Roy-O-Rama

Falling Skies is een sci-fi serie die vertelt over een groep mensen die probeert te overleven nadat we de aliens ons hebben aangevallen. Via een parasiet hebben ze kinderen tot slaaf gemaakt en met hun mind controlled robots zijn ze nagenoeg onverslaanbaar. De mensen die proberen te overleven hebben naast het gevecht met de aliens natuurlijk ook te maken met jaloezie en plunderend tuig. Uiteindelijk wordt er naar een climax toegewerkt waarin de groep mensen terugslaat. Hoe dit afloopt zien we in seizoen 2! Erg spannende serie met een tof verhaal en leuke twists. Aanrader.

Friends with Benefits is een romantische comedy zoals er al zovelen zijn. Dit keer is de hoofdverhaallijn twee vrienden die geen relatie hebben, maar wel met elkaar het bed delen. Tussendoor proberen ze beide de ware te vinden en houden ze elkaar op de hoogte van hun dates. De complete groep vrienden bestaat uit vijf personen die veel met elkaar optrekken. De hoofdverhaallijn is erg voorspelbaar, maar het kijkt lekker weg. Niets bijzonders, maar prima als tussendoortje tijdens de stille zomermaanden. De serie heeft overigens niets met de film te maken die nu in de bioscopen draait, ze delen enkel het onderwerp.

Sherlock gaat over de welbekende Sherlock Holmes, maar dit keer met een twist. Sherlock is een beetje een vreemde gast, hij is zo slim/intelligent dat hij dingen ziet voor ze gebeuren of anderen het zien. Op dit moment zijn er drie ‘afleveringen’ van anderhalf uur en heb ik één aflevering gezien. Ik heb me er erg mee vermaakt, maar het idee dat een aflevering anderhalf uur duurt weerhoudt me er wel van om zo eventjes een aflevering te gaan kijken.

Thundercats is een remake van de oude cartoon uit de jaren ’80/’90. Het ziet er nu veel moderner uit met flitsende animaties en een uiterlijk dat iets meer anime is. Normaal gesproken moet ik weinig van anime hebben, maar dit is wel tof. Deels komt dat door nostalgie denk ik, al is de serie ook gewoon weer gaaf. Lion-O, Cheetara en zelfs Mum-Rah zijn goed ontworpen in de nieuwe stijl. Ook kon ik het waarderen dat ze helemaal vooraan de geschiedenis begonnen zijn, nog voordat Lion-O zijn hippe zwaard krijgt.

Wilfred is het zwarte schaap deze aflevering. Het is één van de meest vreemde en stomme series die ik ooit gezien heb en ik raad hem iedereen af. De serie gaat over een man die zo raar is (slaapgebrek, pillen, ziek in z’n hoofd, weet ik veel) dat hij de hond van de buren als een echt persoon ziet… Yup, vreemd. En totaal niet grappig.

Het 16-bits tijdperk
Het huidige Square Enix publiceerde ten tijde van de Super Nintendo hun games onder de naam Squaresoft. In deze periode was Square nog verwikkeld in een hevige concurrentiestrijd met Enix. Beide gespecialiseerd in het RPG-genre kwamen ze met de fantastische titels op de 16-bits console van Nintendo. Enix had bijvoorbeeld 7th Saga, Illusion of Gaia en Terranigma terwijl Squaresoft de titels Secret of Mana, Chrono Trigger en Final Fantasy VI in hun portfolio had. Het waren echt hoogtijdagen voor de Japanse RPG’s. Helaas verschenen lang niet al deze titels in Europa, of zelfs ook maar in het Engels. Via Amerikaanse import was er gelukkig voor ons ook genoeg te spelen en hebben talloze gamers uren, dagen en zelfs weken in deze games gestoken.

Nintendo was zo tevreden over Squaresoft en hun resultaten dat ze besloten om samen te gaan werken aan een RPG met Mario in de hoofdrol. In die tijd gebeurde het nog niet zo vaak dat andere developers aan de slag mochten met de grootste Nintendo-held aller tijden, dus Super Mario RPG was als project al heel bijzonder.

De overstap
Voor de opvolger van de Super Nintendo was Nintendo in onderhandeling met Sony om een console te bouwen gebaseerd op discs. Er was zelfs al een prototype uitbreiding voor de Super Nintendo zelf. Uiteindelijk besloot Nintendo de samenwerking met Sony niet door te zetten en Nintendo koos voor hun nieuwe console wederom voor cartridges.

Square was hier niet echt blij mee aangezien ze van plan waren om een gigantisch en groots opgezette game te maken. Er was zelfs al een tech-demo om 3D-graphics, cgi-cutscenes en epische muziek te laten zien. Hier zagen we personages uit Final Fantasy VI in een compleet nieuwe grafische wereld met muziek van cd-kwaliteit.

Dit paste natuurlijk helemaal niet op deze cartridges en Square besloot daarom om Nintendo in de steek te laten en stapte in de onbekende PlayStation-boot. Er gaan ook nog steeds geruchten over de andere mogelijke redenen van Square om over te stappen. Genoemd worden onder andere de censuur van Nintendo en de hoge third-party licentiekosten. Dit zijn tot op de dag van vandaag echter nog steeds enkel speculaties. De engine werd omgetoverd en de game groeide uit tot Final Fantasy VII zoals we deze vandaag de dag herinneren.

Final Fantasy VII was voor veel gamers in het Westen ook hun eerste kennismaking met het genre en wordt, mede daardoor, door velen gezien als hun favoriete RPG. Op de eerste PlayStation verschenen daarna ook de delen VIII en IX, en remakes van bijna alle voorgaande delen. Andere toppers uit de Squaresoft-stal waren in die periode Xenogears en Vagrant Story die beide inmiddels een enorme cultstatus hebben verworven. Het zijn verre van de meest bekende titels, maar zeer geliefd bij de fans.

Squaresoft heeft overigens niet alleen RPG’s gemaakt in deze periode. Ze hebben ook uitstapjes gemaakt naar bijvoorbeeld het fighting-genre met Tobal No. 1. Deze uitstapjes waren echter nooit zo succesvol als hun RPG’s en hoewel ze nog steeds uitstapjes maken van tijd tot tijd blijft het daarbij. Square was, is en blijft een developer die zich richt op RPG’s.*

Of Sony PlayStation ook zonder de hulp van Square zo succesvol zou zijn geweest zullen we nooit weten. Het blijft echter een enorm belangrijk stukje geschiedenis en het succes van Final Fantasy VII zorgde er voor dat we ook in het Westen tegenwoordig Japanse RPG’s normaal in de winkels kunnen kopen.

*Tegenwoordig is Square ook eigenaar van Eidos en hebben ze onder andere Tomb Raider, Batman en Deus Ex in hun bezit.

DualPen Sports wordt geleverd met twee ‘sportstylussen’. Wat er precies ‘sport’ aan is weet ik niet, maar ze liggen lekker in de hand. De stylussen worden meegeleverd omdat je in deze game met twee stuks aan de slag gaat. Het is de bedoeling dat je in elke hand één stylus pakt en op die manier de sporten bestuurt. Een goede coördinatie tussen beide handen is hierbij erg belangrijk en zou een leukere en echtere sport-ervaring moeten opleveren.

De sporten
In DualPen Sports zijn er zeven sporten te spelen: basketbal, boksen, boogschieten, honkbal, paragliden, skiën en voetbal. Elke sport richt zich op één bepaald onderdeel van de sport. Het voetbal kent bijvoorbeeld alleen het penalty schieten en bij honkbal hoef je enkel te slaan. De enige uitzondering hierop is eigenlijk het boksen waarbij je zowel kunt aanvallen als verdedigen.

De besturing is per sport anders, maar komt redelijk op hetzelfde neer. Elke hand heeft ongeveer de helft van het onderste scherm van je 3DS tot zijn beschikking. Wil je tijdens het boksen een linkse directe stoot uitdelen, dan geef je een rechte streep naar voren op de linkerhelft. Wil je een rechtse hoek uitdelen, dan geef je een horizontale veeg op het rechtse gedeelte. Verdedigen, iets wat eigenlijk helemaal niet hoeft, kun je eventueel doen door een stylus in het midden stil te houden.

Om nog een voorbeeld te geven van hoe de besturing verdeeld wordt over twee handen pakken we het boogschieten. Met je linkerhand span je de boog en met rechts moet je richten. Elke sport heeft zijn eigen besturing, maar blijft steken op simpel strepen of klikken op het juiste moment. De slimmeriken onder jullie zullen misschien denken dat het, vanwege het resistive touchscreen van een 3DS ook mogelijk is om met enkel één stylus te spelen, maar dat is niet zo. Het feit dat het onderste scherm is opgedeeld in twee vlakken zorgt er voor dat je een te grote afstand moet overbruggen waardoor je altijd te laat bent met een enkele stylus.

De rest
Een sportgame zou een sportgame niet zijn zonder multiplayeropties. Je kunt DualPen Sports ook tegen een andere speler met de game spelen. Het is jammer dat ze niet gekozen hebben voor downloadplay, want ik verwacht niet dat er veel gamers DualPen Sports in huis gaan halen. Dit onderdeel hebben we ook niet kunnen testen helaas.

Naast de sporten hebben de makers nog een extraatje in de game verwerkt. Onder de noemer Tap Exercises zijn er een drietal motoriektestjes beschikbaar. Hierbij wordt de coördinatie tussen je linker- en rechterhand getest via korte oefeningen. In een van de oefeningen moet je met links balletjes aantikken en met rechts balkjes doorsnijden. Na een aantal seconden wisselt dat om en met je met rechts tikken en met links snijden. Heel verwarrend in het begin, maar na flink wat oefenen merk je heel goed dat je beter wordt met beide handen. Of dit in het echte leven ook nut heeft weet ik nog niet, maar verslavend is het wel! Eigenlijk zijn deze drie spelletjes het leukste onderdeel van heel de game.

Conclusie
DualPen Sports stelt niet zo heel veel voor. De sportspelletjes zijn erg simpel van opzet en voordat het moeilijker wordt heb je er geen zin meer in. Bovendien zijn zeven sporten een beetje weinig. De spelletjes om je handmotoriek te testen zijn daarentegen wel extreem leuk en verslavend, maar bij lange na niet genoeg om een aanschaf te rechtvaardigen. Nee, DualPen Sports is geen must have, maar heeft wel wat leuke dingetjes die bij andere games terug mogen komen. [5]

Platinum Games
Platinum Games is bekend geworden met MadWorld voor Nintendo Wii. Deze game is één van de meest gewelddadige games voor de console van Nintendo en kent naast het rode bloed enkel zwart en wit. De tweede game van Platinum was Bayonetta, een stijlvolle action game in de stijl van Ninja Gaiden. Dit keer speelde je echter met een slanke dame die trucjes kon met haar lange haar. Tot slot kwam Platinum met Vanquish, een futurische, snelle, third-person shooter die wel wat weg had van P.N. 03.

Alle drie de games zijn redelijk tot goed ontvangen door de pers en de gamers, maar ze braken geen van alle verkooprecords. Toch blijft SEGA de kleine developer steunen en zijn ze druk bezig met hun vierde game: Anarchy Reigns.

Totale anarchie
Anarchy Reigns is een game die zich vooral richt op de multiplayer. Met maximaal vier man tegelijk kun je elkaar te lijf gaan met jouw gekozen personage. Iedereen heeft natuurlijk zijn of haar eigen sterke en zwakke punten, zodat je altijd wel een vechtersbaas naar je zin kunt vinden.

De game is in de basis vrij simpel van opzet en werkt zoals elke game binnen hetzelfde genre: ram je tegenstander in elkaar op alle mogelijke manieren. Het verschil zit ‘m deze keer in de presentatie die flink over de top is. De game lijkt wat dat betreft nog het meest op een ingekleurde Madworld. Bovendien pakt de game stijlideeën uit Bayonetta en Vanquish. Ja, Anarchy Reigns pakt wat uit alle voorgaande Platinum Games-games en stopt dit in de blender.

Voor al je moves en kills krijg je een score, en degene die de hoogste score heeft aan het eind is de winnaar. Je moet hierbij echter wel rekening houden met de bonusscore die je krijgt als je speciale kills maakt. Denk bijvoorbeeld aan de special moves, of ‘rage-mode’ waarin je sterker bent. Tijdens mijn battle eindigde ik bovenaan, op een gedeelde eerste plek. Er kwam toen een sudden death en ik verloor uiteindelijk door die bonuspunten. Uitzoeken hoe jouw personage het best vecht is dus zeker aan te raden, met simpel slaan en schoppen kom je er niet.

Voorlopige conclusie
Anarchy Reigns was erg leuk om te spelen, maar ik vraag me af in hoeverre het leuk blijft. Als begin volgend jaar de game in de winkels ligt moet het wel meer bieden dan enkel de knokpartijen tussen vier personages, anders wordt het nogal eentonig. SEGA heeft gezegd dat er een uitgebreide singleplayer komt waarin je personages, wapens, etc vrijspeelt die je kunt gebruiken in de multiplayer, dus voorlopig moeten we daar maar vanuit gaan.

Dream Events
In de eerste preview van Mario & Sonic 2012 op FOK!games werd al veel geschreven over de Wii-versie van de game. Op gamescom konden we weer aan de slag met de game en dit keer lag de focus van de speelsessie op de Dream Events. Ik speelde met twee SEGA-medewerkers een variatie op het hordelopen waarbij het doel natuurlijk was om als eerste te eindigen.

Het hordelopen ging dit keer in een ronde, bewegende baan gebaseerd op een level uit Super Mario Galaxy. Op de juiste momenten moest je over de obstakels springen, alleen waren dat dit keer niet alleen hordes, maar ook vuurballen en groene schilden. Typisch Mario dus! Tussendoor kon je ook je tegenstanders het leven lastig maken door op ze te springen.

De Dream Events vinden plaats in dezelfde stadions als de gewone sporten. Al deze locaties zijn gebaseerd op bestaande, locaties zoals bijvoorbeeld Wembley Stadium. Het draagt echter nooit de echte officiële naam vanwege de kosten voor de licenties. Iets wat op zich gek is voor een game die zich ‘official game of the Olympics’ noemt…

Nintendo 3DS
Naast de speelsessie op Nintendo Wii was er ook nog ruim tijd om de 3DS-versie te spelen. Er werd direct bij verteld dat deze versie qua opzet flink anders was. Waar de Wii-versie zich richt op ‘multiplayer family fun’, moet de 3DS het meer hebben van de singleplayer-ervaring in korte sessies. De vergelijking met Wario Ware werd al snel gemaakt, al zijn de sporten in Mario & Sonic 2012 iets langer dan in Wario Ware.

Er waren een aantal sporten speelbaar waaronder badminton, judo, zwemmen en snelwandelen. Elke sport heeft zijn eigen besturing, helemaal gericht op de verschillende features van je Nintendo 3DS. Bij judo was het bijvoorbeeld de bedoeling om op de juiste momenten op de juiste knoppen te drukken. Een beetje zoals een dansgame, of een quick time event. Met het zwemmen moest je ritmisch blazen in de microfoon zodat je personage op de juiste momenten voldoende adem kon halen. Het wandelen tot slot doe je door in het goede tempo heen en weer te slepen over het touchscreen. Ga je te snel, dan raakt je personage uitgeput, ga je te langzaam, dan verlies je de race. Alle events duren vrij kort en je speelt meestal een viertal events in één reeks. Aan het einde wordt bepaald wie de winnaar is.

Het 3D-effect in de game was zeer goed uitgewerkt waarbij vooral het publiek er goed uit zag. Helaas is het bij een aantal sporten niet handig om in 3D te spelen omdat dit toch iets afleidt van wat je moet doen. Daarnaast is het een bewegelijke game en daarbij verspringt het 3D-beeld regelmatig. Zonde!

Voorlopige conclusie
Mario & Sonic op de Olympische Spelen – Londen 2012 gaat het opzeker goed doen in de verkooplijsten, en terecht. De game is nu al leuk om te spelen en dat terwijl de helft van de sporten nog niet eens beschikbaar is. Beide versies zijn ook geschikt voor iedereen in je familie, dus er is straks eigenlijk geen reden om de game niet in huis te halen. Het enige dat jammer is, is het feit dat de 3DS-versie pas in februari 2012 verschijnt terwijl de Wii-versie al in november 2011 beschikbaar is.

Het uiterlijk
Het eerste dat opviel toen ik de iPad in mijn handen kreeg was dat de game er mooi uit zag. Deze heel vroege bèta kende maar een enkel level en maar één soort vijanden, maar ik was toch onder de indruk. Het leek heel erg op de latere Rainbow Six-games van de vorige generatie, zoals Rainbow Six Lockdown.

Het uiterlijk is echter niet het belangrijkste, het is ook van essentieel belang dat de game soepel loopt. Hier heeft EA het ook goed voor elkaar. Het demo-level liep als een trein en kende, hoewel het een vrij klein level was, redelijk wat variatie. Er stonden muurtjes, kratten, dozen en pilaren waar je achter kon schuilen.

Opvallende feature was dat je de game via je iPad op je TV kunt spelen. Het beeld verschijnt dan zowel op je iPad als op je TV. Erg tof en ver weg heeft het wat weg van wat Nintendo met Wii U wil doen. Maar dan zonder knoppen.

Besturing en gameplay
Het demo-level had een standaard ‘wave’-opbouw wat betekent dat je elke keer een lading vijanden te verwerken krijgt en na een aantal golven naar het volgende niveau gaat. De uiteindelijke game krijgt uitgebreide singleplayer- én multiplayermodi.

De besturing van de game werkt vergelijkbaar met andere games die je speelt op een tablet of smartphone; met onscreen knoppen. Deze knoppen stellen de analoge sticks of schietknoppen voor. Het voordeel is deze keer dat de analoge sticks niet op één plek zitten. Hierdoor kun je niet van de plek afschuiven met je duimen zodat je altijd kunt blijven lopen. Dit neemt voor mij het grootste probleem met gamen op een touchscreen zonder knoppen weg. Wel mis je een trigger om te schieten. De schietknop bevindt zich namelijk boven de analoge stick waarmee je richt. Richten en schieten tegelijk gaat dus niet. Hierdoor faalt de game en vallen alle postieve punten die me enthousiast maakten in één klap weg.

Ook nu wordt dus weer bewezen dat een serieuze first-person shooter niet werkt op een tablet of smartphone.

Resistance is futile
De serie Resistance speelt zich af rond de jaren ’50, in een alternatieve geschiedenis. In 1951 vallen de Chimera onze aarde aan, beginnend in Rusland. Van daaruit trekken ze verder de wereld over naar onder andere Europa en Amerika. Burning Skies begint op het moment dat de eerste Chimera-schepen Amerika binnenvallen. Jij bent Tom Riley, een brandweerman uit New York, en je neemt het op tegen al dat Chimera-gespuis.

Als brandweerman begin je de game uiteraard met enkel een bijl om vijanden mee om te leggen, maar gaandeweg krijg je steeds meer en krachtigere wapens. De wapens van verslagen vijanden kun je uiteraard overnemen. Het level dat op Gamescom te spelen was voerde je door en over een aantal gebouwen in New York om uiteindelijk uit te komen bij een ruimte waar je overige overlevenden van de Chimera-aanval tegenkomt. Het hele level had een erg groot deja vu gehalte want er was werkelijk niets nieuws te beleven. De hele omgeving, de plaatsing van de vijanden, de wapens, alles was onwijs generiek en we hebben het allemaal al eens eerder gezien. Tel daarbij op dat ik volgens mij maar drie verschillende vijanden heb gezien en je begrijpt dat de game nog lang niet af is!

Vitakraft
Ondanks dat het level er saai uit ziet is wel duidelijk dat deze game gespeeld wordt op een nieuwe handheld. De graphics zijn echt strak en ik had het idee dat de game helemaal niet onder doet voor zijn grote broers op PlayStation 3. De twee analoge sticks op de Vita helpen hier overigens ook aan mee. De besturing is exact zoals we gewend zijn van console shooters waardoor je direct aan de slag kunt.

In de demo zaten ook geen geforceerde Vita-controls die onhandig overkomen. Het enige waar ik het touchscreen voor gebruikt heb was voor het gooien van een granaat. De rest was allemaal mogelijk met de sticks en knoppen. Gewoon zoals het hoort dus, bewaar die Vita-specifieke controls maar voor games als Little Deviants.

De uiteindelijke game krijgt naast het singpleplayerverhaal ook uitgebreide multiplayermogelijkheden. Deze waren op Gamescom echter nog niet beschikbaar dus daar kunnen we jullie helaas nog weinig over vertellen. Verwacht in ieder geval de standaard modi als deathmatch.

Conclusie
Resistance Burning Skies is op dit moment een beetje een dertien-in-een-dozijn shooter. Gedurende de hele demo heb ik geen enkele keer gedacht ‘dit is tof’. Het speelt best aardig weg en de bekende Resistance-setting is aanwezig, maar daar is alles mee gezegd. De makers hebben op zich een solide basis met de graphics en gameplay, alleen moet het nog een stukje boeiender gemaakt worden.

Resistance Burning Skies verschijnt, als alles goed gaat, in het eerste kwartaal van 2012, op of net na de launch van PlayStation Vita zelf.

Padampumpum!
Op gamescom waren er in totaal vier verschillende minigames te spelen zodat we een aardig beeld van de game kunnen vormen. Het type minigames is weer exact hetzelfde als op Nintendo DS en is het makkelijkst uit te leggen aan de hand van het badmintonspelletje in de lucht.

Net als bij gewoon badminton is het de bedoeling dat je op het juiste moment de shuttle terugslaat met de A-knop. Echter, de moeilijkheid deze keer is dat je op de maat van de muziek moet letten. De CPU geeft aan of hij een korte of lange slag maakt door zijn ‘HAI’ te veranderen in een ‘Padampumpum’. Concentratie en een goed luistervermogen is een vereiste, want het is aan de animatie niet te zien wat het wordt.

Om het geheel nog lastiger te maken krijg je ook te maken met wolken die alles verhullen en je écht puur op de muziek laten spelen. Geloof me als ik zeg dat je dat echt niet in één keer goed doet. Als een dolle ga je op de knoppen rammen in de hoop dat je toch nog wat raakt, maar zodra je dat gaat doen kun je het helemaal vergeten. Bij een gemiste slag is het verstandiger om even een tel rust te nemen om de concentratie weer te pakken. De CPU gaat gewoon door namelijk.

Aan het eind van de minigame krijg je een score en je krijgt te horen of je goed genoeg was of niet. Wees voorbereid op een flinke deuk in je ego als je de wat lastigere minigames gaat spelen…

De content
De drie andere minigames van de gamescom-demo waren een flamingodans, een samurai-zwaardgevecht en een doperwtjes-prik-opdracht. De een is nog vreemder dan de ander. Allemaal zijn ze gebaseerd op ritme en is het aan jou om goed te luisteren. Hoeveel minigames er in de volledige game zitten kon de medewerker van Nintendo me niet vertellen. Ik ga er wel vanuit dat er genoeg content in de game zit, dit was bij Rhythm Paradise ook het geval, net als bij de Wario Ware-games.

Nieuw in dit deel is de toevoeging van een multiplayermode waarin twee spelers tegelijk tegen en met elkaar kunnen spelen. Hierbij is het de bedoeling dat je met z’n tweeën genoeg punten haalt om een level te voltooien. Als speler A iets beter is dan speler B kunnen ze op die manier toch samen het level halen. Bonuspunten zijn te behalen voor de harmonie tussen beide spelers. Helaas konden we hier niets van spelen.

Voorlopige conclusie
Net als zijn kleine DS-broertje lijkt ook Rhtyhm Heaven voor Wii een toffe game te gaan worden. Het is zeker niet geschikt voor iedereen, maar als je het leuk vindt om eens iets anders dan anders te spelen moet je Rhtyhm Heaven in de gaten houden. De demo was in ieder geval al genoeg om mij te overtuigen, al was het maar omdat ik een half uur lang lachend heb staan gamen.

Stap zelf in de game
De presentatie van Reality Fighters op gamescom begon met de uitleg over augmented reality. In het kort komt het erop neer dat je jouw omgeving gebruikt voor digitale mogelijkheden op jouw apparaat, in dit geval een PlayStation Vita. Je komt augmented reality ook tegen op smartphones waarin bijvoorbeeld stadsgidsen aanwijzen waar er een goed restaurant zit.

Als je gaat beginnen met Reality Fighters kun je kiezen uit een van de bestaande personages, maar het is natuurlijk veel leuker om zelf een personage te creëren. Dat doe je heel simpel door een foto te maken van jezelf die digitaal verwerkt wordt. Je kunt daarna je postuur aanpassen en kiezen voor bijvoorbeeld een brede, sterke vrouw, of slanke, sexy man.

De omgeving
Het gevecht vindt plaats in de omgeving waar je bent. Mocht je buiten op een grasveldje aan het spelen zijn, dan bevinden de personages in de game zich ook op een grasveld en als jij in de keuken bent, dan zijn de personages ook in de keuken. De arena is zo groot als de lokatie waar je je bevindt en wordt begrensd door de natuurlijke grenzen die aanwezig zijn. Dit kan bijvoorbeeld een muur zijn, maar ook de rand van de tafel.

Dit alles klinkt natuurlijk wel erg leuk omdat er oneindig veel variatie in omgevingen zit. Helaas is het qua gameplay allemaal maar matig. Sinds Street Fighter IV zijn de vechtgames weer helemaal terug op een heel hoog niveau en Reality Fighters kan zich niet meten met die games. De besturing is traag en de personages bewegen sloom. Daarnaast is de aanwezige ‘humor’ in de game ook helemaal niet zo leuk als je aanvankelijk denkt. Mijn zelfgemaakte personage vond ik na twee minuten spelen al niet meer leuk bijvoorbeeld…

Nee, Reality Fighters is niet meer dan een leuke augmented reality tech-demo waarmee je vooral mensen kunt laten zien wat PlayStation Vita allemaal kan. Als je echt serieus een vechtgame op PlayStation Vita wil gaan spelen kun je beter wachten op Capcom die met Street Fighter gaat komen.

Net echt
Jarenlang was Far Cry dé benchmark voor pc-gamers om te testen of hun pc geschikt was om fatsoenlijk mee te gamen. Het eerste deel leek gebruik te maken van hardware die jaren later pas beschikbaar kwam. Inmiddels hebben we onder onze TV’s consoles staan die lekker krachtig zijn en gezever over hardwarespecificaties is dus verleden tijd, ook voor Far Cry 3!

Ondanks dat nagenoeg iedereen nu kan genieten van Far Cry is dat aan de game niet te zien. Je loopt nog steeds door de mooiste omgevingen die je in een game tegen kunt komen en de animaties van personages én al het struikgewas zijn heel natuurlijk. Ik keek tijdens de presentatie van de game mijn ogen uit en nog steeds ben ik onder de indruk. Het zou zo maar kunnen zijn dat Uncharted bij de release van Far Cry 3 niet meer de mooiste game op een console is.

Wat jij wil
Een game kan nog zulke mooie graphics hebben, als het niet leuk is om te spelen heb je er niets aan. Gelukkig lijkt het bij Far Cry 3 wel goed te zitten qua gameplay; je hebt namelijk een vrij grote keuzevrijheid in het behalen van je doelen. In het getoonde level was het de bedoeling om het kamp waar je gevangen zat te onvluchten met een helicopter. Deze helicopter stond aan de andere kant van het kamp en het is helemaal aan jezelf om te bepalen hoe je die heli gaat bereiken.

Je kunt er voor kiezen om de kortste route te nemen en al schietend dwars door het kamp te rennen. Dit is alleen aan te raden als je geschikte wapens hebt gevonden rondom het kamp. Een andere optie is om van een afstand eerst wat vijanden uit te schakelen met een sniperrifle (heel toevallig ook te vinden rondom het kamp) waarna je via een omtrekkende beweging verwarring kunt veroorzaken door een explosie te creëren.

Naast de vrijheid die je hebt is het ook belangrijk om de omgeving te gebruiken in jouw voordeel. Een waterval maakt bijvoorbeeld veel lawaai wat betekent dat je ongemerkt een vijand kunt benaderen om hem uit te schakelen. Een rivier waar de waterval in uitloopt kun je vervolgens weer gebruiken om ongezien langs een aantal vijanden te zwemmen.

Voorlopige conclusie
Met Far Cry 3 gaat Ubisoft een schitterende titel neerzetten. De graphics, de omgevingen en de vrijheid beloven heel veel goeds op dit moment en volgens Ubisoft wordt het verderop in de game alleen maar grootser en intenser. We weten op dit moment nog niet of het verhaal kan blijven boeien, en hoe de multiplayeropties verwerkt worden in de game, maar als je ook maar een beetje van shooters houdt moet je deze game in de gaten houden!

Far Cry 3 staat gepland voor een release in de eerste helft van 2012 voor PlayStation 3, Xbox 360 en pc.