Roy-O-Rama

Ik heb een haat-liefde-verhouding met The Legend of Zelda. De setting, de graphics, de muziek en de mythologie vind ik fantastisch en bijna ongeëvenaard. De gameplay daarentegen trek ik niet zo goed. Elk deel is nagenoeg hetzelfde opgebouwd en kent vreselijke passages die je het bloed onder de nagels weghalen. Dit is de reden dat ik tot vandaag slechts één Zelda-game had uitgespeeld: Link’s Awakening voor de good old GameBoy.

Een 3D Zelda is me nog helemaal nooit gelukt omdat er altijd wel een punt was waarop ik het opgaf. Bij Ocarina of Time was ik na een paar keer proberen he-le-maal klaar met de trommeleindbaas en tijdens de GameCube-periode gaf ik Wind Waker op toen ik op een gegeven moment voor de duizendste keer heen en weer moest zeilen. Waarom Wind Waker nu, iets meer dan 10 jaar later, wel gelukt is komt voor een deel omdat ik voor de vervelende secties een guide heb gebruikt, maar voor een ander deel omdat Nintendo flinke verbeteringen heeft aangebracht.

Niet alleen de graphics zijn geüpdatet namelijk, maar ook de gameplay. Er is nu bijvoorbeeld een swift sail voor je zeilboot zodat je gemakkelijker en sneller kunt varen en de Triforce-missie is aangepast waardoor je er sneller doorheen bent. Ook zijn er unieke Wii U-functies zoals het real time bekijken van de plattegrond op de gamepad (dus zonder steeds in het menu te gaan) en kun je direct van items wisselen via het touchscreen. De game is veel meer gestroomlijnd.

Ondanks de verbeteringen en het feit dat ik de game nu uitgespeeld heb blijft mijn Zelda-vooroordeel bestaan. Ook hier is de gehele setting fantastisch, maar de gameplayopbouw is af en toe dramatisch. Zo was het op een gegeven moment tijd om de Wind Tempel te doorlopen. Daar aangekomen blijkt dat je niet het eiland op kunt vanwege de hard wind: je moet de Iron Boots eerst zoeken. Aangekomen bij het eiland waar de Iron Boots liggen blijkt dat dit eiland bevroren is. Om deze te ontdooien heb je vuurpijlen nodig die je kunt krijgen door een speciale Wind Waker-melodie te leren… Steeds word je van het kastje naar de muur gestuurd en zonder swift sail en guide is dat echt dramatisch. Ik begrijp helemaal waarom ik de game vroeger niet uitgespeeld heb.

Een ander minpunt vond ik het feit dat je aan het einde opnieuw tegen vier eindbazen moet vechten die je eerder in de game al hebt verslagen. Nu is dit niet een Zelda-specifiek probleem, maar kom op, dit is zo goedkoop. Bah. Uiteindelijk aangekomen bij de eindbaas blijkt dit gevecht ontzettend sterk te zijn en na het zien van het eindfilmpje blijft er gelukkig toch een gevoel van awesomeness hangen.

Achteraf gezien kan ik me over de minpunten heen zetten en deze game zeer waarderen. Het gebeurt namelijk niet vaak dat je stil wordt van een game door de omgeving waarin je loopt. Dat gebeurt in Wind Waker op meerdere locaties en dan met name de eerste keer dat je in Hyrule aankomt. De details kloppen ook allemaal en vanwege de gekozen grafische stijl krijgen alle personages ontzettend veel karakter. Het is een tijdloze klassieker, maar wel met een gebruiksaanwijzig.