Roy-O-Rama

Als Mario Party-veteraan keek ik vol enthousiasme uit naar nummertje 9. Het is immers al weer veel te lang geleden dat 8 verscheen en die viel toen ietwat tegen doordat het nog steeds dezelfde game was als voorheen, maar dan met zwaai-besturing. Met het nieuwste deel gooit Nintendo het deels over een nieuwe boeg en er zijn eindelijk eens flink wat vernieuwingen.

Laten we echter even beginnen bij het begin. Mario Party is een digitaal ganzenbord met verschillende personages uit de wereld van Mario. Naast het gooien van een dobbelsteen en jezelf over vakjes verplaatsen speel je tussendoor verschillende minigames. Alle voorgaande delen waren wat dat betreft hetzelfde en de enige vernieuwing die er was, was afwijkende besturing (controller vs. stylus vs. Wiimote) en andere minigames. Toen we eenmaal bij het achtste deel waren aanbeland had iedereen het wel gezien en toen heeft Nintendo de serie een tijdje in de ijskast gezet.

Tot nu, want nu is Mario weer terug om feest te vieren en is er behoorlijk wat veranderd wat betreft de manier waarop je de game speelt. Weg zijn namelijk de grote sterren en muntjes om die sterren te kopen. In Mario Party 9 verzamel je ministerren. Deze liggen op willekeurige plekken op het bord en zijn te verdienen in minigames. De ministerren zijn wat dat betreft vergelijkbaar met de munten uit de eerdere delen, maar je kunt er verder niets mee behalve er zo veel mogelijk verzamelen. Het heeft geen groter doel.

Combineer dit gegeven met het feit dat je je nu met vier personen in één voertuig over het bord verplaatst en je hebt een veel minder tactische game. In eerdere delen moest je altijd goed nadenken over de route en het gebruik van je verzamelde munten. Nu volgt iedereen dezelfde route en is er niets over qua tactiek. Het enige dat je kunt doen is proberen de steeds wisselende bestuurder van het autootje een slechte gebeurtenis te laten meemaken waardoor hij sterren verliest. Dit is echter vooral willekeurig en helemaal niet goed te plannen. Je wordt dus flink in je vrijheid beperkt in Mario Party 9 in vergelijking met eerdere delen.

Een ander minpunt is het feit dat er veel minder vaak een minigame gespeeld wordt. Voorheen was er na elke ronde een minigame en nu gebeurt het willekeurig bij sommige vakjes. Er zijn nog maar twee vaste punten waar je een minigame speelt en dat zijn meteen boss fights. Een speelbord bestaat namelijk uit twee delen, elk met een slechterik uit het Mushroom Kingdom op het eind. In een dergelijke minigame neem je het bijvoorbeeld op tegen Bog Bomb Omb of tegen King Thwomp.

Er zijn in totaal twaalf eindbazen, inclusief Bowser en Bowser Jr. die op een vrij te spelen bord zitten. Wat betreft speelbare personages heb je ook keus uit twaalf personages, inclusief Shy Guy en Kamek, die je via singleplayer moet vrijspelen. Donkey Kong en Diddy zijn niet speelbaar maar komen als soort eindbaas langs op hun eigen speelbord. Het aantal vrij te spelen personages, borden en andere extra’s is goed gebalanceerd. Je hoeft niet een miljoen potjes te spelen maar na een stuk of vijf heb je alles wel gehaald. Het is alleen wel jammer dat je verplicht wordt om singleplayer te doen, want Mario Party draait om spelen met vrienden.

De minigames die je speelt zijn gelukkig wel allemaal van uitstekende kwaliteit. Er is heel veel variatie en er wordt gebruikgemaakt van alle mogelijke Wii-bersturingen. Je hoeft niet alleen te zwieren en zwaaien, maar ook bijvoorbeeld je controller horizontaal vasthouden en een platform-achtige minigame spelen. De grote afwisseling zorgt er voor dat je echt uitkijkt naar het moment dat je het weer direct tegen je tegenstanders kunt opnemen.

De snelheid van een potje Mario Party is flink omhoog gegaan. Doordat je nu echt werkt naar een eind en niet een verplicht aantal ronden speelt is het veel sneller afgelopen. Het feit dat je allemaal in hetzelfde karretje over het speelbord beweegt helpt daar ook bij.

Helaas, Mario Party 9 is niet geworden wat het had kunnen zijn. De game biedt nu veel te weinig vrijheid voor jou als speler waardoor je niet de drang hebt om écht je best te doen. Door het lage aantal minigames dat je in een potje speelt heb je daarnaast bovendien het idee dat het allemaal veel te snel voorbij is.

De nieuwe spelers, waarbij dit het eerste deel wordt dat ze spelen, hebben dit gevoel misschien wat minder. In dat geval kun je een punt bij de score optellen en je wat minder aantrekken van mijn ‘vroeger was het beter’-verhaal en je focussen op de toffe minigames. De game is namelijk helemaal niet slecht of iets dergelijks, maar het is niet meer de Mario Party van vroeger. Achteraf gezien is Mario Party 8 misschien dus wel beter dan ik vijf jaar geleden riep… [6]