Roy-O-Rama

Ik ben niet zo’n fan van Kickstarter-projecten. Op de een of andere manier krijg ik het gevoel dat er meer beloofd wordt dan er geleverd wordt, als er al (op tijd) geleverd wordt. Ouya was één grote teleurstelling, Broken Age werd in tweeën gedeeld en die Mega Man-kloon Mighty No. 9 wordt met de dag lelijker. Toch is er zo af en toe een project dat genoeg opbrengt, uitkomt en een fantastische game blijkt te zijn. Shovel Knight is zo’n game.

De makers bij Yacht Club wilden een old skool 2D actie-platformer maken in de stijl van bijvoorbeeld Castlevania, Ghouls & Ghosts en, jawel, Mega Man. Veel weet ik overigens niet te schrijven over de game, de trailer zegt meer dan 1000 woorden in dit geval, dus bekijk ‘m alvast. Spreekt de stijl en de gedachte van een terugkeer naar 8-bit je aan, dan is het een must. Hou je er niet van, dan hoef je het ook absoluut niet te proberen.

De game is overigens vrij pittig. Ik ben 153 keer gestorven in de game, heb er 6 uur en 18 minuten over gedaan en heb bijna een ton verdiend aan goudstukken (waarvan ik ook weer een derde heb verloren aan al die keren dat ik doodging). Na het uitspelen kun je kiezen voor New Game +, er zijn optionele levels en genoeg collectibles om te vinden. Je kunt de totale speelduur daarmee gemakkelijk naar 15 uur tillen als je zou willen.

De moeilijkheid van Shovel Knight wordt overigens niet veroorzaakt door plotseling opduikende vijanden, of onmogelijke hindernissen. Je wordt tijdig op subtiele manieren geïnformeerd over de komende gevaren en als je sterft is het écht je eigen schuld. Menig keer heb ik me hardop gevraagd waarom ik in HEMELSNAAM DAAR NAAR BENEDEN BEN GESPRONGEN?! Het einde is echter ontzettend bevredigend omdat je jezelf hebt kunnen laten zien dat je nog steeds een echte gamer bent, ondanks je voorliefde voor easy mode en Nintendo-games.

Shovel Knight brengt de beste gamer in je naar boven. Het is Old Skool liefde, en die vergaat nooit.

Ja. Captain Toad: Treasure Tracker is een vrij gemakkelijke game en met een uurtje of acht ben je er volledig doorheen. Toch is het misschien wel een van de beste games ooit. Nu zul je denken: “Oh, heb je Roy weer met zijn Nintendo-liefhebberij”, maar lees even verder. Het gaat namelijk om een game die niets fout doet.

Captain Toad: Treasure Tracker is een game die gebaseerd is op een aantal levels uit Super Mario 3D World waarin we als Captain Toad speelden. Het is de bedoeling om Toad naar de ster in het level te begeleiden waarbij de uitdaging komt uit het feit dat Toad niet kan springen. Het is dus geen gewone platformgame zoals we in de Mario-serie gewend zijn, maar meer een heel lichte puzzelgame. In elk level zit er naast een ster ook nog een drietal diamanten om te verzamelen en heeft elk level ook een geheime opdracht om te voltooien. Zodra je de ster, diamanten én geheime opdracht hebt voltooid is het level helemaal klaar.

De levels zijn klein van opzet, en je kunt ze volledig roteren. In een wereld waar alle gamewerelden in 3D zijn opgebouwd zijn er verrassend weinig games waar de camera zoveel vrijheid heeft als in deze game, iets dat pas opvalt als je Toad speelt. Het draaien van de camera helpt je natuurlijk om Toad te begeleiden langs alle vijanden en obstakels, maar onthuld ook geheime gangen en schatten die je moet proberen te vinden. De vrije camera zorgt dus voor een extra uitdaging in de game, want je wil die gouden paddestoel zeker oppakken als je eenmaal gezien hebt waar hij ligt. Maar hoe kom je daar…? Dat is precies wat er zo sterk is aan de game, de optionele opdrachten wil je per se uitvoeren.

Overigens is het wel goed dat de optionele opdrachten je verzamelwoede triggeren, want als je enkel voor de ster gaat in elk level ben je er in een paar uur klaar mee. De game is namelijk niet echt moeilijk, Toad wandelt eigenlijk overal wel zo doorheen. Maar ook met het 100% halen van deze game ben je in niet al te veel tijd klaar. Gelukkig is de game standaard een tien, twintig euro goedkoper dan andere games op release. Voor minder dan 40 euro mag je jezelf eigenaar van de game noemen.

De kleine levels hebben trouwens op grafisch gebied een groot voordeel: de game ziet er prachtig uit. Van de animaties van de personages tot het detail van de objecten, het is met Mario Kart 8 en Mario 3D World één van de mooiste games op Wii U. Er is technisch ook absoluut nergens een bug of fout te ontdekken en dat is een verademing in een wereld waar games als Assassin’s Creed: Unity vol fouten in de winkels wordt gelegd. Nintendo verdient hierom een groot compliment. Het enige dat niet zo goed is, is de gelimiteerde soundtrack die misschien net iets té vrolijk is. Deze wordt echter nergens storend, dus een minpunt wil ik het niet noemen.

Dus ja, uiteindelijk ‘een van de beste games ooit’ is natuurlijk wat overdreven, het is ‘gewoon’ een leuke game om te spelen, maar wat Nintendo neerzet is simpelweg bewonderenswaardig. In een tijd dat alles grootser lijkt te moeten, met open wereld-games van tientallen vierkante kilometers, realistische graphics en volwassen thema’s keert Toad terug naar de basis. Een klein level, met een duidelijk eindpunt. Nintendo, never change!

In 2013 verscheen The Last of Us voor PlayStation 3 en de game won talloze awards. Ikzelf heb altijd wel interesse gehad in de game, maar het kwam er niet van en met een PlayStation 4-heruitgave bleek dat een uitkomst. Zeker toen eind vorig jaar de game voor slechts 20 dollar (zo’n 16 euro op dat moment) te koop was. Ik hapte direct en begon vrij snel daarna met de game. In de beschrijving die volgt zitten spoilers.

De openingsscène van The Last of Us sloeg direct in als een bom: de dochter van de hoofdpersoon komt te overlijden nadat er een virusuitbraak is die mensen verandert in een soort paddestoelzombies. Na een sprong in de tijd krijgt Joel, de vader dus, de opdracht om een Ellie te begeleiden naar een rebellenkamp verderop. Waar Ellie in het begin een last is voor Joel bouwen de twee langzaam een ontzettend sterke band op.

Na de eerder genoemde openingsscène dacht ik direct te zien waarom veel gamers dit als een topper zagen. Helaas zakte de game vrij snel behoorlijk in en was het eigenlijk meer een Uncharted-escort-game met te weinig kogels. Dit gevoel wordt een benadrukt door de momenten waarop je vijanden niet met stealth kunt omleggen omdat je een klein foutje maakt. Dan wordt het meer een third person shooter. Je bent er echter gebaat bij om zoveel mogelijk rustig aan te doen, dat is niet alleen makkelijker, maar ook spannender.

Verderop in de game wordt de gameplay echter steeds beter, misschien omdat je wat beter wordt in de game, misschien omdat je meer in de game gezogen bent of misschien omdat je de juiste items hebt geüpgraded. Wat het precies is kan ik niet zeggen, maar eenmaal halverwege was ik, voor het eerst sinds Earthbound eigenlijk, weer zo into een game dat ik moeilijk de controller kon wegleggen.

The Last of Us is ook niet bang om personages weg te schrijven uit de game, oude vrienden van je die gedood worden, nieuwe vrienden die zelfmoord plegen, alles komt voorbij en het ene moment is nog heftiger dan het andere. Het lijkt er ook steeds meer op dat de mensheid gedoemd is, zowel het leger, de bad guys als de Fireflies (de rebellen zeg maar die tussen twee kampen instaan) kunnen niet met elkaar overweg én dan zijn er natuurlijk de geïnfecteerden.

Als Joel er dan achter komt dat Ellie, die immuun is voor het virus, zal sterven als ze onderzocht wordt voor een medicijn besluit hij haar te redden uit de handen van de Fireflies. Er komt dus geen geneesmiddel tegen het virus dat mogelijk de mensheid kan redden. Joel kiest voor Ellie. Het leven van één meisje is hem meer waard dan dat van de hele mensheid… Of je dat terecht vindt of niet moet je helemaal zelf weten, maar maak die keuze pas op het eind van de game, als je alles samen met Ellie hebt overleefd…

De Remastered-versie die voor PlayStation 4 is verschenen bevat ook de Left Behind-uitbreiding. Hierin zien we hoe Ellie geïnfecteerd raakt als ze met een vriendinnetje door een verlaten winkelcentrum loopt. Ook zien we wat Ellie moet doorstaan om Joel te redden op het moment dat hij bijna dodelijk getroffen is. De scenes wisselen elkaar af en de spanningsboog blijft zo constant hoog.

Goede gameplaytoevoeging van Left Behind is trouwens de gevechten waarbij er zowel bad guys als geïnfecteerden aanwezig zijn. Je kunt ze tegen elkaar uitspelen bijvoorbeeld, maar ze zullen jou ook gewoon doden als je niet oplet. Extra spannend dus!

Aan het einde van de complete singleplayer-ervaring (ik doe niet aan multiplayer) moet je alles even laten bezinken. Terugkijkend op de game kan ik niet anders dan concluderen dat het een geweldige game is die terecht zoveel lof heeft gekregen in de media. De game komt binnen in de top 10 beste games aller tijden, een lijstje waar ook titels als Chrono Trigger, Earthbound en Super Mario Galaxy staan. En dat voor een PlayStation-exclusive. Ongehoord.