Roy-O-Rama

Platformgames is één van mijn favoriete genres en in mijn ogen is er één Koning: Mario. Kort daar achter komen Ratchet & Clank en Donkey Kong. Het genre raakt echter een beetje in de vergetelheid de laatste jaren en er verschijnt nog maar weinig echt goeds in de winkels binnen dit genre. Er is echter hoop in de vorm van indie-games die het genre hebben omarmd. Een tijdje terug hadden we bijvoorbeeld het uitstekende VVVVVV voor 3DS en ook deze week verscheen er een leuke platformer in de eShop: Mutant Mudds.

In Mutant Mudds wordt de aarde aangevallen door verschrikkelijke modderfiguren die jou het leven zuur maken. Tijd om je waterpistool en jetpack uit de kast te trekken om ze te verslaan! In Mutant Mudds loop je zoals gebruikelijk in platformgames van links naar rechts, maar dit keer bestaan er verschillende lagen in de levels. Soms ga je naar de achtergrond, of juist de voorgrond. Donkey Kong Country Returns op Wii deed dit een paar jaar terug, maar het meest lijkt de game wat dit betreft op Wario World voor Virtual Boy. Door de verschillende lagen wordt er echt gespeeld met het 3D-effect en dat geeft de game letterlijk een extra dimensie.

Een ander onderscheidend onderdeel dat je niet veel tegenkomt in games is het gebruik van het jetpack. Je kunt tijdens een sprong nogmaals op de A-knop rammen om vervolgens op die hoogte enkele seconden te blijven zweven. In het begin is dit even wennen, vaak werkt zoiets door bijvoorbeeld de A-knop ingedrukt te houden bijvoorbeeld, maar na een paar lastige bewegende platformen leer je er wel goed mee omgaan. De moeilijkheidsgraad ligt ook best hoog, meer dan eens was ik aan het schelden op mezelf omdat ik een sprong niet goed had getimed…

In elk level verzamel je één hoofdkristal en een hoop kleine kristallen. Het hoofdkristal heb je nodig om het level uit te spelen, de kleintjes verzamel je gewoon omdat je dat nou eenmaal doet in een platformer. In totaal zijn er 40 levels met elk drie doelen. Het eerste doel is zoals gezegd het hoofdkristal, het tweede doel is het verzamelen van alle honderd kleine kristallen en het derde doel is het vinden en uitspelen van het geheime level. Deze geheime levels zijn overigens extra pittig, voor de hardcore platformgamer dus!

Tot zo ver niets dan lof over Mutant Mudds, maar aangezien geen enkele game perfect is heb ik ook nog wat minpuntjes in de game kunnen ontdekken. Voor mij persoonlijk is het grootste gemis de renfunctie. Max kan niet rennen en de gameplay lijkt daardoor soms wat traag. Zeker als je dood bent gegaan en je een level helemaal vooraan weer begint kan dit extra frustreren. Daarnaast is het jammer dat er geen eindbazen in de game zitten, maar Renegade Kid (de makers van de game) hebben al aangekondigd dat zij in het vervolg dat verschijnt in 2013 wel gaan komen.

Conclusie
Mutant Mudds speelt leuk met de verschillende lagen in de levels maar doet verder niet veel bijzonders. De game is echter uitdagend en leuk genoeg om je een aantal weken bezig te houden. De prijs is wat aan de hoge kant en het is jammer dat je niet kunt rennen, maar buiten dat valt er niet veel op aan te merken. Ben je net als ik een platformfan, dan raad ik je deze game zeker aan! [8]

Samurai Sword Destiny is een 2D beat ‘m up zoals we die van vroeger nog kennen. Je loopt van links naar rechts en je hakt onderwijl tientallen vijanden in de pan die er allemaal hetzelfde uit zien. An sich geen verkeerde genre natuurlijk, maar dan moet het wel goed uitgewerkt zijn. Hier is dat helaas niet zo…

Laten we echter beginnen bij de simpele opzet van de game. Je speelt als Akane en bent op zoek naar je broer. Als helfdhaftige vrouwelijke samurai loop je stad en land af om slechteriken te verslaan. Elke eindbaas brengt je een stapje dichterbij je doel.

Voor elke vijand die je verslaat krijg je gouden munten welke je kunt inleveren voor upgrades. Denk hierbij aan een sterker zwaard, meer health of meer speciale aanvallen. Het geheel wordt gepresenteerd in een grafische stijl die er leuk uit ziet op je handheld en de achtergronden zijn dankzij het 3D-effect vrij aardig. Tot zo ver is het dus een alleraardigste game. Maar zoals gezegd is dat het niet.

Het grootste probleem dat ik met Sword Destiny heb is het feit dat de gameplay ontiegelijk saai is. Er zijn twee basisaanvallen: een ‘druk driemaal op A’-combo en een beeldvullende slash die je kunt doen via het touchscreen. De overige aanvallen die eventueel te leren zijn doen er niet toe. Je hebt totaal geen tactiek nodig en het feit dat je, volgens mij, niet kunt verdedigen maken van Sword Destiny een belabberde game. De sprintlevels waarbij je projectielen moet ontwijken zijn overigens net zo saai.

Samurai Sword Destiny hoef je niet te gaan spelen. Op het eerste gezicht lijkt het een aardige game maar na vijf minuten spelen heb je het al weer gehad. Zonde van je tijd dus. [2]

Tja, Patience, wat valt er nog over te vertellen? De casual gamers speelden dit in je jaren 90 fanatiek op kantoor en er zijn zo’n zeshonderdmiljoenmiljard varianten op geweest die op elke console, handheld of tablet te spelen zijn. Toch wist 3D Solitaire me positief te verrassen!

Het is niet zo zeer het uiterlijk dat weet te verrassen. Grafisch zijn de game er als een kaartgame uit, wat betekent dat het niet spannend is, maar de thema’s zijn wel tof. 3D Solitaire maakt gebruik van 3D-achtergronden waar ook nog wat dingen bewegen. Zo zie je in de jungle af en toe een aap langskomen. Leuk gedaan. Helaas zijn er maar drie thema’s in de game verwerkt. Dat is wat weinig. Gelukkig kun je zelf nog een foto of afbeelding gebruiken als achtergrond. In combinatie met de vrijgespeelde afbeeldingen uit Super Mario 3D Land zorgt dit voor 3D Solitaire – Special Mario Edition. Tof!

Qua geluidseffecten is het wel wat matig. Het schudden en verdelen van de kaarten klinkt wat nep en de achtergrondmuziek is dramatisch. Developers zouden daar wat meer aandacht aan kunnen besteden, want het is vaker dat de soundtrack het ondergeschoven kindje is in simpelere games als deze.

De besturing kan op twee manieren gebruikt worden. Je hebt een optie om met touch te werken op het onderste scherm en je kunt het stuurkruis gebruiken met de knoppen. Als je het touchscreen gebruikt liggen de kaarten op het onderste scherm en gebruik je de knoppen dan liggen de kaarten op het bovenste scherm. Knoppen genieten mijn voorkeur omdat het scherm dan groter is en het beeld helderder. Touch lijkt in eerste instantie intuïtiever, maar na twee potjes ben je met knoppen net zo snel.

Tot zo ver lijkt het niets bijzonder, maar ik gaf al aan dat de game me positief verrast heeft. Dat gebeurde met de scorebonussen. Je krijgt een bonus voor het wegleggen van alle azen, je krijgt een bonus voor een rijtje koning tot twee in het speelveld en je krijgt bonussen voor je snelheid. Door al die extra scores word je uitgedaagd om niet alleen goed na te denken om een spel te klaren, maar ook om dit enigszins snel te doen. Een erg leuke en verfrissende toevoeging!

3D Solitaire is een aardige uitwerking van een welbekend kaartspel. Het doet niets echt revolutionairs en kent weinig thema’s wat nog enigszins gecompenseerd wordt door het gebruik van eigen achtergronden. De toevoeging van bonusscores zijn leuk en bieden net wat extra dimensie om het fris te houden. Misschien had het wel 4D Solitaire moeten heten! Leuk, maar wel vooral voor je moeder. [7]

In het kader van de wekelijkse eShop-update hebben we vandaag een (zeer) korte review van Sweet Memories Blackjack voor Nintendo 3DS. De game wordt door de makers omschreven als een blackjack-game met een twist. Er zit namelijk een soort verhaal in verwerkt over je oude liefje Kasumi die terugkeert naar de stad waarin jullie opgegroeid zijn. Ze komt terecht bij je in de klas en hoe meer blackjack je samen speelt, hoe meer herinneringen van vroeger er terugkomen.

Nieuwsgierig als ik ben naar onze herinneringen samen speel ik uren met Kasumi en ze is onwijs schattig. Ze schaamt zich als ze stopt op 14 punten en ik met 15 punten de ronde win en ze lacht lief naar me als ze blackjack heeft en mij verslaat.


Uren spelen we samen het welbekende casino-kaartspel maar van die herinneringen krijg ik niets mee. Ik denk dat Kasumi me dus bedrogen heeft met valse leugens en we helemaal geen herinneringen hebben samen! Gelukkig zijn er nog meer dames waar je mee kunt blackjacken, maar ook hier gebeurt er verder niets. FRIENDZONED! In een blackjack-game met Japanse jongedames nog wel!

Voor het ‘verhaal’ hoef je het dus niet te doen. Laten we eens gaan kijken of het dan een leuke blackjackgame is voor de vier euro die het kost. Het antwoord is simpel: nee. Het blackjack is in de basis wel okay, maar de uitwerking is wat matig. Je kunt bijvoorbeeld enkel tegen een AI spelen en deze neemt soms vreemde beslissingen als het passen op 14 punten. De achievements die je kunt halen spelen wat art vrij maar die plaatjes zijn wat oninteressant.

Een ander minpunt is het ontbreken van een optie voor linkshandigen. Waar Brain Training op Nintendo DS nog netjes vroeg met welke hand je speelt is het hier niet mogelijk om je 3DS te draaien. Het grootste gemis is echter het ontbreken van een multiplayermode. Het is echt een kleine moeite om een optie in te bouwen waarmee je tegen iemand anders op de bank kunt blackjacken via game sharing ofzo.

Nee, Sweet Memories Blackjack is zijn vier euro niet waard. Ook een euro zou te veel zijn overigens, je kunt beter wachten tot een andere developer iets met blackjack in de eShop zet. Gewoon het basisgame zonder poespas en mét multiplayer zou mooi zijn.

Rhythm Thief & the Emperor’s Treasure is een ritmegame met een flinke dosis Professor Layton toegevoegd. Je speelt een dief die op zoek is naar zijn vader. Tijdens zijn zoektocht komt hij een man tegen die zich voordoet als Napoleon. Om beide mysteries op te lossen moet je verschillende puzzels oplossen. Net als in Professor Layton dus, maar nu met een muzikale twist zoals in bijvoorbeeld Elite Beat Agents.

Begin april verscheen de game van SEGA in de winkels en ik zou een reviewexemplaar krijgen om te bespreken op FOK!games. Aangezien we nu inmiddels zo’n twee maanden verder zijn en er geen review terug te vinden is kan ik jullie vertellen dat die ook niet meer verschijnt. Het reviewexemplaar is namelijk nooit bij mij aangekomen.

Dankzij PostNL, een bedrijf dat de NS benadert qua kwaliteit van diensten en service, missen we dus de game en de bijbehorende review. Daar baal ik goed van, want het is niet netjes naar de uitgever, de developer en, het belangrijkste, de users. Mijn excuses daarvoor dus.

Omdat de game me toch erg leuk leek heb ik ‘m een paar weken terug toch gekocht met in mijn achterhoofd de gedachte om er een blog over te schrijven om jullie alsnog te vertellen of het een leuke game is of niet. Helaas weet ik dat nu nog steeds niet helemaal zeker, al lijkt het er wel op.

Zodra mijn vriendin namelijk hoorde dat ik Rhythm Thief had gekocht begonnen haar ogen te twinkelen en verscheen er een grote lieve lach op haar gezicht. ‘Mag ik ‘m alsjeblieft even spelen lieve Roy?’ Tja, zwak als ik ben geef ik de game dan af zodat ze er even mee kan spelen, niet wetende dat ik de game niet meer zou terugzien. Sinds die dag is Rhtyhm Thief niet meer uit haar 3DS geweest… Ik hoor het geluid van de game, ik hoor gelach, ik hoor soms wat gemopper als het niet lukt en ik zie vooral iemand waaraan je kunt zien dat ze plezier heeft met een game.

Ik denk dus dat Rhythm Thief & the Emperor’s Treasure een ontzettend leuke game is, ondanks dat ik zelf geen minuut gespeeld heb. Misschien dat ik binnenkort toch een keertje mag spelen, dan geef ik haar mijn Vita met Rayman Origins wel even. Dat lijkt me wel een goede ruil!

Tot die tijd ga ik wel weer Art of Balance spelen…