Roy-O-Rama

Trance Energy is niet meer, leve Energy. ID&T heeft een tijdje terug besloten dat Trance Energy verder moest als Energy en de muziek gevarieerder moest worden. Ik vond het onwijs jammer, want na Sensation, Innercity en Mystery Land is er nog maar weinig Trance over bij ID&T… Na de bekendmaking van de line-up was ik echter toch om! Helden als Marco V, Ferry Corsten en Tiësto zouden komen en dan maakt het me niet uit in welk hokje ze het feest willen stoppen!

Afgelopen zaterdag was het eindelijk zover, Energy The Network: Connect – Execute – Play (zoals het feest officieel heet) was daar. Rond half elf werd ik opgehaald door Laurens en Remco en ruim voor twaalf uur waren we binnen. Alles ging vrij snel bij de ingang dus dat beloofde veel goeds. Na het halen van de muntjes liepen we echter al tegen het grootste minpunt aan, er was geen normale floorplan zoals die altijd uitgedeeld worden. In plaats daarvan kon je gebruik maken van gratis Wi-Fi en inloggen op de mobiele site van Energy. Helaas werkt dat niet helemaal goed met 25.000 man… Je had zowat geen verbinding met je telefoon en als je verbinding had kreeg je maar een halve site. Slecht idee dus!

Door het gemis van een plattegrond was het even zoeken naar de Mainstage (Play) maar omdat we Marco V zagen draaien in Execute bleven we daar even hangen. Tiësto begon toch pas om twee uur. Marco V draaide een heerlijke set, lekkere bass, goeie tracks. Heerlijk! Een erg goed begin van de avond. Na Marco V begon Sander Kleinenberg en toen zijn we gaan zoeken naar Mainstage. Na flink wat omlopen kwamen we aan en we hoorden de laatste klanken van Avicii. Te weinig om er een goed oordeel over te geven, net als bij Kleinenberg. Tiësto begon wat gewoontjes maar in zijn drie uur durende set heb ik onwijs genoten. Het blijft een fantastische DJ die ontzettend goed weet welke tracks we willen horen. Superset! Overigens begon hij op een gegeven moment ook te praten door de microfoon en speelde hij zijn eigen MC. Hoewel hij het eigenlijk niet kan vond ik het toch tof! Tiësto komt er gewoon mee weg. Wat een held.

Na Tiësto was het de beurt aan Sander van Doorn en hier hebben we ook nog een flink stuk van gehoord. Deze set was echter wat minder en zo tegen zes uur zijn we huiswaards gegaan. Ondanks dat we eigenlijk maar twee volle sets gehoord hebben vond ik het een epische avond. Ik ben benieuwd of ze er volgend jaar een goed vervolg aan kunnen geven! Als afsluiter heb ik nog een filmpje van Tiësto op het moment dat hij Sky and Sand draait. Opgenomen met mijn Nokia N8.

Heerlijk!

In 2004 verscheen een derde Nintendo apparaat op de markt, naast GameBoy Advance en GameCube. Het was Nintendo DS, de derde pilaar in de strategie van Nintendo. Hoe dat uitpakte werd al snel duidelijk, het succes van Nintendo DS was zo groot dat GBA snel verdween. Binnenkort komt Nintendo 3DS uit en heeft NDS ruim zes jaar geheerst op het gebied van handheld gaming. Tijd voor een terugblik.

Eind 2004 verscheen NDS in Amerika en Japan en via Lik-Sang (R.I.P.) bestelde ik het nieuwe apparaatje samen met de remake van Mario 64. NDS was toen nog een lomp en lelijk apparaat, maar het groeide snel uit tot een toffe handheld dankzij vernieuwende titels als Pac Pix, Kirby Canvas Curve, Meteos, Pic Pic, Professor Layton en natuurlijk Brain Training. Daarnaast verschenen er talloze toptitels als New Super Mario, Mario Kart, Tetris, Pokémon en een boel Final Fantasy en Dragon Quest remakes van delen die nog nooit in het Westen uit zijn gekomen. Als kers op de taart was er zelfs een remake met extra content van de beste game aller tijden: Chrono Trigger. Al die titels bij elkaar hebben het voor mij de tofste handheld tot nu toe gemaakt. Zoveel goede games dat je eigenlijk niet eens alles kunt spelen!

Toch mogen er ook kritische kanttekeningen geplaatst worden. De eerste versie was ronduit lelijk en je ‘moest’ upgraden naar een DS Lite om een wat beter apparaat in bezit te krijgen. Later verschenen er nog twee versies: DSi en DSi XL en het nadeel van deze was weer dat ze regio-gebonden zijn voor DSi-enhanced games, iets waar 3DS ook last van heeft helaas… De meeste kritiek heb ik echter op het releaseschema van de games voor deze fantastische handheld. Er waren te vaak hele perioden waarin vrijwel niets interessants verscheen. Ondanks dat er zo ontzettend veel toffe games uitgekomen zijn had je soms drie maanden lang niets boeiends te spelen. Ik vond dit erg jammer en het is de reden dat Nintendo DS op plek twee komt in mijn lijst favoriete consoles, achter SNES die dit ‘probleem’ naar mijn gevoel veel minder had.

Nintendo DS heeft niet alleen games, maar je kunt er ook andere dingen mee doen. Met DSi kun je bijvoorbeeld foto’s maken en bewerken, of internetten. Maar dat zijn allemaal secundaire taken die ik stiekem niet heel boeiend vind. Een mobiel kan het tegenwoordig ook nog eens veel beter en door het hele land. Nee, een Nintendo handheld zal voor mij altijd om de games gaan.

Toen Nintendo haar nieuwe handheld toonde op de E3 in 2004 zeiden ze dat het apparaatje de games-industrie zou veranderen en dat is ze gelukt. Meer mensen dan ooit zijn aan het gamen geslagen en DS was het begin van de ‘casual-gamers’ hype die uiteindelijk leidde tot de release van Wii, Kinect en Move. Ongelofelijk dat een klein apparaatje zoveel invloed kan hebben… In tegenstelling tot Wii en Kinect heeft DS het echter wel gepresteerd om ALLE doelgroepen aan te spreken, niet alleen de casuals of de Nintendo-fans.

Als ik over ongeveer een maand een 3DS ga kopen zal de ervaring, ondanks de 3D beelden, niet zo vernieuwend zijn als zes jaar terug. 3DS is meer een evolutie dan een revolutie, zoals wel vaker bij Nintendo generaties. Desalniettemin kan ik niet wachten! Nintendo DS, het was me een waar genoegen! Als afsluiter zal ik Dragon Quest VI spelen en we sluiten af met mijn persoonlijke top 10. Elke titel is klikbaar en linkt door naar Youtube waar je de trailer kunt bekijken.

1) Chrono Trigger, 2) New Super Mario Bros., 3) Dragon Quest series, 4) Tetris DS, 5) Mario Kart DS, 6) PicPic, 7) Meteos, 8) Scribblenauts, 9) Professor Layton series, 10) Brain Training.

Afgelopen week waren alle DS-games bij Makro in de aanbieding en met mijn personeelskorting erbij was de laatste Professor Layton ineens lekker goedkoop. Ik hoefde toen niet lang na te denken om deze game te kopen! Nadat ik God of War op PSP uit had moest ik sowieso een nieuwe handheld game hebben en Layton heb ik altijd leuk gevonden.

Voor degenen die Professor Layton-games niet kennen: je speelt als Professor Layton en zijn sidekick Luke en samen los je een mysterie op waarin je verzeild raakt. Dit doe je door op zoek te gaan naar aanwijzingen en tussendoor puzzels op te lossen. Deze puzzels variëren van rekensommetjes tot wie-van-de-drie. In de Verloren Toekomst is het centrale thema tijdreizen en de problemen die dit met zich meebrengt. Het verhaal gaat eigenlijk weer helemaal nergens over, maar wordt toch leuk gebracht en het praat de puzzels een beetje aan elkaar.

Je merkt overigens wel dat dit alweer het derde deel in de serie is: ik heb nog niet echt een nieuw soort puzzel gezien, enkel variaties van wat we al gezien hebben. Bovendien zitten er nu toch wel een aantal foutjes in… Eentje is, denk ik, een vertaal- of beschrijvingfout waardoor je de uitleg op twee manieren kan interpreteren en de ander is een fout die te maken heeft met het links- of rechtshandig zijn. Het is geen drama, want het maakt uiteindelijk niet uit of je nou 30 of 25 punten voor een vraag krijgt, maar het is wel slordig!

Ondanks dat het minder vernieuwend wordt is Layton nog steeds een toptitel. Het speelt lekker weg, de puzzels zijn afwisselend makkelijk en uitdagend en de Nederlandse stemmen zijn erg goed (al klinkt Luke soms beetje als een klein meisje). De drie minigames in de koffer van Layton zijn nu ook erg leuk; je hebt een autospelletje, een papegaaispelletje en een stickerboekspelletje. Allemaal niet verplicht om te spelen, maar een leuke afwisseling op de puzzels.

Later dit jaar verschijnt Layton ook in 3D op Nintendo 3DS en hoewel ik die niet op releasedag zal aanschaffen haal ik ‘m vast wel in huis. Puzzels en raadsels zijn namelijk tijdloos, net als Layton in de Verloren Toekomst.

Ergens in oktober kreeg ik mijn huidige telefoon, de Nokia N8. Dit fantastische toestel is op dit moment het topmodel van Nokia en heeft naast geweldige hardware ook de laatste versie van Symbian (Symbian^3). Symbian is wereldwijd nog steeds het meest gebruikte OS op mobiele telefoons, maar wordt gezien als verouderd. Ook wordt het heel hard ingehaald door Android dat draait op de populaire Galaxy S telefoon.

Met Symbian^3 heeft Nokia leuke plannen, er moeten meer periodieke updates komen en met development-tool Qt zou het makkelijk moeten zijn om apps te ontwikkelen voor Symbian en Meego, het andere OS van o.a. Nokia. Vlak voor het weekend heeft Nokia echter aangekondigd dat ze overstappen naar Windows Phone 7 als leading OS. Mijn mening hierover gaat, nog steeds, een beetje van HOERA, naar POTVERDORIE, en weer terug. Ik weet nog steeds niet helemaal of ik er nou blij mee moet zijn of niet…

Allereerst de minpunten. Ik ben fan van Symbian, hoewel het niet de meest flitsende OS is die je kunt hebben is het wel enorm stabiel en omdat ik al 10 jaar Nokia gebruik weet ik direct alle opties te vinden. Herkenning en gebruiksgemak is precies wat ik wil en dat levert Symbian. Nu Nokia over gaat stappen op WP7 wordt Symbian langzaam uitgefaseerd de komende twee jaar. Dit betekent dus dat developers niet aan nieuwe Symbian projecten zullen beginnen en de achterstand op Android en iOS qua apps alleen maar groter wordt en daar baal ik met mijn Symbian telefoon natuurlijk wel een beetje van! Omdat Nokia nu net begint met WP7 en WP7 een geheel nieuw OS is met nog weinig ondersteuning (geen Whatsapp bijvoorbeeld) hebben ze daar ook nog een achterstand dus de komende twee jaar zal Nokia nog meer harde klappen krijgen van de concurrentie.

Er zijn echter ook voordelen die WP7 heel interessant maken. Het tofst is de Xbox integratie. Hoewel er third party apps voor bijvoorbeeld Android zijn gaat de integratie hier veel verder en is het aanbod games ook groot. Bovendien is de hele interface anders dan bij andere telefoons en ziet het er echt cool uit. Tevens verwacht ik dat de support voor Windows flink zal groeien en er toffe apps uit gaan komen.

Hoe de toekomst er uit zal zien weet ik niet, misschien heeft Symbian nog twee mooie jaren voor de boeg, misschien gaat WP7 enorm heersen, misschien gaat Nokia nu helemaal over de kop en is de N8 de laatste Nokia die ik heb! We weten het simpelweg gewoon niet… Het enige dat ik weet is dat het een spannende tijd wordt voor Nokia.

In de tussentijd heeft Android er trouwens een sterk toestel bij. De Sony Ericsson Xperia Play! Dit toestel is, hoewel erg lelijk aan de buitenkant, erg interessant omdat het een volwaardige controller heeft voor games. Met PlayStation Suite dat later dit jaar wordt uitgerold en de SNES emulatie die mogelijk is, is dit het meest interessante niet-Nokia toestel op dit moment.

Dead Space 2 speelt een paar jaar na het eerste deel. Isaac ontwaakt uit zijn coma en moet het weer opnemen tegen de Necromorph die steeds meer gebied innemen. Er komen zaken terug uit de eerste game (Nicole), maar ook zijn er verwijzingen naar andere onderdelen uit de franchise zoals Ignition, de films en natuurlijk het boek. De Unitology kerk speelt ook een veel grotere rol dit keer en het zorgt voor een fantastische setting in de game.

Qua gameplay is er weinig veranderd; je loopt nog steeds veel door donkere gangen en je schrikt nog steeds van de vijanden. Wel is er nu meer variatie in de vijanden die allemaal een eigen tactiek vereisen om ze effectief te verslaan. Ook is het tempo in de game 100 keer beter dan in het vorige deel. Daar wilde het nog wel eens voorkomen dat je een textlog aan het lezen was en tegelijkertijd van alle kanten aangevallen werd. Nu is dat eigenlijk niet het geval, rustige momenten worden afgewisseld met hectische gebeurtenissen. Het mooie is overigens dat je het niet echt doorhebt als je een rustige passage in het verhaal doorloopt. Constant is er de spanning en hoor je overal wel *iets* wat gevaar kan betekenen. Dead Space 2 is geluidstechnisch ijzersterk, surround sound is eigenlijk een must voor deze game!

Het verhaal kent uiteraard de nodige twists die je soms wel en soms niet ziet aankomen en uiteraard gaan de plannen vrijwel niet zoals ze zouden moeten gaan, maar het houdt je wel lekker bezig in de game. De locaties in de game zijn enorm afwisselend en elk stukje kent haar eigen sfeertje. De Unitology kerk zagen we al in de E3 demo en is een fantastisch gedeelte om te spelen, maar ook de ziekenboeg zorgt voor de nodige angstige momenten. Overige locaties zal ik niet verklappen, maar ik verzeker je dat je zowel met een glimlach als met samengeknepen billen zult zitten gamen!

Ik heb het wel eens vaker gezegd: Dead Space is de beste nieuwe franchise deze generatie. In een generatie waar we ook games als Bioshock en Uncharted hebben is dat een groot compliment natuurlijk. Dead Space 2 tilt de franchise daarnaast ook nog eens naar een nog grotere hoogte met zijn beeldschone graphics, weergaloos geluid en strakke besturing. Het is een geweldige game om het jaar mee te beginnen en een grote kanshebber voor de titel ‘Game of the Year’.

Een nieuwe God of War game is altijd een feest voor mij geweest, maar na III en deze Ghost of Sparta is het wel mooi geweest. De franchise heeft niet echt meer iets te bieden dat me enthousiast maakt, tenzij ze grondig gaan vernieuwen. De kans bestaat dan alleen dat het niet meer ‘God of War’ is. Maar goed, laat ik niet te snel op de zaken vooruit lopen. Eventjes God of War: Ghost of Sparta voor PSP beschrijven!

Net als de eerste God of War op PSP is Ghost of Sparta een soort ‘sidequest’ voor Kratos. Dit keer ga je op zoek naar je broer Deimos en kom je onder andere in Atlantis. Het hele verhaal wordt weer op de bekende wijze (Kratos boos op Goden, epische boss-fights en veel aggressie) verteld en het is een feest van herkenning. De wapens en magische krachten zijn weer net even anders dan in andere delen, maar het komt allemaal wel op hetzelfde neer.

Dit is overigens niet noodzakelijk een minpunt, ik heb me prima met de game vermaakt, maar het is allemaal niet zo bijzonder meer. Heb je nog maar weinig GoW gespeeld dan zul je dat waarschijnlijk anders zien. De game is namelijk an sich gewoon weer ijzersterk! De graphics zien er fantastich uit op PSP en je merkt aan alles dat er tijd en liefde in het maken van de game is gestoken. Alles klopt gewoon. Ook speelt het allemaal weer heerlijk weg met een strakke besturing en leuke gevarieerde magische krachten.

Ghost of Sparta is een stuk langer dan Chains of Olympus; je bent nu zo’n zeven uur met de game bezig tegenover ongeveer vier bij het eerdere PSP-deel. Nog steeds een beetje kort, maar voor een handheldgame wel aardig. Daarnaast kosten PSP-games geen drol en is het dus eigenlijk een dikke must have. Als je alle voorgaande delen echter gespeeld hebt zal dit deel je niet met open mond aan het scherm gekluisterd houden maar speel je er ietwat plichtmatig doorheen. Kratos, het waren vijf toffe games, maar nu mag je rust houden. Kratos, αντίο!