Roy-O-Rama

Afgelopen donderdag werd bekendgemaakt dat Armin van Buuren op nummer twee was geëindigd in de DJ Mag top 100 verkiezingen van 2011. Verslagen door David Guetta. Geheel onterecht als je het mij vraagt, maar goed, dat krijg je als je mensen laat kiezen. Met de uitslag van de Tweede Kamerverkiezingen ben ik het ook nooit eens bijvoorbeeld.

De uitslag van de verkiezingen werden dit jaar overigens voor het eerst in Nederland gehouden, tijdens het Amsterdam Dance Event. ADE is een jaarlijks terugkerend evenement dat een aantal dagen duurt en gehouden wordt in… Amsterdam. Dit jaar was ik er voor het eerst zelf ook bij, en wel op Armada Night op vrijdag 21 oktober in de Passenger Terminal Hall aan de haven. Toen we na een voorspoedige treinrit en wandeling aankwamen bij het gebouw stond er een enorme rij, het duurde opzeker een half uur voordat we naar binnen konden. Het gebouw is duidelijk niet op die drukke toegangsstroom berekend.

Er waren twee zalen, een mainstage en een kleinere zaal. In de grote zaal draaiden achtereenvolgens Orjen Nielsen, Roger Shah, Armin van Buuren, W&W en Sied van Riel. In de kleine zaal geen idee, dat was vooral Levels en Calling wat de klok sloeg. Wel had die zaal als voordeel dat het helemaal niet druk was en je dus in twee tellen wat te drinken kon gaan halen. Tevens was er een laag plafond wat een leuke sfeer met zich meebracht. Beetje underground idee.

Orjen Nielsen zette echt een leuke set niet. Niet alleen qua tracks, maar ook qua performance. Hij stond te zwaaien en te springen als een malle en dat droeg echt bij aan de sfeer. Het is altijd leuker als je ziet dat een DJ zelf ook plezier in zijn optreden heeft. Na Nielsen was het de beurt aan Shah, en hij was één van de redenen dat Armada Night op mijn kalender verscheen. Ik ben enorme fan van zijn balearic sound en geniet altijd van de klanken die hij uit de speakers tovert. Ook dit keer weer waren het heerlijke tracks, maar toch kwam het minder over dan normaal. Dit had twee redenen. Als eerste stond de muziek veeeel te zachtjes en als tweede was het publiek simpelweg kut. Ik denk dat meer dan de helft stil stond en aan het praten was. WTF. Ga dan naar een café ofzo! Check bovenstaand filmpje ook maar, je hoort er gewoon gepraat tussendoor. Erg, heel erg vervelend.

Bij Armin stond het geluid gelukkig wat harder, en wij wat verder vooraan, waardoor dit de set van de avond werd. Armin pakte groots uit met onder andere vuurwerk en slingers, het werd echt een feest. Mijn tune of the year is ook al bekend overigens, An Angel’s Love is kippenvel-opwekkend mooi! Na Armin begon het duo W&W en dat was allemaal best aardig, maar we besloten dat het tijd was om even bij de andere zaal weer te gaan kijken. Eventjes wat rustiger aan doen enzo, we zijn ook de jongsten niet meer natuurlijk. We pakten op het einde nog even wat van Sied van Riel mee. Die viel me behoorlijk tegen, erg saaie en monotone set. Tijd om naar huis te gaan dus, de eerste trein vertrok om 5:30 uur ongeveer en die zouden we makkelijk redden. Op Den Haag HS moesten we natuurlijk wel flink wachten, maar rond 7:00 uur was ik thuis en vlak daarna sliep ik. Ondanks de flink tegenvallende punten een heerlijke nacht gehad!

De muziek van Final Fantasy-games is zo goed dat de soundtracks erg populair zijn. Zo populair dat hele orkesten de muziek spelen in uitverkochte concertzalen. Van één van deze concerten is nu een dvd uitgebracht: Tokyo, november 2010.

Het concert
Returning Home is een specifiek onderdeel van de Distant Worlds-concertreeks die de wereld over gaat. Vorig jaar keerden ze voor een dubbel concert terug naar Japan en deze uitvoering staat nu op deze dvd.

Het concert trapt af met One Winged Angel, misschien wel de bekendste track uit de hele franchise. Een gedurfde zet (waar eindig je mee?), maar erg geslaagd. Hierna komen zo’n beetje alle populaire nummers aan bod; Aerith’s Theme, Chocobo Medley, Zanarkand, Dancing Mad en natuurlijk de Victory Theme. De enige track die ik mis is Melodies of Life uit Final Fantasy IX. Maar met inmiddels veertien delen kan ik ze dat wel vergeven. Melodies of Life stond overigens wel op Distant Worlds II – More music from Final Fantasy, één van de twee losse cd’s die eerder zijn verschenen.

Het leuke aan de concerten is dat je niet enkel een orkest ziet spelen, maar dat er ook beelden uit de games worden getoond. Scènes uit alle delen komen langs bij de betreffende nummers en in de Chocobo Medley zie je hoe de grote vogel door de jaren heen steeds van uiterlijk is veranderd. Erg tof en verreweg ook het leukste nummer, na afloop zit je geheid met een glimlach op je gezicht.

De audio-discs
Mocht je één van beide concerten willen luisteren in plaats van kijken, dan kan dat ook. Er zijn namelijk twee discs meegeleverd met elk een deel van het concert. Dit is ideaal voor bijvoorbeeld in de auto of onderweg op je old skool discman!

De kwaliteit van beide discs is hetzelfde als alle normale audio cd’s, met stereogeluid. Je levert dus wel ietsje in als je het vergelijkt met de 5.1-kwaliteit van de dvd, maar een echt minpunt is dit niet te noemen. De ervaring is gewoon anders, maar niet per se slechter.

De extra’s
Als extra staan er nog wat leuke dingen op de dvd als een kijkje achter de schermen. Hier zien we Nobuo Uematsu en Masashi Hamauzu (beide componisten in de Final Fantasy-franchise) die samen met dirigent Arnie Roth de hele boel bespreken. We volgen ze de dag voor de concerten, tijdens de repetities, en tijdens de concerten zelf. Ook horen we ze vertellen over het hele gebeuren en hoe ze met elkaar samenwerken. Dit alles geeft een leuke kijk op het concert en maakt het wat persoonlijker.

Als je dit hele artikel hebt gelezen ben je waarschijnlijk sowieso al geïnteresseerd in de muziek van Final Fantasy en dan kan ik niets anders doen dan je aanraden deze dvd te kopen. Twijfel je nog, check dan eerst op YouTube wat meer filmpjes en laat je overtuigen. Het is namelijk zeker de moeite waard! De muziek van Final Fantasy is altijd erg sterk en uitgevoerd door een enorm orkest geeft je enkel nog meer kippenvel.

De concertreeks Distant Worlds gaat overigens nog steeds de hele wereld over. Vooral Amerika krijgt redelijk wat concerten, maar ze zijn ook al in Europa geweest. Mochten ze ooit in Nederland komen, dan ga ik er zeker heen. Tot die tijd zet ik de dvd af en toe aan.

Op dit moment heb ik zo’n 40 uur in Xenoblade gestoken. Bij veel RPG’s zou dit betekenen dat ik me op kan gaan maken voor het gevecht met de eindbaas en nog wat losse quests moet afronden. In Xenoblade niet. In Xenoblade betekent 40 uur op de teller dat je ongeveer halverwege bent. De game is echt zo immens groot dat ik even afstand moest nemen om alles te laten bezinken.

In deze pauze heb ik Portal 2 gespeeld, rond ik de laatste DLC van Fallout New Vegas af en speel ik Batman: Arkham City. Allemaal ook enorm gave games en een lekkere afwisseling van het Japanse RPG-genre.

Zodra ik Batman echter uitgespeeld heb keer ik weer terug naar Bionis want Shulk, Reyn, Dunban en alle anderen hebben me nodig. We zijn nu bijna helemaal bovenop de wereld waarna we, als ik het goed heb, over kunnen steken naar de andere wereld. We zijn na de eerste aanval van de vijand op ons geboortedorp iemand verloren, we zijn bezig om een stad weer op te bouwen, we bezochten een dorp in een grote boom en we zijn in een geavanceerde wereld waar ik niemand vertrouw. Elke hoofdstuk is een episch avontuur waar je ontzettend veel beleeft. Meeslepend, groots en aangrijpend.

Op andere vlakken is de game ook haast perfect. De soundtrack is bijvoorbeeld erg goed en misschien wel de beste sinds Final Fantasy VII en VIII. Bij elk gebied waar je komt past het helemaal bij de omgeving en setting. Heel bijzonder! Het battlesysteem lijkt op een zwaar verbeterde versie van die van Final Fantasy XII en gaat heel diep. Het maakt nu bijvoorbeeld ook uit waar je staat ten opzichte van de vijand en het combineren van aanvallen met je vrienden kan erg veel extra voordelen opleveren.

Als ik één puntje van kritiek zou hebben, zouden dat de graphics zijn. In 2011 is het onvoorstelbaar dat een game niet in HD te spelen is. De stijl en de art zijn subliem, maar de game oogt regelmatig vrij grof. Dat is erg zonde, maar mag ook weer geen minpunt genoemd worden. Xenoblade is een enorm grote wereld met grote open vlakten en bosrijke jungles en kent nagenoeg geen laadtijden. Technisch zit de game dus wel goed in elkaar.

Ik zou nog uren kunnen doorgaan over de game, maar dat doe ik niet. Het verhaal moet je zelf gewoon gaan ontdekken bijvoorbeeld. Ook hou ik mijn mond over de verslavende factor van de alle (en dat zijn er veel) sidequests die je kunt doen. Het moet gek lopen wil Xenoblade niet mijn Game of the Year worden, en ik kan je nu al vertellen dat het de beste RPG van deze generatie is tot nu. Lost Odyssey en Tales of Vesperia gaan respectievelijk naar plek twee en drie.

Aan het einde van de Tweede Wereldoorlog heeft Andrew Ryan, een succesvol zakenman, het helemaal gehad met de wereld. Belastingen, het gevaar van een nucleaire oorlog en veel te veel regels brengen hem op het idee om een nieuwe stad te gaan bouwen. Ver weg van de bestaande wereld. In Rapture, dat op de bodem van de Atlantische Oceaan zou moeten komen te liggen, is iedereen écht vrij.

Samen met zijn rechterhand Bill McDonagh, een loodgieter die hij leert kennen als Ryan last heeft van een lekkage in zijn appartement in New York, bouwt hij Rapture op de bodem van de zee. Bill wordt in Bioshock Rapture gepresenteerd als hoofdpersoon en je leert op die manier Ryan, Rapture en alle anderen kennen vanuit zijn visie.

Bill is een heel eerlijke man en hij gelooft heilig in de visie van Ryan, ook als dat problemen op gaat leveren voor Ryan. Deze krijgt namelijk hevige concurrentie van Frank Fontaine, een ondernemer die goud geld ziet in Rapture. Hij begint met het binnensmokkelen van goederen maar groeit uit tot de grote vijand van Ryan. Vanaf het moment dat de competitie tussen Fontaine en Ryan start, komt het verhaal goed op gang. Ontevreden inwoners, plasmids, Little Sisters, Big Daddies en Sophia en Eleanor Lamb zijn zomaar een aantal onderwerpen die aan bod komen in het boek.

Bioshock Rapture is wat dat betreft ook heel volledig aangezien alles dat ik me kon herinneren van de games aan bod komt. Van de ontwikkeling van plasmids tot de relatie tussen Big Daddy en Little Sister. Daarnaast komen ook de eerste aanwijzingen voor de eindes van beide games aan bod. Het is dus wel belangrijk dat je eerst de games speelt, en dan pas het boek gaat lezen.

De hoofdstukken zijn allemaal vrij kort en er zitten soms flinke sprongen in de tijd in verwerkt. Hierdoor lijkt het in eerste instantie wat chaotisch, maar eigenlijk verduidelijkt het enkel het verhaal. Door niet interessante periodes te skippen blijft het verhaal boeiend en gevarieerd.

Bioshock Rapture is een fascinerend boek dat de sfeer en setting van de games goed overneemt. Het aantal personages in het verhaal is vrij groot, en je zult in het begin je aandacht er zeker bij moeten houden. De korte hoofdstukken zorgen ervoor dat het lekker wegleest en niet langdradig wordt. Het boek is simpel geschreven, maar is waarschijnlijk wel enigszins verwarrend voor mensen die de games niet gespeeld hebben. Ben je echter fan van de games, dan zal je Bioshock Rapture geboeid zitten lezen en zodra je het boek uit hebt kom je tot de conclusie dat je de game nogmaals moet spelen.

De eerste Portal was voor mij een enorme verrassing. Als extraatje bij de Orange Box op Xbox speelde ik deze game eigenlijk in één ruk uit. De puzzels met twee portalen vond ik echt geweldig, net als de leuke plottwist! Het enige nadeel was dat de game eigenlijk een beetje kort was.

Portal 2 keert terug naar de locatie van de eerste game en je doorloopt op eenzelfde wijze weer een groot aantal kamers met puzzels. De puzzels zijn dit keer uitgebreid met wat meer mogelijkheden die je hersenen flink aan het werk zetten. Er moet ook flink meer gecombineerd worden en in serie uitgevoerd worden. De latere kamers zijn wat dat betreft ook niet in één keer op te lossen omdat je regelmatig halverwege je sprongen er achter komt dat je nu te pletter gaat vallen.

Qua gameplay zit het dus wel goed dankzij de variatie en uitdaging. Een ander sterk punt van de eerste Portal was de humor en deze is zo mogelijk nog beter nu. Ik heb een aantal keer echt schuddebuikend op de bank gezeten van het lachen. Zowel GLaDOS als het nieuwe personage Wheatley zorgen voor geweldige dialogen. Portal 2 is in het kort gewoon een geweldige game met toffe gameplay en leuke humor. Daar gaan we verder ook geen woorden meer aan besteden. Speel die game.

Vrijdag
Om zes uur in de ochtend ging mijn wekker en dat is altijd te vroeg. Wat je ook gaat doen. Maar ja, een vliegtuig wacht niet, dus sta je toch maar op. Na een keurige reis met het openbaar vervoer vertrok het vliegtuig een klein kwartier later dan gepland. Doordat we Mach 4 gingen vliegen liepen we wat vertraging in en rond 13u waren we in ons hotel.

Het eerste dat we gingen doen was met de tram naar de Citadel-berg. Een hoge berg met wat oude gebouwen en een monument enzo bovenop. Dit was een toffe beklimming met op veel punten supermooi uitzicht, maar dankzij de warmte was het best zwaar. Eenmaal boven bleek er ook een toeristenbus te rijden, maar die stopte er niet echt volgens mij. Lopen was dus beter!

Na de klim zijn we begonnen aan de afdaling om 100 meter verder weer een berg te beklimmen. Dit keer was het de berg waarop het Koninklijk Paleis staat, alsmede het (zoals twee dagen later bleek) Budapest Historisch Museum. Hier was verder niet veel te beleven helaas. Een groot stuk was afgezet vanwege onderhoud terwijl we dus ook niet doorhadden dat er een museum in de buurt zat. Hier konden we gratis in met onze Budapest-kaart. Deze Budapest-kaart is overigens een beetje onzinnig. Hij is handig in het OV, maar verder heb je er niet veel aan. Je betaalt dus vooral voor het gemak, niet voor de prijzen.

Zaterdag
Zaterdag was de drukste dag. Na een goede nachtrust en een heerlijk ontbijt zijn we naar Heroes’ Square gegaan. Dit was een plein waar een monument staat voor alle stoere Hongaren uit de geschiedenis. Ze hadden ook allemaal een eigen standbeeld. Deze locatie is uiteraard lekker toeristisch, en een verplicht nummer. Bovendien was hier in de buurt de start van de marathon en Maarten moest zich hier definitief aanmelden.

Tegenover Heroes’ Square zit het museum van de Schone Kunst en de welbekende schilderijen hangen hier. Leuke was dat ze een tijdelijke tentoonstelling hadden met Nederlandse schilders. Dat is toch goed voor je nationalistische gevoel! Het tofste in dit museum was echter de mummie-tentoonstelling. In de onderste verdieping kon je een 3D-film bekijken waarin werd uitgelegd hoe ze tegenwoordig mummie-onderzoek doen. Röntgenscans enzo. Best leuk en informatief. De zaal hiernaast had ook vier echte mummies liggen. Bizar dat je te maken hebt met echte doden van duizenden jaren geleden. En ze zien er nog best goed uit ook na al die jaren! De vier mummies hadden elk een eigen hoek van de kamer en in de rest van de kamer stonden overige artifacts en informatieborden.

‘s Middags zijn we nog even op een terrasje aan het water gaan zitten en dit was heerlijk vertoeven. Het hele weekend was echt perfect weer en je kunt bij mij zelfs nog steeds kleurverschil zien op de plek waar mijn horloge zit. Na het chillen op het terras zijn we de dierentuin in gegaan die ook vlakbij Heroes’ Square lag. Deze dierentuin is duidelijk verouderd en veel dieren hebben veel te kleine hokken. Tevens loopt er zo weinig personeel rond dat de beesten gewoon gevoerd worden, chips, koekjes, nootjes, alles… Een beetje vreemd, dat zie je hier in Nederland niet gebeuren. Ondanks dat het leuk blijft om naar stokstaartjes en baby gorilla’s te kijken is de dierentuin in Budapest eigenlijk niet een bezoek waard. De dieren daar verdienen beter…

Zondag
Zondag was de dag van de marathon. Maarten stond extra vroeg op zodat hij op tijd kon ontbijten en een half uur later schoof ik ook aan. Bij de start was het erg druk met lopers en toeschouwers. Ook was er een enorm enthousiaste omroeper en bandje die zorgden voor een gezellige sfeer. Na het startschot duurde het nog minuten voordat Maarten voorbij was. Hierna ben ik even terug gegaan naar het hotel om tassen om te wisselen en vervolgens ging ik richting het parlementsgebouw.

Het parlementsgebouw is echt enorm en het voordeel was dat deze langs de route lag. Toen ik klaar was met foto’s maken ben ik langs de weg gaan staan met de banaan en een flesje Gatorade. Het was heerlijk vertoeven in de zon en het kijken naar rennende mensen vond ik leuker dan ik van te voren had verwacht. Na een klein uurtje kijken kwam Maarten aanstrompelen en kon ik weer verder. Dit keer was de finish het punt waar ik ging kijken. Op mijn dooie gemak kwam ik weer eerder aan dan een hoop lopers. De metro is en blijft sneller dan rennen… Bij de finish was het tijd om nog wat in het gras te liggen en daarna zijn we terug naar het hotel gegaan. ‘s Avonds in de stad nog wat gegeten, kip gevuld met feta en olijven dit keer, om moe te gaan slapen.

Maandag
Vandaag was alweer de laatste dag en dat betekende uitchecken en terug naar huis. Na een goed ontbijt en het weer inruimen van de tassen namen we de metro weer terug naar het vliegveld. We waren prima op tijd, maar doordat het druk was met inchecken duurde dat een eeuwigheid. Bovendien had ons vliegtuig ook nog eens een half uur vertraging. Balen! Maar je doet er niets aan. De vlucht was, net als de heenweg, heerlijk en KLM verdient een complimentje vanwege het eten. Ik had ook nu weer een lekkere lunch!

Eenmaal geland was het een flink stuk lopen naar mijn bagage wat als voordeel heeft dat je daar niet op hoeft te wachten. Hierna restte me enkel nog de treinreis naar Delft en ook deze verliep voorspoedig. Het was een tof weekend! Volgend jaar weer een andere stad!