Roy-O-Rama

Als het ruimteschip van Magolor, de Lor Starcutter, neerstort breken er vijf stukken af. Magolor roept de hulp in van Kirby om deze stukken terug te vinden zodat de Lor weer werkt. Elk van de stukken ligt in een uithoek van de planeet Popstar en dat betekent dat Kirby in vijf verschillende gebieden op zoek gaat.

De omgevingen zijn allemaal erg divers en zoals gebruikelijk in een platformer kom je onder andere in een bosrijke omgeving, zijn er levels onder de grond en zul je moeten gaan zwemmen. De graphics zijn enorm schattig en gebruiken een, om mijn collega SuperFruitig te quoten, “kleurenpallet waarbij het tandglazuur je van de tanden springt”. Dit past overigens prima bij Kirby en het ziet er schitterend uit, ook op een 40″ HDTV. Het is bizar om te zien dat Nintendo en HAL dit voor elkaar hebben gekregen.

Zoals in de intro al vermeld is, is Kirby’s Adventure Wii een terugkeer naar de roots van Kirby. Je speelt dus een 2D-platformer waarbij het belangrijkste wapen je eetlust is. In plaats van dat je op het hoofd van je vijand springt slurp je deze op. Vervolgens kun je hem weer uitspuwen als wapen, of doorslikken om zijn krachten over te nemen. Sommige vijanden zorgen er bijvoorbeeld voor dat je een zwaard in je handen krijgt, of vuurballen kunt gooien. Deze wapens helpen je in je strijd tegen het kwaad, voor zover de schattige wezens echt kwaadaardig zijn natuurlijk. In gevecht met een eindbaas komen de wapens het best van pas overigens, zonder zijn ze lastig te verslaan omdat ze te groot zijn om op te eten en er verder weinig te slikken is.

Kirby The Destroyer
Op sommige punten in de game zitten speciale vijanden die zorgen voor speciale powerups. In plaats van een normaal zwaard krijg je dan bijvoorbeeld een enorm hakmes dat het halve scherm inneemt als je er mee slaat. Alle vijanden en breekbare blokken gaan kapot en er opent zich een heel nieuw pad. De enorme wapens zien er tof uit als je ze gebruikt, maar voelen een beetje overpowered aan. Kirby’s avontuur is namelijk helemaal geen moeilijke game, het is zelfs een veel te gemakkelijke game.

Je wordt totaal niet uitgedaagd om je best te doen want tot ver in de derde wereld is het met je ogen dicht uit te spelen. Af en toe raak je wat health kwijt omdat je uit automatisme op een vijand springt (dank je Mario) maar verder zul je niet tot nauwelijks sterven. Het enige waarvoor je je best moet doen is het zoeken van alle collectibles, die zie je niet altijd in je eerste speelronde. Een tweede speelronde is echter niet aantrekkelijk omdat alles zo gemakkelijk is. Zodra je de game uitgespeeld hebt, als je zover door blijft spelen, ben je er wel helemaal klaar mee. Ik bereikte dat punt aan het eind van de derde wereld.

Een mindere singleplayer hoeft overigens nog niet te betekenen dat de game matig is. Kijk maar naar de Call of Duty-serie die elk jaar kritiek krijgt op de korte singleplayer maar goed boert op het gebied van multiplayer. Nintendo hoopt dat met Kirby’s Adventure ook enigszins te bereiken en heeft er een drop-in-drop-out co-op ingestopt die met maximaal vier man te spelen is. Naast Kirby krijg je dan King Dedede, Meta Knight en Waddle Dee, elk met hun eigen specifieke mogelijkheden.

Het is in co-op de bedoeling dat je goed samenwerkt zodat Kirby bijvoorbeeld een sleutel kan dragen terwijl de rest met de vijanden afrekent. Dit gaat echter nooit gebeuren aangezien iedereen een beetje als een debiel over het scherm rondrent en vooral elkaar het level zuur maakt. Dit was ook al het geval in New Mario Wii en Little Big Planet en ik blijf dus bij mijn standpunt dat co-op in een platformgame niet werkt. Onnodig dus als je het mij vraagt, je kunt beter Mario & Sonic op de Olympische Spelen of Mario Kart Wii gaan spelen als er mensen op bezoek zijn.

Conclusie
Ik ben een beetje teleurgesteld in Kirby’s Adventure Wii. Hoewel de game erg goed is uitgewerkt met fantastische graphics, vrolijke deuntjes, goede besturing en toffe powerups is het simpelweg niet uitdagend genoeg. Hierdoor verlies je vrij snel je interesse en de wil om de game uit te gaan spelen. Op Wii zijn toffere platformgames te spelen met New Mario en Donkey Kong Country.

De co-op voegt daarnaast ook niets toe. Het is meer een chaotische bende dan een nuttige toevoeging. De hele co-op-hype in platformers mag sowieso wel verdwijnen trouwens, maar daar zal ik Kirby niet expliciet op afrekenen. De game is niet echt een aanrader en Kirby-fans kunnen beter het sublieme Mass Attack gaan spelen.

Sinds de aankondiging van Nokia en Microsoft weet ik al dat ik in 2012 ook overstap, en hoewel ik in eerste instantie niet heel enthousiast was sloeg mijn mening langzaam om. De plannen die Microsoft heeft met Windows 8, Windows Phone en Xbox Live zijn zo goed dat ik eigenlijk NU al helemaal over wil. De complete integratie van al die systemen met elkaar lijkt me geweldig. Helaas zit ik nog vast aan een contract en vind ik een telefoon kopen zonde van het geld.

Een deel van de integratie tussen de verschillende platformen kunnen we nu al zien met het nieuwe dashboard voor je Xbox 360 en de Xbox Companion-app voor je telefoon. Met je telefoon kun je nu je Xbox bedienen zonder ze op hetzelfde netwerk te hebben. Alles werkt heerlijk en zonder moeilijke instellingen: app downloaden, Xbox authorizeren voor de app en gaan met die banaan! Ik wil het echter over het gamen op een Windows Phone hebben!

Het grootste deel van de games is nu nog het bekende smartphone-zooitje met Angry Birds en Fruit Ninja als populaire games. Dit keer zijn ze echter mét achievements te spelen! Alles wat je speelt wordt gekoppeld aan je Xbox Live-profiel en men kan dus zien wat ik speel en hoe ver ik ben. Dat is voor Xbox 360-games erg motiverend en op je mobiel werkt het net zo.

De game die mij echter écht het licht heeft doen laten zien is geoDefense. Dit is een tower defense-game die erg goed is uitgewerkt en een heerlijk grafisch jasje heeft. Het zou zo een broertje van Geometry Wars kunnen zijn! Ik ben echt helemaal verslaafd aan de game en elke vrije minuut probeer ik even een level uit te spelen. De balans tussen uitdaging en voldoening is nagenoeg perfect: sommige levels lijken onmogelijk na de derde wave totdat je doorhebt welke combinatie torens zorgen voor een goede verdediging.

Iedereen met een Windows Phone en deze game, voeg mij toe aan je vriendenlijst. Ik wil opscheppen met mijn geweldige scores! Mijn gamertag is NotoriousRoy.

GeoDefense zorgt er overigens ook voor dat mijn gigantische handheld backlog nog langer blijft liggen. Zelfs met Mario 3D Land op de stapel… Natuurlijk werkt lang niet elk genre op een mobiele telefoon, maar als het wel werkt is het awesome! Ik kijk nu al uit naar andere Windows Phone-toppers!

Zoals jullie eerder al konden lezen waren we ‘s middags al in Arnhem voor een hapje eten en een bioscoopbezoek voor Nova Zembla. Het event van de avond was echter Qlimax! Na de bios zijn we weer richting station gelopen (Arnhem heeft een klein centrum lijkt het) om van daaruit de pendelbus naar het Gelredome te nemen.

Een kleine tien minuten later stonden we op het parkeerterrein en weer een kleine tien minuten later waren we binnen. Alles ging zoveel soepeler dan verwacht dat we om 22:00 uur al binnen waren, een uur voor de officiële opening. Op dat moment was Stana aan het draaien en dat was maar matig. Hardhouse is niet mijn ding. Wel konden we mooi de zaal bekijken, een biertje drinken en een goeie plek uitzoeken voor de opening.

Om 23:00 uur was het zover! Het doek viel en we kregen direct al een geweldige lichtshow met vuurwerk te zien! De avond was nu al geslaagd. Als eerste begon Coone, een DJ die wat meer Jump-achtige Hardstyle draait. Zijn set beukte echt al direct goed los en het optreden van The Opposites maakt het feest compleet. Heerlijke opening!

Headhunterz en Noisecontrollers volgden als tweede en derde DJ en beide zetten de goede lijn van Coone voort. Goeie sets van beiden. Ik ben sindsdien ook fan van Let me Lose my Mind! Heerlijk nummer, hieronder te bekijken:

Wie hierna ging draaien weet ik niet helemaal meer. Het is OF Zatox (awesome) OF Zany (slechtste van de avond). Het is ook niet handig dat ze twee DJ’s achter elkaar inplannen die allebei een korte naam hebben die begint met ZA natuurlijk… Daar hebben ze bij Q niet over nagedacht! Verbeterpuntje voor volgend jaar. Waarom Zany overigens zo matig was dit jaar weet ik niet, normaal gesproken knalt hij zijn nummers er lekker doorheen, maar nu was het opbouw, afbouw, opbouw, afbouw, het zette nooit echt goed door. De set kabbelde maar een beetje voort en de remix van Nothing Else Matters kennen we nu wel.

De volgende twee DJ’s kende ik beide niet. Zowel Ran-D als Gunz 4 Hire zijn mij onbekend. Ran-D bouwde langzaam op met wat meer hardcore-achtige tracks en G4H knalde daar overheen met een liveset. Wat er precies live was weet ik niet, dat merk ik nooit zo goed met Hardstyle. Dit in tegenstelling tot bijvoorbeeld sets van Roger Shah die zijn keyboard erbij pakt en heel dramatisch knopjes indrukt! Het einde van G4H was echt op het randje van mijn tolerantie maar ik genoot er wel van.

De afsluiter van de avond, held The Prophet, hebben we niet meer gevolgd. Het was inmiddels 06:00 uur en met de lange terugreis nog voor de boeg was het tijd om af te taaien. Thuis heb ik de set nog wel even geluisterd, maar ik denk dat het toch net even te hard was. Hardcore gaat me nét te ver vaak. Rond 09:00 uur was ik thuis en een klein half uurtje later sliep ik. Moe, maar zo voldaan. Volgend jaar gaan we weer en in de tussentijd wacht ik op de blu-ray registratie!

In de game volg je logischerwijs het verhaal van de film, wat betekent dat je met McQueen races gaat rijden en met de andere personages opdrachten moet uitvoeren. Er zijn bijvoorbeeld spionagemissies waarbij je naar een doel moet rijden zonder op te vallen of Takel moet afkoelen nadat hij het ‘pistache-ijs’ gegeten heeft. Het verhaal is helaas wel een beetje warrig in de game verwerkt en komt soms onlogisch over omdat je stukken mist. Tijdens de Grand Prix in Japan heeft Takel in de film namelijk contact met McQueen wat niet goed verloopt, maar in de game wordt dat weg gelaten. Wel krijg je de dramaQueen-conversatie na afloop van die waarin hij Takel een beetje loopt af te zeiken. Heel vreemd.

Een ander minder punt van de game is dat het grafisch weinig voorstelt. Waar de film werkelijk één van de mooiste 3D-animatiefilms aller tijden is, is de game maar lelijk. Het lijkt soms meer op een veredelde DS-game dan een game voor Nintendo’s nieuwste. Het 3D-effect kan daar dan weinig meer aan goedmaken.

Hey! Let op mijn lak!
Cars 2 is vertaald naar het Nederlands, zowel het menu als de gesproken teksten. Hiermee is de game natuurlijk erg geschikt voor de jongere gamer, ware het niet dat de gameplay totaal niet meewerkt. De racemissies met McQueen zijn nog wel te doen, maar sommige spionagemissies zijn volstrekt onduidelijk.

Beelden van NDS-versie, 3DS-versie is nagenoeg hetzelfde

De verdeling tussen race- en spionagemissies is ongeveer 65% – 35%, waarbij de races best leuk om te spelen zijn. Wel moet je even vergeten dat je als stuiterende blokken over het circuit schuift. Het is immers een game voor kinderen en dan hoef je niet zo nauw te kijken wat dat betreft.

Vervelender zijn de andere missies die je moet spelen, met bijvoorbeeld de spion, of Takel. Een voorbeeld is een missie waarbij je als Takel over een vliegveld rijdt en moet zorgen dat je niet gespot wordt. Het is de bedoeling dat je op gepaste afstand van je voorganger rijdt én de zoeklichten omzeilt. De snelheid van de voorganger en het patroon van de zoeklichten is zo ingesteld dat ik steeds op hetzelfde moment gespot werd. Enorm frustrerend en de missie was enkel te behalen door je voorganger weg te laten rijden en meer afstand te nemen. Ik stond bijna op het punt om de game het raam uit te gooien.

Conclusie
Cars 2 voor Nintendo 3DS lijkt een beetje een opgepoetste DS-game en is niet echt de moeite waard. De achtjarige buurjongen zal het misschien wel leuk vinden, maar buiten die diehards op de basisschool zal niemand er veel plezier aan beleven.

Vissen. Het is maar een rare hobby/sport. Je zit urenlang aan de waterkant een beetje voor je uit te staren in de hoop een flinke vis aan de haak te slaan. Een plant zien groeien is vaak nog interessanter… Toch zijn er miljoenen mensen die dit doen en dat heeft weer geleid tot talloze games waarin je kunt gaan vissen.

De bekendste is misschien SEGA Bass Fishing die op Dreamcast geleverd werd met hengelaccessoire. Ook op Wii zijn ze redelijk populair vanwege de motioncontrols en hengelaccessoires. Ultimate Bass Fishing voor Nintendo 3DS heeft, gelukkig, geen extra accessoires en is puur met de normale knoppen te spelen.

Je begint de game in het beginnersgebied waar niet al te grote en zware vissen zitten. Stap voor stap krijg je uitgelegd hoe je de boot bestuurt, hoe je de hengel uitwerpt en hoe je de lijn weer inhaalt. Na ruim tien minuten had ik nog steeds niets gevangen, of überhaupt ook maar een vis aan de haak zien hangen, dus ik was er al bijna klaar mee.

You’re doing it wrong!
Toen bleek echter dat ik simpelweg op een verkeerd stuk zat te vissen. Via je radar kun je vooraf een beetje bepalen waar vissen zitten en hoe diep. Met verschillende soorten aas en trekjes aan de hengel kun je hun aandacht vervolgens trekken. Nadat dit eenmaal duidelijk was ving ik de ene baars na de andere.

Al snel was een top 3-notering in de Beginner’s Cup binnen en kon ik door naar andere lokaties en moeilijkere toernooien. Vanaf dat moment heb je ook veel meer mogelijkheden wat betreft aas en hengels. Verschillende vissen reageren namelijk anders op verschillende soorten aas. Na wat experimenteren hiermee kon ik ineens veel meer soorten vis ophengelen!

Ruime keus
In totaal zijn er meer dan vijfhonderd beschikbare soorten aas, hengels en haspels in de game waardoor je nagenoeg eindeloos kan variëren. Je kunt meedoen met 45 toernooien en er is een optie om vrij te vissen, zonder tijdslimiet. Qua herspeelbaarheid en houdbaarheid zit het hier wel goed dus.

Een ander positief punt van de game is dat de graphics eigenlijk wel in orde zijn. Op de screenshots en in de trailer vond ik het er vrij grof uit zien, maar met de 3D-slider op max gaat er een nieuwe wereld open lijkt het wel. Het is geen Zelda of Mario natuurlijk, maar de omgevingen zijn vrij realistisch weergegeven.

Alle positieve punten verhullen het grootste nadeel van de game echter niet… Het blijft een game waarin je vist, en vissen is saai. Er is een kleine sprong in plezier als je het eerste toernooi wint en je steeds meer opties vrijspeelt, maar daar blijft het bij. Er is geen groots episch verhaal, er zijn geen uitdagende eindbazen en je intelligentie wordt ook niet op de proef gesteld. Als game is het dus niet zo boeiend, ondanks de vele positieve punten.

Conclusie
Nu ik een paar uur heb zitten hengelen moet ik bekennen dat het allemaal niet zo dramatisch is als ik vooraf dacht. Ultimate Bass Fishing is goed uitgewerkt: er zijn heel veel opties en mogelijkheden, het ziet er prima uit en laat zich goed besturen. Desalniettemin is het gewoon wat saai allemaal. In een bootje zitten staren naar je dobber moet echt je ding zijn wil je dit een leuke game vinden.