beeld en geluid en dikke aanraders voor iedereen die van de natuur houdt of zijn HDTV aan het werk wil zien.

Outsourced is een comedy over Todd die als manager van een call center gaat werken, in India. Daar moet hij om zien te gaan met alle cultuurverschillen en dat is erg lastig voor hem, én zijn medewerkers. De meeste grappen zijn ook gebaseerd op de cultuurverschillen en de standaard vooroordelen. De serie is goed gecast en alle personages hebben echt een eigen persoonlijkheid. Er zijn relatief veel vaste personages voor een sitcom, een stuk of acht, maar omdat het grotendeels afspeelt in dat call center is dat geen probleem. Leuk voor tussendoor en een kort eerste seizoen dat inmiddels afgelopen is.

Shit my dad says is een sitcom die gebaseerd is op een Twitter-account waarin een gast allemaal uitspraken van zijn vader op plaatst. Deze uitspraken zijn in de hele serie ook direct het enige leuke. De vader, gespeeld door William Shatner, is een beetje een mopperende oude baas en als zijn jongste zoon weer thuis komt wonen botst dat nogal eens. Helaas is er buiten Shatner echt helemaal niets leuks te zien in de serie en de andere zoon met zijn vrouw zijn echt vre-se-lijk en overbodig. Het idee voor deze comedy is aardig, maar de uitwerking is gewoonweg te kaal. Na een aflevering of vijf heb ik het opgegeven, het eerste seizoen loopt nog door.

The Walking Dead is een zombie serie en dat is natuurlijk al één reden om hem te kijken. Zombies blijven de coolste (niet bestaande?) vijanden op TV, ver boven bijvoorbeeld vampieren en weerwolven. In het eerste seizoen, dat net is afgelopen, zijn er zes afleveringen waarin we politieagent Rick Grimes zien in zijn zoektocht naar zijn vrouw en kinderen. Hoewel de serie nergens bijzonder of vernieuwend is, is het een erg toffe serie die vooral technisch goed in elkaar zit. Het feit dat er elementen uit 28 Days, Dawn of the Dead en I am Legend in zitten vergeven we de makers al hoop ik wel dat ze alles uit de kast halen voor het tweede seizoen.

Ik speel vrijwel geen race-games, het idee van steeds rondjes te moeten rijden om maar één tiende van je snelste tijd af te halen voelt doelloos. Geef mij maar grootste epische avonturen als in God of War of platformgames als Mario. Toch zijn er af en toe race-games die ik wél tof vind. Uiteraard valt Mario Kart daaronder, maar ook Burnout vind ik over het algemeen erg gaaf. De bedoeling in Burnout is ook niet echt zo snel mogelijk rijden, maar winnen door je tegenstander van de baan te beuken.

De nieuwste Need for Speed, met subtitel Hot Pursuit, is ontwikkeld door de makers van Burnout en dat merk je direct. Het voelt exact hetzelfde aan en de spectaculaire crashes zien er vertrouwd uit. De hoofdmode van NFSHP is ook het van de weg afrijden van je tegenstander, al is het dit keer een tweestrijd tussen racers en politie en heb je extra wapens als spijkerstrips en wegblokkades. Deze Hot Pursuit mode is het tofst in de hele game!

Naast Hot Pursuit heb je ook ‘gewone’ races en time-trials. Deze time trials zijn een bitch, de tijd voor een gouden medaille is vaak niet te doen (voor mij in ieder geval). Bovendien heb je tijdens de politie time trials ook nog eens strafseconden als je botst… ZWAAR irritant en frustrerend… Gelukkig is het halen van een bronzen medaille genoeg om andere events vrij te spelen.

In het keuzemenu wordt van elke track bij gehouden wat jouw tijd is, én wat de tijd is van jouw vrienden op die track. Zo kun je lekker makkelijk bijhouden hoe goed (of slecht) je bent en proberen de eerste plek in jouw vriendenlijst te behouden. Online spelen is ook mogelijk en werkt met de EA Online Pass. Probleempje is alleen dat ik niet de Europese versie van NFSHP heb gekocht (import is zoveel goedkoper…) dat via een omweg dit mogelijk gemaakt moet worden. Schijnt makkelijk te kunnen, maar daar moet ik even voor gaan zitten. Tijdens de twee dagen dat je de online opties kunt uitproberen heb ik in ieder gevallen genoten. En heel veel gescholden…

Need for Speed: Hot Pursuit is een geweldige race-game en voelt aan als de betere Burnout games. Hoogtepunt zijn de Hot Pursuit events en minpunt zijn de time trials. Precies zoals ik van te voren had verwacht eigenlijk! De komende tijd blijft deze game nog wel in mijn PS3 zitten.

Castlevania is een reeks die al tientallen jaren bestaat en het verhaal verteld van de familie Belmont, vampierenjagers. In de nieuwste telg uit de reeks ontmoeten we Gabriel Belmont die het op gaat nemen tegen de Lords of Shadow om zijn geliefde terug te halen. Tot zover niets bijzonders dus. LoS blinkt echter uit in de manier waarop alles gepresenteerd wordt. Niet alleen ziet de game er fantastisch uit (misschien nog wel mooier dan Uncharted 2), de stemacteurs zijn geweldig! Het is een van die weinige keren dat personages geloofwaardig overkomen en daar bovenop worden de hoofdstukken aan elkaar gepraat door Patrick Stewart, die we onder andere kennen als Prof. Xavier uit de X-Men films.

De game lijkt qua gameplay op God of War: je loopt wat rond en slaat vijanden met gevaarlijke combinaties in elkaar. Tussendoor moet je wat hendels overhalen, een beetje klimmen en soms zit er zelfs een echte puzzel in de game. Doordat de game lijkt op God of War is het begin erg vertrouwd, je loopt binnen een minuut lekker in te hakken op de vijanden. Helaas wordt het later in de game een stuk lastiger vanwege de knoppencombinaties. Er zijn teveel mogelijkheden die je kunt gebruiken en ik merk dat ik zelf eigenlijk teruggevallen ben op de standaard aanvallen en soms wat magie versterkingen. Zonde, want in God of War laat men zien dat je wel degelijk verschillende power ups makkelijk selecteerbaar kunt hebben.

Ik vond de game vrij pittig, zelfs op easy. Er zijn behoorlijk wat lastige boss-fights waar ik soms wel een uur mee bezig ben geweest omdat het laatste stukje niet lukte. Heel vervelend, maar als ze dan eenmaal neer zijn gegaan word je beloond met weer een tof stuk verhaal dat je het gevecht doet vergeten. De bazen zijn niet de enige lastige vijanden, er zitten ook een aantal vervelende ‘gewone’ vijanden in de game verwerkt. Sommigen zijn enorm snel, sommigen hebben een goede verdediging en sommigen slaan gewoon heel hard. Het houdt de game ten alle tijden spannend en enerverend!

Castlevania: Lords of Shadow is een fantastische game met een aantal kleine minpuntjes. Deze minpuntjes staan echter niet in verhouding met de tofheid van de game. De game is nog beter/leuker/gaver dan ik van te voren had verwacht en de hele eindsequence is enorm boeiend. Aanrader!