Roy-O-Rama

Het eerste deel uit de intro is inmiddels wel bekend. Ik heb al twee keer eerder een column geschreven over de staat van Nintendo 3DS en beide keren probeerde ik alle negatieve kritiek positief te draaien. Nu hoeft dat gelukkig niet meer en staat niets Nintendo nog in de weg om weer de koppositie in de handheldmarkt te handhaven!

Allereerst is de prijs nu namelijk perfect voor een nieuwe handheld. Voor maximaal 170 euro koop je een Nintendo 3DS en de eerste lading games is al in prijs gedaald. Bij de concurrentie moet je straks 250 euro neerleggen en dan heb je niet eens een game! Daarnaast zijn tablets en smartphones nog steeds geen serieuze concurrenten vanwege het ontbreken van knoppen. De uitzondering, de Xperia Play, loopt bovendien voor geen meter omdat Sony hopeloos achter loopt met het beschikbaar stellen van PlayStation Suite.

Daarnaast wordt het grootste punt van kritiek, het ontbreken van games, opgelost as we speak. Met aankomende titels als Star Fox, Tales of the Abyss, Mario Kart 7 en Super Mario 3D Land heb je een ijzersterke line-up met voor ieder wat wils. Het belangrijkste is ook nog eens dat deze titels nog voor het einde van dit jaar in de winkels liggen. Elke maand een exclusieve topper, dat kan niet elke console zeggen!

De grootste game uit bovenstaand rijtje is natuurlijk Mario Kart. De reeks staat garant voor miljoenen verkochte exemplaren en zelfs jaren na release zien we Mario Kart af en toe nog in de lijstjes met best verkochte games. Er zijn verschillende mensen die roepen dat er geen vernieuwing in zit, maar de paar races die ik speelde in Keulen lieten zien dat ze ongelijk hebben. Het onder water racen is een leuke verandering van omgeving, maar de hangglider is waar het echt anders is dan anders. Je moet nu in de lucht tactische keuzes maken: ga je proberen een heel stuk af te snijden of ga je zo snel mogelijk landen? In elke race kan de beste keus weer anders zijn. Combineer dat met het feit dat Mario Kart ALTIJD leuk is en je hebt gegarandeerd een topgame.

De andere topper is Super Mario 3D Land. Van deze game waren vier levels speelbaar en om mezelf niet teveel te verklappen heb ik twee levels gespeeld. Het ene level was een ondergronds level met onder andere Piranha-planten en opgestapelde Goomba’s. Qua uiterlijk was dit level heel herkenbaar en de gameplay 2D geörienteerd. Het andere level speelde in de lucht en was erg gericht op timing vanwege de verdwijnende tegels. Beide levels waren geheel anders van opzet en lieten goed zien dat Nintendo weer flink wat variatie in hun games stopt. Bovendien blijkt hieruit dat ze zich hebben gehouden aan hun belofte om het beste van alle voorgaande Mario-games in deze game te stoppen. Ik kan niet wachten tot ik deze game onder de Kerstboom vind. Overigens was op deze game wat kritiek vanwege het feit dat Mario sloom zou lopen, maar iedereen die dat zegt snapt niet dat Mario een ren-knop heeft (Y). Hoe dom is dat?

De recente prijsverlaging en (vooral) de twee aankomende Mario-titels zullen er voor zorgen dat de Nintendo 3DS als warme broodjes over de toonbank zal vliegen de komende maanden. Dit zal aanhouden tot ver in 2012, want ook volgend jaar krijgen we flink wat toppers zoals Luigi’s Mansion 2, Resident Evil Revelations en Metal Gear Solid 3D. Games waarmee je zelfs als stoere Call of Duty-spelende puber gezien mag worden!

Tot slot is er nog het event dat Nintendo 13 september gaat houden voor investeerders, analisten, traders en pers in Japan. Op deze datum horen we nog veel meer over de toekomst van Nintendo 3DS en nog voordat Vita is gelanceerd gaat Nintendo er met de overwinning vandoor. It’s good to be #winning.

Oh, en die geruchten over een tweede analoge stick zijn natuurlijk onzin. Er komt vast wel een redesign aan (dat gebeurt voor elk apparaat met een stekker), maar een dergelijk ingrijpende verandering met betrekking tot de besturing gebeurt natuurlijk niet. Nintendo is niet helemaal achterlijk…

Het geheim van de eenhoorn
Steven Spielberg is al sinds de dood van striptekenaar Hergé geïnteresseerd in het verfilmen van Kuifje. In oktober van dit jaar is het eindelijk zo ver als Het geheim van de eenhoorn in de bioscopen verschijnt. De film vertelt het verhaal van drie avonturen van Kuifje. Naast Het geheim van de eenhoorn zijn dat ook De krab met de gulden scharen en De schat van Scharlaken Rackham. Hierin leert Kuifje de welbekende, chronisch dronken, Kapitein Haddock kennen.

De film is gemaakt met dezelfde technieken als bijvoorbeeld Avatar, echte acteurs stonden model voor de digitale hoofdpersonen. Ook is de film volledig in 3D te zien. De game is gebaseerd op de film en ziet er wat dat betreft goed uit. De hele sfeer uit de trailers van de film waren ook te zien in de levels die we zagen op gamescom.

Het leuke van de game is dat deze ook volledig in 3D te spelen zal zijn op PS3 (met bril) en Nintendo 3DS (zonder bril). Hierdoor voelt de game helemaal aan alsof je zelf de film speelt. Hoe het zit met de stemmen en geluidseffecten hebben we helaas niet goed kunnen horen vanwege het lawaai dat Far Cry 3 in de kamer naast ons maakte. Het enige dat we kunnen vertellen is dat het blaffen van Bobby lijkt op het blaffen van een echte hond…

De gameplay
Tijdens de presentatie bij Ubisoft kregen we twee singleplayer levels te zien en drie co-op levels. Het eerste singleplayer-level dat gepresenteerd werd, was een ‘normaal’ level: sidescrolling-2D-platforming-met-puzzels. Een beetje zoals de klassieke Prince of Persia van 100 jaar geleden. Je loopt van links naar rechts, je slaat wat slechteriken neer en je klimt en klautert naar je einddoel. De twist die Kuifje geeft aan de bekende gameplay komt vooral van de personages en de humor. Je kunt bijvoorbeeld in een ton klimmen om zo de slechteriken te ontlopen waarbij je ze zich af ziet vragen of ze gek zijn geworden. De gehele feeling van de game is vergelijkbaar met de comics. Dit type levels omvat het grootste deel van de gameplay als je in je eentje speelt.

Het tweede singleplayer-level dat we zagen was het vlieglevel. Hier hangt de camera schuin achter het vliegtuigje en het speelt vergelijkbaar met alle andere vlieggames die we kennen, al is het geheel in Kuifje veel simpeler van opzet. Dit level kwam ietwat saai over, maar kan leuk zijn voor de afwisseling als de game eenmaal klaar is. Het 3D-effect was hier overigens wel veel duidelijker aanwezig dan tijdens de platformsecties, maar dat mag geen verrassing zijn omdat je nu ook daadwerkelijk de diepte in gaat.

De co-op levels staan los van het singleplayer-gedeelte. Je speelt hier de levels voor de fun, niet voor het verhaal. Alle personages zijn, mits vrijgespeeld, te kiezen en allemaal hebben ze hun eigen sterkte punten. Haddock is bijvoorbeeld de sterkste van het stel en kan bepaalde objecten kapotslaan terwijl Bobby zijn reukvermogen kan gebruiken om items op te graven (zelfs op metalen platformen!). In de co-op levels is samenwerken echt nodig, van het overhalen van schakelaars voor elkaar tot lastigere problemen waarbij timing van essentieel belang is.

Voorlopige conclusie
De avonturen van Kuifje: Het geheim van de eenhoorn is één van de grootste verrassingen van gamescom voor mij persoonlijk. De game valt helaas niet op tussen al het geweld van titels als Battlefield 3, Far Cry 3, Modern Warfare 3 en Gears of War 3, maar het is wel leuk om eens geen derde deel te zien. De humor, de opzet en de herkenning zorgen er voor dat ik in ieder geval uitkijk naar Kuifje!

De avonturen van Kuifje: Het geheim van de eenhoorn ligt op 20 oktober in de winkels voor PlayStation 3, Xbox 360, Wii en Nintendo 3DS.

Algemeen
Hoewel ik maar twee dagen in Keulen ben geweest heb ik alles gespeeld wat ik wilde spelen. Mario-games, Wii-games, Vita-games en geen Kinect-games! Een erg geslaagde beurs dus wat dat betreft. Wat ik wel jammer vond is het feit dat het op de publieke dagen eigenlijk te druk is om iets fatsoenlijk op de beurs zelf te spelen, een extra persdag had ik persoonlijk fijner gevonden.

De publieke hallen waren overigens wel groter en ruimer opgezet dan in Leipzig, de beurs waar ik in 2008 een paar dagen ben geweest. Vooral Sony had veel open ruimte wat fijn games was. De mooiste booth was overigens van THQ die bijvoorbeeld een ruimtevaartuig had gebouwd voor Space Marine. Nintendo was mooi wit, maar daar het was enigszins eng vanwege al die cosplay Link- en Zelda-figuren die er rondlopen.

Qua naschoolse activiteiten heb ik niets bijzonders gedaan. Een biertje bij EA halen duurde een uur op woensdag en het ‘Nederlandse pers’-feestje in de Ierse pub was er maar half. Gelukkig was er aan de overkant een gezellig café met accordeonkasten (denk arcadekast, maar dan met accordeon) en zwart-wit-naaktfoto’s. Ook jammer was het gratis drankfeestje van World of Tanks dat gehouden werd toen ik in de trein naar huis zat…

Super Mario 3D Land
Bij Nintendo achter de schermen kon ik op mijn gemak Super Mario 3D Land spelen, dé game waar ik voor naar Gamescom ging. Heel veel wil ik er nog niet over te zeggen, behalve dat het wel enigszins aan mijn verwachtingen voldoet. Het speelde erg lekker, maar er was wel een iets minder interessant level te spelen. In een aankomende preview zal ik hier uitgebreider op ingaan.

Top
Onder het kopje ‘top’ noem ik dit keer niet mijn game of the show, de lekkerste boothbabe of de tofste goodie, maar iets wat eigenlijk niet direct met een gamebeurs te maken had: de massagestoelen. In één van de pershallen, vlakbij Ubisoft, stond een massagestoelendealer met een aantal testexemplaren. Toen ik er langs liep, en nog wat tijd over had, ben ik gaan zitten en koos voor een Shiatsu massage. De tien minuten die volgden zorgden voor heerlijk genot dat ook enigszins pijnlijk was. Daarna was ik weer helemaal fris! Aanrader dus, ware het niet dat de prijs op een paar duizend euro lag…

Flop
De flop van de show was een combinatie van de opzet van bepaalde booths en mijn onoplettendheid. Vrijwel elke booth was namelijk ietwat verhoogd, of had een drempel. Vanwege het harde geluid, de flitsende lichten en de drukte zag ik iets te vaak die drempels helemaal niet… Ik ben gelukkig niet helemaal gestrekt gegaan, maar toch een flink aantal keer gestruikeld. Een beeeetje jammer!

De telefoon
Qua specificaties is de telefoon nagenoeg gelijk aan de Nokia C7 en mijn eigen Nokia N8. Dat wil zeggen een 680MHz CPU en 256MB RAM. Het scherm is echter 4″ groot en heeft een resolutie van 360×640 pixels. De camera heeft 8MP fixed focus lens en verder bezit de telefoon alle gangbare opties als bluetooth, USB-on-the-go, wifi, radio, etc.

De telefoon past wat dat betreft helemaal in de huidige lijn Symbian-toestellen van Nokia. Je kiest een N8 voor de camera, de C6-01 als goedkoop alternatief, de E7 als zakentelefoon en de X7 zou het multimedia/entertainment toestel zijn vanwege het grotere scherm en de uitstekende speakers. Deze klinken erg goed en behoren tot de beste speakers die ik gehoord heb op een mobiele telefoon. Het enige dat jammer is, is dat de speakers aan weerszijden aan de onderkant zitten. Als je de telefoon in landscape houdt, zoals je doet met het bekijken van films of het spelen van games, dan zitten de speakers rechts. Het stereo effect vervalt dan. Zonde!

Het design van de X7 is enigszins te vergelijken met die van de N8 vanwege de schuine hoeken, maar dit toestel is dunner, groter en heeft een betere menu-knop. De behuizing is ook dit keer weer van metaal wat betekent dat de telefoon tegen een stootje kan. Het is nog steeds niet verstandig om er mee te gooien natuurlijk, maar je kunt ‘m met een gerust hart een keer laten vallen. De algehele feel van de telefoon is erg goed; hij ligt lekker in de hand.

De software
De X7 was één van de eerste toestellen die standaard met Symbian Anna geleverd werd (note: inmiddels wordt Anna voor alle nieuwe Symbian toestellen uitgerold, afhankelijk van welke provider je hebt is deze wel of niet beschikbaar). Deze versie van Symbian is de beste en snelste Symbian ooit en een hele verbetering ten opzichte van wat we gewend waren van Nokia. Het blijft nog steeds een beetje minder flitsend dan iOS, maar het is een grote stap voorwaarts. Nokia heeft ondertussen bevestigd dat ze met Symbian tot zeker 2016 doorgaan.

Feit blijft dat Symbian achterblijft qua apps. In principe kun je alles doen wat bijvoorbeeld een iPhone of Galaxy S ook kunnen, maar er is minder keus/variatie. De beste apps zijn daarnaast ook nog eens allemaal van Nokia zelf en third party support holt achteruit (tip: check Nokia Betalabs als je een Symbian-telefoon hebt).

De games
Wat betreft games geldt hetzelfde. Naast de talloze mobile games (variërend van Angry Birds tot Fruit Ninja en van Zen Drop tot Doodle Jump) zijn ook de grotere als Assassin’s Creed, Spider-Man, Tetris en Need for Speed Shift te spelen. Helaas is iets als Dead Space of het nieuwere Need for Speed Hot Pursuit niet beschikbaar. Dat is jammer want technisch kan de hele reeks smartphones het aan. De games die op het reviewtoestel meegeleverd werden draaiden allemaal erg soepel en waren goed te besturen voor touchscreen-only games.

Omdat ik zelf een N8 heb, heb ik de performance van de X7 naast die van de N8 gelegd en er is geen verschil. Alle apps, en dus ook alle games, starten in dezelfde snelheid op. Dit ondanks dat de N8 een jaar oud is en bijna ‘vol’ zit met apps, muziek en media. Wat dat betreft hoef je dus geen X7 te kopen. De X7 wint het voor de games vooral op het gebied van de eerder genoemde speakers en het display. Die maken de ervaring iets meer ‘game’.

Conclusie
De X7 is een prima telefoon binnen de huidige Symbian-reeks waarin ook de C7, N8 en E7 vallen. Ze hebben allemaal een andere doelgroep, maar zijn in de basis gelijk. Het grotere scherm en de betere speakers zorgen er voor dat de X7 als entertainment-telefoon zeker geschikt is, al had de resolutie van het scherm wat hoger gekund. Als telefoon voor een gamer is het echter minder geschikt, iOS heeft een veel groter aanbod en dat wordt alleen maar meer. Ook is er natuurlijk een echte game-telefoon in de vorm van Xperia Play die knoppen en PlayStation-support heeft. Eigenlijk alleen aan te raden voor fans van Nokia en/of Symbian die een degelijke telefoon zoeken en veel video’s kijken en muziek luisteren op hun telefoon.

Als je Dream Trigger gaat spelen zie je een game die op het eerste gezicht bekend voorkomt. Het lijkt namelijk op elke kleurrijke shoot ‘m up die je tot nu toe gespeeld hebt. Geometry Wars, Rez, Galaga… Noem ze maar op. Je beweegt je avatar met de circle pad over het scherm en schiet met L of R de vijanden kapot. Dit is echter niet alles. Dream Trigger voegt namelijk een extra dimensie toe, en dan bedoelen we niet de derde grafische dimensie. Nee, Dream Trigger 3D gebruikt dubbele besturing. Naast het circle pad en de schouderknop heb je ook het touchscreen nodig.

De vijanden die je op het bovenste scherm kapot moet schieten zijn namelijk onzichtbaar. Je kunt deze zichtbaar maken door muzikale bommen te droppen op het touchscreen. Als de onzichtbare vijand geraakt wordt door een geluidsgolf wordt deze zichtbaar en kun je ‘m wel neerhalen. En alsof dit allemaal nog niet lastig genoeg is moet je ook letten op je voorraad bommen én je voorraad gewone lasermunitie.

De gecombineerde besturing zorgt voor linkshandige gamers wel voor flink wat aanpassing. Hoewel je de besturing van je avatar naar de ABXY-knoppen kunt zetten, kun je toch het beste gewoon gaan oefenen met de stylus in je rechterhand. De controle over je avatar met de knoppen is simpelweg te laag, je hebt analoge besturing nodig wil je fatsoenlijk vijanden en kogels kunnen ontwijken.

Als linkshandige had ik ook flink wat problemen met de game. Het kostte me een aantal dagen om de besturing onder de knie te krijgen en het eerste level te halen. Het is dat er van me verwacht wordt dat ik genoeg tijd in een game stop voor een review, anders was ik er na een uur al mee gekapt. Ik voelde me motorisch gestoord met de stylus in mijn rechterhand…

Dat ik uiteindelijk toch doorgezet heb zorgde op dag vier voor het behalen van het eerste level. Een onwijs gevoel van euforie was het gevolg en snel ging ik door met een volgende level. Dit level werd daarna in één keer gehaald, zonder een leven te verliezen. De game was in één klap van ‘kut’ naar ‘geweldig’ gegaan.

Nu ik de besturing onder de knie had kon er ook meer genoten worden van de presentatie. Deze is namelijk subliem! Allereerst zijn de graphics beeldschoon! De fantastische combinatie van explosies en talloze kleuren zorgen voor een visueel orgasme. Als je dan ook meeneemt dat er echt diepte gebruikt wordt om de eerder genoemde power-ups beter te zien aankomen is het simpelweg klaar. De funky techno-soundtrack is daarnaast ook erg goed en wordt aangevuld met de typische shmup-geluidjes voor ontploffingen en power-ups.

Tot nu toe is de review redelijk lovend geweest, maar als je het eindcijfer al gezien hebt zie je dat Dream Trigger toch ergens de mist in gaat. Het grootste probleem van de game is dat er niets nieuws komt in de levels. De setting en kleurtjes veranderen, maar de vijanden zien er altijd hetzelfde uit (ook al kun je zelf kiezen of het bloemetjes, sterretjes of vierkantjes worden) en de tactiek is ook altijd hetzelfde. Natuurlijk wordt de game wel steeds iets moeilijker door steeds ingewikkeldere patronen, maar that’s it.

Daarnaast is de levelopbouw heel vervelend. De levels worden gepresenteerd op een grote plattegrond waarbij de levels een kruispunt zijn op de vertakkingen. Een soort stamboom zeg maar. Nu is de vrijheid om te kiezen welk level je speelt wel een pluspunt, maar je kunt hierdoor wel gruwelijk vast komen te zitten. Een level starten kost een bepaald aantal punten en als je niet genoeg punten hebt kun je niet verder. Als je een level gestart hebt dat op dat moment te moeilijk blijkt te zijn, en je hebt geen punten meer, dan kun je nergens heen. Je zult DAT level moeten halen om verder te kunnen. Dit is werkelijk waar ridicuul! In elke andere game kun je altijd nog terug naar eerder behaalde levels om te oefenen of punten te halen, in Dream Trigger 3D niet. Bizar…

Conclusie
Het concept van Dream Trigger 3D is supergaaf en de presentatie is subliem. Als je gek bent van psychedelische kleurtjes, spacende muziekjes en top down shooters moet je de game zeker een keer proberen. Zodra je de game doorhebt zul je genieten! Helaas is er daarna niet echt meer iets te ontdekken. Het concept verliest, hoe gaaf ook, vrij snel haar charme. Tel daarbij op dat je niet vrij van level naar level kunt gaan en je zit met een game die je snel zult laten liggen. Dream Trigger 3D is gaaf, maar piekt veel te vroeg om vervolgens compleet af te zakken. [4]

Electronic Family Festival (EFF) is een festival dat georganiseerd werd door Alda Events en je kon aan alles merken dat Armin van Buuren een flink aandeel had. De line-up was extreem goed voor een dergelijk klein festival, er was een stage vernoemd naar A State of Trance en hij draaide naast de afsluitende set op de mainstage ook drie korte back-to-back sets.

Op zaterdag moest ik eerst nog even werken van 8u tot 11:15u wat betekende dat ik vroeg op moest. Gelukkig was ik de vrijdag ervoor vrij en heb ik alvast veel vooraf uitgerust… Rond 12:00u waren we uiteindelijk op weg naar de trein om via een extreem soepele rit, zowel qua trein als qua bus, iets na 14:00u op het terrein aan te komen. Het eerste dat opviel was dat het een vrij klein festivalterrein was. Op Mystery Land is de Q-Dance stage alleen al groter gok ik. Maar goed, dat mag de pret niet drukken natuurlijk! We liepen direct naar de mainstage waar op dat moment Aly en/of Fila op het podium stond(en). We waren precies op tijd ook om de track van het jaar mee te pikken:

Om 14:30 begonnen Gabriel & Dresden, een duo dat na lange afwezigheid weer terug is in de trancescene. Dit optreden was HET optreden dat ik moest zien. Helaas vielen ze onwijs tegen. Ze draaiden wat oude klassiekers in een nieuw jasje, maar verder was het allemaal te Amerikaans ofzo. Ik voelde in ieder geval geen klik zoals ik die in 2004 op Innercity nog wel met ze had. Zonde. Want hun remix van ‘Promises‘ is magisch mooi.

Tussendoor ben ik overigens wel 100 keer naar het toilet gegaan. Ik denk dat de drie blikjes Red Bull vrij veel aandacht vroegen van mijn blaas. Gelukkig werd het gaandeweg iets minder, maar damn… Dat was behoorlijk vervelend. Gelukkig was dat allemaal wel goed opgezet, meeeeer dan genoeg wc’s. De verschillende barren aan de zijkant van het terrein waren ook in grote getale aanwezig en dankzij de leuke barmeisjes keerde je altijd met een glimlach op je gezicht terug. Erg goed geregeld allemaal!

Na G&D draaiden respectievelijk Gareth Emery en Markus Schulz die allebei prima sets neer hebben gezet. We zijn tussendoor even grote eetpauze gaan houden, weer zonder lange wachtrijen, en hebben toen wat kunnen horen van de B2B-sets van Armin. Deze klonken wat gek, je hoorde duidelijk dat het twee DJ’s waren die steeds hun eigen tracks kozen. De flow was minder als je gewend bent van zulke artiesten. Vanaf de plek waar we zaten te eten kon je ook de Space Ibizi/lounge/Balearic stage bekijken, maar hier stonden misschien maar 10 man. Het geluid daar werd ook compleet overstemd door de ASOT stage. Persoonlijk vond ik dat stukje Ibiza dus wat overbodig terwijl ik wel een grote fan ben van de Balearic sound zoals we die van bijvoorbeeld Roger Shah kennen.

Toen het wat donkerder begon te worden kwam er nog meer sfeer; de lichten hadden meer invloed en het werd ook wat drukker. Ferry Corsten draaide een heerlijke set met mijn persoonlijke favoriet Made of Love. Helemaal niets op aan te merken Ferry!

De afsluiter van de avond was, uiteraard, Armin van Buuren. Hoewel ik het een held vind vanwege alles wat hij doet en betekent voor Trance vind ik ‘m als DJ meestal wat lafjes. Alsof hij anderhalf uur aan het opbouwen is zonder echt te knallen. Nou, dit keer verbaasde hij me en ik vond het één van de beste sets van Armin, ooit. Toen de lasers aangingen en er een parade met balonnen door het publiek liep was het feest ook compleet. Wat een geweldige afsluiter van de avond. Uiteindelijk vertrokken we drie minuten voor het einde, tijdens het encore ‘In and out of Love’ van Armin zelf. Tijdens deze track barstte ook het vuurwerk los en met kippenvel op mijn armen en rug liepen we terug naar de bus.

Tot volgend jaar Electronic Family!

Het gaat niet goed met Nintendo. De verkopen van Wii zijn zo hard ingekakt dat niemand er nog eentje lijkt te kopen en qua games is het al geruime tijd zo matig dat de laatste topgames nog steeds Super Mario Galaxy 2 (juni 2010) en Donkey Kong Country Returns (oktober 2010) zijn.

Daarnaast is hun nieuwste handheld, Nintendo 3DS, ook langzaamaan een kleine flop aan het worden. De launch begon goed dankzij de altijd trouwe Nintendo fanboys, waaronder ikzelf, maar daarna was het over. Het gebrek aan echte toppers en de hoge prijs zorgen ervoor dat iedereen de kat uit de boom kijkt. Ook hoor je vaak dat men wil wachten op een redesign.

Nintendo heeft zich dus een beetje in hun eigen vingers gesneden, een te hoge prijs, te weinig games, teveel redesigns in het verleden en het algemene idee dat 3D een gimmick is zorgen er voor dat ze voor het eerst in hun bestaan verlies hebben geleden. Dit heeft als gevolg dat de aandelen met 20% kelderden (nadat deze eerder al flink waren gedaald dankzij de wazige Wii U-aankondiging) en oud Nintendo topman Yamauchi $500 miljoen verloor op zijn aandelen. De huidige topman Iwata van Nintendo levert nu 50% van zijn salaris in en krijgt geen bonussen dit jaar.

De grote vraag is echter wat deze ontwikkelingen voor ons als gamer betekenen? Nou, het is eigenlijk gewoon goed nieuws! Een 3DS kost je vanaf 12 augustus nog maar 170 euro, in plaats van 250, en de huidige bezitters krijgen 20 gratis downloadable games. Dat lijkt me een mooi begin.

Daarnaast zal Nintendo zich flink gaan richten op een constante stroom aan goede games. Ze moeten het traditioneel toch van hun eigen first party games hebben. Dit zien we de komende maanden met de releases van Star Fox 64 3D, Super Mario 3D Land en Mario Kart 7. Zelfs voor Wii krijgen we nog een vrij groot aantal potentiële toppers met onder andere Kirby, Xenoblade Chronicles en natuurlijk Zelda Skyward Sword.

In de toekomst verwacht ik dat Wii U competitief geprijsd gaat worden en door het verlies van Nintendo en de zware tijden waar ze in zitten is die adviesprijs nu al 100 euro lager dan aanvankelijk de bedoeling was. Misschien gaan ze er nu ook wel voor zorgen dat er weer, zoals het hoort, een Mario bij de launch aanwezig is!

Ik denk dat het uiteindelijk ook allemaal wel weer goed komt met Nintendo. Ze hebben een onwijze bak met geld beschikbaar en kunnen best een keer verlies draaien. Het is echter wel goed geweest dat ze wat rake klappen hebben gehad omdat ze hierdoor weer met beide benen op de grond zijn komen te staan. Ze werden arrogant en dachten dat ze het gemakkelijk hadden. De concurrentie is echter moordend en Nintendo moet een tandje bij schakelen om de ontwikkelingen te kunnen volgen.

Dus ja, het verlies is pijnlijk en de Xbots en SDF-ers lachen misschien hard, maar ik ben stiekem wel blij met de slechte Nintendo-cijfers. Het kan alleen maar beter worden nu en het potentieel is er nog altijd. Met de altijd toffe games van Nintendo gaat de hardware zichzelf ook wel weer verkopen. Yamauchi zei ooit dat de hardware niets meer is dan de box die je koopt om Mario te spelen. En wie wil er nou niet Mario spelen?