Roy-O-Rama

De opzet is in alle delen nog onveranderd: jij moet een balletje, de Katamari, rollen waar alles aan blijft kleven. Hoe groter de bal wordt, hoe meer er blijft plakken. In de beginlevels rol je bijvoorbeeld muntjes en steentjes op, later worden dat stoelen, mensen, bomen en zelfs tanks. Heb je de doelstelling gehaald in een level, meestal: behaal formaat X in Y minuten, dan wordt de Katamari door King Cosmo omgevormd tot ster.

In de allereerste game maakte je deze sterren omdat je ze had laten verdwijnen door een ongelukje. In Touch my Katamari maak je ze omdat King Cosmo in verval is geraakt. Hij is niet meer wat hij geweest is en Namco doet hiermee aan zelfspot omdat een hoop fans dit al een tijdje roepen. De laatste games waren namelijk niet om over naar huis te schrijven. Om zichzelf terug te vinden krijg je in de game hulp van ‘trouwe fans’ die roepen hoe een echte Katamari-roller te werk gaat. Naast deze verhaallijn loopt er nog een verhaallijn van een luie gamer die het licht ziet en zijn leven wil gaan beteren op het moment dat hij de uitgerangeerde King Cosmo ziet.

Buiten het verhaal is er eigenlijk weinig veranderd aan de game, Namco heeft zelfs (delen van) levels hergebruikt waardoor Touch my Katamari een beetje goedkoop overkomt. Grafisch is er namelijk ook niets opgepoetst of iets dergelijks en zit je gewoon naar een PlayStation 2-game te kijken op je gloednieuwe Vita. Dit is een beetje zuur als je ziet wat bijvoorbeeld Uncharted en Rayman op datzelfde scherm tonen.

Het enige dat echt nieuw is dit keer is de mogelijkheid om je Katamari van vorm te laten veranderen via het touchpad aan de achterkant. Je hebt nu de mogelijkheid om een lange worst te maken zodat je meer oppervlak tegelijk kunt oprollen, of een heel dunne Katamari te maken zodat je door nauwe gangetjes kunt. Nergens in de game krijg je echter het gevoel dat je dit nodig hebt of dat het een nuttige toevoeging is. De meeste tijd rol je gewoon als een normale bal.

Try to do better next time
Is Touch my Katamari dan nog wel leuk om te spelen? Nou, ja, hmm, dat wel. Het concept blijft leuk om te spelen, ondanks dat er niets nieuws te zien is. Het oprollen van alle voorwerpen die in de levels liggen is enorm verslavend en is er genoeg uitdaging in de levels. Na een level of drie moet je al goed gaan nadenken over je route omdat je het anders niet haalt binnen de gestelde tijd. Pak daarbij het feit dat je een score krijgt aan het einde van een level, inclusief de melding ‘try to do better next time’ en je snapt dat dit zorgt voor verbeteringsdrang en dus een redelijke houdbare game.

De kracht van een Katamari-game zit ‘m niet alleen in de gameplay. De hele presentatie voegt veel toe en is verantwoordelijk voor knotsgekke momenten. Niet alleen heeft King Cosmo ook nu weer ontzettend veel eigengeilerij, maar ook de ‘fans’ staan garant voor komische conversaties. Gamen met een grote glimlach op je gezicht dus, ondanks de eerder vermelde herhalingsoefening.

Conclusie
Waar de game in 2004 nog verfrissend en origineel was hebben we het nu wel allemaal gezien. Het is nog steeds best leuk om te spelen, en je zult ook zeker wel moeten lachen, maar eigenlijk is het wel klaar met de Katamari-reeks. Er zijn veel interessantere titels beschikbaar voor PlayStation Vita en zelfs als je een enorme fan bent kun je beter wachten tot de game in de budgetbakken ligt. [5]

Aan de Verwersdijk in Delft zit sinds een half jaar ongeveer een nieuw eettentje: BBQ Restaurant Delft. Het is niet de meest originele naam die er te bedenken valt, maar het dekt wel perfect de lading. Het standaard arrangement kost je 22,50 waarbij je twee uur onbeperkt kunt eten. Er zijn twee soorten kip, er zijn hamburgers, worsten, spare-ribs en er zijn verschillende soorten vis en garnalen. Voor iets wat wils dus!

Naast al het vlees is er uiteraard ook brood met kruidenboter (iets aan de zoute kant), friet, salade en de mogelijkheid om pannenkoeken te bakken. Alles is van uitstekende kwaliteit en ik heb heerlijk gegeten afgelopen zondag. We waren in totaal met 20 man en het eten werd constant netjes op tijd aangevuld, zowel het vlees als de friet en het brood. Keurig!

Het eten begint trouwens met soep waarbij je de keuze hebt uit twee soorten (voor ons was dat kippensoep of tomatensoep). Als toetje is er de keuze uit verschillende soorten ijs met saus en/of slagroom. Geen gekke dingen verder, maar gewoon normale keuzes die iedereen lekker vindt. Het geheel zorgt er voor dat ik helemaal enthousiast ben en voor mijn verjaardag over twee weken ook ga reserveren daar. Yummy!

Het eerste deel van Assassin’s Creed zag er tof uit maar was vooral erg eentonig. De game heb ik uiteindelijk toch gespeeld omdat ik het verhaal wilde kennen voordat ik aan Assassin’s Creed II begon. Dit deel pakte de basis van het eerste deel en deed alles beter: boeiendere omgeving (oh bella Italia), meer variatie en een uitgebreider verhaal. Het verhaal bleek achteraf zo uitgebreid dat het verhaal over Ezio uit Assassin’s Creed II over drie games is verdeeld: ACII, AC: Brotherhood en AC: Revelations.

De eerste van deze drie is al uitvoerig beschreven, dus pak ik nu Brotherhood en Revelations. Brotherhood speelt zich puur af in Rome en is een direct vervolg van ACII. Ezio is in Rome om daar de regerende Tempeliers en Borgia aan te pakken. Zonder al te veel in te gaan op het verhaal kan ik vertellen dat het Episch is. Leonardo da Vinci keert weer terug, er is liefde, verdriet en haat en er zijn talloze sidequests… Ik had nagenoeg heel Rome herbouwd en bijna alle sidequests gedaan.

De nieuwe toevoeging in Brotherhood, het kunnen inhuren van hulp-huurmoordenaars, is erg handig. Als jij een burger redt uit de klauwen van de Borgia dan sluit deze zich bij jou aan. Vanaf dat moment is hij/zij ook assassin. Je kunt ze oproepen tijdens een missie van jezelf om bijvoorbeeld wachters op afstand uit te schakelen. Ook is het mogelijk om ze op een eigen missie te sturen via de welbekende moordcontracten. Ze staan dan even niet tot je beschikking maar verdienen veel ervaringspunten en geld met deze missies. Dit hele managementgedeelte in Brotherhood zorgt voor een leuke afwisseling in een game vol spanning.

Revelations speelt zich jaren na Brotherhood af. Ezio is inmiddels een oude man (denk George Clooney met half grijs haar) en gaat op zoek naar hints die Altaïr heeft achtergelaten. De zoektocht brengt hem naar Constantinopel (Istanbul), Turkije. Daar is een actieve groep assassins aanwezig die je helpen. Net als in Brotherhood kun je ook hier hulpjes aannemen om je bij te staan.

Het verhaal is minstens net zo boeiend als in Brotherhood, misschien nog wel boeiender omdat het nauw samenvalt met het verhaal van Altaïr. We komen veel meer te weten over de held uit het eerste deel. Qua gameplay zijn er ook wat veranderingen zoals de toevoeging van een hookblade om gemakkelijker te klimmen en een soort Tower Defense-mechanisme dat je moet spelen als je berucht raakt. Dit laatste is een beetje nutteloos maar als je zorgt dat je niet berucht raakt is er weinig aan de hand.

Revelations is een fantastisch einde van de trilogie en het verhaal van Ezio voelt echt af. Kudo’s voor Ubisoft. Het gedoe omtrent Desmond kabbelt echter wel voort, maar dat negeer ik gewoon zo veel mogelijk. Ontkennen FTW! Waar Ubisoft heen gaat met de serie weet ik niet, er zijn een hoop periodes in de geschiedenis die erg interessant kunnen zijn. Of ze net zo goed worden als Brotherhood betwijfel ik, maar de basis is uitstekend. Assassin’s Creed III ga ik dus ook zeker spelen in de toekomst. Ik hoop alleen dat Desmond een kleinere rol krijgt, hij is namelijk niet interessant.

Hoewel de game in de basis hetzelfde is, sporten met Mario, Sonic en hun vrienden door middel van allerlei verschillende soorten besturing, is de 3DS-versie dit keer flink anders opgezet. De nadruk ligt dit keer namelijk op minigames in plaats van volwaardige sporten. De makers hebben voor deze opzet gekozen om de game geschikt te maken voor het spelen onderweg in kleine sessies. Het geheel voelt hierdoor enigszins aan als WarioWare, maar dan zonder alle gekkigheid die we kennen van Wario’s game.

De meer dan 50 sporten die in de game verwerkt zitten richten zich allemaal op één bepaald onderdeel in de sport. Je speelt bijvoorbeeld geen hele voetbalwedstrijd, maar probeert enkel te scoren vanuit een hoekschop. De 100 meter-sprint richt zich vooral op de start en het ritmisch op de A-knop drukken en op de evenwichtsbalk is het een kwestie van je 3DS zo kantelen dat je het patroon volgt dat aangegeven wordt. In de basis is alles dus heel eenvoudig maar al snel kwam ik er achter dat het zeker niet gemakkelijk is. Regelmatig eindigde ik als laatste tijdens een wedstrijd, iets dat niet vaak gebeurt in een Mario-game…

Wat wel jammer is, is het feit dat er voor sommige games gekozen is voor rare besturing. Men heeft alle functies van de 3DS willen gebruiken, wat inhoudt dat je naast knoppen en het touchscreen ook de gyroscoop en de microfoon moet gebruiken. Juist bij die microfoon zitten de stomme minigames want blazen naar je handheld (je doet dit bijvoorbeeld tijdens de zeilwedstrijden) hebben we wel gezien nu. Dat is een stomme manier van het besturen van een game.

Doordat er goed gekeken is naar WarioWare is de game dit keer erg geschikt voor singleplayersessies. Je kunt de sporten los spelen, of in zogenaamde medleys waarbij er een reeks minigames achter elkaar gespeeld wordt. Er is meer dan genoeg keuzevrijheid om te spelen wat je wilt, maar het grote nadeel is wel dat je niet kunt spelen met de personages die je zelf wilt. Zodra je een medley gaat spelen kies je namelijk een team van vijf personages en dat houdt in dat er altijd wel iemand bij zit die je minder leuk vindt. Zo moet je bijvoorbeeld altijd een keuze maken uit het rijtje Wario, Waluigi, Eggman en Metal Sonic. Belachelijk aangezien het allemaal flutpersonages zijn. Deze manier van samenstellen weerhoudt je er ook van om Mario en Luigi in één team te hebben. Wie heeft dat verzonnen?!

Wat wel weer grappig is, is de verhaalmode. Hier word je door middel van een spannend verhaal voor plottwists door alle sporten geleid. Zonder al te veel te verklappen komt het neer op een kwaadaardig plan van Bowser en Eggman om de Olympische Spelen te saboteren! De boefjes…

Uiteraard zit er ook een multiplayermode in de game verwerkt waarmee je tegen anderen kunt spelen. Via lokale multiplayer, of download play voor degenen zonder game, kun je met maximaal vier mensen tegelijk spelen. Online is geen optie helaas, waarschijnlijk omdat de minigames te kort zijn en te veel afhangen van precisie. Wel wordt de Nintendo WiFi Connection gebruikt voor leaderboards. Behaalde records zijn dus gewoon te delen met de wereld.

Conclusie
Mario & Sonic op de Olymische Spelen – Londen 2012 is een aardige game geworden voor Nintendo 3DS. Het gros van de sporten is leuk om te spelen en er is genoeg content om je een aantal busritten bezig te houden. Toch scoort het niet heel hoog door een aantal vreemde ontwerpkeuzes als de niet vrije keus in speelbare personages en de matige besturing van sommige minigames.

Een krappe voldoende dus met als opmerking dat er zeker potentie zit in de WarioWare-achtige opzet, maar dat men dat even wat beter moet uitwerken. Grafisch ziet het er in ieder geval al wel top uit waarbij een turnende Peach een waar genot is om naar te kijken. [6]

One Piece is in 1997 begonnen als manga (Japans stripverhaal) en is later overgezet naar bewegende beelden in de gelijknamige anime (Japanse tekenfilm). Het is de populairste manga aller tijden in Japan en er zijn ook al veel games in deze serie uitgebracht. Unlimited Cruise SP is een ‘enhanced port’ van One Piece Unlimited Cruise Part 1: Adventure Beneath the Waves die eerder voor Wii verscheen. Als extraatje is er een vechtgame toegevoegd.

In deze game ga je met Luffy en al je maffe vrienden op zoek naar één grote schat die je ontvangt zodra je vier eilanden hebt doorlopen. Uiteraard krioelt het op de eilanden van vijanden en zijn er de nodige eindbazen die je moet verslaan. Tussen de bedrijven door kun je op je schip, Sunny, bijtanken en je kamers vrijspelen met goodies.

In de game kun je spelen als één van de negen personages en je kunt direct wisselen tussen deze personages. Elk personage heeft zijn eigen specifieke aanvallen waarmee sommige vijanden makkelijker of juist moeilijker te verslaan zijn. Usopp heeft bijvoorbeeld een katapult voor aanvallen op afstand en Zoro lijkt de sterkste te zijn. Alle personages lijken verder ook prima op de personages in de anime (ik heb speciaal een aflevering gekeken voor deze review…), zowel qua uiterlijk als qua persoonlijkheid. Ook de Japanse stemmen zijn aanwezig. Tot zo ver is de game veelbelovend voor in ieder geval de fans van de serie.

Helaas blijft het hierbij. Zodra je de game daadwerkelijk gaat spelen merk je een aantal vervelende dingen op. Als eerste zijn de graphics niet om over naar huis te schrijven. De textures zijn erg lelijk en er zijn regelmatig framedrops die zorgen voor een haperende game. Ook de camera is dramatisch en kiest soms een vreselijke positie waarin je enkel jezelf ziet, en niet de vijanden die jou aanvallen. Voor een action adventure is dat behoorlijk funest; midden in je combo’s het overzicht kwijtraken zorgt voor flink wat frustratie.

Tot slot is het af en toe ook nog eens compleet onduidelijk wat je nou eigenlijk moet doen om verder te kunnen in de game. Aan het begin van de game kom je bijvoorbeeld bij een gesloten grot. Het is dan de bedoeling dat je items omvormt tot andere items om te voeren aan een vreemd wezen. In je inventory zit echter niet genoeg en dus moet je op zoek naar nieuwe items. Waar je deze vandaan kunt halen wordt helemaal niet duidelijk gemaakt. Na een half uur rondlopen kwam ik er per toeval achter dat je tegen de bomen kunt slaan om zo kokosnoten te verzamelen. Deze kokosnoten blijken een goede inruilwaarde te hebben. Dit maakt het voor je gevoel totaal willekeurig allemaal.

Het eerder genoemde extraatje kun je het best vergeten trouwens. De camera in deze mode werkt hetzelfde als in de game zelf waardoor je totaal geen overzicht hebt. Wie dat heeft verzonnen mag op staande voet ontslagen worden, want het is werkelijk te gek voor woorden dat dit zo gemaakt is. Het enige beetje positieve hier is dat het geheel wat betreft opbouw wel in orde is. Er wordt een verhaal omheen verteld (vijanden vallen je aan en je moet ze één voor één in elkaar slaan met verschillende personages) en je hebt enigszins de vrijheid om zelf de route te bepalen.

Conclusie
One Piece Ultimate Cruise SP is geen game die aan te raden is, zelfs niet voor de fans. Door de slechte camera is combat soms compleet onoverzichtelijk wat voor veel te veel frustratie zorgt. De gameplay zelf stelt daarnaast ook geen reet voor. Het enige pluspunt dat over de game te melden is, is het feit dat de originele Japanse stemmen gebruikt worden in combinatie met Engelse ondertitels. Oh, en misschien het gratis meegeleverde figuurtje dat je in je kast kunt zetten. [3]

Lonesome Road
In Lonesome Road neemt de oorspronkelijke courier six contact met je op. Hij is degene die aanvankelijk de Platinum Chip moest bezorgen maar hij weigerde. Aan het begin van dit nieuwe hoofdstuk belooft Ulysses je uit te leggen over het waarom van de hele gang van zaken, als jij belooft om nog één missie te doen…

Lonesome Road leidt je naar The Divide, een woest gebied dat bijna in zijn geheel vernietigd is door (kern)explosies en aardbevingen. Niemand die hier heen is gegaan is ooit teruggekomen.

Tijdens je tocht door het woeste landschap krijg je hulp van een ED-E. Qua functionaliteiten is hij vergelijkbaar met degene die je in New Vegas zelf kunt vinden, maar deze heeft een zware geschiedenis achter de rug. Gedurende het hele verhaal hoor je recordings van zijn leven en hier zal ED-E met gevoel op reageren. Hoewel het een robot is kent deze ED-E dus gevoel wat tot uitdrukking komt in de vorm van reacties als of .

Ulysses zal ook regelmatig contact met je opnemen via de radiofunctie van ED-E. Langzaam worden zo zijn intenties aan je bekendgemaakt en wordt het steeds duidelijker wat jouw rol in het geheel is. Alle conversaties zorgen er voor dat Lonesome Road erg traag kan overkomen op sommige spelers, maar wil je alles ontdekken, dan moet je er de tijd voor nemen. Het is allemaal erg boeiend om te horen. Alle conversaties en de end game van Ulysses zorgen voor een haast perfecte Fallout-sfeer. Dit zorgt er voor dat Lonesome Road mijn favoriete DLC is geworden voor New Vegas.

Wat betreft vijanden moet je overigens af en toe goed opletten. Er lopen wat monsters rond die zeer sterk zijn, zo sterk dat ze Death Claws als ontbijt eten. Zorg dus voor genoeg armor en health items als je op pad gaat!

Old World Blues
In Old World Blues reis je naar Big Mountain waar een research center zit. Hier word je een proefpersoon van een medisch onderzoek dat niet helemaal gaat zoals het moet gaan. Om jezelf, en het hele research center, te redden ga je op zoek naar Mobius. Hij is de evil scientist in dit verhaal.

De geleerden in Old World Blues zijn niet wat je verwacht. Dit keer geen oude mannen in witte stofjassen en dikke brillen, maar zwevende monitoren die zelf kunnen denken en praten. Zij blijken onder andere verantwoordelijk voor gemuteerde beesten als de cazadores en nightstalkers, en nu dus ook voor jouw mislukte experiment.

Het sterke punt in Old World Blues zijn de conversaties. De geleerden zitten al zo lang in Big Mountain en zijn zo geobsedeerd met hun werk dat ze zichzelf geweldig vinden en geen idee hebben van de buitenwereld. Dit levert hilarische woordenwisselingen op, zeker wat verder in het verhaal als je begint over gevoelens die ze volgens hun eigen specificaties niet meer hebben.

Een ander sterk punt zijn de testlocaties waar je als speler verschillende wapens en upgrades moet ophalen. Deze lijken qua opzet erg op de ondergrondse Vaults die we allemaal kennen. Hier rondlopen is dan ook een feest van herkenning. Het lezen en beluisteren van alle informatie die je vindt is de moeite waard.

Aan het eind van Old World Blues krijg je er een nieuwe basis bij waar je spullen kwijt kunt. Alles bij elkaar opgeteld is dit een erg sterke uitbreiding voor New Vegas en enkel het feit dat de schorpioenen van Mobius zo eentonig en irritant zijn zorgt voor het ontbreken van de vijfde ster.

Ik heb met mezelf de afspraak gemaakt dat ik weinig games koop op de dag van release. Een paar maanden later kosten de games vaak nog maar de helft van hun oorspronkelijke verkoopprijs wat me veel geld bespaart. Er zijn echter wel een paar uitzonderingen, met name als een game verschijnt in een mooie collector’s edition.

Op dit moment heb ik bijvoorbeeld de collector’s edition van Final Fantasy XIII-2 in pre-order staan. Met deze versie van de game krijg ik de game, een selectie van de soundtrack, een art-book, wat postkaarten en een lenticulaire poster. Met een prijs van 38 pond (dank je Amazon) ook nog eens erg goedkoop. Een andere collector’s edition die al in bestelling staat is The Last Story. Hier krijg je de game, een steelcase, soundtrack-selectie en een artbook. Net als bij Final Fantasy XIII-2 dus eigenlijk vrij standaard, maar ook hier hangt weer het lage prijskaartje van 38 pond aan. Voor dat geld haal ik graag de luxere versie van een game.

Een betere collector’s edition is die van The Witcher 2 – Enhanced Edition voor Xbox 360. Deze verschijnt later dit jaar, op 17 april om precies te zijn. Deze zogenaamde Dark Edition omvat naast de game ook een guide, artbook van 200 pagina’s , making off-dvd, wereldkaart, soundtrack, amulet en stickers. Het grote verschil is hier dat het artbook een volwaardig A4-formaat heeft, in tegenstelling tot de twee eerder genoemde games die het bij A5 houden. De Dark Edition is wel een stuk duurder en minder goed verkrijgbaar. De adviesprijs staat op 80 euro en Amazon gaat ‘m zeer waarschijnlijk niet verkopen aangezien het lijkt alsof GAME hem exclusief verkoopt in Engeland. Dat wordt dus waarschijnlijk een bestelling via Nedgame of Gamemania.

Een collector’s of limited edition is overigens niet altijd de moeite waard. Zo kreeg je bij de limited edition van Need for Speed: Hot Pursuit enkel wat extra auto’s. Geen soundtrack, artbook of andere toffe spulletjes. Dat is dus een beetje matig. Dit geldt voor alle games waarbij de makers doen alsof een in-game item zo speciaal is. Of wat dacht je van de speciale edities van Bioshock 2? Van die game werden drie versies uitgebracht. Naast de normale versie kon je kiezen voor een Rapture Edition die geleverd werd met mini artbook of de collector’s edition. Die laatste is zeker de moeite waard aangezien je de soundtrack op LP kreeg naast wat posters en een volwaardig artbook, maar was zo veel geproduceerd door de uitgever dat je dat ding op een gegeven moment voor twee tientjes thuis kon laten bezorgen (wat ik overigens wel gedaan heb…). Dat is dus ook niet de bedoeling want het moet wel speciaal blijven.

Andere collector’s editions van games die ik waardeer zijn onder andere die van Fable 3 en Fallout New Vegas. Beide worden geleverd met unieke dingen die passen binnen het thema van de game. Fable 3 werd bijvoorbeeld geleverd in een verpakking die lijkt op een oud boek en New Vegas kreeg fiches, een spel kaarten en een comic met het verhaal dat vooraf ging aan de game. Deze edities zijn op dit moment ook nauwelijks meer te koop en zo hoort het!

Al die speciale edities van games lijken wel iets van de laatste jaren. Ik kan me geen speciale uitgaven herinneren van generaties voor deze, op een enkele gouden Zelda-cartridge of steelcase na. Veel gamers zien het waarschijnlijk ook als geldklopperij aangezien de game er zelf verder niet beter van wordt. Toch vind ik dit een veel betere manier om gamers over te halen om een game direct op launch, en nieuw, te kopen dan bijvoorbeeld een online pass!

Oh, en mocht iemand nog de collector’s edition van Fallout 3 hebben (met lunchbox en bobble head), stuur mij dan even een PM. Ik ben namelijk bijna jarig en wil die graag hebben!