Roy-O-Rama

De opzet is in alle delen nog onveranderd: jij moet een balletje, de Katamari, rollen waar alles aan blijft kleven. Hoe groter de bal wordt, hoe meer er blijft plakken. In de beginlevels rol je bijvoorbeeld muntjes en steentjes op, later worden dat stoelen, mensen, bomen en zelfs tanks. Heb je de doelstelling gehaald in een level, meestal: behaal formaat X in Y minuten, dan wordt de Katamari door King Cosmo omgevormd tot ster.

In de allereerste game maakte je deze sterren omdat je ze had laten verdwijnen door een ongelukje. In Touch my Katamari maak je ze omdat King Cosmo in verval is geraakt. Hij is niet meer wat hij geweest is en Namco doet hiermee aan zelfspot omdat een hoop fans dit al een tijdje roepen. De laatste games waren namelijk niet om over naar huis te schrijven. Om zichzelf terug te vinden krijg je in de game hulp van ‘trouwe fans’ die roepen hoe een echte Katamari-roller te werk gaat. Naast deze verhaallijn loopt er nog een verhaallijn van een luie gamer die het licht ziet en zijn leven wil gaan beteren op het moment dat hij de uitgerangeerde King Cosmo ziet.

Buiten het verhaal is er eigenlijk weinig veranderd aan de game, Namco heeft zelfs (delen van) levels hergebruikt waardoor Touch my Katamari een beetje goedkoop overkomt. Grafisch is er namelijk ook niets opgepoetst of iets dergelijks en zit je gewoon naar een PlayStation 2-game te kijken op je gloednieuwe Vita. Dit is een beetje zuur als je ziet wat bijvoorbeeld Uncharted en Rayman op datzelfde scherm tonen.

Het enige dat echt nieuw is dit keer is de mogelijkheid om je Katamari van vorm te laten veranderen via het touchpad aan de achterkant. Je hebt nu de mogelijkheid om een lange worst te maken zodat je meer oppervlak tegelijk kunt oprollen, of een heel dunne Katamari te maken zodat je door nauwe gangetjes kunt. Nergens in de game krijg je echter het gevoel dat je dit nodig hebt of dat het een nuttige toevoeging is. De meeste tijd rol je gewoon als een normale bal.

Try to do better next time
Is Touch my Katamari dan nog wel leuk om te spelen? Nou, ja, hmm, dat wel. Het concept blijft leuk om te spelen, ondanks dat er niets nieuws te zien is. Het oprollen van alle voorwerpen die in de levels liggen is enorm verslavend en is er genoeg uitdaging in de levels. Na een level of drie moet je al goed gaan nadenken over je route omdat je het anders niet haalt binnen de gestelde tijd. Pak daarbij het feit dat je een score krijgt aan het einde van een level, inclusief de melding ‘try to do better next time’ en je snapt dat dit zorgt voor verbeteringsdrang en dus een redelijke houdbare game.

De kracht van een Katamari-game zit ‘m niet alleen in de gameplay. De hele presentatie voegt veel toe en is verantwoordelijk voor knotsgekke momenten. Niet alleen heeft King Cosmo ook nu weer ontzettend veel eigengeilerij, maar ook de ‘fans’ staan garant voor komische conversaties. Gamen met een grote glimlach op je gezicht dus, ondanks de eerder vermelde herhalingsoefening.

Conclusie
Waar de game in 2004 nog verfrissend en origineel was hebben we het nu wel allemaal gezien. Het is nog steeds best leuk om te spelen, en je zult ook zeker wel moeten lachen, maar eigenlijk is het wel klaar met de Katamari-reeks. Er zijn veel interessantere titels beschikbaar voor PlayStation Vita en zelfs als je een enorme fan bent kun je beter wachten tot de game in de budgetbakken ligt. [5]