Roy-O-Rama

Vandaag begint officieel de herfst, dus dat betekent dat de RPG Zomer 2014 is afgelopen. De afgelopen maanden heb ik drie toffe rpg’s gespeeld, To the Moon, The Last Story en Kingdoms of Amalur, een mooi aantal. Op dit moment speel ik Pandora’s Tower, maar dat is niet echt een rpg en aangezien de herfst al begonnen is telt die ook niet mee.

Omdat enkel rpg’s spelen snel kan leiden tot overkill heb ik ook andere games gespeeld deze zomer. Hierbij waren Pikmin 3, The Walking Dead Season 2 en Wind Waker wel mijn favorieten, maar slechte games heb ik niet gespeeld. Dat is toch wel het voordeel van jarenlange ervaring: ik weet vooraf eigenlijk al wel of ik een game leuk vind of niet. Natuurlijk komt er af en toe een game tegen die ik probeer en niet geschikt blijkt, maar dat gebeurt zelden. Van Dark Souls wist ik vooraf stiekem ook al wel dat het niets voor mij is namelijk.

Het uitspelen van al die games de afgelopen maanden heeft er trouwens voor gezorgd dat mijn backlog flink geslonken is. Momenteel staan er nog 38 titels op de lijst en dat betekent dat ik 59% reeds voltooid heb sinds januari 2013. Een goede prestatie als ik het zelf mag zeggen. Zo goed, dat ik van mezelf ook weer een game mag gaan kopen in oktober. Dit wordt waarschijnlijk The Last of Us voor PlayStation 4, maar ook Hyrule Warriors en Bayonetta (beide Wii U) maken kans.

Als ik naar mijn backlog kijk valt overigens op dat het grootste deel voor handhelds is, met maar liefst 16 handheldstitels is dat de grootste groep games. De handhelds worden gevolgd door pc-games en retro-games met respectievelijk zes en negen titels. Hiervan wordt het vooral lastig om de retro-games te spelen aangezien ik die het liefst via de Virtual Console op Wii U speel, maar daarvoor zijn ze nog niet beschikbaar helaas… Gelukkig zijn er nog altijd fanvertalingen voor Mother 3 en Seiken Densetsu 3!

Het genre dat het meest aanwezig is, ongeacht platform, is rpg. Komende zomer zal ik dus ook zeker weer een RPG Zomer gaan organiseren om de lijst flink aan te pakken. Er staan ook nog wat rpg’s op mijn wish list (o.a. South Park: The Stick of Truth en Tales of Xillia 2) en in 2015 verschijnen er ook een aantal grote rpg’s (o.a. The Witcher 3, Final Fantasy XV en Xenoblade Chronicles X), dus ik heb zeker genoeg te spelen tegen die tijd.

Het is de derde TellTale-game die ik dit jaar speel, na Jurassic Park en The Wolf Among Us, maar verreweg de meest indrukwekkende. Over de gameplay hoeft niets meer verteld te worden, die is inmiddels bekend. De kracht hier ligt in het verhaal en de manier waarop het verteld wordt. Doordat je zelf bepaalde keuzes kunt maken lopen sommige scènes anders dan je misschien zou willen maar je hebt er zelf voor gekozen.

Je wordt ook dit keer weer volledig gegrepen door de gebeurtenissen en de allereerste scène is er al eentje die heel veel indruk maakt. Je wordt er stil van en vraagt je af hoe je in deze shit beland bent, en of het ooit nog beter wordt. Gelukkig ontmoet je ook dit keer weer verschillende nieuwe overlevenden en kom je zelfs een oude bekende tegen. Samen moet je zien te overleven, maar zoals altijd blijkt dat mensen in groepen niet zomaar kunnen samenleven. Ook niet als er een gezamelijke vijand is: de altijd hongerige zombie…

In vijf hoofdstukken van anderhalf uur lang beleef je bizarre momenten en moet je vooral aan jezelf denken om te overleven.

Uiteindelijk blijken er drie verschillende eindes te zijn voor het tweede seizoen en na het bekijken van alle varianten blijkt dat mijn einde ook mijn persoonlijk favoriet is. Het personage waar ik mee overleef is degene die ik het meest vertrouw als het om rationele beslissingen gaat, tevens is het degene die de meeste kans op overleven heeft.

Wel vraag ik me af hoe dit in seizoen 3 opgepakt gaat worden, en of mijn savegame overgezet kan worden naar de volgende generatie consoles. Mijn Xbox 360 pak ik namelijk deze week in, daar is niets meer voor te spelen. Misschien kun je vooraf wat keuzes opgeven ofzo. Maar dat zien we tegen die tijd wel. TellTale is namelijk eerst bezig met Game of Thrones en Borderlands, dus Walking Dead seizoen 3 duurt nog wel even.

De vorige generatie, PlayStation 3, Xbox 360 en Wii, was een generatie met ups en downs met toffe nieuwe franchises maar ook veel gedoe over dlc. Daar gaan we het op een later tijdstip over hebben, nu pakken we één van die toffe franchises en dan specifiek de meest recente dlc’s voor die game. Bioshock Infinite – Burial at Sea: Episode 2.

In de Burial at Sea-uitbreidingen keer je terug naar Rapture, de wereld uit het boek en de eerste twee games. De setting is hier zo ontzettend sterk dat het een genot is om terug te keren. Burial at Sea speelt zich af voor de gebeurtenissen in de eerste game, maar het begin van het einde van Rapture is al ingezet. We volgen Elizabeth in haar zoektocht naar Little Sister Sally. Helaas verloopt het niet zoals gepland en moet je klusjes gaan opknappen voor Atlas en Suchong en spreek je wat later ook Rapture-oprichter Ryan die niet blij lijkt te zijn met je acties.

De dlc is vooral heel sterk als je de hele voorgeschiedenis kent. Dat betekent dus de eerste twee games, Infinite en (uiteraard) Burial at Sea Episode 1. Misschien zelfs het boek ook, voor het complete plaatje van Rapture. Ik ben erg fan van de hele setting en vind de gameplay hier van ondergeschikt belang. Het is een first person shooter die wat meer gericht is op stealth, maar niet veel bijzonders doet op het gebied van de gameplay. Gelukkig voldoet het meer dan prima. Er zijn wel speciale modi die zich richten op old skool gameplay, maar die moet je eerst vrijspelen door de game op hoge moeilijkheidsgraad uit te spelen. Daar heb ik helemaal geen zin in en doet er ook niet toe voor mijn ervaring.

Na afloop van episode 2 is de cirkel weer rond en hebben we in de wondere werelden van Rapture en Colombia rondgelopen. Het was een unieke ervaring die ervoor heeft gezorgd dat de Bioshock-franchise in de top 5 voor de vorige generatie staat. Samen met titels als Mario Galaxy, Assassin’s Creed en Dead Space is dat een mooie prestatie denk ik zo. Ben je nog niet overgestapt naar de huidige generatie, zoek je nog wat te spelen en ben je nog niet aan Bioshock toegekomen, doe dat dan nu. Het is een bijzonder en uniek avontuur.

We hebben lang moeten wachten op Pikmin 3, de game zou eigenlijk al op de eerste Wii hebben moeten verschijnen. Dit is helaas nooit gebeurd en pas met Nintendo’s veelgeplaagde Wii U konden we weer gaan tuinieren met de schattige Pikmin. Voordeel is wel dat we nu eindelijk gebruik kunnen maken van een ideale besturing voor deze game; het touchscreen is perfect voor deze game en ondanks dat er geen optie voor linkshandigen is vond ik het vele malen fijner spelen dan met gewone controls.

De basis van de game is nog steeds hetzelfde: je loopt samen met je leger aan Pikmin door een wereld vol bloemen en insecten. De Pikmin zijn een combinatie van planten (ze groeien in de grond en hebben een blad of bloem op hun hoofd) en dieren (ze kunnen lopen, tillen, vliegen, vechten, etc.). Er zijn in Pikmin 3 in totaal vijf verschillende soorten: geel (elektriciteit), rood (vuur), blauw (water), roze (vliegen) en grijs (steen). Elk heeft verschillende eigenschappen gebaseerd op hun kleur of postuur. Kom je voor een riviertje te staan, dan kunnen enkel de vliegende of blauwe Pikmin mee en ligt er een kapotte stekker, dan kunnen de gele Pikmin het circuit herstellen.

Het doel van Pikmin 3 is een aantal onderdelen van je ruimtevoertuig terugvinden en bovendien jezelf in leven houden. De onderdelen zorgen voor progressie in het verhaal (er wordt zelfs een link gelegd met de eerdere delen) en het zoeken naar voedsel houdt je tegen om overal simpelweg snel doorheen te crossen. Dit is een heel mooi mechanisme om de game te verlengen zonder je te irriteren. Als je fruit tegenkomt wil je het namelijk meenemen, ongeacht of je nog genoeg hebt of niet.

De vijanden in de game proberen je zoveel mogelijk het leven zuur te maken en komen uiteraard ook in verschillende soorten en maten. Bepaalde watervijanden zijn beter te verslaan met de blauwe Pikmin en de rotsachtige Pikmin zijn erg sterk tegen vijanden met een schild. Je moet er dus altijd voor zorgen dat je voldoende Pikmin in verschillende soorten meeneemt. Om het uitdagend te houden kun je maximaal 100 Pikmin tegelijk meenemen.

Alle belangrijke onderdelen, zoals een gsm voor de communicatie, zijn opgeslokt door grotere vijanden – de eindbazen. Eindbazen vereisen een verschillende tactiek van gewone vijanden en je zult vaak de verschillende Pikmin moeten laten samenwerken. Ook kom je regelmatig locaties tegen die je niet op een normale manier kunt bereiken. Hiervoor moet je dan je teamleiders opsplitsen en tot drie legers Pikmin creëren. De multitaskers onder ons zullen hier van genieten, maar ik had er soms behoorlijk moeite mee en hield iedereen bij elkaar als één geheel tenzij het niet anders kon.

Pikmin 3 is opgebouwd uit verschillende dagen. Aan het eind van de dag komen de nachtdieren en die zijn te sterk om te verslaan. Je moet er aan het eind van de dag voor zorgen dat alle Pikmin in je team zitten, of in de buurt van het ruimtevoertuig staan. Lopen ze nog ergens los over de map, dan zullen ze sterven. Dit wordt ook in beeld gebracht en je krijgt direct medelijden met elke Pikmin die heen gaat…

In het laatste level wordt alle kennis en tactiek die je door de game heen hebt verzameld gecombineerd om zowel het level als de eindbaas te verslaan. Dit is één van de coolste laatste levels die je in videogames zult tegenkomen en doet me denken aan het laatste level van Prince of Persia: The Sands of Time. Alles wat je geleerd hebt komt terug in één level; het voorbeeld van goed gamedesign.

Pikmin 3 ziet er tot slot ook nog eens beeldschoon uit en is misschien wel de mooiste Wii U game beschikbaar. Het fruit dat je tegenkomt is bijna fotorealistisch, net als de flora in de verschillende gebieden. Het enige dat ik minder vond was de soundtrack, zeker tussen de levels door. Maar goed, heel storend is het ook weer niet tenzij je lang in het menu blijft hangen. Gewoon direct verder gaan met de volgende dag dus! Hup, aan het werk!

Begin 2012 verscheen Kingdoms of Amalur: Reckoning, een game van EA, 38 Studios en Big Huges Games. Ondanks dat de game redelijk werd ontvangen vielen de verkoopcijfers uiteindelijk tegen wat heeft geleid tot het faillissement van 38 Studios en Big Huge Games. De sequel waar men aan werkte is daardoor helaas nooit verschenen…

Maar goed, ondanks dat Amalur heeft geleid tot het verdwijnen van 38 Studios is het een zeer toffe game. In de basis kun je Amalur zien als een singleplayer rpg met MMORPG-kenmerken; naast het verhaal zijn er duizend-en-een sidequests en taken te vervullen. Je kunt je personage helemaal naar je eigen smaak sterker maken en elke klasse heeft zijn eigen voor- en nadelen. Ikzelf koos voor een battlemage; een mage die zijn mannetje kon staan met melee combat. Je kunt ook kiezen voor een subtieler personage dat op stealth leunt, of bijvoorbeeld helemaal gaan voor een volwaardige mage. Alles kan en dat geeft je een heel persoonlijk gevoel.

Het verhaal van Reckoning komt in het kort neer op het tegengaan van je eigen lot. Dat begint met het opstaan uit de dood en eindigt met het bevrijden van de hele wereld van Amalur. Je bent redelijk vrij in het kiezen van je pad en helpen van andere personages. Heb je geen zin in het helpen van anderen, dan kun je natuurlijk ook de steden gaan uitmoorden. Dat is niet altijd aan te raden, want juist door de sidequests ontdek je nieuwe locaties en meer loot.

Die loot speelt ook een heel belangrijke rol in de game. Je komt van alles tegen, van burgerkleding tot unieke mantels voor magiërs. Op je avontuur kom je zoveel tegen dat je regelmatig zaken moet weggooien omdat je meer vindt dan je kunt dragen en het dichtstbijzijnde dorp te ver is om even op en neer te gaan om alles te verkopen. Wat je weggooit is niet altijd even gemakkelijk, kies je voor je wapen bijvoorbeeld voor pure kracht, of voor de toegevoegd extra’s die bijvoorbeeld magie ondersteunen? Keuzes maken is erg belangrijk in de game.

De combat verloopt real time en gaat ontzettend vlot, het neigt zelfs naar een God of War qua souplesse. Dat is natuurlijk een groot compliment voor een rpg, een genre dat normaal wat traag aan kan voelen. Naast de gewone gevechten kun je ook een speciale kracht opsparen en die op lastige momenten (eindbazen, veel vijanden tegelijk) loslaten. Deze Reckoning Mode levert je extra kracht op, vertraagd de vijanden en geeft de mogelijkheid om vijanden op speciale manieren om te leggen. Dit zorgt dan tevens voor een ervaringsboost.

Grafisch is de game erg mooi, vooral door de setting en het kleurgebruik. Technisch is de game wat minder sterk en wordt er ook veel gebruikt gemaakt van herhalende omgevingen. Als je veel sidequests in grotten doet ben je er op een gegeven moment wel klaar mee omdat het steeds hetzelfde oogt. Zorg er dus voor dat je ook voldoende progressie maakt in de verhaallijnen om niet een te groot gevoel van herhaling te krijgen.

De eentonigheid van dungeons is wat mij betreft eigenlijk het enige minpuntje aan de game. De AI van je vrienden in combat is behoorlijk, het verhaal is boeiend genoeg, de combat verloopt soepel en qua setting is het genieten. Het is jammer dat we inmiddels een generatie verder zijn, want veel PS3-gamers in mijn omgeving zijn al overgestapt op een PS4. Heb je de PS3 echter nog staan en hou je van rpg’s, ga dan aan de slag met Kingdoms of Amalur. Je bent zeker 30 tot 80 uur bezig met een game die je nog geen tien euro zal kosten.

The Wolf Among Us gaat over een sheriff in Fabletown, een plek in Manhattan waar voormalig sprookjesfiguren nu wonen. Yup, dat was voor mij net zo’n grote verrassing, ik wist niet dat het ‘wolf’ uit de titel letterlijk bedoeld was… Je speelt als Bigby Wolf (big bad wolf) en als sheriff ben je verantwoordelijk voor de veiligheid van de andere figuren. Nadat er een afgehakt hoofd voor je deur gedropt wordt begint de zoektocht naar de verantwoordelijke bad guy.

Je krijgt in de game hulp van Snow (Sneeuwwitje) en ontmoet onder andere Belle, het Beest, trollen en Tweedledee en Tweedledum. Alle personages zijn echt ijzersterk neergezet en het verhaal is zelfs canon met de stripserie waarop het gebaseerd is. Het dient als prequel op de comics waarvan begin 2015 het 150e en tevens laatste nummer zal verschijnen.

De game speelt hetzelfde als The Walking Dead en dat betekent dat je meer een interactieve tekenfilm kijkt dan een game speelt. Dat is gelukkig geen probleem en werkt heel goed. Je gaat met je muis/controller over het scherm om interactie met bepaalde voorwerpen of personages te starten. Wat dat betreft doet het denken aan de oude point ‘n click-adventures uit de jaren 90. Er zijn echter ook actie-scènes waarbij je snel moet reageren of moet button bashen om je uit bepaalde situaties te redden. Hierdoor moet je altijd je aandacht bij de game houden, hoe rustig deze ook speelt.

Grafisch doet de game, uiteraard, sterk denken aan tekenfilms. De cell shaded graphics passen prima bij deze game en zien er erg goed uit. Het enige nadeel is wel dat de PlayStation 3-versie ontzettend slecht ontwikkeld is. Haperingen zijn eerder regel dan uitzondering en ook zijn vastlopers niet ongewoon. De vele laadschermen duren ook nog eens heel lang. Het ergste van alles is echter de vertraging tussen beeld en geluid die af en toe optreedt. Bij de vrijgespeeld trophies maakt het niet veel uit, maar als personages gaan praten als het scherm nog zwart is begin ik me eraan te irriteren. The Walking Dead Season 2 speel ik dus gewoon nog op mijn vertrouwde Xbox 360!

In totaal duurt The Wolf Among Us nog geen acht uur wat aan de korte kant is, zelfs voor een game waarvan we weten dat deze kort is. In de aanbieding kopen dus; de game kostte mij iets meer dan zeven euro. Later dit jaar verschijnt deze game ook in de winkels, maar dat raad ik af omdat ik verwacht dat de retailprijzen veel te hoog liggen. Maar goed, voor de zeven euro die het mij kostte vond ik het zeer de moeite waard, ondanks de belabberde prestaties van de game op technisch gebied.

In 2004 ging ik voor het eerst naar Mystery Land en tien jaar later ga ik nog steeds. Helaas ben ik niet bij elke editie aanwezig geweest, maar de teller staat toch op een respectabele acht keer aanwezig. De vraag welke het tofst was is lastig te beantwoorden, eigenlijk waren alle edities wel erg tof. Of het nu regende of ontzettend zonnig was, elke keer was er wel goede muziek en sfeer. Het enige minpuntje dat ik me echt kan herinneren is de veel te kleine tent voor Tiësto een paar jaar terug.

Dit jaar ging ik met een behoorlijk grote groep, in totaal waren we met z’n achten. Aangezien iedereen uit een ander deel van Nederland komt hebben we op het terrein zelf afgesproken. Stefan en ik waren er als eerste, rond 14.00 uur waren we binnen op de Main Stage. Maarten en William waren ongeveer een uur later met Marlou, Claudia, Tenzin en Keith nog een half uur later. Stefan en ik hadden inmiddels een rondje terrein gehad en hadden al de Japanse Stage, Main Stage en Q-Dance bezocht. Op de Main Stage dronken we een biertje bij Umek en bij Q-Dance hebben we onder andere Bass Modulators en Noisecontrollers meegepakt waarvan Noisecontrollers eigenlijk wat tegenviel. Teveel rustige momenten en geen lekkere opbouw.

Na Q-Dance zijn we naar de Big Top gegaan voor een stuk Sander van Doorn en MakJ. Sander van Doorn eindigde erg sterk en MakJ begon erg tof. Helaas gebruikte hij steeds hetzelfde trucje: classic gevolgd door eentonige beats. Zonde, want de potentie was er zeker. Na Big Top zijn we wat gaan eten om weer terug te keren naar de Main Stage voor de slotartiesten.

We konden nog het einde meepakken van Nervo wat wel aardig klonk maar kwamen voor Yellow Claw. Hun mixtapes op Soundcloud vind ik erg tof, maar live horen ze niet op Mystery Land als je het mij vraagt. Teveel geschreeuw om een moshpit en wall of death (wat?) en daardoor erg onwennig publiek. Dimitri Vegas & Like Mike, het duo dat volgde, bracht de sfeer gelukkig weer terug met een lekkere set.

De afsluiter van de avond was Hardwell, de huidige nummer één DJ van de wereld, en dat merkte je. Het was ontzettend druk, té druk misschien zelfs wel. De set was echter dermate tof dat het allemaal niet uitmaakte. We hebben tot iets voor elven heerlijk genoten van de set van Hardwell. En ja, het was redelijk voorspelbaar, met bekende tracks, maar boeiend, het mocht voor deze keer gewoon.

Tegen het eind van de avond werd er afgesloten met het traditionele vuurwerk, maar dat was niet zo spectaculair als ik gewend ben. Voor mijn gevoel is het vuurwerk op Q-Dance, waar ik normaal afsluit, grootser en spectaculairder. Maar goed, volgend jaar sluiten we misschien daar wel weer af!

De gehele tijd op het festivalterrein hebben we overigens geen druppel regen gehad terwijl het de hele week ervoor heeft geregend. Het was ook wel behoorlijk drassig overal, maar ID&T weet wel hoe ze daarmee om moeten gaan. Genoeg houtsnippers en planken overal. Het eten en de drank was ook weer prima verzorgd, kortom, een topdag!