Roy-O-Rama

In Kirby Mass Attack wordt de schattige Kirby betoverd en opgedeeld in tien kleinere exemplaren. Om de vloek te verbreken moet je het opnemen tegen de heks die hier verantwoordelijk voor is. In je eentje gaat dit echter niet lukken, dus moeten alle tien Kirbies samenwerken. Een level begin je in je eentje en door het eten van genoeg fruit komt er steeds een Kirby bij. Het eten van fruit is belangrijk want voor sommige obstakels en vijanden heb je een minimaal aantal Kirbies nodig. Denk hierbij bijvoorbeeld aan een obstakel dat heel blijft als er vier Kirbies aan hangen, maar bezwijkt onder het gewicht van vijf Kirbies.

Je bestuurt de zwerm Kirbies geheel met de stylus. Jij tikt waar ze heen moeten lopen of je zwiept ze de lucht in om ze ergens heen te laten springen. Mocht er een lastiger stuk aankomen dan kun je een blauwe ster laten verschijnen om daarmee alle Kirbies tijdelijk door het level te laten zweven.

Tien keer zoveel fun!
Meer is niet altijd beter, maar bij Mass Attack is dat zeker wel het geval! Doordat je tot tien Kirbies tegelijk bestuurt moet je goed opletten wat je doet. Het voelt wat dat betreft een beetje als een combinatie tussen een klassieke Kirby-platformgame en Pikmin, zeker als je de Kirbies richting grote monsters gooit om ze te verslaan. De vijanden en obstakels worden ook steeds groter waardoor je steeds meer roze dikzakken nodig hebt om een level te voltooien. Aan het begin van een level wordt ook aangegeven hoeveel Kirbies je nodig hebt om dat level te spelen. Heb je er niet genoeg omdat er een aantal zijn doodgegaan dan zul je even terug moeten om wat extra fruit te eten.

Als je met een grote posse bent is de game an sich vrij gemakkelijk. De vijanden zijn redelijk simpel verslagen, en je hoeft niet te kijken op een Kirby meer of minder. Met minder Kirbies tot je beschikking moet je iets voorzichtiger doen maar ook dan zal je nergens echt in de problemen komen. Ik ben in alle levels die ik tot nu toe gespeeld heb niet één keer afgegaan en heb zelfs steeds minstens brons gehaald als waardering. Deze krijg je voor het voltooien van een level zonder een Kirby te laten sterven. Zonder dat de game moeilijk is blijft het echter toch uitdagend. Meer dan in andere games wil ik goud halen en alle verstopte medailles blijven me ook steeds roepen om terug te komen!

En dat is nog niet alles…
Naast de gewone levels is er ook belachelijk veel vrij te spelen. Voor elke vijf Kirby-medailles die je vindt in de levels krijg je een beloning in de vorm van een nieuwe minigame. Er is bijvoorbeeld een whack-a-mole-variant en je kunt gaan flipperen met Kirby. Vooral het flipperen viel me in positieve zin op omdat je naast de kast ook nog eens eindbazen hebt die je al flipperend moet verslaan. Deze minigame is dus uit te spelen en dat lukt je waarschijnlijk niet in één keer! Het totaal aan vrij te spelen awards en minigames is ook erg hoog waardoor je naar medailles blijft zoeken. De game krijgt zo enorme replaywaarde en een lange houdbaarheid.

Conclusie
Zoals je nu alvast al wel gezien hebt scoort Kirby Mass Attack hoog, erg hoog. Ik kan echter niet anders dan een dergelijk cijfer toekennen aan deze game. In alle opzichten doet de game precies wat er van een game verwacht wordt: zorgen voor plezier. Naast de gigantische leuke maingame zit de game ook tjokvol met andere zooi en dit gaat je geheid weken bezighouden. Dit najaar staan de verkooplijsten vol met bloedserieuze games als Call of Duty, Dark Souls en Skyrim, maar Kirby verslaat ze wat mij betreft allemaal met gemak. Pure fun en een aanrader voor iedereen met een DS of 3DS! [9]

Ik ben helemaal niet bekend in Arnhem en had een kennis gevraagd of er een goed steakhouse in Arnhem zat. Dat wist ze niet helaas. Toen we dus in Arnhem arriveerden liepen we maar gewoon het centrum in. Na drie potentiële Griekse restaurants en een rondje over de Korenmarkt besloten we terug te gaan naar de eerste Griek die we zagen. Op dat moment zagen we Dollar$, een steakhouse. Daar liepen we naar binnen na het zien van de menukaart.

Ik koos voor de burger en Hemmo koos de Burger XL. Na enorm lang wachten (zo’n drie kwartier ongeveer) werden de burgers eindelijk geserveerd en toen bleek dat de XL-variant echt XL was. Het brood nam het hele bord in beslag! Mijn burger was ook enorm, formaat Leo uit Leipzig. De XL was ongeveer twee keer zo groot nog denk ik. Ik ben helaas vergeten om er een foto van te maken…

Het formaat is echter niet het belangrijkste, de smaak is waar het om draait. Gelukkig zit dat wel goed bij Dollar$! Na de eerste hap proefde je heerlijk vers bereid hamburgervlees en werd direct duidelijk waarom het zo lang duurde. Het gehakt is goed gekruid en het wordt geserveerd op een soort Turks brood. Als vulling is er uiteraard sla, ui en tomaat en krijg je mayo, ketchup en curry om naar smaak toe te voegen. Bovendien worden er frietjes bij geserveerd (niet nodig bij de XL-variant). Het geheel krijg van mij een 9! Ik heb echt super gegeten en kan het iedereen aanrader!

Professor Layton is één van die franchises die Nintendo in zo’n beetje elke taal vertaalt. De games zijn namelijk erg populair bij het ‘gewone’ volk en niet iedereen is even sterk in het oplossen van puzzels en raadsels in het Engels. Door deze vertalingen, maar ook door rare mensen bij de verschillende afdelingen van Nintendo zelf, heet de game overal anders. De Nederlandse naam is bijvoorbeeld Professor Layton en de Melodie van het Spook. De gespeelde versie is de Amerikaanse versie, en deze heet Professor Layton and the Last Specter. In Engeland, qua taal toch wel redelijk gelijk met Amerika, heet de game Professor Layton and the Specter’s Call. Drie landen, drie verschillende namen, en dan hebben we het nog niet eens over de Japanse, Franse, Duitse of Italiaanse naam gehad. Let hier in ieder geval op als je de game koopt of besluit hem te importeren.

London Life
Een ander verschil tussen de Nederlandse en Amerikaanse versie is het ontbreken van de bonusgame London Life. Nintendo heeft voor Europa besloten dat het vertalen van deze bonus niet de moeite waard is en veel te veel geld kost. London Life onvertaald laten is voor Nintendo daarnaast ook geen optie in deze franchise. Vanuit een bedrijfsstandpunt is dit volledig te begrijpen, maar de vraag is of wij echt iets missen en of de hoofdgame nog genoeg is om ons tevreden te houden na vier delen.

Het antwoord op de laatste vraag lees je verderop in de review, we gaan eerst London Life bekijken. London Life is een heel simpele RPG-achtige game waarin jij in Londen gaat wonen. Je komt per trein aan, huurt een kamer en zoekt werk. De opzet is enorm simpel en komt in het kort neer op het heen en weer lopen tussen personages om opdrachten te vervullen. Het lijkt qua opzet misschien nog wel het meest op Animal Crossing.

Gedurende het avontuur kom je allerlei figuren tegen die je eerder al zag in andere Professor Layton-games. Uiteraard komt Layton zelf ook een kijkje nemen en vanaf dat moment begint de game echt. Dit is de eerste Professor Layton-game waarin je nu eens zelf de hoofdrol speelt en niet enkel puzzels oplost. Wat dat betreft is London Life erg leuk. Het jammere is alleen dat het qua diepgang een beetje achterblijft. Desalniettemin een leuke bonus en prima afwisseling van de standaard Layton-gameplay!

De eerste sidekick
De Melodie van het Spook begint met Layton die een brief krijgt van een oude vriend die om zijn hulp vraagt. Dat is niet anders dan in voorgaande delen dus. Wat wel anders is, is dat Luke nu eens niet je sidekick is, maar dat je een leuke jonge dame genaamd Emmy als hulp hebt. Emmy is een fan van Layton en ze praat heel erg veel. Omdat Layton zelf niet zo’n prater is, levert dit erg leuke conversaties op. Emmy is wat dat betreft ook een veel leuker personage dan Luke die eigenlijk maar een vervelende wijsneus is.

Samen met Emmy ga je op reis naar Misthallery waar ze last hebben van een monster dat de stad terroriseert en tot puin slaat. Aan Layton is het de taak om uit te zoeken waar het monster vandaan komt en hoe dit probleem opgelost kan worden. Tijdens het avontuur krijgt Layton hulp van een orakel die weet waar het monster gaat verschijnen. Wie is dit orakel en hoe kan het dat hij (of zij) weet waar het monster zal toeslaan?

Same old?
De opzet is ook dit keer weer hetzelfde. Je loopt door de stad op zoek naar aanwijzingen over het probleem en ondervraagt onderweg een hoop mensen of ze er iets vanaf weten. Het verhaal ontvouwt zich in de tussentijd tot een vreemd geheel waarbij je jezelf soms afvraagt wat de makers gebruikt hebben.

De puzzels en raadsels in de game, die vaak op willekeurige momenten aangeboden worden, zijn dit keer erg sterk. In tegenstelling tot het voorgaande deel was er geen enkele puzzel waarbij ik dacht ‘dat klopt niet!’. Wel zijn er genoeg puzzels die heel moeilijk zijn, of juist zo makkelijk dat je het antwoord ook niet ziet… Soms weet je niet of je nou te moeilijk denkt of niet. Dat maakt ook de vierde Layton een erg leuke game om te spelen.

Het feit dat er dit keer drie hoofdpersonages zijn, Layton, Luke én Emmy, zorgt voor grappige conversaties. Ze hebben allemaal hun eigen karakter en geven op alles hun eigen kijk. In de hotelkamer waar je met Emmy overnacht (aparte bedden helaas) staat bijvoorbeeld een plant. Als je daar op klikt zegt Emmy dat het een leuke plant is. Klik je nog een keer zegt Layton dat planten gezond zijn voor mensen. Vervolgens geeft Luke bij de laatste klik het commentaar dat planten gezond zijn omdat ze zorgen voor het omzetten van koolstofdioxide naar zuurstof. Zo is er op elke lokatie wel een conversatie tussen de personages wat het geheel erg fris houdt.

Minigames
Naast de puzzels kent een Professor Layton-game ook altijd wat minigames. Dit keer mag je gaan spelen met treintjes, vissen laten zwemmen of een stuk voor een poppentheater regiseren. Van elke minigame zijn er meerdere levels te spelen en als je ze allemaal kunt vinden en uitspelen, word je groots beloond. Persoonlijk zoek ik het echter niet om daar tijd in te stoppen. Een leveltje of twee, drie per minigame vind ik altijd wel genoeg. Het is wel leuk voor de freaks die gaan voor 100% in een game, zij hebben ook nu weer flink wat content naast de hoofdgame om mee te spelen!

Conclusie
Het gegeven cijfer is voor de Amerikaanse versie van de game. Het ontbreken van London Life kost de Nederlandse versie die eind deze week in de winkels ligt een punt aftrek. Je houdt dan dus een zeven over met de mededeling dat de hoofdgame het beste deel tot nu toe is, ook al doet het niet echt iets nieuws.

Fans van de serie kunnen de game zonder twijfel aanschaffen, mensen die nog geen enkele Layton hebben gespeeld kunnen de game zonder achtergrondkennis direct spelen. Het is een geweldige serie en ik kijk alvast uit naar het vijfde deel dat volgend jaar in de winkels ligt voor Nintendo 3DS! Om met de woorden van Layton af te sluiten: I love the thrill of a good solution!

VROEMMM
F1 is een zeer serieuze autosport, zowel in het echt als in games. De gamers die gaan voor een F1-game willen altijd een zo realistisch mogelijke game met een miljoen opties. Van de luchtdruk in de banden tot de aerodynamica, vrijwel alles is aan te passen. Daarnaast zijn er ook een legio aan hulpmiddelen aan of uit te zetten die je kunnen helpen met remmen of sturen.

Tel daarbij de verschillende moeilijkheidsgradaties mee en je hebt een game die op papier voor iedere F1-fan geschikt zou moeten zijn. Voor de beginneling én voor de expert.

In F1 2011 heb je de standaard mogelijkheden die in elke racegame zitten zoals quick race en grand prix. Het meest interessant is echter de careermode. Hier begin je heeeelemaal onderaan de ladder als onbekende coureur. Je krijgt een of twee aanbiedingen van de wat kleinere teams en moet je dan gaan bewijzen op het circuit. Na een ronde of vijf lukte het me om de streeftijd te behalen en werd ik aangenomen bij HRT.

De gridbak in
De eerste race van het seizoen was daar, het moment van de waarheid. Je kunt er voor kiezen om helemaal vooraan te beginnen bij de vrije trainingen op vrijdag, of bij de kwalificatie op zaterdag of direct bij de race. Omdat ik geen zin had in al die trainingen ben ik direct aan de wedstrijd begonnen. Een stom idee bleek later. Ik kende het circuit niet, had nog moeite met de controls en vond de andere auto’s op de baan maar vervelend. Dit betekende dat ik regelmatig botste en de grindbak in reed. Like a Jos…

Uiteindelijk scoorde ik één simpel puntje. De kranten stonden de dag erna direct vol speculaties over het feit of ik al dan niet het seizoen zou mogen afmaken. De honden. Volgende race moest ik me maar gaan bewijzen.

De tweede grand prix van het seizoen was die van Kuala Lumpur, Maleisië, en daar moest is maar voor het eerst serieus aan de bak. Na het debacle in Australië koos ik er dit keer maar voor om netjes het gehele weekend te rijden, inclusief de trainingen. Dit pakte goed uit want na de vele rondjes oefenen lukte het me op Pole te pakken én de race te winnen. Iedereen was laaiend enthousiast en mijn carrière was gered. Inmiddels zit ik bijna aan het einde van het seizoen en draai ik mee in de top 5. Best netjes voor een debutant!

Vergeleken met de zeer uitgebreide careermode zijn de andere opties vrij karig. Waarom zou je een losse grand prix gaan rijden als je er ook eentje in je carreer kan doen? Waarom een quick race rijden als je ook nuttig bezig kan zijn in de vrije trainingen? Enkel de multiplayer is de moeite waard, met twee tot vier spelers kun je het tegen elkaar opnemen. Het zoeken naar een geschikte race kan alleen wel even duren omdat er niet veel activiteit is.

Zoals je waarschijnlijk wel begrepen hebt zit de game qua racen erg goed in elkaar. Tegen mijn verwachting in vind ik het leuk om te spelen en zal ik tot Mario Kart verschijnt dit nog zeker blijven spelen. De graphics zijn bovendien ook erg sterk met als kers op de kaart een geweldig 3D-effect. In racegames komt dit goed naar voren zo te zien. Het enige minpuntje is het ontbreken van een écht gevoel van snelheid. Aan het einde van de rechte stukken, als je op volle snelheid rijdt, heb je nog steeds niet het idee dat je 300 km/h gaat. Maar dat is een kleinigheidje in een anderzijds geweldige game.

Conclusie
F1 is op dit moment de beste en meest serieuze racer voor Nintendo 3DS. Als je dat zoekt kun je geen miskoop doen, want het stuurt goed, ziet er prima uit en biedt enorm veel uitdaging. Vooraf had ik niet gedacht dat het een game zou zijn die geschikt is voor een handheld, maar Codemasters heeft een geweldig product afgeleverd. Deze versie doet niet onder voor zijn grote broer!

Het concept
Tetris is al zo oud als videogames ongeveer. De game maakte furore op de oude GameBoy van Nintendo en verscheen daarna op elk mogelijk platform wel in één of andere vorm. Toen Nintendo aan de slag ging met Tetris voor Nintendo DS poepten ze er zomaar de beste versie ooit uit. De vallende blokjes kregen een onwijs strakke besturing, de mogelijkheid om ze last minute nog te draaien en online multiplayer waarmee menig Japanner door ondergetekende huilend naar de hoek is verwezen.

Het feit dat Tetris al zo lang bestaat en het officiële record voor ‘most ported videogame’ bezit, zegt iets over de populariteit. Het is ook de reden dat we in het eerste jaar van de Nintendo 3DS al een officiële versie van de game kunnen gaan spelen. De basis is uiteraard nog altijd hetzelfde: er vallen blokjes naar beneden die uit verschillende vormen bestaan. Jij moet ze zo draaien en verplaatsen dat ze samen één geheel vormen zodat je lijnen kunt wegspelen. Dit gaat door met steeds sneller vallende blokken totdat je het niet meer aan kunt en het scherm vol hebt laten lopen.

Nieuwe varianten
Dit keer krijgen we naast de Tetris-basis natuurlijk een 3D-jasje wat het uiterlijk van de game lekker flitsend en modern maakt. Tevens zijn er weer wat varianten verzonnen om origineel te blijven. In totaal zijn er twintig verschillende modi te spelen en omdat dit te veel is om los te bespreken verwijs ik je graag naar de trailer onderaan deze review. Daar krijg je van elke variant een kort overzicht dat meer zegt dan ik in een paar honderd woorden kan vertellen.

Wat ik wel kan vertellen is wat mijn favoriet is! De leukste variant is by far het torenklimmen. Deze mode zorgt namelijk voor enige tijdsdruk en het is belangrijk dat je goed nadenkt over de plaatsing van de blokjes. Hierna is de bommenmode het leukst. Ik snap nog niet helemaal hoe het ontploffen werkt, maar het is zoooo bevredigend als het halve scherm leegraakt door ontploffende bommen! Geweldig! De overige zijn allemaal een beetje suffig met als dieptepunt de Augmented Reality-varianten. Deze spelen irritant omdat het beeld vaak verspringt. AR is leuk op papier, maar ik heb nog geen game gevonden waar het echt soepel werkt helaas. Ook nu lijkt het weer op een feature die in de game verwerkt zit ‘omdat het kan’.

Na flink wat uren spelen met alle varianten moet ik wel zeggen dat Marathon toch wel het meest gespeelde blijft. Gewoon normaal. Dat is namelijk al gek genoeg, zeker op de hogere snelheden. Vlak voor het schrijven van deze review merkte ik trouwens op dat ik weer last heb van het Tetris-effect, handig voor tijdens het opruimen!

Conclusie
Tetris is en blijft onwijs tof om te spelen, welke versie je ook hebt. Naast de ijzersterke basis zijn er een aantal leuke nieuwe varianten en dat maakt het geheel toch wel weer de moeite waard. Tetris DS blijft heer en meester in de franchise, maar wil je een modern jasje voor deze oude game, dan kun je prima naar de winkel gaan voor Tetris 3DS. Daarna mag je het tegen me opnemen in een online battle.

Left 4 Dead van bovenaf
Zombie Apocalypse: Never Die Alone is een top down shooter met een zombiethema. Het valt in dezelfde categorie als bijvoorbeeld Dead Nation en je zou ook deze weer kunnen omschrijven als ‘Left 4 Dead, gezien van bovenaf’. Je loopt met vier man rond in een vervallen omgeving en onderweg schiet je hordes met zombies af. De eerste grotere vijand is ook een kloon van Boomer uit Left 4 Dead.

De vier personages hebben allemaal hun eigen persoonlijkheid: er is een arrogante sniper (de vrouw in het stel), een priester, een Britse hiphopartiest en een fanatieke gamer. Ieder van hen heeft geheel eigen wapens en tekst. Zo heeft de gamer een automatisch geweer en roept hij steeds dat de rest noobs zijn terwijl de pastoor een shotgun gebruikt en predikt dat de zombies zullen branden. Tot zover niets nieuws dus.

Bovendien is de setting, een landschap dat door chaos ende panieck volledig verwoest is, veel te vaak gebruikt. Het vervelende is bovendien dat hier alles ook nog eens veel te donker is. In sommige steegjes zie je helemaal niet wat er nou allemaal gebeurt en dat is rete-irritant! Sterven door onbekende oorzaak hoort niet in games.

Onnodige sequel
Ook op alle andere fronten speelt de game exact zoals je in soortgelijke games ziet. De ene lading zombies na de andere meldt zich aan om neergemaaid te worden terwijl je tussendoor items verzamelt, wapens kunt upgraden en het flinterdunne verhaal zich ontvouwt. Ik kan je vertellen dat dit nu toch wel klaar is. Enkel first-person shooters met modern oorlogsthema zijn nog generieker.

Toch probeert Never Die Alone zich te onderscheiden. De makers leggen een grote nadruk op de co-op-mogelijkheden en proberen die zelfs te laten doorwerken in de singleplayer. Je kunt namelijk te allen tijde switchen van personage en bent pas game-over als iedereen dood is. Dit systeem werkt nog wel aardig, zeker bij sommige grote vijanden omdat sommige personages gewoon geschiktere wapens hebben voor sterke vijanden. Een automatisch geweer is handig bij grote groepen zwakkere zombies en de shotgun is beter als je één sterke vijand tegenover je hebt staan.

Een ander punt waarmee Never Die Alone zich wil onderscheiden is de humor. Door het gebruik van vier zeer verschillende karakters zou je erg leuke conversaties kunnen krijgen. Het probleem is alleen dat ze enorm worden overdreven waardoor de humor zijn doel voorbij schiet. Hoewel we hier allemaal wel fanatiek gamer zijn wordt niemand blij van personages die roepen ‘I’m just trolling, lol, whatever, noobs, etc’. De twaalfjarige Halo-kinderen die door je headset blèren zijn nog minder irritant. Ook de Britse hiphopper is vreselijk en een slechte kloon van Ali G. Nu is Ali G zelf al tien jaar niet leuk meer, dus je begrijpt dat ook hier de humor nergens te bekennen is. Erg jammer, want er zijn genoeg games waarin goede humor een game naar een hoger niveau tilt. Denk maar eens aan Mario & Luigi op GameBoy Advance of het geweldige Portal. Om je een beeld te geven van de dialogen en de gameplay kun je onderstaande video bekijken. Hier wordt het eerste hoofdstuk gespeeld.

Conclusie
Never Die Alone is geen slechte game, maar het voelt wel aan als een onnodige game. Het genre is helemaal verzadigd, zeker omdat alle PSN-gebruikers Dead Nation gratis hebben kunnen downloaden. Inhoudelijk zijn al die top down zombie shooters ook vrijwel hetzelfde en weet geen enkele zich echt te onderscheiden. Mocht je een grote fan van het genre zijn dan kun je met Never Die Alone geen miskoop doen, maar de rest kan gewoon gaan voor de goedkoopste game die je op XBLA of PSN kunt kopen.

Ouwe meuk
Koei heeft onlangs de eer gehad om een remake van een oude ‘klassieker’ te spelen en dat is niet zo goed bevallen. Bij BurgerTime World Tour wordt hetzelfde idee toegepast: een heel oude game opnieuw uitbrengen met een grafische update en wat toegevoegde features. Helaas is het ook dit keer weer huilen met de pet op.

Spelers lopen net als in de arcadeklassieker door een doolhof van meerdere verdiepingen vol met vijanden. Het doel is om over alle hamburgeringrediënten (brood, vlees, kaas, tomaat, etc.) te lopen om ze naar beneden te laten vallen. Dit levert dan een complete burger op. Als alle burgers bereid zijn, is het level klaar en ga je naar het volgende level. De game combineert 2D-platforming met puzzelelementen en zo op het eerste oog lijkt het een leuke game.

Niets is echter minder waar. Vanaf het moment dat je met je personage gaat lopen, merk je dat de besturing niet in orde is. De controls zijn traag en zweverig, de collision detection wijkt af en je valt soms door platformen heen. Essentiële fouten in een game die draait om timing en precisie. Het opnieuw uitbrengen van een oude game in een nieuw jasje vind ik geen probleem, maar ze moeten wel zorgen dat het een beetje te spelen is natuurlijk.

De toevoeging van een multiplayer kan nog wel voor enkele minuten lol zorgen omdat je nu met meerdere spelers wanhopig wordt van de vreselijke besturing. Niets is leuker dan de ander zien vallen van een hoog platform. Dat hetzelfde jou drie tellen later ook overkomt zonder dat je daar iets aan kunt doen, is echter niet leuk. Na één potje heb je het ook wel weer gezien en vraag je je af waarom je niet gewoon Castle Crashers ofzo gaat spelen. Dat is namelijk wel tof.

Conclusie
Zoals je misschien al begrepen hebt ben ik niet blij met het feit dat ik BurgerTime mocht reviewen. De game heeft dan wel een grafische update gehad die nu mee kan, maar qua gameplay is het blijven steken in de jaren 80. Ik haat het als mijn personage niet precies doet wat ik wil, zeker in platform-achtige games. Nee, BurgerTime World Tour hoef je niet te downloaden, er is veel meer te beleven op XBLA dat wel de moeite is. Ik heb alleen wel trek in een goeie burger nu…

Kuifje is terug! Naast een 3D-animatiefilm krijgt de Belgische held ook een videogame. De avonturen van Kuifje: Het geheim van De Eenhoorn is als film geweldig, maar het is de vraag of de game net zo leuk is als die film.

Duizend bommen en granaten!
De avonturen van Kuifje: Het geheim van De Eenhoorn vertelt over de avonturen van Kuifje rondom de gebeurtenissen in zijn zoektocht naar het geheim van De Eenhoorn(!). De titel is dus zo duidelijk als het maar zijn kan! We ontmoeten onder andere Kapitein Haddock voor de eerste keer en reizen natuurlijk de halve wereld over om alles te ontrafelen.

Aangezien de game bij de film hoort volg je hetzelfde verhaal. De verschillen met de film zijn echter vrij groot, meer dan eens speelde ik een scène die niet in de film zit. Er zit zelfs een complete sectie in de game verwerkt waar Kuifje in de film niet eens komt. De keuze om dit te doen is natuurlijk vrij logisch aangezien je zo meer content kunt creëren maar het komt een beetje gek over.

Uncharted in 2D
De hoofdmoot van de game speelt als een 2D-platformer in de stijl van de oude Donkey Kong: één scherm waarin je flink wat trappen op en af rent. De gameplay is echter wel wat diepgaander dan die van Donkey Kong aangezien je nu vijanden hebt die je moet uitschakelen. Dit kun je doen in een direct één op één-gevecht, maar ook via lichte stealth (zie screen) of het gebruik van items. De slechteriken gaan overigens niet dood, ze gaan enkel K.O., inclusief draaiende sterretjes boven hun hoofd.

Naast alle 2D-secties is er ook flink wat afwisseling in de vorm van bijvoorbeeld levels waarin je met een vliegtuig vliegt, op een motor rijdt of moet gaan zwaardvechten. Deze levels kennen een ander perspectief en zijn te spelen met de PlayStation Move-controller. Aangezien ik die niet tot mijn beschikking heb moest ik het doen met normale besturing en dat was bij het zwaardvechten een drama. Het linkerpookje reageert prima, maar het personage op je TV verandert in een motorisch gestoorde maniak. Gelukkig zijn deze secties beperkt.

Alle verschillende soorten gameplay hebben we al eens eerder gezien. Donkey Kong is al genoemd, maar ook Splinter Cell, Little Big Planet en Uncharted zijn inspiratie geweest voor de makers. Vooral de laatstgenoemde deelt heel veel met Kuifje. Tijdens film zag ik al dat Uncharted niet alleen bij Indy en Lara heeft afgekeken.

Waar de inspiratie vandaan komt maakt overigens niet zo heel veel uit. De game speelt gewoon lekker makkelijk weg en dat is het belangrijkste. Helaas is Kuifje misschien zelfs iets té gemakkelijk. De puzzels zijn niet moeilijk, de vijanden gaan snel neer en het is zo lineair dat je niet kan verdwalen. Zelfs voor mij, berucht om mijn liefde voor easy-mode, was het net even te makkelijk.

Een plezant videospel
Een game als Kuifje verdient natuurlijk een complete vertaling en Ubisoft is zo goed geweest om voor ons Vlaamse stemmen te gebruiken. Geen Nederlands, nee, Vlaams! Conversaties krijgen hiermee een veel leukere lading en de game is hiermee in één klap de best vertaalde game ooit!

De personages zijn constant in dialoog met elkaar over wat er gebeurt of wat je moet doen. Bij een hoge huur geeft Haddock zelf al aan dat hij Kuifje een zetje moet geven. Mocht je de co-op levels gaan spelen dan doe je dit met z’n tweeën en moet je echt samenwerken. In onderstaande trailer zie je een aantal gameplaystukjes van de co-op met bijvoorbeeld Jansen en Janssen.

De co-opmissies speel je één voor één vrij waarbij je op jacht gaat naar zoveel mogelijk schatten en goudstukken. Met de gevonden goudstukken kun je nieuwe personages of outfits kopen en met de gevonden schatten speel je weer andere extra’s vrij. Na het leuke singleplayer-avontuur voegt de co-op (die je trouwens ook in je eentje kan spelen) een aantal uur toe aan het geheel. De co-oplevels zijn allemaal nieuw en speciaal voor deze mode gemaakt. Geen herhalingen van levels uit de gewone game dus!

Conclusie
Ik ben groot fan van Kuifje en zowel de film als de game hebben me een flink aantal uren vermaakt. De game is echter wel de minste van de twee omdat het allemaal wat simpel opgezet is. Zowel qua opbouw als qua gameplay. Desalniettemin is het echt leuk om te spelen en eigenlijk gaat het daar ook om bij een game. De release is natuurlijk wel helemaal klote want wie gaat er Kuifje spelen als je ook Skyrim, Modern Warfare of Zelda kan spelen? Nou ik dus, en ik heb er geen spijt van!

Nu ik deze week mijn laatste paar K-Swiss heb weg moeten doen vanwege slijtage was het tijd om dit blogidee eindelijk eens uit te werken. Sinds mijn eerste vakantie in Amerika loop ik op K-Swiss sneakers. Ze zitten als gegoten en zijn kwalitatief uitermate top! Ik ken serieus geen betere sneakers eerlijk gezegd.

Toch zijn er momenten dat zelfs het beste niet meer voldoet, en die tijd is voor mijn K-Swiss sneakers nu aangebroken. Het laatste paar heb ik woensdag nog aangehad naar werk, maar daarna was het klaar. Nieuwe zooltjes, veters of het laten stikken van een stukje heeft geen nut meer, ze zijn op. Rust in vrede lieve schoenen…

De afgelopen jaren hebben de sneakers veel van de wereld gezien, Amerika, Egypte, Parijs, Londen, Brussel, Gent, Leipzig… Overal stonden ze me bij en nooit kreeg ik pijn in mijn voeten. Ook bij festiviteiten waren ze aanwezig. Carnaval, Dance Valley, Mystery Land, Qlimax… Ze waren er altijd bij.

Omdat K-Swiss redelijk duur is zijn mijn twee meest recente paar sneakers van het merk Reebok. Qua uiterlijk prima, zeker de witte, maar ze zitten toch veel minder lekker. In Budapest kreeg ik na een halve dag ook al blaren. Belachelijk! Tevens zijn de veters gewoon vervelend omdat ze niet goed blijven zitten! Ondanks dat ze maar de helft kosten van K-Swiss haal ik ze gewoon niet meer! In de lente ga ik weer voor K-Swiss en tot die tijd moet ik het doen met Reebok. Nu al afschrijven is namelijk wel een klein beetje zonde van het geld…

Ik zit sinds een half jaar weer in de crew bij FOK!games en daar horen ook de crewmeets bij. Tijdens deze crewmeets, vaak gehouden in Utrecht, wordt ook altijd een lekkere maaltijd gegeten. Sinds jaar en dag is Broadway in Utrecht de locatie voor deze eetfestijnen.

Broadway is gelegen aan een gracht, onder de normale straat. Het is daarom een beetje een donker hol zonder al te veel gezellige uitstraling. Aangezien we altijd met flink wat mensen zijn is dat niet zo erg, want je maakt het gewoon gezellig. Ik vind het eten ook veel belangrijker en dat is in dit geval uitstekend!

Je hebt de keuze uit verschillende gerechten, maar de meest populaire zijn de spare-ribs (in verschillende smaken), de mixed grill en de combi met spare-ribs en kip. Een enkeling kiest altijd Chicken George, gegrilde kip met een roomsausje en gepofte aardappel. Ik ga uiteraard altijd voor de combi, het beste van twee werelden. Het vlees is werkelijk heerlijk! Ik kan met recht zeggen dat het de lekkerste spare-ribs zijn die ik ken, vele malen beter dan bijvoorbeeld die van de Beren eetcafés, en die zijn al erg lekker! De kip is daarnaast ook zo mals dat je haast niet hoeft te kauwen.

Naast het vlees krijg je ook frietjes (of de eerder genoemde gepofte aardappel) en ook deze zijn altijd prima bereid! Om het af te maken krijg je een bakje met citroenwater om na afloop je handen enigszins schoon te maken. Het hele pakket wordt goed verzorgd wat dat betreft. Qua prijzen zijn ze ook wel okay, de combi kost ongeveer 16 euro en een drankje is 2 tot 2,50. Normale prijzen tegenwoordig in de horeca.

Of er een toetje wordt genomen na afloop hangt een beetje af van hoeveel trek je nog hebt. Vroeger nam ik er standaard een dame blanche na, maar de laatste twee keer zat ik toch wel vol. Dan wordt het enkel een warme chocolademelk met slagroom. Wat het ook wordt, ik vertrek altijd met een verzadigd gevoel. Broadway is een echte aanrader als je een hapje wilt gaan eten in Utrecht!