Roy-O-Rama

De laatste blog op Roy-O-Rama is alweer ruim twee weken geleden online geplaatst. In de tussentijd is er weinig nieuws verschenen, op een enkele video van de week na. De afgelopen weken heb ik het ook veel te druk gehad eigenlijk, de eerste twee weken fulltime werken vallen me altijd zwaar. Wanneer doe ik de boodschappen? Wanneer doe ik de was? Een vrije dag is dan ook helemaal niet zo vrij meer helaas. Bloggen schiet er dan snel bij in en ik ga dan liever op de bank hangen om Friends te kijken (seizoen 3 inmiddels) of te gamen (Fallout New Vegas: Old World Blues DLC).

Toch wil ik jullie weer eens wat nieuws voorschotelen. Dit keer wordt het een blog over blog-ideeën die het nooit gered hebben tot volwaardige blog. Dit zijn artikelen waarvan ik aanvankelijk dacht dat het een onwijs leuk stukje zou worden, maar dat simpelweg niet is geworden. Eén van die onderwerpen is toiletten. Van een vriendin hoorde ik dat zij een blog had geschreven voor Wereld Toiletdag, en dat deze één van de meest gelezen artikelen is geworden. Ik heb sindsdien een aantal foto’s van toiletten gemaakt (op vakantie, op werk, thuis, etc.) maar het is nooit uitgegroeid tot complete blog. Inmiddels heb ik de foto’s ook niet meer, dus er komt geen toilettenblog vrees ik…

Een andere blog waar ik aan begonnen ben is een Nokia-blog, maar dit werd een heel saai artikel. Het gaat op dit moment dramatisch slecht met Nokia, de verkopen kakken in, de updates blijven uit en de Windows Phone-modellen laten nog wel even op zich wachten. Toch ben ik zeer tevreden over mijn N8. TV kijken, foto’s/video’s maken, internetten, muziek luisteren en bellen werkt als een zonnetje. Daarnaast komen er talloze toffe apps uit. Het enige dat ik mis is Appie (van Albert Heijn) en een app waarmee ik mijn gamescollectie kan inscannen en exporteren naar mijn PC. Maar van die laatste weet ik niet of dat überhaupt wel bestaat? Tips zijn welkom, ook voor niet-Nokia telefoons.

Een spin-off op mijn niet verschenen Nokia-blog was een Youtube-blog. Hierin wilde ik de tofste filmpjes plaatsen die ik met mijn N8 opgenomen heb, aangevuld met een aantal Youtube-klassiekers. Dit is uiteindelijk niet doorgegaan omdat er simpelweg veeeeeel te veel op Youtube staat dat leuk is om door te linken. Bovendien is het niet wenselijk om teveel linkjes in een artikel te zetten omdat mensen dan wegklikken van je site. Alle video’s embedden is ook geen optie omdat dat veel te druk wordt. Ik hou het dus maar gewoon op mijn favoriete, eigen gemaakte filmpje. Tiesto draait Sky & Sand op Energy 2011. Opgenomen met een Nokia N8.

Ook was ik ooit eens begonnen aan een stukje geschiedenis over mezelf, met als focus mijn hobby videogames. Wat was het eerste dat ik speelde? Wat zijn mijn favoriete games aller tijden? Hoe zie ik de toekomst? Dit komt er in de toekomst ook nog wel, maar het stuk dat ik geschreven heb was veel te lang. Bovendien komt er op FOK!games nog een keer een column, en dat wil ik dan gaan combineren.

Qua bioscoopfilms is het de afgelopen tijd best goed trouwens. Ik vond Harry Potter 7.1 en 7.2 erg leuk en spektakelvol. Cars 2 en Transformers 3 zijn tof en precies wat je er van te voren van verwacht. Daar had ik ook niets bijzonders over te vertellen voor in een blog dus, ook al zijn zulke grote films vaak wel goed voor de views. Gisteren zag ik trouwens Attack the Block, een film over een gang in Londen die het opneemt tegen aliens. Ik had er nog geen trailers van gezien en de film draait maar één keer per dag, maar hij is hilarisch! Ik heb zoooo hard gelachen soms! Ga er deze week nog heen, want volgende week draait hij waarschijnlijk niet meer en dat is zonde.

Afgelopen weekend wilde ik ook wat schrijven over de dramatische gebeurtenissen in Noorwegen en de rol die Nederland speelde in het zieke hoofd van de dader. Maar ik kreeg geen woord op papier. Ik word zo droevig als ik getuigenverklaringen lees en zo woedend als ik de motieven van de dader lees dat ik mezelf gewoonweg niet kan zetten tot er over schrijven. Vreselijk! De dood van Amy Winehouse wil ik ook nog wel noemen trouwens. Deze kwam totaal niet als een schok en de vraag was niet ‘of’, maar ‘wanneer’. Het is zonde dat artiest met zulk talent zich dood zuipt en snuift, maar ik heb geen meelij met zoiets.

Tot slot ben ik ooit begonnen aan een blog over merken. Ik ben zelf redelijk merkenvast, mijn jeans zijn standaard van Ecko, mijn hagelslag is van Venz en ik drink enkel Karvan Cevitam limonade. Deze blog heb ik nooit afgemaakt omdat het me gewoonweg niet interessant leek voor de lezers, who cares dat ik enkel Albert Heijn pindakaas eet of het liefst op K-Swiss loopt? Juist, niemand. Mensen om me heen weten dat soort dingen sowieso wel.

Ten tijde van de Super Nintendo was het als RPG-gamer een beetje een drama. Games als Chrono Trigger, Final Fantasy III (VI) en Super Mario RPG verschenen simpelweg niet in Europa. We konden wel aan de slag met een converter, zo heb ik Chrono Trigger gespeeld, maar gewoon op je fiets naar de Bart Smit fietsen was er niet bij. De gameshop die toevallig importgames had was bovendien kei duur. Ik kan me herinneren dat Chrono Trigger 220 gulden kostte. Achteraf gezien was het dat wel waard geweest, maar goed. Huilen met de pet op als jochie van 14 jaar. Het is dat we Terranigma kregen, anders was ik fulltime PC piraat geworden waarschijnlijk.

Door de jaren heen was het niet veel beter eigenlijk. Nintendo en Square-Enix waren matige uitgevers als het aankwam op het lokaliseren van games. Final Fantasy kwam vanaf 1997 gelukkig wel voortaan standaard naar Europa, maar er waren nog steeds veel titels die we niet kregen in Europa. Toen de generatie van GameCube en PlayStation 2 aanbrak en ik inmiddels op mezelf woonde en wat meer verdiende, kon ik zelf gaan importeren. Op die manier was ik EN goedkoper uit, EN ik kon games maanden voor de Europese release spelen.

Vooral voor GameBoy Advance en Nintendo DS was dit lucratief, via import betaalde je 30-40 euro en hier betaalde je 40-50 euro. Wel viel me op dat ook Europa steeds meer gelokaliseerde games kreeg. Nintendo of Europe ging zelfs games exclusief naar Europa halen terwijl Nintendo of America ze liet liggen. RAAR! Je ziet de verschuiving op het bovenstaande plaatje (bron: IGN) en ja, voor Nintendo Wii is het helemaal ridicuul! Zeker als je hoort wat Nintendo-fans in Amerika allemaal voor acties gevoerd hebben…

De reactie van Nintendo of America op de vraag om Xenoblade, The Last Story en Pandora’s Tower te lokaliseren was dat ze er geen plannen voor hebben. Nintendo of Europe heeft alle drie de games inmiddels bevestigd en als eerste komt Xenoblade uit op 2 september aanstaande. Bestel de game nu en je krijgt er een rode Classic Controller Pro bij! Om wat meer info te geven over deze games, en ze daarmee ook meer naamsbekendheid te geven volgt hieronder nog een korte beschrijving per game.

Xenoblade Chronicles
Xenoblade is een RPG van Monolith Soft, een studio opgericht door Hirohide Sugiura (Squaresoft) en in bezit van Nintendo. Ze zijn onder andere verantwoordelijk voor de Xenosaga-reeks en Baten Kaitos. Toen ik de game voor het eerst zag dacht ik simpelweg dat het weer een Japanse RPG was zoals er zoveel (teveel soms) zijn. Het trok me nog niet echt. Toen er steeds meer over de game bekend werd, en het inmiddels legendarische Field-fimpje online kwam was ik om. Het design van de locaties en de fantastische soundtrack gaven me kippenvel. Xenoblade was een titel om in de gaten te houden! Na de aankondiging in 2009 was het lang stil rondom de game totdat de game in Japan in de winkels lag. Eén specifieke quote van een Japanse speler zette de hypetrain in de vijfde versnelling: As the best game in their resume to date, and the best rpg on a Nintendo system since Chrono Trigger, Xenoblade stands as a proud example of how great rpgs are made. Na lang wachten bevestigde Nintendo of Europe de game en werd bekend dat we in september ‘al’ aan de slag kunnen in de wondere wereld van Xenoblade.

Pandora’s Tower
Pandora’s Tower is een action adventure waarin de hoofdrolspeler een ketting/zweep als wapen gebruikt. En als gereedschap om bepaalde locaties te bereiken. Niet echt origineel dus, maar de setting is wel interessant. Je bent op zoek naar het vlees van twaalf monsters in twaalf verschillende torens. Dit vlees heb je nodig om een jonge dame te redden van een vervelende ziekte. Dit alles wordt gepresenteerd in, voor Wii, erg mooie beelden met een goede soundtrack. De game lijkt qua gameplay waarschijnlijk op een combinatie van God of War, Castlevania: Lords of Shadow en Zelda. Prima games om inspiratie uit te halen lijkt me! Het is van de drie waarschijnlijk wel de laagst-scorende game, met gemiddeld ‘maar’ een 8 van Famitsu. Desalniettemin heeft het mijn interesse!

The Last Story
The Last Story is een game van de bedenker van Final Fantasy. Dat alleen is al genoeg om de game in het rijtje ‘interessant’ te zetten. The Last Story is dit keer geen turnbased RPG, maar kent realtime gevechten waarbij de camera net achter je hangt. Een beetje zoals in Gears of War, een game die als inspiratie diende voor deze RPG. Grafisch en geluidstechnisch is alles dik in orde en jawel, Uematsu heeft de soundtrack geschreven. Op papier is het wat dat betreft ook net alsof je een real time Final Fantasy-game in je handen hebt. Net als Pandora’s Tower duurt het overigens nog wel tot 2012 voordat we deze game kunnen gaan spelen.

Ik ga alle drie de games sowieso aanschaffen. Naast het feit dat het me alle drie toffe games lijken vind ik gewoon dat Nintendo de steun verdiend heeft. De games zijn namelijk geen grote bekende namen waarvan er miljoenen over de toonbank zullen gaan. Het zijn games die enkel voor een beperkt publiek geschikt zijn. Ondanks alles gaan ze er gewoon voor, en ik dus ook. Doe je mee? Koop de games, voor een beter Europa!

Vlakbij de Euromast in Rotterdam, en naast de Pannenkoekenboot, ligt De Berenboot. Deze boot behoort tot dezelfde keten als onder andere Billy en Breintje Beer in Delft en de Bezorgbeer. Dat betekent natuurlijk: spareribs en saté!

Rond half acht waren we bij de haven en rond acht uur konden we als eerste aan boord. De plekken worden je toegewezen, dus de hele discussie vooraf over welk plekje we moesten kiezen was voor niets geweest. We kregen een tafeltje op het bovendek en hadden daarmee gelukkig mooi uitzicht tijdens het varen. Na een korte uitleg over het buffet konden we het voorgerecht pakken. In tegenstelling tot de restaurants kent de boot een lopend buffet. Zoals gebruikelijk begon ik met de lekkere tomatensoep en wat stokbrood met kruidenboter.

Inmiddels waren we langs onder andere de MS Rotterdam en wat overslagpunten gevaren. Na het voorgerecht konden we beginnen aan het hoofdgerecht. Omdat iedereen tegelijk ging hebben we nog eventjes een paar minuten gewacht om vervolgens aan te sluiten. Helaas betekende dit wel dat we een flink aantal lege bakken te zien kregen. De kipsaté was op bijvoorbeeld en de frietjes waren ook bijna op. Dan maar wat spareribs eten. Uiteindelijk bleef de schaarste ongeveer een uur aanhouden en pas toen de andere opvarenden klaar waren was er genoeg saté.

Dit is op zich best jammer, maar hou je altijd als er mensen zijn die het idee van een lopend buffet niet helemaal snappen. Die scheppen liever drie porties in één keer op dan drie keer één… Maar goed, het eten zelf was uiteraard gewoon lekker en na een paar keer heen en weer gelopen te hebben zat ik ook gewoon lekker vol! De zon begon ook onder te gaan wat op dat moment een fantastisch uitzicht opleverde!

Toen het tijd was voor het toetje ging de muziek hard aan en kwam er een dansende beer tevoorschijn! Erg grappig en het geeft de medewerkers wat tijd om zooi op te ruimen en het ijs klaar te zetten. Naast drie soorten ijstaart waren er ook soesjes, fruit en slagroom. Prima verzorgd ook weer. Na een laatste ronde koffie en warme chocolademelk was het tijd om te betalen en waren we weer bijna bij de haven.

De Berenboot is een leuk uitje van zo’n 2.5 uur waarbij je veel van Rotterdam ziet vanaf het water en lekker eet. Helaas is het in het begin wel wat druk aan het buffet waardoor je langer moet wachten op de populaire gerechten. Daarnaast is het nou ook weer niet zo geweldig dat je het jaarlijks zou gaan doen. Leuk voor een keertje dus, en de volgende keer weer gewoon naar Billy! Of de Bezorgbeer natuurlijk.

Hey! Listen!
Het verhaal in Ocarina of Time is ons allen wel bekend inmiddels. De jonge Link is The One en moet de kwaadaardige Ganondorf stoppen in zijn zoektocht naar de TriForce. Met behulp van de TriForce zou Ganondorf alleenheerser willen worden en dat willen we natuurlijk niet! Onderweg krijgt Link hulp van een boom, een paard, een prinses en zelfs een vliegend bolletje licht. Dit bolletje licht, Navi genaamd, is je trouwe side kick en helpt je op veel punten in de game met tips en ideeën. Elke keer als Navi iets te zeggen heeft roept ze heel hard HEY LISTEN! en dat wordt een beetje vervelend op een gegeven moment. Zeker als ze begint te zeuren over het feit dat je af en toe pauze moet nemen tijdens het gamen…

Gelukkig kun je Navi voor een groot deel negeren, al is ze soms stiekem toch wel handig als je even niet meer weet wat je moet doen. Navi is overigens het enige personage in de game dat iets van tekst heeft. Alle andere personages hebben geen enkele vorm van voice-actors. Daar was vroeger nog helemaal de ruimte niet voor door de beperkte opslagruimte op cartridges, Nintendo is sowieso niet zo van de voice-characters. Qua geluid is de muziek veel belangrijker. Muziek speelt in de game een grote rol en dat is niet alleen door de fantastische en sfeer toevoegende soundtrack. Je leert gaandeweg namelijk verschillende deuntjes die je speelt om bepaalde lokaties te bereiken of gebeurtenissen te starten. Je hoeft gelukkig niet alle liedjes uit je hoofd te leren, ze worden opgeslagen in het menu en zijn altijd op te roepen als je ze nodig hebt.

Anno 2011
Hoewel de game, inclusief bugs, vrijwel letterlijk overgezet is zijn er toch flink wat verbeteringen. De eerste die opvalt is natuurlijk de grafische update. Ocarina of Time is nu volledig in 3D te spelen en de game is het beste wat 3DS te bieden heeft qua gebruik van 3D. De game voelt echt aan alsof je naar een sprookje in een kijkdoos zit te kijken. Bovendien is dankzij de krachtigere hardware de framerate nu mooi constant en loopt alles soepel zonder haperingen.

Grazzo heeft daarnaast ook het kleurenpallet wat aangepast. In de Nintendo 64-versie was Ocarina of Time behoorlijk duister en donker, maar nu is het allemaal veel kleurrijker. Wat mij betreft is het een geweldige keus geweest, want de game straalt nu echt. Veel textures zijn ook net wat strakker. Helaas zie je aan sommige objecten (zoals het hek op bovenstaande screen of het struikgewas) nog wel dat het een oude game is, maar buiten dat kan het prima mee in 2011.

Om de game voor meer mensen toegankelijk te maken heeft Nintendo een ingebouwd hulpsysteem. Her en der in Hyrule zijn stenen geplaatst waar Link in kan kruipen. Zodra je daar ingekropen bent kun je korte filmpjes zien van de taken die je moet gaan doen. Deze filmpjes verklappen net genoeg om je verder te helpen zonder je bij de hand te nemen zoals bijvoorbeeld Super Guide in de laatste Mario en Donkey Kong-games doet.

Een derde verbetering ten opzichte van het origineel is de besturing. Dankzij het touch-screen heb je veel sneller toegang tot je verschillende wapens en met de motion controls kun je veel gemakkelijker richten met wapens als je hookshot of boog. De gehele ervaring voelt hierdoor soepeler aan en dat is nodig omdat op het gebied van gameplay de jaren toch wel zijn gaan tellen.

Je kunt tijdens het beklimmen van muren bijvoorbeeld niet je wapens gebruiken en er wordt nergens bijgehouden welke sidemissies je allemaal geactiveerd hebt. Veel van de puzzels zijn tegenwoordig ook niet bijzonder meer, we hebben ze allemaal al eens eerder gezien. Het meest vervelende is echter de camera die, zeker in kleine ruimtes in dungeons, vaak heen en weer vliegt waardoor je het overzicht verliest. Dat kan anno 2011 toch wel beter.

Met bazenfunctie
Mensen die de game uitspelen – dat kost je zo’n twintig uur – kunnen daarna aan de Master Quest beginnen. Dit komt simpel gezegd neer op Ocarina of Time: The Remix. Vijanden zijn net wat anders, kamers zijn net wat anders en het is net wat lastiger. Dat klinkt in theorie best aardig, maar alleen de echte fans zullen de game nog een keer willen doorspelen.

Een andere toevoeging is de optie om het op te nemen tegen alle eindbazen die je in de game bent tegengekomen. Geen verhaal, geen dungeon, gewoon hup, verslaan die baas. Deze mode is een beetje nutteloos omdat het niet echt iets toevoegt. Er is geen enkel gevecht zo episch dat je die nog een keer wil gaan doen. Ook weer enkel voor de echte fans dus. Dat de extraatjes in Ocarina of Time 3D niet echt iets toevoegen maakt overigens niet zoveel uit. De game zelf is namelijk gewoon goed en op zichzelf al de moeite waard.

Conclusie
The Legend of Zelda: Ocarina of Time 3D is een fantastisch sprookje dat anno 2011 nog steeds een geweldige ervaring is. De graphics hebben een mooie oppoetsbeurt gekregen en de besturing is flink verbeterd, maar toch merk je wel dat het een oude game is op sommige punten. Desalniettemin is het een meer dan welkome toevoeging aan het assortiment Nintendo 3DS-titels en de perfecte titel om te laten zien wat Nintendo voor prachtige games kan maken. Laten we hopen dat er in de toekomst nog veel meer van dit soort games komen zonder dat het remakes van klassiekers zijn.

Met Nintendo Wii is het aantal gamers misschien wel verdubbeld. Opa’s, moeders en nichtjes spelen tegenwoordig allemaal wel eens ‘een spelletje’. In totaal heeft Nintendo ook meer dan 85 miljoen consoles wereldwijd verkocht en dat worden er ook nog wel meer het komende jaar. Ook qua games doen ze het uitstekend met titels als Mario Kart (27 miljoen) en New Mario (22 miljoen). Deze cijfers verbleken echter bij de aantallen die Angry Birds neerzet, de Angry Birds-serie staat inmiddels op meer dan 250 miljoen downloads.

Natuurlijk is een directe vergelijking niet helemaal eerlijk, Angry Birds is gratis op Android en kost zo’n twee-drie euro op andere smartphones, maar het is wel opmerkelijk. Waar komt de populariteit vandaan? Het zijn niet de graphics of het geluid en er is ook geen groots en episch verhaal. Nee Angry Birds moet het hebben van de simpele ‘pick-up and play’. Binnen vijf seconden kun je een level spelen en als het moet heb je tien seconden later een level gehaald. Instant plezier! Je hoeft je niet druk te maken over besturing en door de smartphone-marktpenetratie kan ECHT iedereen er mee aan de slag.

Nintendo zelf kijkt met argusogen naar de ontwikkelingen op smartphone-gebied. Ze roepen hardop dat zulke 99 cent-games gevaarlijk zijn voor de gehele industrie omdat ‘men’ van alle games gaat verwachten dat ze goedkoop worden. Dat kan natuurlijk niet, want een Final Fantasy zal altijd duurder zijn dan een Doodle Jump. Terecht ook, want waar Final Fantasy een magische ervaring is, is Doodle Jump simpel tijdverdrijf bij de bushalte. Die twee zaken zijn echt compleet anders, maar een grote groep mensen ziet geen verschil. Het zijn immers beide ‘computerspelletjes’.

Als je daarnaast kijkt naar bijvoorbeeld Angry Birds zie je dat er wel degelijk een goed businessmodel zit in die goedkopere games. Voor een paar euro koop je een aantal levels en daarna krijg je continu updates met nieuwe levels. Inmiddels heb ik zelf drie versies: Origineel, Seasons en Rio. Alle drie hebben ze me twee euro gekost en voor alle drie zijn er inmiddels zoveel extra levels bijgekomen dat ik ze niet meer kan bijbenen. Dat vind ik een heel nette service!

Nintendo zou dit soort zaken ook kunnen doen door bijvoorbeeld een simpele Mario Kart uit te brengen voor, zeg, 20 euro, en dan om de zoveel maanden nieuwe tracks en personages beschikbaar te stellen. Ook titels als Mario vs. Donkey Kong, Wario Ware en Smash Bros. zijn geschikt voor een dergelijk model omdat de basisgameplay niet veel veranderd en nieuwe levels en personages niet zoveel development vereisen als een heel nieuwe game. Eventueel kunnen ze voor grotere updates nog geld vragen waardoor er een constante geldstroom blijft. Wat ze NIET moeten doen is een model gebruiken en de initiële game voor het volle pond in de winkels leggen. Er zijn tegenwoordig teveel games waarbij je een halve game krijgt en via DLC de game volledig kan maken. Zo hoort het dus niet (Resident Evil 5 bijvoorbeeld waar je de multiplayer moest kopen voor vijf euro). Wat dat betreft geeft Angry Birds, of all games, het goede voorbeeld dus!

Met de ietwat tegenvallende 3DS-verkopen, de vaagheid rondom Wii U en de enorme opkomst van smartphones en tablets, is Nintendo verre van verzekerd van een goede toekomst. Ze zullen altijd wel blijven bestaan, maar in welke vorm weten we simpelweg nog niet. De concurrentie is moordend en de consumenten verwachten steeds meer voor steeds minder geld. Ik ben benieuwd wat de toekomst ons brengt. De simpele smartphone-games zijn misschien wel het nieuwe gamen, maar ik ben wat dat betreft vrij conventioneel. Geef mij maar een grote TV, Super Mario en een controller. Zo ging het in de jaren ’80 en zo wil ik het de komende tien jaar ook nog steeds.