Roy-O-Rama

Shinobido vertelt het epische verhaal van ninja Zen die op zoek is naar een magische spiegel. Met deze spiegel kun je uiteindelijk je overleden vriendin terughalen uit de dood. Althans, zij is dood en je wil heel graag die spiegel. Dus wederopstanding zal wel de reden zijn, dit wordt in de cutscenes helemaal niet duidelijk verder.

In dit groots opgezette avontuur krijg je daarnaast opdrachten van drie verschillende groeperingen die de macht willen grijpen. Kies je voor een missie van A, bijvoorbeeld het omleggen van een koopman van B, dan kun je direct daarna gewoon een missie aannemen van B en exact hetzelfde doen bij A. Dit is complete onzin natuurlijk, want het interesseert geen enkele groepering ook maar iets dat je ze half uitgemoord hebt. Ze blijven je opdrachten aanbieden.

De hele opzet van de game bestaat trouwens puur uit het selecteren van missies. Er is geen overkoepelende stad of wereld. De missies zijn daarnaast ook nog eens extreeeeem kort. Soms heb je binnen tien seconden de missie al uitgespeeld zonder ook maar één keer met je ogen te knipperen. De opdrachten die je krijgt zijn verder ook totaal niet gevarieerd: leg een persoon om, steel iets of moord alle vijanden uit. Steeds weer hetzelfde.

Dit verveelt natuurlijk heel snel en de enige reden dat ik door bleef spelen was om de game een kans te geven. Want de setting is best tof en je hebt dankzij de vele aanvalsmogelijkheden het idee dat je iedereen aan kan, wat bijdraagt aan een goed gevoel over de game. Het slaat echter om als je binnen tien missies al drie keer hetzelfde personage hebt omgelegd. Alle koopmannen zien er namelijk hetzelfde uit, ongeacht bij welke groepering ze horen.

Alles wat er tot nu toe over de game geschreven is klinkt niet echt positief. Maar dit is nog lang niet het ergste… Nee, de besturing is namelijk het meest dramatische onderdeel van allemaal. De problemen met de besturing bestaan uit twee delen, het eerste deel is een zwieberende camera en het tweede deel is de willekeur van het lock on-systeem. De camera staat erg laag en dicht op de actie waardoor je geen goed overzicht krijgt en vanwege het rare lock on-systeem is het compleet onduidelijk of jouw aanvallen een vijand wel of niet gaan raken. Enkel de one-hit-kills werken, maar daarvoor moet je te allen tijde als een echte sluipmoordenaar te werk gaan en tegen eindbazen zijn die tactieken nutteloos. Meer dan eens begon ik een combo tegen een boom in plaats van tegen mijn target.

Verderop in de game krijg je nog de controle over een ander personage naast Zen. Deze jongedame voegt echter niets toe en er is geen reden om met haar te spelen. Tegen de tijd dat je haar vrijspeelt heb je de game sowieso wel gezien en laat je het voor wat het is. Van alle launchgames voor Vita die beschikbaar zijn is dit verreweg de minste. Het is zelfs één van de slechtste games die ik de laatste jaren gespeeld heb. Koop deze game gewoon niet, het is zonde van je geld, je tijd en je Vita. [2]