Roy-O-Rama

Videogames… en meer!

Archive for July 24th, 2012

Beat the Beat

Posted by Roy On July - 24 - 2012

Sinds gamescom 2011 kijk ik al uit naar Rhythm Paradise/Rhythm Heaven die voor de Europese release is omgedoopt tot Beat the Beat. De vier speelbare minigames waren zo leuk en grappig om te spelen dat ik heel snel meer wilde spelen van deze game. Nu de volledige game in de winkels ligt is het tijd om te kijken of de rest van de minigames ook zo leuk is!

Beat the Beat: Rhythm Paradise is een verzameling minigames die gebaseerd is op ritme. De makers van Wario Ware hebben eerder al een DS-versie uitgebracht en nu is er eindelijk een deel voor Nintendo Wii. Hoewel de serie niet erg bekend is bij het grote publiek kent het toch een aardige groep fans en zij kunnen nu dus ook aan de slag op hun Wii.

In tegenstelling tot veel andere minigame-verzamelingen op Wii is Beat the Beat puur te spelen met knoppen en hoef je niet te gaan zwaaien en zwieren. Waarschijnlijk is daarvoor gekozen vanwege de precisie die nodig is om de minigames tot een goed einde te brengen. De opzet van de minigames is steeds zo dat je even kort uitgelegd krijgt wat de bedoeling is, en je vervolgens even kan oefenen. Zodra de oefeningen gelukt zijn, begint de echte test en deze is inclusief een vrolijk melodietje. Vaak wordt het met muziek gemakkelijker, maar er zijn ook wat minigames die juist moeilijker worden omdat de Beat minder duidelijk naar voren komt. Monkey Watch is één van die minigames en voordat ik daar voorbij was zijn er tig Wiimotes door de kamer gevlogen.

Je speelt de minigames allemaal op volgorde wat betekent dat je vast kan komen te zitten als er eentje een keer niet lukt. Dit is behoorlijk vervelend, want als dat gebeurt bij minigame nummer negen en er zijn er vijftig in totaal, mis je behoorlijk wat. Er wordt op zulke momenten behoorlijk wat doorzettingsvermogen van je gevraagd. Aan het eind van een serie minigames volgt de remix met alle minigames uit de betreffende serie door elkaar. Dan mag je het nog eens dunnetjes overdoen. Oefening baart echter kunst en op een gegeven moment lukken zelfs de moeilijkste minigames nog wel. Hoe beter je het doet, hoe hoger je beoordeling wordt op het eind. Mocht je de hoogste beoordeling halen dan krijg je een medaille en daarmee zijn weer extra dingen vrij te spelen.

Tijdens het spelen van alle minigames merk je duidelijk dat de makers van Wario Ware achter deze game zitten. Je doet de meest gekke en vreemde dingen en als je wel iets normaals doet is de hele omgeving waarin je het speelt bizar. Zo is de eerste minigame er eentje waarin je golfballen wegslaat. Nou, prima, niets geks toch? Totdat je merkt dat de ballen aangegooid worden door twee apen en er in de verte een walvis ligt die je moet zien te raken. Een andere minigame laat je doperwten op je vork prikken. Ook niets geks zou je zeggen? Nou, in Beat the Beat wel, aangezien ze door iemand uit de verte jouw richting op geschoten worden. Elke minigame doet of heeft wel iets geks en een groot deel van de charme van deze game zit daarin.

Mijn vriendin riep regelmatig dat Japanners echt gek zijn als we weer een vreemde minigame aan het spelen waren. Hou daar rekening mee als je interesse hebt in de game. Wil je meer ‘normale’ minigames dan kun je beter een Mario Party gaan spelen. Grappig is trouwens dat je de gesproken taal in de game op Japans kunt zetten. Niet dat er veel gesproken wordt, maar ONE TWO GO hoor je zo af en toe wel uit je speakers komen. Opvallend aan de Japanse stemmen is dat ze de timing gemakkelijker maken voor je en soms een fractie van een seconde afwijken van de Engelse. Voor mij persoonlijk is dit de eerste game waarbij ik het voordeel dus aan de originele Japanse stemmen geef. Bizar.

Tot slot is er ook een multiplayer in Beat the Beat verwerkt. Deze speel je na een aantal minigames pas vrij en hierin speel je tegelijkertijd dezelfde minigame. Beiden krijgen een eigen score zodat je kunt zien wie er wint. Toch is het niet puur competitief aangezien de gezamenlijke score gebruikt wordt om features vrij te spelen. Samen spelen is op deze manier extra leuk omdat je samen beloond wordt voor je vertoonde kunsten. Het geheel is echter wel een beetje onder de maat. Zoals gezegd kun je de multiplayer niet direct vanaf de eerste minuut spelen en is het vrijspelen van meer minigames nog trager dan in de singleplayer. Ik begrijp niet waarom je niet direct alle minigames kunt spelen.

Conclusie
Beat the Beat: Rhythm Paradise is uiteindelijk een game die me toch een beetje tegen is gevallen. De meeste minigames zijn erg leuk en toveren een glimlach op je gezicht als je lekker in de beat zit. De minder leuke minigames zijn echter te frustrerend en je hebt soms geen idee wat nou precies het ritme is dat je zou moeten hebben. Natuurlijk zijn er altijd leuke en minder leuke onderdelen in een game, maar als je niet verder kan voordat je een bepaald onderdeel hebt gehaald gooit dit alle fun in één keer overboord. Eeuwig zonde!

Toch is het zeker een game die ik iedereen zal aanraden als hij of zij iets origineels zoekt om te spelen in het genre ritme-, party-, en/of minigames. Het is even wennen, maar smaakt daarna zeker naar meer. [7]