Roy-O-Rama

De lente is altijd een mooie periode in het jaar. Zo vlak na mijn verjaardag begint de natuur weer opnieuw. Bloemen komen uit, bomen worden weer groen en er staan weer lammetjes in de wei. Thuis betekent het dat de grote schoonmaak weer kan beginnen en we alvast kunnen uitkijken naar de spannendste gebeurtenis wat betreft games: de E3. Hoewel ik altijd erg uitkijk naar de E3 en alle aankomende games die onthuld gaan worden merk ik dat ik steeds vaker ook terugkijk. Retro games hebben altijd wel mijn aandacht gehad, maar meer dan ooit heb ik de neiging om die games ook daadwerkelijk te gaan spelen. Het zal de leeftijd wel zijn…

Vrijwel alle games ouder dan vijf jaar die ik wil spelen komen uit de Super Nintendo-periode. Een periode waarin we door de afwezigheid van internet aangewezen waren op Power Unlimited en Club Nintendo Magazine voor ons nieuws. Het waren simpelere tijden, maar wel met de beste games ooit gemaakt wat mij betreft. De komende RPG Zomer zal ik dan ook twee games uit dat tijdperk gaan spelen, twee games die al heeeeeeel lang op mijn to do lijst staan.

Als eerste begin ik met Final Fantasy VI. Volgens velen de beste uit de reeks, maar zelf heb ik slechts een paar uur gespeeld. In de jaren 90 kwam deze game namelijk niet naar Europa en import was me toen te duur (ruim 200 gulden voor de game, exclusief kosten voor de converter). De re-release voor GameBoy Advance kwam daarna middenin de gloriedagen van Nintendo DS en Wii dat ik niet wilde teruggrijpen naar de GBA, ondanks dat ik met de Micro de beste handheld ooit tot mijn beschikking had.

Goed, Final Fantasy VI dus, via Wii Virtual Console. Heb er zin in! De start van de RPG Zomer zal zo rond 13 juni liggen, het weekend voor de E3 en mijn vrije week.

Naast Final Fantasy VI staat ook Super Mario RPG op de lijst voor komende zomer. Net als FFVI is deze game nooit in Europa uitgebracht in de jaren 90 en wordt het Virtual Console-werk. Deze samenwerking tussen Square en Nintendo is legendarisch, alleen op papier al. Met Mario RPG zal ik de RPG Zomer afsluiten in september. Nu zul je je misschien afvragen wat ik in de tussenliggende maanden speel? Nou, het plan is om Persona 4 een tweede kans te geven. Van verschillende kanten hoor ik dat het een geweldige game is met enkel een (zeer) trage start. Nu ben ik bijna door die start heen en kan ik daarna écht de game induiken. Persona 4 zal ik tussen FFVI en Mario RPG gaan spelen.

Met die drie games heb ik drie rpg’s gekozen die hoog eindigden in de rpg-lijst op NeoGAF. Tussen die games zullen ook vast wel wat games uit andere genres gespeeld worden, enkel rpg’s kan vermoeiend werken, maar welke dat worden weet ik uiteraard nog niet. Die plan ik niet zover vooruit omdat ze geen 30+ uur duren zoals bij rpg’s wel vaak het geval is.

Wat betreft mijn backlog heb ik sinds de vorige update ook een flinke vooruitgang geboekt. Althans, dat ligt eraan hoe je het bekijkt. Het exacte aantal nog te spelen titels staat nog steeds op 38, maar het percentage uitgespeelde games is van 59% naar 64% gestegen. Voor iemand die voorheen juist games kocht zonder andere uit te spelen is een to do die gelijk blijft een behoorlijke stap in de goede richting. Een complimentje voor mezelf waard, zeker omdat ik weet dat het uitgave patroon drastisch is veranderd vanwege het feit dat ik nu meer games ruil met anderen, en games vrijwel zonder uitzondering in de aanbieding koop.

Grand Theft Auto is één van de grootste franchises in de videogames-industrie. Terecht ook, want er is voor ieder soort gamer genoeg te doen. Je kunt rondrijden in talloze voertuigen, je kunt verstoppertje spelen met de politie, vliegen in helikopters en uiteraard heb je de talloze verhaalmissies en sidequests. Er is wat sprake van overdreven geweld, maar de game heeft niet voor niets een 16+ of 18+ keuring gekregen.

Doordat de game zo succesvol is zijn er natuurlijk talloze developers die een gelijk soort game uitbrengen. Eén van die klonen is Sleeping Dogs, dat je zou kunnen zien als GTA in Hong Kong. Hong Kong is een toffe setting, er is veel kleur ondanks dat de stad zelf wat grauw overkomt. Ook het feit dat je eens niet in Amerika speelt voelt verfrissend. De opzet is over het algemeen gelijk, er zijn verhaalmissies en behoorlijk wat sidequests die je ter afwisseling kunt doen.

Omdat je een undercover agent speelt heb je missies waarin je je moet bewijzen bij de Triad (Chinese maffia) én waarbij je juist als agent zaken moet oplossen (lees criminelen in elkaar moet timmeren). Verder krijg je ook strafpunten als je tijdens missies schade toebrengt aan openbare eigendommen (lantaarpaal omverrijden is niet gewenst) of onschuldigen ombrengt. Ikzelf steegt weinig in politieniveau omdat mijn collateral damage nogal groot was. Sorry he!

Heb je je eenmaal bewezen bij de Triad, dan gaat er natuurlijk van alles mis en kom je steeds dieper in de problemen. Dat is wat voorspelbaar, maar toch zijn de gebeurtenissen in de game wel vermakelijk genoeg om door te spelen om te ontdekken hoe alles afloopt.

Het grote verschil met GTA zit ‘m in twee punten: in Sleeping Dogs zijn de gevechten vooral met de vuist. In GTA heb je vrijwel direct geweren en blijft dit de hele game zo, in Sleeping Dogs is het vaak een uitzondering. De melee combat is daardoor natuurlijk wat uitgebreider en je leert gaandeweg meer dodelijke combinaties om je vijanden uit te schakelen. Ook het gebruik van de omgeving (sla iemands hoofd stuk door een aquarium) is een welkome afwisseling.

Of schieten of juist vechten leuker is hangt af van je eigen voorkeur denk ik, beide games benaderen het anders, maar wat mij betreft is er niet een beter dan de ander. Op het andere verschilpunt legt Sleeping Dogs het wel af tegen GTA. GTA is namelijk veel luchtiger terwijl Sleeping Dogs eigenlijk altijd bloedserieus blijft. Sure, in beide games probeer je een stoere gangster te zijn, maar in GTA is er zoveel meer. De kermis, de meer overdreven physics en de personages zelf. Humor is één van de krachtigste punten in GTA en Sleeping Dogs heeft geen humor, nergens moest ik lachen om een conversatie of gebeurtenis. Dat vind ik persoonlijk erg jammer, want ik game vooral voor mijn plezier, het hoeft allemaal niet zo serieus.

Sleeping Dogs is allerminst een slechte game, helemaal niet voor de 11 euro die ik betaald heb via PSN, maar het mist net dat beetje magie dat het een topgame maakt.

Nadat ik Alien Isolation had gewonnen en er vrij snel achter kwam dat dit niet mijn game was heb ik ‘m geruild voor Middle Earth: Shadow of Mordor (kortweg SoM). De titel verklapt al dat dit een game is gebaseerd op de boeken/films, iets dat niet altijd even goed uitpakt. SoM is echter een game die het wel goed doet, niet in de minste plaats omdat je niet speelt als één van de figuren uit de films.

Je speelt als Talion, een wachter bij de Black Gate, zeg maar de ingang tot Mordor. Als je vrouw en zoon sterven word jij in de wereld tussen leven en dood gehouden en uiteraard is dat niet fijn, je wilt gewoon naar het hiernamaals en bij je vrouw zijn. Je gaat op zoek naar de schuldige: de Black Hand of Sauron. Geholpen door Cerebrimbor, de maker van dé ringen, vecht je je via talloze Uruks naar de Black Hand.

Het verhaal is niet super interessant en moet het vooral hebben van wat verwijzingen naar Lord of the Rings zelf zoals een aantal ontmoetingen met Gollum. Ook de opbouw van de game, waarbij je torens beklimt om het gebied te ontdekken zodat je alle sidequests ziet is niet bijzonder. Assassin’s Creed deed dit bijvoorbeeld ook exact zo en ook het soms onhandige klimmen, rennen en springen van AC komt voor in SoM.

Nee, de kracht van Shadow of Mordor zit ‘m in de combat en de manier waarop de vijanden op jou reageren. Het leger van Sauron is opgebouwd als elk leger, een aantal warchiefs, wat captains en dat allemaal in een duidelijke hiërarchie. Ga je direct in de aanval bij de hoger geplaatste Uruks, dan zul je het snel afleggen waardoor de vijanden in rank zullen stijgen. Hierdoor wordt het nog lastiger om ze te verslaan. Het beste kun je dus onderaan beginnen en de laagste captains als eerste verslaan. Zo werk je jezelf naar de top waar de Warchiefs voor je klaarstaan.

Af en toe vervalt de game wat in herhaling, zeker als je de opdracht krijgt om vijf Warchiefs te verslaan en ze eigenlijk allemaal dezelfde tactiek vereisen. Dat mag de pret echter niet drukken, deze game is een verfrissende manier om vijanden te presenteren en dat mag zeker verder uitgebreid worden. Het zoeken naar hun zwakke punten, het infiltreren van hun kampen en de korte introducties die ze hebben zijn geweldig. Shadow of Mordor is een ruwe diamant die met een mogelijk vervolg helemaal kan gaan schitteren.