Roy-O-Rama

Videogames… en meer!

Archive for July, 2014

The Last Story

Posted by Roy On July - 27 - 2014

De tweede game in mijn rpg zomer 2014 is dit keer een ‘echte’ rpg: The Last Story voor Nintendo Wii. De game komt van de geestelijk vader van Final Fantasy: Hironobu Sakaguchi. Nadat hij vertrok bij Square Enix richtte hij Mistwalker op en daar werden onder ander Blue Dragon, Lost Odyssey (beide Xbox 360) en The Last Story (Nintendo Wii) ontwikkeld.

The Last Story is deel van een onofficieel drieluik van Japanse Wii-games die maar ternauwernood naar het Engels zijn vertaald. Naast The Last Story zijn er nog Xenoblade en Pandora’s Tower. Xenoblade heb ik een uur of 50 gespeeld toen ik er even genoeg van had en Pandora’s Tower staat nog op mijn to-do. The Last Story is inmiddels uitgespeeld en ik vond het een zeer toffe game.

Je speelt als Zael, een huurling die samen met zijn vriendengroep overal ingezet wordt voor klusjes waarbij een knokpartij tot een van de oefeningen hoort. Op een gegeven moment krijg je de ‘Mark of the Outsider’, een speciale kracht die je bijzondere eigenschappen geeft. Je blijkt de uitverkorene om het stervende land te redden van de ondergang.

Nu klinkt dit allemaal vrij cliché en het romantische gedeelte van de game is ook zo voorspelbaar als het maar kan, maar toch pakt het je vanaf het begin en laat het je niet meer los. Voor de volle 20 tot 25 uur die je over de game doet wil je weten wat er staat te gebeuren.

De combat voegt daar ook zeker aan toe. In principe is de game een real-time rpg wat betekent dat je zoveel mogelijk moet proberen in te hakken op je vijand. Er zit echter een slimmer systeem achter dat wel degelijk turn-based combat als basis heeft. Ook kun je de tijd stil zetten om je vrienden instructies te geven.

Nergens wordt The Last Story moeilijk, al ben ik een enkele keer gestorven als ik te enthousiast een vijand te lijf ging. Uiteraard was de eindbaas wel een bitch, maar dat is een bekend probleem bij me. Na wat levelen, wat erg snel gaat in The Last Story totdat je het recommend level haalt, lukte het me zonder al te veel moeite.

De soundtrack komt van Nobuo Uematsu, die andere grootmacht van Final Fantasy. Het is hem echter niet gelukt een epische soundtrack neer te zetten zoals bijvoorbeeld Final Fantasy IX wel had. Na het uitspelen is er eigenlijk geen enkele track die is blijven hangen. Dat is wat jammer.

Ik koos The Last Story als tweede game in deze rpg zomer omdat ik vooraf wist dat de game niet heel lang zou duren. De bedoeling was dat ik dit weekend de game zou afronden om op tijd klaar te zijn voor The Last of Us voor PlayStation 4. Die game laat ik echter even liggen (vind m’n portemmonee leuk) voor een andere game uit mijn backlog. Verstandig he?


Welke game ik nu ga spelen weet ik nog niet, dat bekijk ik morgen wel even. Ik ga nu eerst weer wat afleveringen van Castle Season 6 kijken, misschien wel het beste seizoen tot nog toe!

Testpagina

Posted by Roy On July - 20 - 2014

Op deze vrije zondag ga ik wat knutselen aan mijn blog. Zo zag ik een Spotify-plugin waarmee ik gemakkelijk muziek kan linken in een blog. Uiteraard moeten nieuwe plugins getest worden en daar gebruik ik dit artikel voor.

In tegenstelling tot de meeste andere websites ga ik live testen, die anderhalve bezoeker die ik heb merkt er toch niets van! De eerste test is de bovengenoemde Spotify-plugin. Als het goed is moet je dit direct in je browser kunnen afspelen:


Okay, de Spotify-plugin werkt, en dat na een minuutje of tien al! Nu moet ik even verder zoeken naar interessante plugins. Hou deze pagina in de gaten, want de gehele dag door zul je hier spectaculaire nieuwe features zien. Of niet. In dat geval blijft het bij de Spotify-plugin. Dat kan ook.

Zo, een kleine anderhalf uur later en de tweede update is toegevoegd. Visueel is er nauwelijks iets veranderd, maar op de achtergrond is Roy-O-Rama een stuk krachtiger geworden dankzij Jetpack. Jetpack is een verzamel-plugin die meerdere features kent. Eén ervan is een uitvouwbare share-knop die ik mooier vind dan de losse add this-knoppen die ik had staan. Naast het delen van mijn blogs via Twitter en Facebook kun je ze ook doormailen en uitprinten. Hoe tof is dat!

De volgende update waar ik aan ga werken is het terughalen van mijn Flickr-widget, die was gestopt met werken, maar ik wil ‘m terug. Hopelijk gaat dat lukken! In de tussentijd kun je luisteren naar een nieuw muziekje:

Oh, en ik zie dat er nu twee verschillende lettertypen staan, ook dat ga ik even uitzoeken… => Fixed.

Hoera! Flickr werkt weer! Dit keer zelfs met een plugin die ik kan gebruiken in blogs:
[alpine-phototile-for-flickr src=”user” uid=”46192608@N05″ imgl=”fancybox” style=”wall” row=”4″ size=”100″ num=”4″ shadow=”1″ border=”1″ highlight=”1″ curve=”1″ align=”center” max=”75″ nocredit=”1″]
De foto’s worden wel wat lelijk verkleind, maar als je er op klikt ziet het er prima uit in een pop-up. Ik ben klaar voor vandaag en best tevreden met de voortgang! Mooie tijd om te stoppen ook nu: 13.37 uur. Tijd voor The Last Story.

Jurassic Park

Posted by Roy On July - 16 - 2014

Het vierde deel gaat Jurassic World heten en speelt zich af op hetzelfde eiland als het eerste deel. Langzaam maar zeker druppelt er steeds meer informatie door over de film. Zo zijn er een aantal officiële foto’s van de set vrijgegeven, maar hebben we ook al de reclamefolder van het park kunnen bewonderen. Hierop zien we een aantal van de hoofdrolspelers uit de film: Tyrannosaurus Rex, Stegosaurus en natuurlijk Triceratops. Opvallender is echter de Mosasaurus, een gigantische ‘zwemdinosaurus’.
Jurassic World
Nadat de vliegende dino’s in het derde deel hun opwachting maakten is het dus nu tijd voor wat actie in het water. Hoe dat moet gaan uitpakken weten we natuurlijk nu nog niet, al speelt de Mosasaurus ook een rol in de videogame Jurassic Park uit 2011. Deze TellTale-game (The Walking Dead, The Wolf Among Us) speelt zich af vlak na het moment dat Dennis Nedry zijn bus scheerschuim-met-embryo’s verliest.

We volgen in totaal drie verhalen die op het eind bij elkaar komen. Als eerste is er Nima, een huurling die de bus scheerschuim moet zien te vinden om de missie van de falende Nedry alsnog te laten slagen. Daarnaast zijn er vader en dochter Harding. Gerry werkt op het eiland als hoofd dino-arts en zijn dochter Jess is op bezoek. Tot slot is er een team huurlingen dat de overlevenden moet redden als de pleuris uitbreekt.

Gaandeweg worden er behoorlijk wat personages opgegeten, maar natuurlijk zijn er ook een aantal personages die het redden. Het verhaal stelt wat dat betreft weinig voor, je kunt eigenlijk op het moment dat een personage geïntroduceerd wordt al zeggen of hij of zij het overleeft of niet. Ook is het nergens spannend, ook al moet je af en toe als een dolle buttonbashen om te overleven. Toch vond ik het een zeer vermakelijke game, mede omdat ik sowieso al bevooroordeeld ben.

De game is speelbaar op pc, PS3 en iOS en kost best veel voor een game van zeven uur. Zie je ‘m ooit eens in de aanbieding, en heb je een zwak voor dinosaurussen, dan is het de moeite om het eens te proberen. Ik vond het erg tof!

Oh, en nu we het toch over dinosaurussen hebben… Naturalis in Leiden is bezig met een inzamelingsactie om vijf miljoen euro bij elkaar te krijgen zodat ze een T-Rex naar Nederland kunnen halen. Meer informatie vind je op de website van Naturalis. #TientjevoorTRex

To the Moon

Posted by Roy On July - 13 - 2014

Na de Steam Sale van vorige maand had ik flink wat nieuwe games om te spelen. De meeste games zijn korte indie-games (games van onafhankelijke ontwikkelaars) die het vooral van de ervaring moeten hebben, althans, dat zegt men. De eerste drie games die ik speelde vielen echter nogal tegen. 9.03M bijvoorbeeld duurt slechts een kwartier en doet me helemaal niets. Sure, het is ontwikkeld voor de slachtoffers van de aardbeving en tsunami van 2011 in Japan, maar ik zag die link niet. Ook Dear Esther viel tegen. Het enige wat je daar doet is een vaste route doorlopen op een eiland waar je gestrand bent. Je hoort jezelf praten tegen Esther en gaandeweg blijkt dat je langzaam helemaal doordraait vanwege de eenzaamheid.

Zelfs Gone Home, vorig jaar door verschillende media geprezen om de presentatie, deed me weinig. Het heen en weer lopen door het verlaten huis om erachter te komen dat je ouders samen in therapie zitten en je zus is weggegaan van huis voelde als tijdverspilling. Al met al was ik bijna vier uur bezig met die drie games en ik was niet overrompeld met emoties. Beetje jammer dus, ondanks dat het me totaal slechts een paar euro heeft gekocht.

De vierde game maakte gelukkig alles goed en toont weer eens aan waarom vier mijn geluksgetal is. To the Moon is een game die gemaakt is met de RPG Maker-software waarmee gebruikers een rpg kunnen maken in de stijl die we kennen van de Super Nintendo. Meer dan eens deed To the Moon me dan ook denken aan Chrono Trigger en dat zegt eigenlijk al hoe bijzonder To the Moon is. To the Moon is echter geen volwaardige rpg, er zijn geen gevechten en je wordt ook niet sterker in de game. Toch gebruik ik de game om mijn persoonlijke rpg-zomer ermee af te trappen, want ook zonder FOK! zet ik de rpg-zomer gewoon door.

Anyway, To the Moon vertelt het verhaal van Johnny, een oude stervende man met nog één laatste wens: naar de maan gaan. Hij schakelt daarbij de hulp in van Dr. Rosalene (Eva) en Dr. Watts (Niel) die met een soort Inception-apparaat zijn herinneringen kunnen aanpassen. De laatste wens speelt zich namelijk enkel in het hoofd van de klant af en is het laatste dat de stervende patiënt zich herinnert voordat hij of zij de laatste adem uitblaast.

Tijdens hun werkzaamheden komen Eva en Niel langs verschillende gebeurtenissen uit het leven van Johnny en ze moeten erachter zien te komen waarom Johnny naar de maan wil. Zijn geliefde River, die al eerder stierf, speelt hierbij een cruciale rol in het geheugen van Johnny. Meer kan ik niet vertellen over het verhaal aangezien dat teveel zou weggeven en de kracht van deze game ligt onder andere bij het verhaal.

De soundtrack van de game, die in zijn geheel via YouTube te luisteren is, is een ander sterk punt van de game. De kwaliteit van alle tracks is zo hoog en past zo goed bij de gebeurtenissen in de game dat je je haast niet kunt voorstellen dat dit geen AAA-titel van een grote developer is. Denk aan de beste soundtracks van Uematsu, denk aan een orkestrale Zelda-soundtrack of denk aan de muzikale klanken van Chrono Trigger, To the Moon kan zich daarmee meten. Episch.

Grafisch is de game natuurlijk ook een genot, zeker voor de rpg-gamers die opgegroeid zijn tijdens de Super Nintendo-periode en hebben kunnen genieten van de hoogtijdagen van Squaresoft. Hoe mooi en flitsend al die HD-graphics tegenwoordig ook zijn, dit raakt me toch altijd nog net wat meer dan 3D-games doen. Ik raad iedereen, maar dan ook echt iedereen, deze ervaring aan. Wacht desnoods op de volgende Steam, GOG of Green Man Gaming sales, maar haal To the Moon in huis. Het kost je vier uur van je leven, maar je krijgt er een tijdloze ervaring voor terug.