Roy-O-Rama

Hoewel de game in de basis hetzelfde is, sporten met Mario, Sonic en hun vrienden door middel van allerlei verschillende soorten besturing, is de 3DS-versie dit keer flink anders opgezet. De nadruk ligt dit keer namelijk op minigames in plaats van volwaardige sporten. De makers hebben voor deze opzet gekozen om de game geschikt te maken voor het spelen onderweg in kleine sessies. Het geheel voelt hierdoor enigszins aan als WarioWare, maar dan zonder alle gekkigheid die we kennen van Wario’s game.

De meer dan 50 sporten die in de game verwerkt zitten richten zich allemaal op één bepaald onderdeel in de sport. Je speelt bijvoorbeeld geen hele voetbalwedstrijd, maar probeert enkel te scoren vanuit een hoekschop. De 100 meter-sprint richt zich vooral op de start en het ritmisch op de A-knop drukken en op de evenwichtsbalk is het een kwestie van je 3DS zo kantelen dat je het patroon volgt dat aangegeven wordt. In de basis is alles dus heel eenvoudig maar al snel kwam ik er achter dat het zeker niet gemakkelijk is. Regelmatig eindigde ik als laatste tijdens een wedstrijd, iets dat niet vaak gebeurt in een Mario-game…

Wat wel jammer is, is het feit dat er voor sommige games gekozen is voor rare besturing. Men heeft alle functies van de 3DS willen gebruiken, wat inhoudt dat je naast knoppen en het touchscreen ook de gyroscoop en de microfoon moet gebruiken. Juist bij die microfoon zitten de stomme minigames want blazen naar je handheld (je doet dit bijvoorbeeld tijdens de zeilwedstrijden) hebben we wel gezien nu. Dat is een stomme manier van het besturen van een game.

Doordat er goed gekeken is naar WarioWare is de game dit keer erg geschikt voor singleplayersessies. Je kunt de sporten los spelen, of in zogenaamde medleys waarbij er een reeks minigames achter elkaar gespeeld wordt. Er is meer dan genoeg keuzevrijheid om te spelen wat je wilt, maar het grote nadeel is wel dat je niet kunt spelen met de personages die je zelf wilt. Zodra je een medley gaat spelen kies je namelijk een team van vijf personages en dat houdt in dat er altijd wel iemand bij zit die je minder leuk vindt. Zo moet je bijvoorbeeld altijd een keuze maken uit het rijtje Wario, Waluigi, Eggman en Metal Sonic. Belachelijk aangezien het allemaal flutpersonages zijn. Deze manier van samenstellen weerhoudt je er ook van om Mario en Luigi in één team te hebben. Wie heeft dat verzonnen?!

Wat wel weer grappig is, is de verhaalmode. Hier word je door middel van een spannend verhaal voor plottwists door alle sporten geleid. Zonder al te veel te verklappen komt het neer op een kwaadaardig plan van Bowser en Eggman om de Olympische Spelen te saboteren! De boefjes…

Uiteraard zit er ook een multiplayermode in de game verwerkt waarmee je tegen anderen kunt spelen. Via lokale multiplayer, of download play voor degenen zonder game, kun je met maximaal vier mensen tegelijk spelen. Online is geen optie helaas, waarschijnlijk omdat de minigames te kort zijn en te veel afhangen van precisie. Wel wordt de Nintendo WiFi Connection gebruikt voor leaderboards. Behaalde records zijn dus gewoon te delen met de wereld.

Conclusie
Mario & Sonic op de Olymische Spelen – Londen 2012 is een aardige game geworden voor Nintendo 3DS. Het gros van de sporten is leuk om te spelen en er is genoeg content om je een aantal busritten bezig te houden. Toch scoort het niet heel hoog door een aantal vreemde ontwerpkeuzes als de niet vrije keus in speelbare personages en de matige besturing van sommige minigames.

Een krappe voldoende dus met als opmerking dat er zeker potentie zit in de WarioWare-achtige opzet, maar dat men dat even wat beter moet uitwerken. Grafisch ziet het er in ieder geval al wel top uit waarbij een turnende Peach een waar genot is om naar te kijken. [6]