Roy-O-Rama

De derde dimensie
Dé troef van Nintendo 3DS is natuurlijk de mogelijkheid om 3D-graphics te tonen zonder dat daar een suffe bril voor nodig is. Belangrijk hierbij is dat de games die op launch verschijnen dit goed kunnen tonen. Nintendo zelf heeft daarom PilotWings weer van stal gehaald om ons te overtuigen van de tofheid van deze feature en om maar meteen met de deur in huis te vallen: Nintendo is geslaagd! PilotWings Resort is een prachtige game in 3D en het maakt navigeren in je voertuig een stuk makkelijker omdat je beter kunt inschatten hoever het nog is tot de landing. Wel moet je even goed zoeken naar de juiste slider-instelling zodat je het goed ziet, het lijkt namelijk alsof het 3D-effect in PilotWings sterker overkomt dan in andere games. Voor iedereen die niet in 3D kan spelen is er overigens niets aan de hand. Ook in 2D-mode ziet de game er goed uit en je kunt duidelijk zien dat we in een nieuwe generatie handhelds beland zijn.

Qua geluid is de stap voorwaarts niet zo heel groot, vanaf GBA hebben Nintendo-handhelds (via koptelefoon) al erg goed geluid. Het is dus vooral afhankelijk van de developer van de game en hoe deze gebruik maakt van de mogelijkheden. In PilotWings zijn de muziekjes allemaal erg toepasselijk. Omdat het een rustige game is zonder al te veel stress is de soundtrack ook rustig en ontspannend. Wat dat betreft is de soundtrack haast perfect.

Puur genieten
In PilotWings draait het, uiteraard, allemaal om vliegen. Je hebt de keus uit verschillende ‘voertuigen’ waaronder een vliegtuig, een glider en een jetpack. Tevens zijn er variaties op deze voertuigen en het totaal aantal verschillende voertuigen wordt daarmee meer dan verdubbeld. Het mooie is dat elk voertuig compleet anders bestuurt en het dus niet enkel een uiterlijke verandering is. Het vliegtuig gaat bijvoorbeeld veel harder dan de glider terwijl je met de jetpack recht omhoog kan. De verschillende missies zijn hierop aangepast en als je in de glider rondvliegt zijn er op het eiland ook verschillende luchtstromen te vinden zodat je weer hoogte kunt winnen. Het voordeel hiervan is dat je, als het even niet meezit met een bepaalde missie, je gewoon een compleet ander voertuig kunt nemen om een andere missie te proberen. Frustraties blijven zo lekker achterwege!

Er zijn twee spelopties in de game: Mission Mode en Free Flight. Beide spreken qua naam voor zich natuurlijk. In Mission Mode is het de bedoeling dat je bepaalde doelen haalt en hiervoor krijg je een score toebedeeld. Hoe beter je het doet, hoe hoger de score. Als je scores goed genoeg zijn speel je moeilijkere missies vrij. In Free Flight kun je twee minuten lang vrij rondvliegen zonder dat je iets hoeft te doen en dat is natuurlijk heerlijk ontspannend. Wel is het mogelijk om stunts uit te voeren en ringen te verzamelen die je weer kunt inwisselen, maar als je twee minuten loopings draait is dat ook prima. Dat de Free Flight-mode maar twee minuten duurt is wel een minpunt (het grootste minpunt uit de game eigenlijk) want echt vrij ben je niet. Later in het spel heb je de mogelijkheid de tijd te verlengen door ballonnen kapot te schieten, maar de game krijgt dan weer een beetje een Mission Mode-gevoel… Jammer!

Weinig inhoud?
Een veelgehoord punt van kritiek is dat PilotWings Resort een beetje karig is wat betreft de inhoud. Binnen twee uur zou je door de game heen zijn. Dit is niet helemaal waar. Als je goed bent in de game kun je vrij snel alle missies op twee sterren halen en zo de game ‘uitspelen’ in alle vijf de klassen (beginner, brons, zilver, goud en platina). Je ontgaat hierbij alleen het doel van de game, want het is geen game om zo snel mogelijk uit te spelen. PilotWings is een game die je een uurtje per dag speelt waarin je gewoon wat rustig rondvliegt in de missies of in de Free Flight-mode. Bij de missies kun je proberen een perfecte score te behalen waarna de optie bestaat om een beter-dan-perfecte score te halen. Noem het een ‘S-Rank’ zoals je in shooters wel eens ziet. Voor de die-hards die in alle events drie sterren halen zit er daarnaast ook nog eens een bonus in.

Wat wel een minpuntje is, is het feit dat er maar één locatie is om overheen te vliegen: Wuhu Island (bekend uit Wii Sports Resort). De eerste paar uur merk je het niet echt omdat je druk bezig bent met de missies, maar na een tijdje heb je het wel gezien. In Free Flight is er nog wel genoeg te doen, maar het blijft maar één eiland. Dat is wat jammer. Ook is het wat jammer dat er geen verschillende weersomstandigheden in de game zitten. Je hebt een verschil van dag/nacht maar het is altijd een heldere, zonnige dag zonder regen en wind. Gelukkig wegen deze minpunten niet echt op tegen de pluspunten en het pure plezier dat je met PilotWings Resort beleeft.

Conclusie
PilotWings Resort is de perfecte game om je nieuwe 3DS mee uit te testen. Het 3D-effect is beeldschoon in de game en het is door iedereen te spelen. De perfectionist is uren bezig om alle missies op drie sterren te halen en de beginneling zal het gemak van het vliegen heerlijk vinden. Alle voertuigen voelen anders aan wat betreft de besturing en de missies zijn gevarieerd en uitdagend genoeg. Wel is het jammer dat Nintendo er maar één locatie in gestopt heeft en het nooit regent op Wuhu Island. Desalniettemin een ideale launchgame!

Dead Rising was één van de eerste Xbox 360 games die ik speelde, jaren terug in 2006. De game was even wennen vanwege de ietwat vreemde opzet, maar als je het eenmaal doorhad was het puur genieten. Toen het vervolg werd aangekondigd was ik dan ook erg blij, want ik had wel weer zin in het neerhakken van hordes zombies. Helemaal omdat Dead Rising 2 zich in Las Vegas afspeelt, groter is qua oppervlak en je nu zelf wapens kunt fabriceren.

In Dead Rising 2 speel je dit keer Chuck, een motorcross legende, die met zijn dochtertje op de vlucht is voor de zombies. Mama is helaas veranderd in een zombie en ook Katey is gebeten. Gelukkig is er een medicijn, Zombrex, dat de symptomen onderdrukt voor 12u. Dit levert een behoorlijke tijdsdruk op voor Chuck omdat hij elke 12u bij Katey moet zijn voor de medicijnen. Als Chuck daarnaast ook nog eens beschuldigd wordt van het vrijlaten van de zombiehorde in Vegas heb je de belangrijkste verhaallijn te pakken en ga je op onderzoek uit.

De opzet van DR2 is exact hetzelfde als in DR1: de gespeelde tijd duurt drie dagen en op bepaalde tijdstippen zijn belangrijke gebeurtenissen. Als je deze mist kun je niet het goede einde halen. Het is echter wel interessant om de drie dagen alsnog vol te maken omdat er verschillende eindes zijn en je de savegame kunt gebruiken bij een nieuwe game zodat al je ervaring en geld meegenomen wordt.

De eerste paar uur dat ik Dead Rising 2 speelde zat ik er direct weer helemaal in! Ik liep met een honkbalknuppel met spijkers rond me heen te slaan en een aantal verhaalgebeurtenissen heb ik braaf gevolgd. Na een paar keer doodgaan op hetzelfde stuk was ik al iets minder enthousiast en op een gegeven moment kwam ik er achter dat ik een simpele herhaaloefening aan het spelen was… Daar hou ik niet van en ik heb Dead Rising 2 dus ook niet helemaal uitgespeeld.

Als je nog nooit een Dead Rising gespeeld hebt is DR2 best een aardig deel, maar het eerste deel is gewoon de betere van de twee. De humor is beter, het hoofdpersonage is toffer en je hebt geen zeurende dochter waar je steeds op moet letten. Geen aanrader.

Ongeveer een jaar na het verschijnen van het eerste Cyanide & Happiness album is er alweer een tweede verschenen. Ice Cream & Sadness heeft dit keer ook weer een hoop comics gebundeld, 120 klassiekers en 30 compleet nieuwe! Ze zijn niet allemaal even leuk, maar het is overduidelijk Cyanide & Happiness. Wat dat betreft is er niets veranderd in deze tweede bundel.

Het leuke aan dit deel is dat echter dat er nu een aantal ‘interactivities’ in zitten die je kunt doen. Denk hierbij aan een ‘connect the dots’ plaatje met twee puntjes en een opdracht waarbij je het boek tien keer moet draaien om uiteindelijk in de spiegel te lezen dat je dom bent… Geweldige humor! Heel veel valt er overigens niet meer te vertellen, dus ik laat jullie nu achter met een recente comic van de website:

Het boek is onder andere te koop op Amazon voor een paar euro.

Een game die goed scoort (zowel qua cijfers als qua verkopen) krijgt een vervolg, dat is al sinds dat we gamen. Denk maar aan alle Mario of Final Fantasy games. Deze generatie lijkt het echter een stapje erger te zijn en krijgen we veel meer directe vervolgen waarbij deel 2 zich vlak na deel 1 afspeelt. Kijk maar eens naar de volgende games die allemaal deze generatie verschenen en ook weer een direct vervolg kregen: Crackdown, Dead Space, Bioshock, Dead Rising, Saints Row, Left 4 Dead, Mario Galaxy, inFamous, Uncharted, etc, etc…

Dit is natuurlijk allemaal heel logisch, want het ontwikkelen van een game is duur en met de assets van het eerste deel kun je prima nog een game maken zonder dat het een kopie wordt. Zo zijn Mario Galaxy 2, Bioshock 2 en Dead Space 2 fantastische games die het gevoel van de eerste game evenaren (of zelfs overtreffen) en toch nieuw aanvoelen. Helaas lukt het niet altijd en is een vervolg soms minder leuk dan het origineel. Dit is bijvoorbeeld het geval met Crackdown en Saints Row. Beide zijn niet in staat het toffe eerste deel te overtreffen en daardoor zijn de vervolgen een beetje overbodig.

De grote vraag is nu, wat maakt een vervolg goed/beter? Dat is lastig om uit te leggen, want er is volgens mij niet één antwoord… Mario Galaxy 2 doet bijvoorbeeld eigenlijk niet echt iets nieuws. De levelstructuur is iets anders en er zijn wat nieuwe powerups, maar that’s it. Toch is het een van de beste games die ik ooit gespeeld heb, puur omdat de basis zo lekker speelt en de levels zo verdomd goed in elkaar zitten. Ook bij Dead Space 2 kun je dit zien, er gebeurt niet echt iets nieuws, maar je zit nog steeds op het puntje van je bank te spelen. Een vervolg zou dus gezien deze twee games gewoon hetzelfde pad moeten volgen en niet al te veel anders doen. Helaas gaat dit niet altijd op. Crackdown 2 doet ook precies hetzelfde en voegt zombies en meer wapenvrijheid toe zelfs. Hetzelfde geldt voor Dead Rising 2, ook die is grootser opgezet dan het eerste deel. Waarom zijn deze dan minder boeiend dat hun origineel? Ik weet het zelf ook niet…

Iets dat wel opvalt is dat vrijwel elk vervolg een uitgebreide multiplayer mode toevoegt. Zelfs voor traditionele singlelpayer games als Dead Space en Uncharted wordt een heel groot deel van het budget gestopt in de multiplayer. Vanuit bedrijfsoogpunt snap ik het wel, je houdt je spelers langer vast aan je eigen game en probeert met mappacks en DLC de geldstroom op gang te houden, maar als gamer zie ik het niet zitten. Ik koop die games voor een groot episch avontuur waarbij spanning, onwetendheid en sfeer belangrijk zijn. Ik koop ze niet om andere spelers overhoop te knallen zonder nadenken, daar heb je genoeg (betere!) alternatieven voor in de vorm van Call of Duty en Halo.

In het geval van een langlopende franchise, zoals bijvoorbeeld Final Fantasy, gelden vaak heel andere regels. Vrijwel elk deel in de hoofdserie is een op zich staand deel met een andere wereld, andere personages, een ander gevechtssysteem en een andere sfeer. Het enige dat blijft zijn bepaalde items en namen van magische spreuken. Oh, en Chocobo’s natuurlijk. Overigens moet wel gezegd worden dat we dit jaar wel weer eens een Final-uitzondering krijgen: XIII krijgt een direct vervolg met de verrassende naam XIII-2. Aan de ene kant is dit natuurlijk tof, want XIII was een fantastische game, aan de andere kant was het ook wel mooi afgerond en zou Square-Enix hun tijd en geld ook in een nieuw deel kunnen stoppen. Final Fantasy XV bijvoorbeeld. Die zal echter wel pas op de PlayStation 4 uitkomen denk ik. Hopelijk is XIII-2 een mooi en waardig deel binnen de complete reeks. Over X-2, waar ze dit kunstje eerder flikten, zijn de meningen namelijk verdeeld.

De conclusie wat betreft sequels is dan ook eigenlijk dat je het per geval moet bekijken… De ene keer pakt het goed uit en de andere keer wat minder. Het is in ieder geval een trend die we vaker terug gaan zien omdat de development-kosten onwijs oplopen tegenwoordig. Laten we hopen dat developers leren van de games om hen heen en ook voor de sequels hun best doen. Topgames verdienen namelijk geen flutvervolg!

Fallout: New Vegas is geen direct vervolg op Fallout 3, het speelt in dezelfde wereld, ongeveer op hetzelfde moment, maar aan de andere kant van Amerika. Jij bent een postbode en wordt door je hoofd geschoten. BAM! Gelukkig overleef je de aanslag (anders is het een beetje een korte game) en ga je op zoek naar de dader. Dit simpele gegeven zorgt voor een game die je zo’n 50 uur zal bezig houden.

De opbouw van New Vegas is vergelijkbaar met Fallout 3. Je begint met een het hoofddoel en onderweg kom je veel mensen tegen die je nieuwe missies geven. Dit keer zijn de twee grote groepen NCR en Legion, net als eerder Brotherhood en Enclave dat waren. Rondom Vegas is het echter vele malen drukker met verschillende groepen mensen waar je allemaal vriend of juist vijand van kan worden. Omdat de groepen onderling vaak geen vrienden zijn is het lastig om je keuzes te maken in de missies. Iets wat goed valt bij Groep A valt waarschijnlijk minder bij Groep B. Meer dan ooit zijn je spraak- en onderhandelingskunsten erg belangrijk. Ik heb in ieder geval geprobeerd om zoveel mogelijk mensen het naar hun zin te maken en mijn karma is beter dan die van Boeddha en Jezus samen!

Qua gameplay is het grootste deel hetzelfde gebleven. Je speelt de game nog steeds vanuit een first person perspectief en kunt daarbij kiezen voor realtime of turnbased gameplay. Zelf ben ik fan van de turnbased manier door middel van het VATS systeem. Hiermee heb je meer tijd om te richten en is het allemaal niet zo hectisch. Als je realtime gaat schieten kan Fallout soms iets te veel op een shooter lijken en dat is niet mijn ding. Nieuw in New Vegas zijn de uitgebreidere statistiekjes. Er is veel meer in te stellen en aan te passen voor mijn gevoel en bovendien moet je met veel meer zaken rekening houden (helemaal als je in Hardcode mode speelt waarbij zelfs kogels gewicht hebben dat meetelt).

Een andere vernieuwing is de mogelijkheid om items zelf te fabriceren en wapens te modificeren. Hier heb ik me helemaal niet mee bezig gehouden, op Easy heb je nergens last van te weinig items of kogels of wapens. Het is leuk dat het mogelijk is, maar ik zie het een beetje als een level-editor in sommige games: te tijdrovend voor Roy.

Al met al is Fallout New Vegas gewoon precies de topgame die je er van mag verwachten! Uren lang dwaal je rond in de fantastische wereld rondom Vegas en er is ontzettend veel te beleven. Inmiddels heb ik de eerste DLC ook al gedownload welke een nieuwe missie-lijn biedt en het maximale level naar 35 gooit. Groots!