Roy-O-Rama

Fractured Soul is op het eerste oog een gewone run and gun-game zoals Contra of Metal Slug, maar maakt gebruik van beide schermen van je 3DS. Constant moet je wisselen om obstakels of vijanden op het ene scherm te ontwijken en progressie te boeken op het andere. Is dit een tof concept voor een game of niets meer dan een simpele gimmick?

Platformgames waarbij wisselende dingen een belangrijke rol spelen zijn er tegenwoordig best veel. Mighty Switch Force is er eentje bijvoorbeeld. Daar kun je platformen aan of uit zetten met een druk op de knop. Een andere is Outland waarbij kleuren een belangrijke rol spelen en je jezelf kunt veranderen van blauw naar rood al naargelang de kleur van de vijanden.

Fractured Soul is de meest recente voor 3DS en hierbij wissel je tussen de twee schermen van je mobiele console van Nintendo. Beide schermen representeren een andere dimensie. Elk van de twee dimensies heeft op sommige punten net even een vijand minder of een extra platform zodat je verder kunt geraken in de game.

Het begin van de game voelt heel erg als Probotector (Contra) zoals ik die op mijn oude GameBoy speelde. Af en toe wissel je met een druk op de knop van dimensie/scherm om andere platformpjes te gebruiken maar verder is het vrij rechttoe rechtaan. In latere levels wordt het wat moeilijker en hectischer maar blijft het een beetje rennen, een beetje schieten en een beetje wisselen van scherm. Ik had niet het gevoel dat ik echt uitgedaagd werd.

Iets verderop in de game zijn er zo af en toe shoot ‘m up-levels maar die vallen wat uit de toon. Het komt wat geforceerd over en de makers hadden volgens mij beter hun tijd kunnen besteden aan het leuker maken van de gewone levels. Opvallend is trouwens dat de game geen gebruik maakt van de 3D-mogelijkheden van je 3DS. Logisch omdat het onderste scherm dit niet kan, maar wel even wennen.

Conclusie
Fractured Soul is best leuk, maar komt niet heel veel verder dan de gimmick van het wisselen van scherm. Zonder dat wisselen is het een heel standaard platformgame die niets nieuws doet. Het toevoegen van een beetje semi-shooter is wat dat betreft hetzelfde, niets meer dan het verhullen van het feit dat de basis niet bijzonder is. De acht euro die de game kost is daarmee ook te hoog, voor de helft zou ik de game eerder aanraden. Even wachten op een mogelijke sale dus als je benieuwd bent.

Een puzzelgame met funky muziek en flitsende 3D-graphics is altijd interessant als je het mij vraagt. Zodra ik de trailer van de game zag, dook ik de 3DS eShop in om escapeVektor te downloaden. De grote vraag is echter of ik niet te enthousiast ben geweest door zonder me erin te verdiepen de game heb gedownload…

In escapeVektor is het aan jou de taak om Vektor te redden uit de klauwen van de kwaadaardige CPU. Alleen jouw jarenlange game-ervaring kan Vektor nog helpen. CPU is echter niet dom en zal er alles aan doen om jullie het leven zuur te maken. Dus. Van het verhaal moet escapeVektor het duidelijk niet hebben.

EscapeVektor is een puzzelgame die inzicht en snelheid van je vereist. Een level bestaat uit een aantal lijnen die samen vlakken maken. Aan jou de taak om elk vlak in een level te claimen door over de grenzen te bewegen. Zodra alle vlakken door jou geclaimd zijn verschijnt de uitgang naar een volgend level. Gaandeweg worden er steeds meer vijanden, obstakels en ingewikkeldere patronen toegevoegd waarmee de moeilijkheidsgraad stijgt.

Hoewel de game er flitsend uitziet en de leercurve goed opgebouwd is, kan de game niet lang blijven boeien. Je doet elk level weer exact hetzelfde en aangezien de basis te simpel is blijft het niet boeien. Ik gok dus dat er maar weinig gamers zijn die de 150 levels allemaal doorspelen.

De extra modi die in de game zitten zorgen helaas niet voor een boeiendere game. Zeer zeker niet zelfs, want eigenlijk frustreren ze alleen maar. Er is een timed mode waarin je de levels binnen een bepaalde tijd moet halen en een erasor mode waarin de lijnstukken die je voor een tweede keer gebruikt weer verdwijnen.

Conclusie
EscapeVektor deed me in eerste instantie een beetje denken aan Cubix (o.a. op PSP te spelen) maar dat is het toch niet helemaal. De enige overeenkomsten zijn eigenlijk dat je over een lijntje voortbeweegt en het geheel wat tegenvalt na een aantal levels. Qua diepgang is er gewoon niet heel veel te beleven en zul je al snel teruggrijpen naar eShop-games die wel meer bieden. Nee, escapeVektor kun je overslaan. De 10 euro die je moet neerleggen is veel te veel.

Toen begin dit jaar PlayStation Vita verscheen was ik helemaal weg van Super Stardust Delta, een actievolle twin stick shooter. Voor Wii U is er ook een twin stick shooter beschikbaar vanaf launch en aangezien deze van developer Shin’en komt en ik het genre sowieso wel tof vind heb ik de game maar gedownload. Een heel verstandige beslissing blijkt nu.

Nano Assault is in de basis een gewone twin stick shooter. Dat betekent dat je met de linker analoge stick je voertuig bestuurt en met de rechter analoge stick om je heen kunt schieten. Gaandeweg verzamel je power-ups zodat je krachtigere wapens krijgt die je nodig hebt om de sterkere vijanden te verslaan.

Nano Assault kent geen onderliggend verhaal, het enige wat verteld wordt is dat je in een menselijk lichaam de strijd aangaat met bedreigingen zoals virussen. Er zijn in totaal vier werelden van vier levels en ze worden afgesloten met een eindbaas. Ook kun je een bonuslevel vrijspelen om meer punten te scoren. Hoe meer punten je gedurende de game verzamelt, hoe meer je kunt uitgeven om je voertuig te versterken.

Nano Assault Neo voor Wii U gaat echter verder dan de standaard, mede door de speciale Wii U-features. Allereerst ziet de game er beeldschoon uit, zeker als je bedenkt dat Shin’en nog niet eerder een game in HD had gemaakt en het een launchgame is. De kleuren spatten van je scherm en het is een visueel snoepje waar je van kunt genieten.

Een andere nieuwigheid is de mogelijkheid om de game op je controller te spelen, zonder dat je de tv nodig hebt. Dit lijkt een kleinigheidje, je speelt immers dezelfde game, maar het is zo ontzettend handig. Zeker als je vriendin Say Yes to the Dress aan het kijken is op TLC… Echt een uitkomst!

De makers van de game hebben overigens wel goed nagedacht over de features want er wordt geen onnodig gebruik gemaakt van Wii U-functionaliteiten. Je hoeft bijvoorbeeld geen onhandig gebruik te maken van het touchscreen of met je controller te bewegen. Het geheel maakt Nano Assault in ieder geval een game die perfect laat zien waar Wii U tot in staat is zonder te overdrijven.


Het singleplayergedeelte is erg tof en heeft eigenlijk als enige nadeel dat de game wat kort is. Met maar zestien levels zou je er in een dag doorheen kunnen zijn, als je een beetje goed bent. Gelukkig is er nog een multiplayer die de game wat langer speelbaar houdt.

Je kunt in co-op de game offline spelen waarbij de ene speler de controller gebruikt en de ander een Pro Controller of Classic Controller. De speler die de Wii U-controller gebruikt kijkt enkel naar zijn eigen scherm terwijl de andere speler de tv in zijn geheel tot zijn beschikking heeft. Op deze manier heb je geen last van verkleind splitscreen of iets dergelijks. Goeie oplossing dus die weer enkel mogelijk is op Wii U.

Conclusie
Ik ben misschien een beetje bevooroordeeld wat betreft twin stick shooters of Shin’en zelf, maar ik kan eigenlijk niet anders dan Nano Assault Neo vijf sterren geven. Een game die me na elk potje Mario of ZombiU naar zich toe weet te trekken en me vervolgens nog geruime tijd uit mijn slaap houdt moet wel heel tof zijn. Ben jij één van de gelukkige gamers met een Wii U in huis, check dan ook zeker even deze game!

Epic Mickey 2 verscheen eerder al voor onder andere Wii en PlayStation 3 en kwam later ook naar Wii U. Wat heeft de Wii U-versie wat de andere niet hebben en zijn die verschillen misschien voldoende om er een Wii U voor te kopen?

Epic Mickey 2 is alweer de derde game voor Wii U die ik review maar al eerder op een ander platform verscheen. Na Batman Arkham City en Darksiders 2 begint het nu wel een beetje als herhaling te voelen, niet in de minste plaats omdat Epic Mickey 2 in mijn ogen niet zo heel boeiend is. Laat ik echter niet op de zaken vooruit lopen en beginnen bij Epic Mickey voor Wii.

Het eerste deel lekte uit aan de hand van wat concept art waarna de uiteindelijke game wat tegenviel. Het was geenszins een slechte game, maar de algemene mening was toch wel dat de game niet meer dan ‘wel okay’ was en geen instant classic.

De tweede Epic Mickey kreeg van wc-eend een dikke 7,5. De game werd beoordeeld als een tof spel met een ietwat matige co-op en weer dezelfde personages als het eerste deel. Diezelfde Epic Mickey 2 is nu beschikbaar voor Wii U, maar de makers hebben eigenlijk helemaal niets extra’s gedaan om deze versie iets bijzonders mee te geven. De game is niet speelbaar op de controller zonder tv en de Gamepad wordt enkel gebruikt voor een plattegrond en het menu. Totaal inspiratieloos.

Bovendien is het gek dat je, als je als Mickey speelt, enkel de Gamepad kunt gebruiken. Wiimote met Nunchuck wordt niet ondersteund, terwijl de Wii U zelf dit wel ondersteunt en heel Epic Mickey in eerste instantie hiervoor gemaakt werd. Helemaaaaal vreemd is het dat in co-op deze besturing wél ondersteund wordt voor de tweede speler.

Uiteindelijk is Epic Mickey 2 dus dezelfde game op Wii U als op de andere platformen. De Wii U-versie heeft geen toegevoegde waarde ten opzichte van de overige platformen. Dit is niet direct een nadeel want de game is voor de doelgroep gewoon prima, welk platform je ook bezit. De eerder genoemde review maakt dit al wel duidelijk.

Ook zijn er voor zover ik kan zien geen punten waarop de Wii U-versie slechter scoort dan andere. De game loopt zonder zichtbare problemen, bugs of glitches op Nintendo’s nieuwste console. Alleen het feit dat je niet met Wiimote en Nunchuck kunt spelen is uitermate frappant.

Conclusie
De Wii U-versie van Epic Mickey 2 is een prima port van de game en kan zonder twijfel aangekocht worden als je Disney- of Mickey-fan bent. Het enige dat een beetje gek is, is het feit dat je perse met gamepad moet spelen en niet kunt kiezen voor Wiimote met Nunchuck. Die besturing is veel geschikter voor een game als Epic Mickey eigenlijk…

Batman Arkham City gooide vorig jaar hoge ogen voor Xbox 360 en PlayStation 3. Een ruim een jaar later is er eindelijk de versie voor Nintendo Wii U met extraatjes. Zijn de extra’s en het gebruik van de Wii U Gamepad voldoende om opnieuw een aanschaf te rechtvaardigen?

Hoewel er in de review vorig jaar behoorlijk wat (in mijn ogen terechte) kritiek was, kun je niet ontkennen dat Arkham City een ontzettend vette game is. De sfeer en de combat behoren tot de top in het genre en maken van de Arkham-reeks een moderne klassieker. Toen Nintendo aankondigde dat er voor Wii U ook een versie zou verschijnen was ik erg benieuwd wat men ervan zou maken. Met een simpele port doe je immers de console geen plezier want we zijn inmiddels een jaar verder.

Het Wii U-verschil
Armoured Edition is in de basis exact dezelfde game als vorig jaar verscheen. Je hebt nu wat DLC meegeleverd (Harley Quinn’s Revenge expansion, Robin and Nightwing challenge rooms) en een extra combat-meter waarmee je tijdelijk sterker wordt (BAT Mode), maar het voegt op het gebied van gameplay of verhaal niets toe. Wat betreft de controller is het ook niets bijzonders. Je hebt de mogelijkheid om de plattegrond te tonen, de detective-dingetjes daadwerkelijk te scannen of gemakkelijker in het menu te rommelen, maar ook hier is het niet dé toevoeging waarvoor je juist voor deze versie moet gaan.

Het enige dat mij overtuigde was het feit dat de communicatie tussen bijvoorbeeld Batman en Alfred een stuk toffer is op Wii U. Je belt op verschillende punten in de game met Alfred en zijn stem komt via de controller. Hierdoor lijkt het veel meer alsof je echt communiceert met iemand via het apparaatje en zo midden in de game komt. Het voegt als het ware een extra dimensie toe.

Op technisch gebied is de Armoured Edition nagenoeg gelijkwaardig aan de 360-versie die ik vorig jaar speelde. Het enige dat me nu opviel was dat er af en toe toch wat framedrops te zien waren. Of dat komt omdat ik er extra op heb gelet of dat het ook écht zo is durf ik niet met zekerheid te zeggen. Het levert in ieder geval geen problemen op tijdens het spelen zelf, je gaat in elk geval niet dood omdat er frames wegvallen.

Het geluid is wel net zo goed als bij de andere versies en zoals eerder dus gezegd misschien zelfs beter vanwege de dialogen die uit de gamepad komen. Communicatie is nu gewoon iets ‘realistischer’ wat wel erg tof is en echt iets toevoegt aan de beleving.

Conclusie
Batman Arkham City is een game waarover bijna iedereen het wel eens is: erg tof. Voor Nintendo-only gamers is het daarom een mooi moment om de game ook eindelijk te gaan spelen. Als voordeel heeft de Wii U-versie dat je net wat meer bij de game betrokken bent dankzij de gamepad-features die je daadwerkelijk in de game zetten en je ook wat DLC in het pakket krijgt.

Natuurlijk is het wat jammer, en misschien zelfs schandalig, dat de game wat minder loopt op grafisch gebied, maar dat mag je er niet van weerhouden om dit te spelen. Dikke must-have voor Wii U-eigenaren die de game nog niet eerder hebben gespeeld op 360 of PS3.

Het is lang geleden dat een Nintendo-console lanceerde met een Mario-game dus er wordt kritisch naar New Super Mario Bros. U gekeken. Niet in de laatste plaats omdat dit alweer het vierde New Mario-deel is en er behoorlijk wat kritiek op de serie is vanwege het gebrek aan originaliteit en het gemakkelijke karakter van de serie.

We kunnen beginnen met een heel epistel over Mario, platforming, Nintendo en alles wat erbij hoort, maar een 2D Mario-platformgame behoeft eigenlijk geen introductie. Iedereen heeft er wel eentje gespeeld in de ruim 25 jaar dat de serie bestaat en nog steeds is het een van de meest populaire franchises van het moment met miljoenen verkochte exemplaren.

De komst van New Mario U is overigens niet zomaar een nieuw deel, maar het is een belangrijke. Mario is voor het eerst in HD te zien op een Nintendo-console én het moet de lancering van Wii U dragen door de features van de gamepad te showen zonder gamers te forceren. Een zware druk op de schouders van de bolle Italiaan, maar eentje die hij gemakkelijk aan kan.

De opzet is hetzelfde als we gewend zijn uit de eerdere New Super Mario Bros.-games, wat betekent dat je op een worldmap rondloopt en per wereld verschillende levels speelt die afgesloten worden door een kasteel met eindbaas. Ook dit keer zijn het weer de verschillende kinderen van Bowser die je het leven proberen zuur te maken. Elk level heeft drie sterrenmunten die je kunt verzamelen en door de game heen zijn er verschillende geheime uitgangen.

Naast de opzet is ook het uiterlijk exact zoals we kunnen verwachten in de New Mario-reeks en zo op het eerste oog zou je het een beetje beu kunnen worden. Dit gevoel verdwijnt echter snel als je eenmaal gaat spelen want ook nu weer is het gewoon leuk. Mario-games draaien eigenlijk altijd wel gewoon om de basisgevoelens van gameplay en de games zijn er puur voor ieders plezier. In het kort komt het erop neer dat iedereen de game kan spelen en er zijn of haar eigen moeilijkheidsgraad in kan vinden zonder dat je dit vooraf instelt. De casual gamer speelt de levels door terwijl de hardcore gamer op zoek gaat naar alle sterrenmunten en geheime uitgangen op een zo mooi mogelijke manier zonder af te gaan. Wat dat betreft is de game ook weer perfect eigenlijk, de gameplay klopt ook helemaal en nergens kom je iets tegen dat onmogelijk lijkt.

Eekhoorntjes
Om je op weg te helpen krijg je weer verschillende items tot je beschikking, zoals de paddenstoel om groter te worden en de vuurbloem om vuurballen te schieten. Nieuw is het eekhoornpak dat een beetje lijkt op een kruising tussen de cape uit World en de wasbeer uit 3. Je kunt ermee zweven en tijdens een vlucht omhoog schieten om hoger gelegen items of platformen te bereiken. De besturing is eventjes wennen in het begin, meer dan bijvoorbeeld in New Mario Wii het geval was met het propellor-item die de hele game een stuk makkelijker maakte.

Naast het nieuwe item is het gebruik van Miiverse in combinatie met Mario U een belangrijke nieuwe toevoeging aan de wereld van Mario. Je kunt nu berichten plaatsen op de worldmap van de game om zo bij andere spelers hints of tips achter te laten. De berichten van je vrienden worden getoond in de vorm van een ballon en je bepaalt zelf of je ze leest of niet.

Mocht een bericht een spoiler zijn dan kunnen de schrijvers dit zelf aangeven en dan krijg je vooraf een melding of je het bericht zeker weten wel wilt lezen. Natuurlijk is dit systeem niet waterdicht, maar in mijn vriendenlijst heb ik (nog) geen grapjassen gezien die spoilers of andere onzin plaatsen.

Een ander belangrijk onderdeel van New Mario U is de co-op multiplayer. Net als in de Wii-versie kun je met meerdere spelers tegelijkertijd door de levels lopen om zo samen de munten te halen. Goede samenwerking en overleg is hierbij best belangrijk omdat je anders tegen elkaar blijft botsen en zo chaos creëert die uitmondt in stress.

Er is meer!
Naast de gewone levels in co-op doorlopen zijn er drie modi om te spelen: muntenjacht (verzamel zoveel mogelijk muntjes), missies (behaal een voorafgesteld doel) en recordrace (race zo snel mogelijk door de levels). Deze afwisseling is leuk om een keer te bekijken, maar uiteindelijk zijn de gewone levels en het zoeken naar de sterrenmunten gewoon waar de kracht van de game ligt.

Persoonlijk vind ik de hele multiplayer trouwens niet geslaagd, ik kan simpelweg niet samenwerken in platformgames. Dat ligt aan mij, want om me heen zie ik iedereen genieten van de game voor meerdere spelers. Voor gamers als ik is er nu wel een oplossing in de vorm van de gamepad die gebruikt kan worden om andere spelers te helpen of te dwarsbomen. Je bent dan meer gamemaster dan gamer.

Conclusie
De New Mario-serie heeft op het gebied van design zijn beste tijd wel gehad, het wordt misschien zelfs wat saai. Desalniettemin is het een ijzersterke game puur vanwege de gameplay en de levelopbouw. Het gevoel dat je krijgt als je door de levels rent en springt met alle sterrenmunten op zak is heerlijk en mocht je afgaan dan weet je dat het je eigen schuld is. De game nadert perfectie en is een ab-so-lu-te must-have voor iedereen met een Wii U. Mocht je die nog niet hebben is New Super Mario Bros. U een reden om er eentje te halen.

Speedlink heeft hun populaire Medusa 5.1-headset eindelijk ook geschikt gemaakt voor consolegamers en FOK! is gaan luisteren of het de moeite waard is om het geval op je hoofd te zetten tijdens het gamen op de bank met een controller in je hand.

Surround sound is voor mij nog steeds de grootste en belangrijkste stap geweest in de audiovisuele evolutie van videogames. Natuurlijk is het leuk dat de graphics er steeds op vooruit gaan, maar de mogelijkheid om te horen wat er achter je gebeurt voegt ook daadwerkelijk iets toe. Toen ik vorige generatie een Xbox kocht was een speakerset dus direct de logische volgende aanschaf en jarenlang heb ik die set gebruikt om games en films een extra dimensie te geven.

Recent ben ik echter verhuisd en de kleine, toch wat lelijke, surroundspeakers wil ik niet meer in mijn woonkamer hebben. Omdat ik niet weet wat voor oplossing ik ga zoeken, ben ik gaan snuffelen voor een tussenoplossing die ik vond in de 5.1-headset van Speedlink. De Medusa NX richt zich vooral op gamers en heeft naast de luisteropties ook een microfoon zodat voicechat direct mogelijk is.

In de doos van de Medusa NX 5.1 surround console gaming headset zit naast de koptelefoon en een zooi aansluitkabels ook nog een tweetal kastjes. Het ene kastje is de decoder en de ander is de afstandsbediening. Qua aansluitingen kun je gebruik maken van zowel optische als coaxiale aansluitingen voor de surround mogelijkheden alsmede de analoge zwart-oranje-groene tulpjes.

In de koptelefoon zitten acht speakers verwerkt terwijl het gewicht op slechts 310 gram blijft steken. Het snoer is 4,3 meter lang, wat je behoorlijk wat bewegingsruimte geeft. De decoder is zo opgebouwd dat je eventueel toch je speakers nog kunt aansluiten en gebruiken terwijl je de headset op hebt; er zit bijvoorbeeld nog een optische uitgang op. Handig!

Toen ik de koptelefoon eenmaal op mijn hoofd had zitten, viel me op dat deze zwaarder is dan ik in eerste instantie had verwacht. Normaal draag ik weinig grote koptelefoons en mijn Senheiser is de helft lichter voor mijn gevoel. Toch zit de Medusa niet vervelend, mijn oren passen ondanks de grootte in de schelp en de kussens zijn lekker zacht. Na een flinke sessie gamen op de PS3 had ik enkel een beetje een warm hoofd, maar volgens mij heb je dat met elke grote koptelefoon.

Het belangrijkste is natuurlijk hoe het geluid klinkt en daarvoor heb ik verschillende dingen getest: film, games en muziek. De muziek was ‘gewoon’ stereo maar klonk verder erg helder en voor mijn gevoel beter dan via mijn gewone combi van telefoon en oordopjes. Als game speelde ik Stacking op PlayStation 3 en dit klonk geweldig. De soundtrack van deze game is natuurlijk sowieso ijzersterk, maar via de Medusa klinkt het ontzettend vol en beter dan via mijn oude surround speakers. Wat film betreft net zo, het klonk allemaal vele malen beter dan ik ooit had durven denken.

Tel bij dit alles nog op dat ook de voicechatmogelijkheden goed werken en je hebt een nagenoeg perfecte koptelefoon voor de consolegamers met een Xbox 360 en/of PlayStation 3.

Conclusie
Ik ben helemaal weg van de Medusa-koptelefoon; het geluid klinkt ontzettend goed en het ding zit prima op je hoofd. De twee belangrijkste punten doet het dus goed. Tevens heb je de mogelijkheid om in games te communiceren via voicechat en ook dat werkt. Alles dik in orde! Wel moet ik zeggen dat 170 euro (adviesprijs) een behoorlijke som geld is en dat ik geen vergelijkingsmateriaal ken op dit moment, maar desalniettemin durf ik het een aanrader te noemen.

Darksiders II verscheen een paar maanden terug al voor PlayStation 3 en Xbox 360, nu is de nieuwste console van Nintendo aan de beurt. Is de WiiU-versie de moeite waard of komt de game veel te laat om nog enigszins interessant te zijn voor gamers?

Darksiders II verscheen in de rustige zomermaanden en scoorde een dikke 9 op FOK!games. Volgens collega wc-eend is de game in eigenlijk alle opzichten beter dan het eerste deel. Om hem even te quoten: “Darksiders II is een episch avontuur met snelle actie, prachtige omgevingen, gevarieerde puzzels en een verhaal dat dieper ingaat op de gebeurtenissen van het eerste deel zonder zijn eigen identiteit te verliezen.”

Toen ik dat gelezen had wist ik dat de game wilde gaan spelen. Ik wist echter ook dat de game later in 2012 voor WiiU zou gaan verschijnen en dat ik in september geen tijd zou hebben om te gamen. De titel ging dus naar mijn ‘wanted’-lijstje tot december als het gloednieuwe apparaat van Nintendo onder mijn tv zou staan. Nu is het dan eindelijk zover en kan ik aan de slag met de dood.

Het verhaal zal ik overslaan, dat is in de eerder genoemde review op FOK!games terug te lezen. We gaan direct over naar de specifieke features die uniek zijn voor de WiiU-versie. Als eerste heb je de mogelijkheid om het itemmanagement op je controller te doen, zonder in het menu te gaan zitten zoeken. Dit werkt erg gemakkelijk vanwege het overzicht en het touchscreen. Het geheel is niet mind blowing uniek ofzo, maar simpelweg handig. Niets meer, niets minder.

De andere WiiU-functie is de bekende mogelijkheid om de game op je controller te spelen zonder dat de tv aan hoeft. Je verliest nu het snelle itemmanagement maar je kunt blijven spelen tijdens Goede tijden, slechte tijden en dat is ook wel lekker. Van lag is niets te merken en je combo’s rollen over het scherm.

Op verschillende sites heb ik gelezen over minder frames per seconde, iets fletsere kleuren en textures in lagere resolutie. Ikzelf merkte daar echter helemaal niets van eigenlijk… Natuurlijk zag ik weleens een hapering of glitch, maar ik heb nog geen enkele game op een HD-console gespeeld waar dat niet zo af en toe gebeurde. Darksiders II is heel goed speelbaar op WiiU.

Vermoedelijk is er wel iets van verschil te zien als je alle versies naast elkaar legt en met een computer het aantal frames gaat tellen, maar wie doet dat nou? Ik niet in ieder geval en ik durf zelfs te stellen dat de WiiU-versie uiteindelijk de beste keus is vanwege de controller. Het is geen system seller omdat het nou eenmaal geen exclusieve game is, maar als je enkel een WiiU hebt/wil heb je nu wel eindelijk de mogelijkheid om toffe multiplatformgames ook te spelen!

Conclusie
Uiteindelijk is Darksiders II gewoon een vette game die een waardige toevoeging is in de launch line-up van WiiU. Alle verhalen over mindere performance merk je niet tijdens het spelen en zijn waarschijnlijk enkel zichtbaar als je daadwerkelijk gaat vergelijken met andere versies. Heb je die gespeeld, dan is het niet nodig om de game nog eens te spelen, maar heb je een WiiU en zoek je een toffe action adventure waarin je lekker kunt hakken, koop Darksiders II.

Toen zes jaar geleden de Wii op de markt verscheen had Ubisoft een game die ontzettend gehyped werd. Red Steel zou de grafische kracht van Wii moeten laten zien én aantonen wat er allemaal mogelijk was met de nieuwe besturing. Achteraf viel de game ietwat tegen, maar Ubisoft probeert het nu met WiiU weer. Dit keer roepen ze de hulp in van één van de meest gebruikte vijanden ooit. Zombies.

In 1986 verscheen de eerste game van Ubisoft: Zombi. Zombi was een first person action adventure voor oude consoles als de Amstrad en Commodore 64. Nu, 26 jaar later, ligt er een ‘reboot’ van deze game in de winkels in de vorm van ZombiU. De overeenkomsten tussen beide games is dat je in first person speelt en dat zombies de grote vijand zijn, maar verder is anno 2012 alles anders.

Tot zover deze kleine geschiedenis over Zombi en Ubisoft. ZombiU is een first person shooter waarin je moet zien te overleven in Londen dat overspoeld is met zombies. Met weinig wapens, munitie en healthpacks zul je op pad moeten gaan om stapje voor stapje te zorgen voor een hogere overlevingskans. De game begint als je op de vlucht bent voor de zombies en naar binnen wordt geroepen door een onbekend persoon die je via de intercom toespreekt. In de schuilplaats krijg je van deze man uitleg over de tablet, de wereld en de stappen die je moet ondernemen om ervoor te zorgen dat je niet meer zo hulpeloos bent. Stap één: de rugzak van de vorige overlevende terugzoeken en zijn supplies overnemen.

In de rugzak kun je healthpacks, eten en munitie meenemen voor onderweg en is uiteraard enorm belangrijk. Als je sterft ben je helemaal game over en begin je met een nieuw personage aan de game. De voortgang van het vorige personage blijft bewaard en je eerste opdracht is weer om de rugzak terug te halen. Lukt dit, dan krijg je je oude spulletjes weer terug, maar als je sterft voordat je de rugzak teruggehaald hebt, dan ben je alles kwijt. ZombiU is wat dat betreft keihard en toont veel gelijkenis met Demon Souls. Je zult constant op je hoede moeten zijn.

De controller
Het bovengenoemde gameplayelement van sterven en je spullen terugzoeken is al vrij innovatief. Dit zou de game al onderscheiden van de rest van de zombiegames, maar het houdt hier natuurlijk niet op. Als launchgame voor Wii U is het ook verplicht om veel met de controller te doen.

In ZombiU is de controller onderdeel van je survivalpakket. Je kunt er de inhoud van je rugzak mee ordenen, je gebruikt het als communicatiemiddel, het kan de omgeving scannen op bewegende wezens en het wordt gebruikt als hacking device. Het is je all round survival kit en onmisbaar in de strijd met de zombies. Een paar voorbeelden zijn denk ik het makkelijkst om uit te leggen wat er mogelijk is. Ten eerste wordt het scherm gebruikt om in te zoomen als je met een geweer wil richten, op je tv blijft dan het standaard beeld zichtbaar zodat je ook de omgeving in de gaten kan blijven houden.

Daarnaast kun je de omgeving scannen op nuttige items of bijzondere objecten. Een koffer met mogelijke munitie kun je zo gemakkelijker spotten en zelfs markeren om hem snel terug te vinden. Tot slot wordt de controller gebruikt om bijvoorbeeld een deur te hacken die beveiligd is met een digitale code. Onderwijl gaat de game gewoon door en blijven de zombies komen. Misschien een idee voor Fallout en de Pip-boy dit trouwens, maar dat is toekomstmuziek. ZombiU toont ons in ieder geval talloze mogelijkheden die nergens geforceerd overkomen. Kudo’s voor Ubisoft!

Qua multiplayer is ZombiU helaas wel een beetje karig. Je kunt maar met twee man spelen en enkel offline. Er is geen co-op, deathmatch of enig andere vorm van bekende multiplayer. Wat er wél is, is overigens erg tof bedacht. De speler met de gamepad speelt een dungeon master, de zombiebaas, en kan via het touchscreen vijanden plaatsen op de map. De andere speler moet proberen te overleven om de zombiebaas te doden.

Het idee is erg tof, maar het was leuker geweest als er meer spelers zouden kunnen meespelen. Met meer man overleven en ten strijde trekken tegen de grote boze zombie overlord is leuker dan in je eentje. De keuze voor een singleplayer multiplayer snap ik wel vanwege het eenzame aspect, maar ik speel multiplayer toch vooral voor de fun. Gemiste kans!

Conclusie
ZombiU is een zeer geslaagde launchgame die alle aspecten van de specifieke features van Wii aan ons toont. Meer nog dan NintendoLand is het een game om te laten zien wat de controller kan. Daar bovenop komt ook nog eens het feit dat het een toffe en spannende game is. Het is niet de mooiste game ooit, en de basis is een simpele zombieshooter, maar dat mag de pret niet drukken. Ik ben fan en ga nu maar weer op zoek naar mijn rugzak…

Alle 3DS-bezitters kunnen gratis een pokédex downloaden. Met deze pokédex kun je de 150 verschillende Pokémon uit de eerste Pokémon Black/White ‘vangen’ en hun informatie bekijken. Er zijn in totaal echter meer dan 640 Pokémon en daar heb je een uitgebreidere pokédex voor nodig: De Pokédex 3D Pro.

De hoofdmoot van Pokédex 3D Pro is, uiteraard, de pokédex. Simpel gezegd is een pokédex een encyclopedie waarin je alle informatie over de verschillende Pokémon kunt vinden. Naam, 3D-afbeelding, type, aanvallen, etc, alles staat vermeld. Met meer dan 640 Pokémon is het ook behoorlijk veel informatie die je kunt bestuderen.

Voordat je alle 640 beestjes bestudeerd hebt ben je wel een aantal dagen verder, al zul je in werkelijkheid misschien enkel jouw favoriete Pokémon opzoeken. Of juist die ene Pokémon die je nog niet hebt kunnen verslaan/vangen. Grappige feature is trouwens het van onder bekijken van je Pokémon waardoor je bij Ralts bijvoorbeeld zijn ogen ziet die normaal niet te zien zijn.

Naast de uitgebreide encyclopedie waarin je alle info over je Pokémon kan vinden is er ook een Challenge-modus waarin je kennis op de proef gesteld wordt. Je krijgt hier bijvoorbeeld sillhouetten te zien waarvan jij moet raden welke Pokémon erbij hoort, een beetje zoals vroeger bij de anime al gedaan werd.

Mochten de sillhouetten te moeilijk zijn dan kun je ook de naam raden bij Pokémon die wel gewoon getoond worden. Of wat dacht je van de vraag in welke Pokémon de getoond Pokémon gaat evolueren. Zelfs de die hard fans zullen flink moeten graven in hun geheugen om op alle vragen een goed antwoord te geven.

Tot slot zijn er nog augmented reality-opties waarmee je Pokémon tot leven komen. Via speciale AR Markers kun je aanvallen testen op verschillende Pokémon, foto’s maken en je persoonlijke pokédex maken door de genomen foto’s op te slaan. Het is allemaal niet bijzonder of ontzettend tof, net als alle augmented reality-apps, maar het is leuk dat het kan.

Eigenlijk valt er weinig negatiefs te vertellen over het hele pakket, naast het eerder genoemde vreselijke geluid is enkel de prijs nog een minpunt. Voor een app is 15 euro namelijk best veel, zelfs als het zo compleet is.

Conclusie
Als Pokémon écht zouden leven was deze Pokédex 3D Pro een absolute must-have. Nu is dat ietsje minder en is het enkel een must-have voor alle Pokémon-fans. De app levert ontzettend veel informatie, daagt je flink uit met de challenges en kent best aardig gebruik van augmented reality. Een zeer compleet pakket dus! Jammer alleen van het geluid…