Roy-O-Rama

Op 19 april werd God of War Ascension aangekondigd. Dit is de zesde God of War-game die je kunt gaan spelen op je PlayStation 3 en Sony gooit daar wat mij betreft hun eigen ruiten mee in. Goddelijk was de serie namelijk al lang niet meer…

In 2004 werd God of War aangekondigd voor PlayStation 2 en mijn eerste gedachte na het zien van de trailer toen was: pff, kansloze, overdreven gewelddadige Sands of Time-kloon. Toen ik de game in 2005 echter ging spelen veranderde mijn mening naar: ZOMGWTF hoe tof is dit?!. Ik was direct fan van Kratos en de Griekse mythologie waarop de game gebaseerd is.

Het tweede deel ging er nog eens dik overheen en was in alles beter, grootser en epischer. Het was een waardig afscheid van de PlayStation 2 en één van de beste games van de vorige generatie. Het afsluitende filmpje toonde toen een Kratos die Olympus beklom terwijl hij bijgestaan werd door een leger van Titanen. Mijn hoofd knalde bijna uit elkaar van zo veel awesomeness.

Voordat we het afsluitende deel van de trilogie konden gaan spelen, maakten we met Chains of Olympus op PSP nog een klein uitstapje naar de gebeurtenissen die zich voor het eerste deel afspeelden. Prima, toffe game, maar veel te kort eigenlijk. Nee, de honger naar het derde deel was bij lange na niet gestild.

We moesten tot 2010 wachten tot God of War III zou verschijnen en kregen eerst nog de mogelijkheid om I en II in HD te spelen. Deze HD-upgrade was het begin van de tsunami aan HD Classics die nu op PS3 verschijnen en dat neem ik Sony nog steeds kwalijk. Dit is overigens een heel andere discussie, dus laat dat maar even zitten. Beide games heb ik overigens zelf ook gewoon nog een keer gespeeld en ik keek daardoor nóg meer uit naar III. Oh my, wat zou die game episch worden.

Toen het eenmaal zover was, en ik het beste eerste uur in gaming ooit zou gaan beleven, voelde ik echter niet zo’n klik als met de eerdere delen. De hele game gaf me een beetje een ‘been there, done that’-gevoel, niet in de minste plaats omdat Kratos nu ook maar alle Titanen ging afmaken. Dat was eigenlijk een beetje te veel van het goede. Het wazige einde van de game deed de serie ook totaal geen eer aan en het liefst vergeet ik dat deel dus. Grootste teleurstelling op de PlayStation 3 tot nu toe als je het mij vraagt.

De franchise kende een laatste stuiptrekking met Ghost of Sparta waarin we de broer van Kratos eindelijk leren kennen. Dit deel was verhaaltechnisch best sterk, maar kende nul toevoegingen op het gebied van gameplay en ervaring. Nee, de serie was klaar. Het is mooi geweest. Tot nu.

God of War Ascension is inmiddels officieel aangekondigd en is weer een deel dat zich ergens tussen of voor de andere delen afspeelt. Persoonlijk vind ik het erg jammer dat Sony Kratos toch maar weer van stal haalt om goedkoop te scoren, ondanks dat ze de trilogie afgerond hadden. Microsoft deed dat met Halo 4 overigens ook al. De game zal vast wel weer goed scoren en veel verkopen, maar voor mij hoeft het niet meer. Ik hou met wel bezig met originele titels als Kingdoms of Amalur of Dragon’s Dogma. Die verdienen het wat mij betreft veel meer!

Onze vaste eetgelegenheid, Broadway, is gelegen aan een gracht waar je een vrij steile trap voor af moet. We kozen daarom dit keer voor een locatie die gelijkvloers was zodat het makkelijk begaanbaar was. Stairway to Heaven ligt vlakbij het station in Utrecht en is dus een mooie plek om te gaan eten, dachten we.

Het nadeel van Stairway, enorm trage bediening, namen we voor lief en we hoopten dat het niet standaard zou zijn. Niets bleek echter minder waar, ook afgelopen keer was het weer droevig gesteld met de bediening. Meerdere keren hebben we zelf aan de bar moeten aangeven dat we wat wilden drinken. Blijkbaar wil men daar niet zo veel geld verdienen als dat mogelijk is?

Deze blog gaat echter over het eten, want daarvoor waren we daar. Met een grote groep heb je de keuze uit de specials wat inhoudt dat je gemakkelijke gerechten voorgeschoteld krijgt: hamburgers, saté, spare-ribs, dat soort werk. Niets mis mee natuurlijk, maar wel iets om rekening mee te houden. Na ook weer lang wachten kregen we het eten uitgereikt en hoewel de door mij gekozen hamburger prima te eten was vond ik het een beetje magertjes. Misschien ben ik verwend door de burgers van bijvoorbeeld Burgerz, maar dit stelde gewoon niet veel voor. De spare-ribs die mijn collega’s hadden waren ook niet fantastisch als ik ze zo bekeek.

Heel veel meer valt er overigens niet te vertellen over Stairway to Heaven. Het is allemaal middelmatig in die toko, zowel qua bediening als qua kwaliteit. Bij gebrek aan beter zou je er best heen kunnen gaan, maar Utrecht heeft veel meer te bieden. Geen aanrader dus! De Stairway mag daarom nog niet in de schaduw staan van Broadway en de volgende keer gaan we weer gewoon daar eten. We zorgen er wel voor dat iedereen er kan komen, steile trap of niet.

Aangezien we tickets hadden waar een extra uur toegang aan verbonden zat stonden we rond 20.30 uur al in de Brabanthallen, erg vroeg voor iets dat tot 7.00 uur duurt… De planning was dan ook vooral om de rust te houden. Het opwarmuurtje dat Armin van Buuren zelf draaide was dat ook: rustig. Het was zelfs ietwat Balearic te noemen, met als hoogtepunt de nieuwste track van Roger Shah. Shah was overigens geen deel van de line up, maar zou wel aanwezig zijn. Op dat moment wist ik echter nog niet waarvoor.

Om 21.00 uur was de officiële opening en tijd om naar de groene zaal te gaan. Daar zouden Super 8 & Tab draaien, gevolgd door Ørjan Nilsen. Beide acts zijn geen enorm grote namen, maar prima voor de eerste paar uurtjes van een groot feest. De set van S&T was wat gewoontjes, maar Nilsen draaide erg lekker. We hebben daar echter niet de hele set van meegekregen omdat we naar de roze zaal wilden. Voor het eerst in de geschiedenis was er namelijk een volledig vrouwelijke zaal en om 23.30 uur zou zangeres Betsie Larkin daar optreden. We pikten nog een klein stukje Nifra mee die een erg leuke performance neerzetten, zowel qua muziek als qua enthousiasme. Betsie viel helaas wat tegen live, mede door te harde muziek en te weinig stemvermogen. Ofzo. Het kwam in ieder geval niet helemaal goed over terwijl ze één van mijn favoriete tracks aller tijden heeft gezongen.

Na Betsie was het tijd voor de grote pauze. Even wat eten en rustig zitten. Overal werd je netjes en snel geholpen en het broodje döner was heerlijk! De avond ging verder met het laatste stukje van Arty en vervolgens Gareth Emery. Emery zette een prima set neer, maar het was geen trance. Het leek meer op A State of Tiësto wat hij neerzetten, niet echt gepast. Ondanks de knaller Maximal Crazy.

Na Emery was er weer een bezoekje aan roze gepland. Dit keer was het Emma Hewitt die live zou gaan zingen. Zij heeft wat meer volume in haar stem, maar ook dit keer was ik niet echt onder de indruk. Sophie Sugar nam het van Hewitt over en als ze zoals haar radioshows draait zou dat wel goed komen dacht ik. Helaas was het niet wat we ervan verwachtten. Een beetje eentonige tracks in het begin. Gelukkig zijn er totaal vijf zalen en vertrokken we richting de blauwe zaal voor Koning Ferry Corsten. Hij zetten wat mij betreft de beste set van de avond neer. Al meer dan 10 jaar een fantastische dj. Check ook zeker zijn laatste album.

De rest van de avond zijn we in de blauwe zaal gebleven, enkel voor een broodje kroket heen en weer gelopen. De optredens die de avond afmaakten waren van Cosmic Gate, Aly en/of Fila en John O’Callaghan. Heerlijke sets allemaal, maar na thuiskomt bleek dat ik mijn grote vriend Shah gemist heb. Hij stond aan het begin van de set van Aly & Fila naast de Egyptisch dj om hun nieuwe track te promoten. Jammer dat ik dit gemist heb! Zo mooi…

Rond 6.30 uur was het tijd om taxi Ruyken te bellen om ons naar Bed & Breakfast Ruyken te brengen. Dat was allemaal erg goed geregeld! Ik was gebroken, en moest de dag er na om 15.00 uur al weer in Utrecht zijn voor een FOK!meet. I’m too old for this shit, maar oh my, wat heb ik genoten! Op naar ASOT 600!

Op NES en GameBoy was Kid Icarus een 2D-platformer waarbij je als Pit door drie verschillende werelden reisde: hel, aarde en hemel. De hel en hemel werden gepresenteerd als verticale platformers en op aarde speelde je een ‘normale’ horizontale platformer. Je belangrijkste wapen was de pijl en boog en het verhaal vertelde over de godin Palutena die jouw hulp nodig had voor de strijd tegen de kwade Medusa.

Space Harrier anno 2012
In Uprising heb je weer eenzelfde verhaal en twee verschillende soorten gameplay maar deze keer zijn die essentieel anders. Het eerste deel van een hoofdstuk breng je vliegend door terwijl het tweede deel te voet is. De route die je vliegt bepaal je niet zelf, dit gebeurt door middel van het zogenaamde ‘railshooter’-idee. Wat je wel kunt is de positie van Pit bepalen en schieten. De vlieglevels zijn erg hectisch en vergelijkbaar met arcade-shooters als Space Harrier. De grondlevels zijn vergelijkbaar met een lichte God of War, maar dan zonder al het geweld en bloed.

Wapens zijn dit keer wat gevarieerder, je hebt een soort magie, maar ook pijl en boog en verschillende melee-wapens. Welke je het fijnst vindt hangt af van je eigen voorkeur. Ga je voor een snel wapen dat weinig schade aanricht, of voor een groot en zwaar wapen dat traag maar krachtig is?

Grafisch is het allemaal niet zo heel bijzonder. Er wordt veel gebruikgemaakt van felle kleuren en lichteffecten maar buiten dat is het geen mooie game. Het lijkt alsof Nintendo alle aandacht heeft gelegd bij het uiterlijk van de personages en minder op de omgeving heeft gelet. Qua geluid zit het wel helemaal snor, vooral de conversaties tussen Palutena en Pit zijn geweldig om te horen tijdens het spelen.

In het 3DS-topic heb ik het al een paar keer gemeld, en nu komt het definitieve oordeel over de besturing van Kid Icarus Uprising: hij zuigt. In beide gameplayvarianten beweeg je met de analoge tepel en richt je met de stylus. Het daadwerkelijke gebruik van je wapen (schieten of slaan) gebeurt met een schouderknop. De manier waarop je hiervoor een 3DS moet vasthouden zorgt voor onwijs veel kramp in je hand en de meegeleverde houder is niet echt een oplossing. Als je dat ding gebruikt is het geen handheld meer en zit je als een verkapte pc-gamer aan een bureau of tafel. Kansloos dus.

Links zijn is een handicap
Voor linkshandigen is het helemaal een ramp. Wij hebben namelijk veel meer moeite met richten als de stylus met rechts vastgehouden wordt. Met een circle pad pro kun je dit omdraaien zodat je stylust met links en beweegt met de nieuwe circle pad, maar dat is geen doen. Al 25 jaar bewegen we immers met onze linkerduim, niet met rechts. Ook geen oplossing dus. Bovendien past een 3DS met circle pad niet op de houder… Neen, de normale besturingsopties blijken beter te werken dan de aangepaste.

Tot Nintendo een patch voor deze game uitbrengt blijft het een kwelling om te spelen, ondanks dat het in de basis gewoon tof is. Het koppig vasthouden aan stylusbesturing is een stom idee gebleken en de game vereist eigenlijk gewoon een dubbele analoge besturing.

Mocht je wel in staat zijn om fatsoenlijk te gamen met deze gekke besturing, dan kun je naast het verhaal ook een uitgebreide multiplayer spelen. Er zijn verschillende opties zoals free for all en team deathmatch. Voor elke variant is er genoeg uitdaging te vinden en binnen een paar tellen ben je verbonden met de wereld. Er is ook totaal geen lag geweest in de potjes die ik gespeeld heb. Na Mario Kart 7 is dit de volgende 3DS-game met online multiplayer die feilloos werkt!

Tot slot wil ik overigens nog iets zeggen over de zes augmented reality-kaarten die met de game meegeleverd worden. Het idee is leuk, maar je kunt er vrij weinig mee op dit moment. Het enige dat je doet is kaarten neerleggen en de AR-functies aanzetten. Nu gaan de afgebeelde personages een beetje met elkaar knokken. Nintendo is van plan om veel kaarten uit te geven die op verschillende manier te verkrijgen zijn, sommige exclusief bij events bijvoorbeeld. Gotta catch ‘m all.

Conclusie
Kid Icarus Uprising heeft onwijs veel potentie maar de game wordt volledig verpest door de achterlijke besturing. Je krijgt te snel kramp in je handen wat ervoor zorgt dat je de game vrij vlug weer weglegt. Ook het richten op het touchscreen terwijl alle actie zich op het bovenste scherm afspeelt is gek. Het mooiste zou zijn als Nintendo een patch uitbrengt en daarmee de circle pad pro volledig gaat ondersteunen, maar ik vrees het ergste. Een duidelijk geval van een gemiste kans dus. Jammer. [5]

Lego Harry Potter Jaren 5-7 behandelt de laatste drie jaren van Harry Potter en sluit het tweeluik van games af. In de game kun je vier hoofdstukken spelen waarbij het laatste jaar, net als in de films, opgedeeld is in twee hoofdstukken. De hoofdstukken zijn The Order of the Phoenix, The Half-Blood Prince en The Deathly Hallows, Part 1 en Part 2.

De game volgt de hoofdlijnen van de film en je ziet dus scènes nagespeeld door de Lego-poppetjes waarbij het welbekende gebrabbel weer terug is. Als je de films niet kent begrijp je er niets van, maar ken je ze wel, dan zit je gniffelend met je Vita in de hand te kijken naar de filmpjes.

Alle hoofdstukken zijn weer toegankelijk vanuit een centrale hub, Hogwarts. In deze centrale hub is ook van alles te doen en je kunt er je verzamelde munten inwisselen voor extra personages, voertuigen of andere extra’s. Wil je de game op 100% uitspelen dan moet je flink aan de bak want er is ontiegelijk veel vrij te spelen. Vaak moet je levels meerdere keren spelen met verschillende personages wil je alles halen.

De game speelt op PlayStation Vita exact zoals op de consoles en dat is een groot pluspunt. Er hoeven op het gebied van graphics en besturing geen concessies gedaan te worden en je speelt dus een nagenoeg perfecte overzetting. Wat dat betreft is het toch wel fijn dat er een dergelijk krachtige handheld bestaat.

Wat wel jammer is, is het feit dat elke Lego-game hetzelfde is. Na al die delen is er nog steeds nauwelijks iets veranderd en het geheel wordt nu toch wel erg suf. Natuurlijk heb je wat gameplay-grapjes met magie dit keer maar deze zijn bij lange na niet voldoende om de game fris te houden. Je bent immers wéér alles kapot aan het slaan om vervolgens de blokjes te gebruiken om iets nieuws te bouwen. Natuurlijk is dit hét doel van Lego, maar in een game gaat het sneller vervelen dan met echte blokken.

Een ander punt dat me irriteerde was het feit dat de game soms onduidelijk is over wat je nou precies moet doen op bepaalde locaties in de game. Iets simpels als een knop indrukken komt soms gewoon niet in je op en dan loop je minutenlang door een level heen op zoek naar de oplossing. Dit is overigens een punt van kritiek dat je weg kunt strepen als je de films door en door kent. Omdat ik Deathly Hallows als laatste heb gezien, had ik minder moeite met die levels in de game bijvoorbeeld.

Conclusie
Het is tijd dat men de Lego-games grondig gaat vernieuwen want als je al meerdere delen heb gespeeld is er geen enkele reden om dit Harry Potter-deel te gaan spelen. In het eerste level ben je al helemaal klaar met het feit dat je voor de tiende keer hetzelfde doet en de Potter-setting kan dat niet redden. Het is mooi geweest. [4]

De twee analoge sticks van PlayStation Vita zijn, gecombineerd met de krachtige hardware, ideaal voor shooters on the go. Dit genre is voorheen nog niet echt succesvol geweest op handhelds, tot nu. Unit 13 doet namelijk vrijwel alles goed wat het tot een echte must have maakt voor je Vita.

Zipper Interactive heeft goed nagedacht over de opzet van Unit 13. Een handheldgame is vaak een game die je tussendoor speelt, in de trein of tijdens het wachten op de bus. Dit verschilt van de consolegames die vaak grootser van opzet zijn. Zipper heeft daarom bedacht dat de opzet dit keer puur gebaseerd is op losse missies; er is geen overkoepelend verhaal.

In totaal zijn er 36 gewone missies die onderverdeeld zijn in zes categorieën, elk met een apart personage dat het meest geschikt is voor desbetreffende missie. Zo zijn er bijvoorbeeld stealthmissies waarbij je niet gezien mag worden, of missies waarbij je maar een beperkte tijd hebt om deze te voltooien. De ene keer wil je een sniper gebruiken om de missie te voltooien en de andere keer kies je een commando. Persoonlijke voorkeur is hierbij belangrijk samen met het feit dat elke missie ervaringspunten oplevert. Je kunt bijvoorbeeld één personage kiezen en die flink sterker maken, of een wat gebalanceerder team maken zonder echte uitschieters.

Hoewel er maar een paar verschillende omgevingen en doelen zijn voelt elke missie fris door slim gebruik van opdrachten, routes en leveldesign. De developer heeft hier ontzettend slim gebruikgemaakt van de mogelijkheden die ze tot hun beschikking hebben.

De missies die je voor je kiezen krijgt zijn vrij pittig, zelfs op de makkelijkste moeilijkheidsgraad. Je kunt niet als een kip zonder kop met je shotgun gaan rondrennen, want de vijand zal dan extra troepen inschakelen en actief naar je zoeken. Bovendien zijn drie kogels genoeg om te sterven. Het is beter om rustig de situatie te overzien en vijanden van achter neer te steken. Stealth is een belangrijk wapen, niet alleen in de stealthmissies.

Een extra uitdaging komt in de vorm van de geïntegreerde leaderboards die je constant herinneren aan het feit dat andere gamers betere scores dan jij neerzetten. Als je hier gevoelig voor bent zul je wekenlang bezig zijn om missies te herspelen om je vrienden te verslaan. De toevoeging van een dagelijks variërende missie is helemaal feest op dit gebied want je krijgt maar één kans om een score voor een dergelijke missie neer te zetten. Opnieuw spelen voor een hogere score is hier geen optie. Tot slot zijn er nog een aantal missies waarbij het de bedoeling is om één target uit te schakelen. Hierbij ben je helemaal vrij om te doen wat je zelf wilt. Je kunt iedereen omleggen of juist overal voorbij sluipen en enkel je target omleggen. Deze High Value Targets moet je eerst vrijspelen door de gewone missies te spelen.

Co-op is ook mogelijk via online matchmaking. Hier speel je verschillende missies met vrienden en/of onbekenden via het PlayStation Network. Er zijn niet heel veel matches te vinden en ze zitten vaak snel vol (maximaal twee spelers) wat het nogal lastig maakt om ook daadwerkelijk een potje te spelen. Ook zijn er veel spelers die vroegtijdig stoppen met een missie en valt de verbinding vaak weg voordat er ook maar één kogel geschoten is. Als het echter eenmaal loopt is het een leuke toevoeging aan de game, én er is voicechat. Direct zonder dat je een headset of iets dergelijks nodig hebt.

De besturing in de game is helemaal toegespitst op de PlayStation Vita. Naast de normale fps-controls (sticks met knoppen) zijn er een aantal functies die je via het touchscreen of touchpad bedient. Deze zijn niet geforceerd ‘omdat het kan’ maar puur op logische momenten te gebruiken. Het ontmantelen van een bom gaat bijvoorbeeld met een druk op het touchscreen, net als het herladen van je wapen.

Het enige minpunt dat te vinden is in de game is eigenlijk het vuur/licht. De grafische engine, die meer dan prima is, laat flinke steken vallen bij sommige lichteffecten. Als er ergens een fakkel brandt zie je drie pixels heen en weer bewegen en dit zou dan vuur moeten voorstellen. Enorm slordig, zeker in een game die er verder goed uitziet. Gelukkig is dit verder niet echt storend en heb je het al druk genoeg met het in de gaten houden van de vijanden en hun looppatronen.

Conclusie
Unit 13 heeft mij aangenaam verrast en is inmiddels de Vita-game waar ik de meeste tijd in heb gestopt, terwijl shooters normaal gesproken helemaal mijn genre niet zijn. De opbouw is echter zo goed dat je zeer snel een missie oppakt om even te gaan spelen. Ook zit er meer dan genoeg variatie in de missies en manier van spelen dat je niet snel verveeld raakt. De dagelijkse challenges voegen bovendien alleen maar meer toe aan de toch al uitgebreide game. Er zijn eigenlijk geen redenen om de game niet te gaan spelen. Doen dus! [8]