Roy-O-Rama

Op dit moment heb ik zo’n 40 uur in Xenoblade gestoken. Bij veel RPG’s zou dit betekenen dat ik me op kan gaan maken voor het gevecht met de eindbaas en nog wat losse quests moet afronden. In Xenoblade niet. In Xenoblade betekent 40 uur op de teller dat je ongeveer halverwege bent. De game is echt zo immens groot dat ik even afstand moest nemen om alles te laten bezinken.

In deze pauze heb ik Portal 2 gespeeld, rond ik de laatste DLC van Fallout New Vegas af en speel ik Batman: Arkham City. Allemaal ook enorm gave games en een lekkere afwisseling van het Japanse RPG-genre.

Zodra ik Batman echter uitgespeeld heb keer ik weer terug naar Bionis want Shulk, Reyn, Dunban en alle anderen hebben me nodig. We zijn nu bijna helemaal bovenop de wereld waarna we, als ik het goed heb, over kunnen steken naar de andere wereld. We zijn na de eerste aanval van de vijand op ons geboortedorp iemand verloren, we zijn bezig om een stad weer op te bouwen, we bezochten een dorp in een grote boom en we zijn in een geavanceerde wereld waar ik niemand vertrouw. Elke hoofdstuk is een episch avontuur waar je ontzettend veel beleeft. Meeslepend, groots en aangrijpend.

Op andere vlakken is de game ook haast perfect. De soundtrack is bijvoorbeeld erg goed en misschien wel de beste sinds Final Fantasy VII en VIII. Bij elk gebied waar je komt past het helemaal bij de omgeving en setting. Heel bijzonder! Het battlesysteem lijkt op een zwaar verbeterde versie van die van Final Fantasy XII en gaat heel diep. Het maakt nu bijvoorbeeld ook uit waar je staat ten opzichte van de vijand en het combineren van aanvallen met je vrienden kan erg veel extra voordelen opleveren.

Als ik één puntje van kritiek zou hebben, zouden dat de graphics zijn. In 2011 is het onvoorstelbaar dat een game niet in HD te spelen is. De stijl en de art zijn subliem, maar de game oogt regelmatig vrij grof. Dat is erg zonde, maar mag ook weer geen minpunt genoemd worden. Xenoblade is een enorm grote wereld met grote open vlakten en bosrijke jungles en kent nagenoeg geen laadtijden. Technisch zit de game dus wel goed in elkaar.

Ik zou nog uren kunnen doorgaan over de game, maar dat doe ik niet. Het verhaal moet je zelf gewoon gaan ontdekken bijvoorbeeld. Ook hou ik mijn mond over de verslavende factor van de alle (en dat zijn er veel) sidequests die je kunt doen. Het moet gek lopen wil Xenoblade niet mijn Game of the Year worden, en ik kan je nu al vertellen dat het de beste RPG van deze generatie is tot nu. Lost Odyssey en Tales of Vesperia gaan respectievelijk naar plek twee en drie.