To the Moon
Na de Steam Sale van vorige maand had ik flink wat nieuwe games om te spelen. De meeste games zijn korte indie-games (games van onafhankelijke ontwikkelaars) die het vooral van de ervaring moeten hebben, althans, dat zegt men. De eerste drie games die ik speelde vielen echter nogal tegen. 9.03M bijvoorbeeld duurt slechts een kwartier en doet me helemaal niets. Sure, het is ontwikkeld voor de slachtoffers van de aardbeving en tsunami van 2011 in Japan, maar ik zag die link niet. Ook Dear Esther viel tegen. Het enige wat je daar doet is een vaste route doorlopen op een eiland waar je gestrand bent. Je hoort jezelf praten tegen Esther en gaandeweg blijkt dat je langzaam helemaal doordraait vanwege de eenzaamheid.
Zelfs Gone Home, vorig jaar door verschillende media geprezen om de presentatie, deed me weinig. Het heen en weer lopen door het verlaten huis om erachter te komen dat je ouders samen in therapie zitten en je zus is weggegaan van huis voelde als tijdverspilling. Al met al was ik bijna vier uur bezig met die drie games en ik was niet overrompeld met emoties. Beetje jammer dus, ondanks dat het me totaal slechts een paar euro heeft gekocht.
De vierde game maakte gelukkig alles goed en toont weer eens aan waarom vier mijn geluksgetal is. To the Moon is een game die gemaakt is met de RPG Maker-software waarmee gebruikers een rpg kunnen maken in de stijl die we kennen van de Super Nintendo. Meer dan eens deed To the Moon me dan ook denken aan Chrono Trigger en dat zegt eigenlijk al hoe bijzonder To the Moon is. To the Moon is echter geen volwaardige rpg, er zijn geen gevechten en je wordt ook niet sterker in de game. Toch gebruik ik de game om mijn persoonlijke rpg-zomer ermee af te trappen, want ook zonder FOK! zet ik de rpg-zomer gewoon door.
Anyway, To the Moon vertelt het verhaal van Johnny, een oude stervende man met nog één laatste wens: naar de maan gaan. Hij schakelt daarbij de hulp in van Dr. Rosalene (Eva) en Dr. Watts (Niel) die met een soort Inception-apparaat zijn herinneringen kunnen aanpassen. De laatste wens speelt zich namelijk enkel in het hoofd van de klant af en is het laatste dat de stervende patiënt zich herinnert voordat hij of zij de laatste adem uitblaast.
Tijdens hun werkzaamheden komen Eva en Niel langs verschillende gebeurtenissen uit het leven van Johnny en ze moeten erachter zien te komen waarom Johnny naar de maan wil. Zijn geliefde River, die al eerder stierf, speelt hierbij een cruciale rol in het geheugen van Johnny. Meer kan ik niet vertellen over het verhaal aangezien dat teveel zou weggeven en de kracht van deze game ligt onder andere bij het verhaal.
De soundtrack van de game, die in zijn geheel via YouTube te luisteren is, is een ander sterk punt van de game. De kwaliteit van alle tracks is zo hoog en past zo goed bij de gebeurtenissen in de game dat je je haast niet kunt voorstellen dat dit geen AAA-titel van een grote developer is. Denk aan de beste soundtracks van Uematsu, denk aan een orkestrale Zelda-soundtrack of denk aan de muzikale klanken van Chrono Trigger, To the Moon kan zich daarmee meten. Episch.
Grafisch is de game natuurlijk ook een genot, zeker voor de rpg-gamers die opgegroeid zijn tijdens de Super Nintendo-periode en hebben kunnen genieten van de hoogtijdagen van Squaresoft. Hoe mooi en flitsend al die HD-graphics tegenwoordig ook zijn, dit raakt me toch altijd nog net wat meer dan 3D-games doen. Ik raad iedereen, maar dan ook echt iedereen, deze ervaring aan. Wacht desnoods op de volgende Steam, GOG of Green Man Gaming sales, maar haal To the Moon in huis. Het kost je vier uur van je leven, maar je krijgt er een tijdloze ervaring voor terug.
Add your comment
You must be logged in to post a comment.