Archive for February, 2015
New Nintendo 3DS
Zoals elke elektronicafabrikant maakt ook Nintendo meerdere versies van haar apparatuur. De meest recente toevoeging is New Nintendo 3DS, een 3DS met betere 3D-beelden, een extra analoge stick en wat krachtigere hardware. Toen ik van Nintendo de mogelijkheid kreeg om een gelimiteerde ambassadeurs-editie aan te schaffen twijfelde ik geen moment, ik trok mijn creditcard en een paar dagen later was het apparaat in huis.
Er zijn behoorlijk wat toevoegingen en verbeteringen bij New 3DS in vergelijking met de eerste generatie 3DS, maar ik vind de verbeterde ergonomie en het betere scherm de belangrijkste punten op dit moment. In de toekomst zie ik ook een belangrijke functie weggelegd voor de tweede analoge stick, maar vooralsnog heb ik nog geen game gespeeld die daar gebruik van maakt. Alle toevoegingen en verbeteringen worden het best uitgelegd in onderstaande trailer:
Ikzelf heb bij de ambassadeurs-editie ook faceplates gekregen voor Smash Bros., maar gebruik natuurlijk de echte ambassadeurs-faceplates. Vooralsnog zie ik geen faceplates die ik toffer vind, maar misschien dat dit in de toekomst nog verandert. Het lijkt er overigens wel op dat een zwarte New 3DS beter past bij de meeste faceplates dan de witte, maar soit, je hoort mij er niet over klagen!
Voordat ik deze New 3DS kocht was ik een beetje uitgekeken op mijn 3DS (en Vita ook trouwens), de consolegames van de afgelopen maanden waren ook zo goed dat ik vooral daar mijn aandacht aan gaf. New 3DS is echter zo’n fantastisch apparaat dat de liefde weer helemaal terug is. Ik ben lekker bezig met Paper Mario Sticker Star, ben van plan om Ocarina of Time weer op te pakken en heb in de toekomst interesse in Majora’s Mask, Codenam STEAM en de nieuwe Fire Emblem. Ook ga ik waarschijnlijk weer eens een oude DS-game uit de backlog afstrepen!
New 3DS blaast wat dat betreft net zoveel nieuw leven in de handheldliefde als GameBoy Micro destijds deed. En ja, ik weet dat het een soort running gag is geworden bij een aantal van mijn vrienden, maar dat blijft toch wel de beste handheld ooit. New 3DS pikt echter mooi de tweede plek achter de Micro in. Wat een geweldige handheld!
Tot slot nog wat foto’s van mijn New 3DS die me weer verliefd liet worden op handheld gaming:
South Park: The Stick of Truth
Games gebaseerd of films of series zijn nooit heel erg goed. Er zijn wat uitzonderingen natuurlijk, maar over het algemeen weten ze de sfeer van het origineel niet te evenaren. South Park: The Stick of Truth slaagt daar echter wel in en zet een unieke ode aan de show neer waarbij alle hoogtepunten verzameld worden.
Je speelt als The New Kid die in South Park komt wonen en belandt midden in een groot role playing evenement waarbij de Humans (onder leiding van Cartman) het opnemen tegen de Elves (onder leiding van Kyle). Tijdens je avontuur kom je onder andere Al Gore tegen, ga je op zoek naar Jezus en moet je vrienden zien te worden met de Goths. Iedereen die je kent uit de serie kom je tegen; van Mr. Slave tot hij-die-uit-de-serie-is. Alle bekende afleveringen en figuren krijgen een plekje in de game. Ik wil overigens een compliment aan de makers geven voor het gedeelte in Canada. Beste parodie ooit.
De game is in de basis een turn based rpg, maar dan meer zoals Mario & Luigi en minder zoals Final Fantasy. Dat betekent dat je actief aanvullen kunt weren en je eigen aanvallen extra kracht kunt geven door een goede timing. De normale regels zijn wel van toepassing, zombies blijven zwak voor vuuraanvallen bijvoorbeeld. Naast The New Kid krijg je één sidekick waarbij je onder andere kunt kiezen uit Butters en Kenny. Zelf vond ik Butters verreweg het fijnst om mee te spelen, niet in de laatste plaats omdat hij vanaf het begin de sidekick was. Met hem heb je de beste klik.
De game duurt niet heel lang, zelf was ik er zo’n tien à elf uur mee zoet en heb ik het grootste deel van de sidequests wel gedaan. Ga je voor 100% dan kun je er wel een paar uur bij optellen aangezien niet alle trophies even snel vrijgespeeld zijn. Voor een rpg is tien uur aan de lage kant, maar in dit geval is het de perfecte lengte. Nergens duurt het spel te lang of heb je geen zin meer om te spelen. Iets dat Mario & Luigi Dream Team Bros. wel had. Die game duurde zo’n tien uur te lang…
Ondanks dat Ubisoft de uitgever is kun je deze game met een gerust hart spelen. Er is weinig te merken van bemoeienis van Ubisoft (buiten wat kansloze censuur die aardig wordt opgelost door de makers) omdat ze pas laat in het ontwikkelproces de rechten van het failliete THQ over kochten. Een Ubisoft game die je dus wél zonder problemen kunt kopen, in tegenstelling tot de grotere releases die vol met bugs uitgebracht worden. Aanrader dus.
Screw you guys, I’m going home.
Wolfenstein: The New Order
Wolfenstein is één van de grondleggers van de first person shooter en voor velen de kennismaking met het genre. Spelend als B.J. Blazkowicz schieten we ons door Castle Wolfenstein om uiteindelijk gatenkaas van Hitler te maken. Na een aantal sequels die nooit écht klassiekers werden was het even stil rondom deze franchise, tot vorig jaar. Wolfenstein: The New Order verscheen.
In The New Order kruip je weer in de huid van Blazkowicz, maar tijdens een aanval op het onderkomen van generaal Deathshead (die zelf liever Totenkopf genoemd wil worden) krijgt Blazkowicz wat granaatscherven in zijn hoofd. Veertien jaar lang zit hij doodstil, verlamd in een ziekenhuis waar hij verzorgd wordt door Anya en haar familie. De nazi’s sluiten echter de verzorgingshuis en op dat moment krijg je weer de controle over Blazkowicz en begint de game echt. Op weg naar Berlijn, de maan en uiteindelijk het fort van Deathshead.
Wolfenstein is een pure first person shooter. Er zijn geen puzzels, er is geen multiplayer en er zijn geen rpg-elementen. Je loopt door de levels, schiet nazi’s neer en krijgt steeds betere geweren. Het tempo van de game is nagenoeg perfect, de game ziet er tof uit, het verhaal is boeiend en de gameplay is heerlijk. Normaal hou ik niet zo van first person shooters, maar deze game klikte meteen. Het is absoluut een van de toppers van 2014 en als ik de game eerder had gespeeld was hij zeker in de top 10 voor dat jaar genomineerd geweest.
De setting, Berlijn in de jaren 60, in een wereld waarin de nazi’s dus gewonnen hebben, is uitermate sterk. Door de onderzoeken en technologie van Deathshead loopt Duitsland jaren voor op hun vijanden en zijn zij degene die de kernbom hebben gegooid waardoor Amerika zich overgaf. Interessante materie natuurlijk, en het laat een wereld zien die gruwelijk is, maar technologisch verder was dan de jaren 60 zoals wij die echt hebben gekend. Vooral op het gebied van de ruimtevaart.
In een tijdperk waarin alle shooters zich in de nabije toekomst afspelen is Wolfenstein een zeer welkome frisse wind. Het biedt een ijzersterke basis met een zowel zeer interessante als gruwelijke setting. Absoluut de moeite waard.