Roy-O-Rama

Nokia was ooit pionier op het gebied van gamen op je mobiele telefoon met Snake en Snake II (multiplayer via infra-rood!) en kwam met de eerste mobiele telefoon gericht op gaming: N-Gage. Dit was alleen niet zo’n succes en tegenwoordig wordt er vaak lachend gereageerd op Nokia en hun besturingssysteem Symbian. Toch kun je ook zeker met een Symbian^3 telefoon prima games spelen.

Treemaker
Treemaker is een minimalistische platform-puzzelgame. Het is de bedoeling dat jij, een zwart wezen, bomen laat groeien. Dit doe je door de oranje balletjes aan te raken die verspreid door het level liggen. In Treemaker kun je echter niet normaal lopen en springen, je kunt je enkel verplaatsen via het slingeren aan lianen. In het begin zijn de platforms gemakkelijk te bereiken, maar dat wordt natuurlijk steeds lastiger. In de latere levels moet je slingeren, loslaten en dan in de lucht weer opnieuw slingeren. Dit vergt behoorlijk wat goede timing en zorgt voor flink wat uitdaging.

Je kunt lianen bevestigen aan elk plafond dat je tegenkomt en met een druk op het scherm ga je slingeren. Nog een keer drukken betekent loslaten en je valt dan in de richting waarin je beweegt. Voor grote sprongen moet je harder slingeren dan voor kleine sprongen. Als je van een platform valt of je de rode delen raakt ben je af en moet je opnieuw beginnen. De eerste paar levels gebeurt dit onwijs veel omdat de besturing niet echt makkelijk. Je eigen vingers zitten behoorlijk in de weg voor sommige obstakels en de kans op frustratie is erg groot.

Als je eenmaal gewend bent aan de besturing slinger je echter zo door de levels en daar het er maar twaalf zijn ben je met een paar uur wel klaar met de game. Het enige dat dan nog rest is het verbeteren van je score. Net als in Angry Birds krijg je sterren voor je prestatie met een maximum van drie sterren per level. Qua content is de game niet zo uitgebreid, maar voor die ene euro is het zeker wel de moeite waard omdat het concept erg gaaf is en het grafisch bijzonder mooi gemaakt is.

Need for Speed Shift HD
Need for Speed behoeft weinig introductie, de racegames van EA zijn zo bekend als Sinterklaas en iedereen weet van zichzelf wel of hij Need for Speed een toffe serie vindt. De vraag is alleen of een port naar mobiele telefoons wel de naam Need for Speed waardig is. Goed nieuws: dit is het geval! Need for Speed Shift HD is een erg goed uitgewerkte game met lekker veel content. Je kunt een volledige career doorlopen en verschillende auto’s kopen. Er zijn talloze circuits beschikbaar en de besturing werkt erg lekker, ook al werkt het enkel met tilt-sensors.

Gamers die nieuw zijn met Need for Speed, of racegames op een mobiele telefoon, kunnen kiezen voor een besturing met ondersteuning. Gasgeven, remmen en schakelen wordt voor je gedaan en je hoeft dan enkel te sturen. Ervaren gamers kunnen de ondersteuning uitzetten waardoor de game uitdagender wordt. Zo is er voor ieder wat wils.

Grafisch is de game dik in orde en één van de mooiste games op je Nokia. Het kan weliswaar niet op tegen games als Dead Space op een iPad, maar het ziet er meer dan prima uit. Je oren worden daarnaast ook niet zo verneukt als in bijvoorbeeld Burning Tires, Need for Speed klinkt gewoon zoals het hoort. Het enige wat minder is, is de keuze voor de soundtrack. Dit is vrij schreeuwerige rock en niet iedereen houdt daarvan. Het past echter wel bij een game waarbij je met 200 km/h door de straten van een grote stad scheurt.

Catan – Zeevaarders
Kolonisten van Catan is een wereldberoemd bordspel en staat garant voor avonden vol plezier en lange discussies over hoeveel steen jouw graan waard is. Het nadeel is alleen dat niet altijd direct drie vrienden tot je beschikking hebt om het te spelen. Gelukkig is Catan inmiddels op veel platformen verschenen zoals PSN en XBLA. Ook op je mobiele telefoon kun je Catan spelen en voor Symbian-toestellen is de uitbreiding Zeevaarders erin verwerkt.

Je kunt kiezen voor drie verschillende opties: campaign, free play en multiplayer via bluetooth. De laatste twee spreken voor zich, maar campaign wat minder. Hier zijn in totaal zestien missies die je moet zien te winnen en steeds komen er mogelijkheden bij. Zo speel je in missie twee tegen twee relatief makkelijke AI-tegenstanders met enkel het basisspel. In missie twee komt daar een tegenstander bij en zo worden de missies steeds uitgebreider en uitdagender.

Een mobiele versie van een bordspel als Catan heeft niet veel eisen. Grafisch moet het gewoon werken en geluid is niet zo belangrijk. Het enige dat echt telt is de snelheid en de manier waarop je de keuzes kunt maken. Hier zijn beide dik in orde. Er zijn beurten waarbij je binnen 10 seconden weer de dobbelstenen mag gooien bijvoorbeeld. Alleen het ruilen van grondstoffen wil nog wel eens vertragen omdat de AI redelijk opdringerig is en je soms wel tien keer vraagt of je niet toch wilt ruilen. De bediening is dik in orde, vanuit het menu neem je al je beslissingen en bovenin zijn er nog een aantal snelkoppelingen voor de belangrijkste keuzes.

A State of Trance is de grootste radio-show ter wereld. Wekelijks draait Armin van Buuren de nieuwste Trance-tracks en wordt de show geluisterd door miljoenen luisteraars wereldwijd. Toen vijf jaar geleden aflevering 250 voor de deur stond bedacht Armin dat het wel leuk was om een feestje te geven. In de toenmalige Asta in Den Haag werd een hele avond live radio gemaakt en het was een groot succes. Vanaf dat moment is A State of Trance een jaarlijks feestje geworden met onder andere events in New York, Antwerpen, Buenos Aires, Miami, Johannesburg en… Den Bosch! Nadat een eerder aflevering in Den Bosch aan de Pettelaarse Schans gehouden werd was het nu de beurt aan de Brabanthallen.

A State of Trance 500 in de Brabanthallen was verdeeld over vijf zalen met meer dan 40 DJ’s van over de hele wereld. Het is daarmee het grootste Trance-event TER WERELD. En ik was erbij!

De avond begon zoals vaker in Delft met een hapje thuisbezorgd eten van JustEat.nl en een treinreis. Rond 23:00u waren we in Den Bosch en na een stukje lopen en een vlotte entree stonden we binnen. De ‘mainstage’, A State of Blue, was toen al vol en we besloten om naar de andere grote zaal, A State of Green, te gaan. Er waren ook nog Red, Yellow en Orange trouwens. In Green stond op dat moment Andy Moore te draaien en dat klonk al direct goed! Om twaalf uur was het tijd voor de eerste held van de avond: Paul Oakenfold. Deze oude rot treedt niet zoveel op in Nederland (laatste keer dat ik ‘m zag en hoorde draaien was tijdens Mystery Land 2005) en ik was ook zeer enthousiast toen zijn naam in de line-up voor Den Bosch stond. Oakenfold draaide erg goed, inclusief een aantal klassiekers in een nieuw jasje. Heerlijke set en de avond kon toen eigenlijk al niet meer stuk!

Na Oakenfold was het de beurt aan het Duitse duo Cosmic Gate. Hoewel Cosmic Gate over het algemeen erg lekker draait en veel toffe eigen nummers heeft, vond ik het dit keer wat minder. Alle sets die ik van ze gehoord heb dit jaar zijn ongeveer hetzelfde. Tuurlijk, het klinkt niet slecht, maar het is zo voorspelbaar als tegenwind in Delft. Tijd voor een broodje frikandel en een biertje dus!

Cosmic Gate werd afgelost door een ander duo: Aly & Fila uit Egypte. Bij Aly & Fila is het altijd afwachten of ze ook daadwerkelijk met z’n tweeën optreden of dat er enkel eentje komt. In het begin leek het alsof er maar eentje was, maar uiteindelijk kwam de tweede er ook bij. Ondanks alle verwarring was het een lekkere set zoals we van Aly & Fila gewend zijn. Niets bijzonders, gewoon een dikke voldoende.

Het was inmiddels diep en de nacht en de opbouw was erg goed de afgelopen uren wat betekende dat het tijd was voor wat steviger werk. Tijd voor John ‘O Callaghan uit Ierland. Het volume was inmiddels ook goed hard gegaan en de bass die voelde je goed in de maag. Super! Het toffe was dat ‘O Callaghan ook een flink aantal van zijn eigen vocale tracks tussendoor draaide en die tracks goed in de set pasten, ondanks dat het de ‘hardste’ set van de avond was. Na Oakenfold was dit duidelijk de favoriet van de avond. Helaas voor ‘O Callaghan bleef dat niet zo.

Roger Shah moest immers nog komen en sinds een jaar of drie is dit één van mijn grootste helden van de huidige Trance-scene. Shah draait binnen een stroming die ‘balearic’ heet wat simpelweg neerkomt op ‘lounge-trance’. Mooie klanken, vocalen, zeegeluiden. Een soort moment van rust in een grote zaal met duizenden uitzinnige mensen. Het is moeilijk om te beschrijven als je de muziek niet kent, maar het is fantastisch en bijna euforisch. Ik kan iedereen ook (nogmaals) zijn mixalbums aanraden: Magic Island; Music for Balearic People.

Rond een uur of zes in de ochtend was Shah klaar en mocht Sean Tyas het feest afsluiten in Green. Na een klein kwartiertje hebben we echter besloten dat het wel mooi was geweest en heb ik mijn pa gebeld zodat deze ons kon ophalen. Lang geleden dat ik opgehaald en thuisgebracht ben na een feest, maar het was heeeeeeerlijk! Een miljoen keer beter dan met de NS naar huis gaan!

A State of Trance 500 was een superfeest en één van de beste feesten ooit zelfs, hoog in de regionen met De Feestfabriek, Innercity 2003 en Tiësto in Concert. De afgelopen week heb ik alle sets die zijn uitgezonden nog eens geluisterd en het is zonde dat ik mezelf niet in vijven kon opdelen. Alles is zo goed… Wow. Een speciale melding overigens voor Above & Beyond die in Blue draaiden op het moment dat ik bij Oakenfold was. De set van A&B is ook meesterlijk goed. Helden. Na Energy in februari hebben we nu dus al weer een super gaaf feest gehad dit jaar. Nu al een topjaar!

Ik denk overigens dat ik volgende week weer eens een CD ga kopen. A State of Trance 500, een album met maar liefst vijf CD’s, verschijnt dan in de winkels en zoiets moet je gewoon fysiek hebben.

Rio is een animatiefilm van de makers van Ice Age en gaat over een vogel die niet kan vliegen. Hij wordt gevangen genomen en vastgeketend aan een vrouwelijke vogel en samen proberen ze te ontsnappen. Op deze film is de nieuwste Angry Birds gebaseerd en dat betekent dat we afscheid nemen van vervelende varkens. In Angry Birds Rio is het in de eerste wereld, de loods, de bedoeling om vogels te bevrijden die gevangen genomen zijn. In de tweede wereld, de jungle, zijn apen je tegenstanders en zo gaat de game steeds door verschillende locaties heen die rechtstreeks uit de film komen. Tussen de werelden door zie je wat simpele beelden van de boze vogels en de betreffende locatie. Het volgen van locaties uit de film en het gebruik van verschillende beesten geeft wat meer het gevoel van afwisseling en houdt de game daardoor langer interessant.

Op dit moment zijn overigens alleen de eerste twee werelden beschikbaar, Rovio gaat heel 2011 nieuwe levels uitbrengen voor Rio. De eerstvolgende update staat gepland voor mei en daarna verschijnen er nieuwe levels in juli, oktober en tot slot november. Dit lijkt natuurlijk een nette service, maar eigenlijk is het gewoon een manier om een halve game uit te geven… Gelukkig zijn de updates gratis.

Ondanks het feit dat er nieuwe beesten in de game zitten is er niets veranderd aan het doel. Je moet nog steeds met een vooraf bepaald aantal vogels de rest van de beesten wegwerken. De enige vernieuwing komt in het laatste level waarin je een soort boss-fight hebt tegen een grote witte adelaar. Hier heb je ook het vastgeketende duo voor om af te schieten. Helaas zijn er verder geen nieuwe vogels beschikbaar in de eerste twee werelden en moet je het doen met de oude bekenden. Laten we hopen dat Rovio wat inspiratie kan vinden om nieuwe vogels te bedenken. Ook zouden ze kunnen denken aan een easy-mode waarbij je zelf je vogels mag kiezen. Het is allemaal niet moeilijk, maar jonge kinderkes en ouders zouden dat vast wel kunnen waarderen!

Hoewel het doel niet veranderd is, kunnen we duidelijk zien dat dit een écht nieuw deel in de serie is, in tegenstelling tot bijvoorbeeld Angry Birds Seasons wat meer een thematisch expansion-pack was. De graphics in Rio zijn nu namelijk opgebouwd uit drie lagen, een achtergrond, het speelveld en een voorgrond. Doordat deze op een verschillende snelheid voorbij schuiven wordt er een soort gevoel van diepte gewekt wat best leuk overkomt. Ten tijde van de oude Super Nintendo was dit een veelgebruikte techniek. Qua geluid is Rio voor 99% hetzelfde, het enige dat aangepast is, is de begintune die een samba-remake heeft gekregen.

Conclusie
Rovio heeft met Angry Birds Rio een aardige poging gedaan om iets nieuws met Angry Birds te doen zonder iets nieuws te doen met Angry Birds. De kleine tweaks maken de game ietsje beter dan het origineel maar voegen niets toe om de franchise vooruit te laten gaan. Als de makers niet opletten heeft iedereen genoeg van Angry Birds voordat alle Rio-werelden beschikbaar zijn. Desalniettemin blijft het toch wel leuk om tijdens het wachten op de trein eventjes twee levels te spelen. Vond je eerdere Angry Birds-delen leuk en wil je meer, dan is Rio een aanrader. Ben je geen fan, dan word je dat van dit deel ook niet.

Are you Ken?
Street Fighter is inmiddels weer een grote naam geworden en vechtgames zijn weer helemaal hot. Een nieuwe handheld is ook hot en Capcom wilt natuurlijk een graantje meepikken van de hype omtrent de lauch van Nintendo 3DS. Omdat een volledig nieuwe game veel tijd en geld kost hebben ze besloten om Super Street Fighter IV om te zetten, zodat deze vanaf dag één speelbaar is op Nintendos nieuwe handheld.

Wat knap is, is dat de volledige game overgezet is, inclusief alle personages. Dat zijn 35 personages waar je direct uit kunt kiezen om mee te gaan vechten. Ook de begeleidende filmpjes met ingesproken stemmen zie en hoor je in deze versie. Het enige dat gesneuveld is, zijn de bewegende achtergronden. Alle toeschouwers staan stil. Dit is wel een beetje jammer, maar om eerlijk te zijn merk je daar vrij weinig van; de actie is te intens.

Nieuw in 3D Edition is het over-de-schouder camerastandpunt. Naast een traditioneel zijwaarts aanzicht, wat we kennen uit alle andere fighters, kun je hier de camera schuin achter je personages plaatsen. Dit is uiteraard gedaan om de fantastische graphics die de game heeft in 3D te laten schitteren. Helaas werkt het helemaal niet fijn en zul je het meest de camera op de traditionele plek neerzetten. Het 3D blijft overigens ook in deze mode erg tof om te zien.

Ook nieuw is de touchscreen besturing. Je kunt nu een viertal aanvallen instellen die met één klik op het touchscreen uitgevoerd worden, zonder dat je duimen in de knoop raken door de moeilijke knoppencombinaties. Lite-mode heet dit en zorgt ervoor dat ook de beginners een aantal indrukwekkende moves op het scherm kunnen tonen. Voor de ervaren gamers is er Pro-mode waarin je gewoon op de normale manier op de knoppen moet rammen. Wil je de game ook écht goed leren spelen dan zul je die mode moeten kiezen, in Lite blijf je vaak dezelfde vier moves uitvoeren waar je helemaal niet beter van wordt. Zeker niet als jouw online tegenstander doorheeft welke vier moves jij ingesteld hebt. Een volledige besturing met knoppen is helaas wel wat lastig omdat je eigenlijk te weinig knoppen hebt voor Street Fighter. Voor de harde schop en harde stoot moet je de schouderknoppen gebruiken en dat is wennen. Net als de locatie van het d-pad.

Sure you’re Ken!
Hoewel de knoppen misschien niet helemaal handig geplaatst zijn op 3DS voor een dergelijke fighter heeft Capcom talloze features ingebouwd om SSFIV3D toch zeker de moeite waard te maken. De 3D-graphics zijn uiteraard logisch, maar ook online gamen is erg goed uitgewerkt op Nintendo 3DS. Je kunt spelen tegen onbekenden, maar ook tegen je vrienden. Deze vrienden zijn dezelfde als in jouw 3DS-vriendenlijst; er zijn geen aparte friendcodes nodig! Als je online speelt kun je allerlei opties instellen, welk camerastandpunt bijvoorbeeld, of de mogelijkheid om Lite-mode uit te zetten. Het zoeken naar geschikte tegenstanders is binnen een paar tellen gepiept en lag is niet te merken. Het lijkt erop alsof Nintendo 3DS de eerste echt goed werkende Nintendo console is voor online gaming en Capcom maakt er met deze game goed gebruik van!

Naast online gamen is ook lokale multiplayer meer dan goed uitgewerkt. Je beschikt ook hier over alle opties en je kunt zelfs spelen tegen iemand die de game niet heeft via Download Play. Diegene kan weliswaar alleen met Ryu vechten, maar het is wel een nette service. Een andere feature die je hebt tijdens lokale multiplayer is de mogelijkheid om met je spelende vrienden mee te kijken op je eigen 3DS. Noem het Street Fighter TV. Erg tof ook.

Tot slot is er nog de StreetPass-feature waarbij je het tegen andere straatvechters opneemt zonder dat je het doorhebt. Het werkt heel simpel. Je kiest een aantal figurines die je hebt vrijgespeeld en stelt een team samen dat voor jou moet gaan vechten. Als je StreetPass geactiveerd hebt en vervolgens in de trein of bus iemand tegenkomt die ook Street Fighter-StreetPass geactiveerd heeft zullen de figurines onderling gevechten uitvoeren. Op basis van de statistieken van de figurines wordt dan bepaalt wie er wint. Dit gebeurt overigens nog maar héél sporadisch, er zijn simpelweg nog niet genoeg mensen met een 3DS en deze game die je onderweg tegenkomt.

Conclusie
Ondanks het feit dat de knoppenlayout van Nintendo 3DS niet 100% geschikt is voor Super Street Fighter IV 3D Edition is het misschien wel de beste launchgame van allemaal. De 3D-graphics zijn erg mooi, de bewegingen zijn vloeiend, er is reuze veel content, de online mogelijkheden zijn zeer uitgebreid en de StreetPass-figurines zijn een leuk extraatje. Doordat je kunt kiezen voor besturing via voorgeprogrammeerde moves is de game ook geschikt voor nieuwelingen en als je alles bij elkaar optelt kom je op een fantastisch eindresultaat. Capcom verdient een pluim voor deze prestatie, ze hebben alle mogelijkheden van Nintendo 3DS beter geïmplementeerd dan Nintendo zelf, en dat al bij launch!

Begun, the Clone War has!
Naast de welbekende Star Wars-hoofdfilms zijn er ook talloze bijverhalen zoals The Clone Wars. Deze game gaat over die periode die zich afspeelt tussen Star Wars II en Star Wars III. Wat er nu allemaal precies gebeurt, is een beetje onduidelijk in de game. Om het te volgen zul je waarschijnlijk de animatieserie, waar de game op gebaseerd is, moeten kijken. Nu is het in een LEGO-game ook weer niet van levensbelang dat je het verhaal kan volgen, maar het is toch wat jammer. The Clone Wars is wat dat betreft ook een veel minder bekend verhaal binnen het Star Wars-geheel en zal minder mensen aanspreken en minder herkenning oproepen.

Qua opzet is de game exact hetzelfde als alle andere LEGO-games: je ziet een stukje van het verhaal zonder dat er gesproken wordt in de scenes. Vervolgens doorloop je een level en maak je alles kapot wat je kapot kan maken om studs (de LEGO-valuta) te verzamelen. The Clone Wars doet wat dat betreft helemaal niets nieuws. Dit is wel een beetje een teleurstelling want er verschijnen nogal wat LEGO-games en dit is alweer de derde met een Star Wars-thema. Aan de andere kant blijft het gewoon wel ontzettend leuk om te spelen en moeten we niet zo zeuren over een gebrek aan vernieuwing. If it ain’t broke, don’t try to fix it!

In a 3D Galaxy far far away
Hoewel het de zoveelste LEGO-game is, is het wel de eerste op Nintendo 3DS. Dit betekent dat het de eerste Star Wars-game in 3D is en dat is erg tof! Lightsabers, lasers, de scrollende Star Wars-tekst en ontploffende LEGO-blokjes zagen er nog nooit zo leuk uit. Bovendien spring je minder vaak de afgrond in dan bij voorgaande delen nog wel eens het geval was. De graphics zelf zijn helaas nog niet super, het komt allemaal een beetje over als een opgepoetste DS-game. Dit merk je ook aan sommige controlfeatures waarbij je speciaal op het touchscreen een rondje moet tekenen om een gat te maken in een muur met je lightsaber. Die gekkigheid hebben we op DS wel genoeg gezien en mag eigenlijk wel achterwege blijven. Als je jouw duimen van de knoppen moet halen om één simpel rondje te tekenen is dat eerder een vertragende irritatie dan dat het iets toevoegt aan de daadwerkelijke gameplay.

Na het behalen van een level krijg je zoals altijd weer een mooi overzicht van je behaalde items. Hoeveel studs heb je gespaard en hoeveel verborgen items heb je gevonden? Dit is handig om te weten zodat je snel kunt zien welk level je nog eens moet halen wil je de game op 100% uitspelen. Hiervoor moet je sommige levels wel meerdere keren spelen met verschillende personages. De items zijn niet allemaal de eerste keer te halen omdat bepaalde personages nou eenmaal sterker zijn. Of kleiner. Of ‘the Force’ kunnen gebruiken. De replay-waarde ligt hierdoor lekker hoog, ondanks dat de levels enigszins eentonig zijn.

LEGO Star Wars III: The Clone Wars is al met al precies wat je er van mag verwachten. Het is leuk, speelt lekker weg en er is veel vrij te spelen. Helaas doet de game zoals gezegd dus niets nieuws en heb je alles in eerdere LEGO-games wel gezien. Daarnaast zijn de laadtijden vrij lang voor een game die werkt met cartridges en gebeurt het ook weleens dat de game vastloopt tussen de scenes. Het gaat hier dan niet over de inmiddels beruchte error-melding van Nintendo zelf, maar simpelweg een zwart scherm waarbij er niets meer reageert. Je zult je 3DS moeten resetten en je bent alle niet opgeslagen voortgang kwijt.

Conclusie
LEGO-games zijn altijd leuk, deze ook weer. Bovendien maken de 3D-graphics de game visueel aantrekkelijker. Wel moet je jezelf afvragen of je nog een LEGO Star Wars-game wilt spelen na de eerdere twee delen. Binnenkort komt er namelijk ook nog LEGO Pirates of the Caribbean aan en die 3DS-versie is een port van de Wii-versie en heeft betere graphics plus een nieuwe setting. Daarnaast is de uitvoering van The Clone Wars op Nintendo 3DS niet perfect met lange laadtijden en aardig wat vastlopers. Geen directe aanrader dus, maar wel een game die lekker wegspeelt.

Het einde van de Zenithia-trilogie
Square-Enix is een beetje een vreemd bedrijf. Eerst kondigen ze de remakes van Dragon Quest IV, V en VI aan voor release in Amerika en Europa en vervolgens vergeten ze een lange tijd dat VI bestaat. Pas in februari van dit jaar werd deze remake uitgebracht in het Engels en ook nog eens enkel in Amerika. Het lijkt er niet op dat wij de game in Europa gaan krijgen. Gelukkig kunnen we met onze regiovrije Nintendo DS de game gewoon importeren.

Net als IV en V is ook dit deel een remake van een SNES-game en loopt Zenithia (het zwevende kasteel) als soort rode draad door de game. Hoewel de games officieel niet deel uitmaken van een trilogie worden ze door de speler vaak wel zo beschouwd. Er zitten immers talloze verwijzingen in de games verwerkt. Wel kun je alle delen gewoon los spelen zonder iets te missen van het verhaal.

Het verhaal vertelt dit keer over een held die samen met zijn reisgenoten op zoek gaat naar de spiegel van Ra. Met deze spiegel kun je uiteindelijk de demonking Murdaw verslaan en de wereld redden. Het komt allemaal standaard over, maar zo ging dat in 1995 nou eenmaal. Ondanks het feit dat het verhaal vrij simpel is blijft het boeiend door de leuke personages en de conversaties die je met ze hebt.

Wachten op je beurt
Zoals je gewend bent in de serie zijn de gevechten turnbased en ligt de encounter-rate erg hoog. Dit is iets wat zeker niet iedereen ligt en door een hoop mensen als een negatief punt ervaren wordt. Voor die mensen is deze game dan ook niet. Ben je een fan van old skool RPG’s dan is het heerlijk. De hoge encounter-rate wordt overigens gecompenseerd met een heel hoge battle-snelheid, vaak zijn gevechten binnen 15 seconden weer voorbij. Grinden is dit keer dan ook zeker geen vervelend gebeuren. Je moet wel opletten dat je niet té veel bezig bent met grinden, de game is wat gemakkelijker dan de twee eerdere remakes. Dit is geen minpunt, maar meer een constatering.

Iets dat de overgang van Super Nintendo naar Nintendo DS niet heeft overleefd is het trainen van monsters. In het origineel kun je ‘monstertrainer’ kiezen als beroep waarmee na gevechten de verslagen monsters te vangen zijn. Deze zijn later weer inzetbaar om met jou mee te vechten. In de remake is dit beroep eruit gehaald en zijn er enkel nog wat Slimes die met je mee willen en kunnen vechten. Ook dit is niet echt een minpunt omdat je het niet mist in de game. In nummertje V bleek het vaak toch leuker om met de verhaalpersonages te spelen.

Wat wel jammer is, is het feit dat het niet altijd even duidelijk is wat nou precies je volgende opdracht is. Als voorbeeld een kleine gebeurtenis uit het eerste kwart van de game: Er wordt een aanslag gepleegd op de hond van de burgemeester en jij weet wie het gedaan heeft. Op dat moment ben je echter niet in staat om dat simpelweg aan te geven bij de burgemeester, maar wat je wel moet doen komt nergens terug. Uiteindelijk loop je het hele dorpje weer door en kom je in een gebouw heeeelemaal aan de buitenkant iemand tegen die de volgende gebeurtenis activeert waardoor je weer verder kan.

Old-skool in een nieuwe jasje
De turnbased gevechten, het hoge aantal gevechten per minuut, de typische kastelen/draken/magie-setting en eigenlijk de gehele game ademt 1995. Het is een genot om weer even terug in de tijd te gaan zonder in te leveren op gebied van graphics en geluid. De game heeft een flinke grafische opknapbeurt gekregen en kan prima mee in deze tijd. De omgevingen zijn opgebouwd uit 3D-graphics en de personages bestaan uit 2D-sprites; een geweldige combi voor RPG’s op een handheld.

Qua geluid is het ook genieten, het lijkt wel of de muziek van SNES-games nooit gaat verouderen. De soundtrack is iets minder episch dan we van Square-klassiekers als Chrono Trigger en Final Fantasy VI gewend zijn maar Dragon Quest VI staat zeker zijn mannetje. De melodietjes zijn erg vrolijk en passen altijd bij de lokatie of huidige gebeurtenis.

Conclusie
Realms of Revelation is van hetzelfde niveau als de andere twee remakes en als je die tof vond, vind je deze ook tof. Het is simpelweg een geweldige game die ruim vijftien jaar na dato nog steeds een enorme must-have is. De humor, de snelle battles en de typische Dragon Quest-setting doen de kleine minpuntjes vergeten. Het is jammer dat we in Europa de game (zeer waarschijnlijk) niet krijgen, het is een mooie afsluiter voor Nintendo DS. Dus hup! Importeren die hap!

Laten de ballen maar rollen
In Monkey Ball is het de bedoeling dat je zorgt dat het aapje-in-een-bal naar het einde van een level rolt. Dit doe je door het platform te bewegen zodat het balletje gaat rollen. Gaandeweg kom je steeds moeilijkere levels tegen waarbij steeds meer gevraagd wordt van je kunsten; de weggetjes worden smaller, er komen hobbels en de hekjes langs de rand verdwijnen. Dit concept is sinds het begin van de serie niet veranderd en dat hoeft ook niet want het is nog net zo verslavend als altijd.

In totaal zijn er acht verschillende werelden met allemaal een eigen thema (Oosters, Nightmare, Candy, etc). Deze thema’s komen goed terug in de tien extreem kleurrijke levels die allemaal een passende soundtrack hebben. De game ziet er wat dat betreft echt tof uit en het 3D effect wordt versterkt doordat de levels zweven in de lucht. Dat heeft SEGA dus goed voor elkaar! Wat ze minder voor elkaar hebben is de moeilijkheidsgraad, je rolt letterlijk door de levels heen zonder problemen. Pas in de vierde wereld, dan ben je zo’n beetje op de helft, donder je een paar keer van het platform af omdat je niet goed oplet. Dit is erg jammer, want de rolpuzzels zijn toch het paradepaardje van de game en een ‘Expert level 7’-type level zul je niet meer vinden tegenwoordig…

Super Monkey Ball 3D is op twee manieren te besturen: via de slideknop en via motion controls. De motion controls mag je direct vergeten, want het werkt totaal niet in combinatie met 3D-graphics omdat je hier recht voor het scherm moet zitten. Op het moment dat je jouw 3DS gaat bewegen verspringt het beeld. Gewoon lekker sliden dus, tenzij je in 2D wilt gamen, dan kun je wel gebruik maken van motion controls.

De minigames
Naast de hoofdmode heeft Monkey Ball ook altijd een aantal minigames in de game zitten. Dit keer is het qua aantal wat magertjes: enkel Monkey Fight en Monkey Race. SEGA beweert echter dat deze minigames volwaardige spelmodi zijn. Helaas hebben beide games helemaal niets te maken met het fenomeen Monkey Ball.

Allereerst Monkey Fight. Dit is een kloon van Super Smash Bros. waarbij je tegen drie andere apen vecht om zoveel mogelijk bananen te veroveren. Degene met de meeste bananen wint. Het aantal aanvalsbewegingen is erg beperkt en iedere aap heeft maar één superaanval die maar zelden geactiveerd kan worden. Monkey Fight is niet zo leuk in je eentje, maar tegen vrienden is het al beter. Wil je echter vechten tegen andere gamers, dan kun je beter Street Fighter IV 3D kopen. Monkey Fight is niet meer dan ‘wel aardig’.

Waar Monkey Fight nog best okay is, is Monkey Race een drama. Het is misschien wel de slechtste Mario Kart-kloon OOIT. De karts lijken net schuivende blokken en glijden meer dan dat ze rijden. De besturing gaat nergens over omdat het niet uit lijkt te maken of je nou hard instuurt of licht. De aapjes tonen ook totaal geen e-motie of beweging en zitten gewoon kaarsrecht in de kart, zelfs in schuine bochten. De items die je kunt gebruiken zijn compleet willekeurig op de Super Monkey Ball na. Met deze powerup verander je in een grote bal waarin je over de baan rolt. Het riep een beetje nostalgische gevoelens op naar het originele Monkey Race waarin je gewoon in een balletje over de baan rolde, zoals het hoort.

Tot slot nog even een klacht over het ontbreken van Monkey Target. Dat deze minigame ontbreekt is stom. PilotWings Resort toont aan dat het zweven in 3D heerlijk kan werken en het zou perfect op Nintendo 3DS passen. Waarom SEGA het dan nalaat om de leukste minigame uit de serie weg te laten is een compleet raadsel.

Conclusie
Een sluitende conclusie geven over deze game is niet zo heel makkelijk. Het hoofdgedeelte van de game is namelijk gewoon tof, maar er had meer ingezeten als het wat uitdagender was geweest. Bij de minigames heb je één best aardige en één beschamend slechte. Hoe geef je zoiets nou een toepasselijke score? Als je ze los zou beoordelen zou het 6, 5 en 1 worden, maar die drie middelen klopt niet omdat de puzzels zwaarden moeten wegen. Die laten we dus twee keer meetellen en als eindcijfer rolt daar dan een 4.5 uit. Jammer SEGA, maar luister de volgende keer nou gewoon naar je fans, het is niet de eerste keer dat deze kritiek geuit wordt… Super Monkey Ball 3D is in ieder geval een game die je koopt om de puzzels en die staan garant voor een paar uur plezier. De rest kun je vergeten.