Roy-O-Rama

Hoewel Wild Hunt het derde deel in de serie is, is het pas het tweede deel dat ik speelde. De eerste game uit de franchise is namelijk alleen te spelen voor pc, en we weten hoe ik over pc-gaming denk… Ik ben dus pas ingestapt toen The Witcher 2 ook verscheen voor Xbox 360 en dat was een meer dan plezante kennismaking. De hele wereld zit uitstekend in elkaar, de combat was redelijk okay (soms wat houterig) en het verhaal was zeer boeiend.

Naar deel 3 werd dan ook reikhalzend uitgekeken en ondanks enkele maanden uitstel bleef de game bovenaan mijn wish-list staan. Toen de game eenmaal mijn PS4 ingeschoven werd, floepte hij er echter vrijwel direct weer uit… Ik had last van de welbekende PlayStation Disc Eject bug waardoor de PlayStation 4 constant discs uitwerpt. Games spelen was geen optie meer en dus moest hij terug naar Sony.

Na bijna drie weken wachten kon ik ‘m weer ophalen (of nou ja, een refurbished model) en kon ik er eindelijk mee beginnen. The Witcher 3 was door die vertraging direct de eerste rpg die ik deze zomermaanden zou spelen en het hele schema voor mijn rpg zomer 2015 lag daarmee direct overhoop. Daarmee blijkt wel weer dat plannen leuk is, maar voor gaming niet echt werkt. Maar goed, inmiddels heb ik de game uit en is het de eerste uitgespeelde rpg. Het doel van ‘elke zomer minstens één rpg’ is dus in ieder geval behaald!

Kwalitatief is het ook direct een top-rpg geweest, en terugkijkend denk ik dat het zelfs één van de beste rpg’s ooit is. Het is denk ik niet mogelijk om Chrono Trigger en Earthbound van de eerste twee positief te stoten, maar The Witcher 3 past prima in het rijtje met Fallout 3, Tales of Symphonia en Final Fantasy VII. Al die games hebben hetzelfde als Wild Hunt; een wereld die geloofbaar overkomt, een ijzersterke setting en boeiende quests. Het totaalplaatje is gewoon af.

De grote hoeveelheid aan optionele missies, die ook nog eens echt iets toevoegen, zorgt ervoor dat je uren en uren kunt rondlopen in de wereld van The Witcher. Elke uithoek van de wereld is het waard om te bezoeken en elk personage heeft je wat interessants te vertellen. Vrijwel alles wat je doet heeft uiteindelijk ook invloed op welk einde je krijgt. Buiten de drie hoofd-eindes zijn er ook verschillende andere condities en uitkomsten. Zonder te spoilen kan ik vertellen dat eigenlijk elke beslissing belangrijk is, van wiens leven je redt tot welke vrouw je verleidt.

Is er dan niets negatiefs te vertellen? Ja natuurlijk wel! Tijdens het verkennen van de wereld kom je vaak dezelfde vijanden tegen, een groepje bandieten hier en een roedel wolven daar. Meh. Maar goed, daarom speel ik ook op easy, zodat ik die verplichte confrontaties snel kan afhandelen en weer verder kan gaan met het ervaren van alle mooie momenten in de game.

Iets dat wel wat minder is verlopen, is het technische verhaal van de game. Zeker omdat we dat niet van CD Project Red, de developer, verwachten. De game werd grafisch wat teruggeschroefd voor de consoles en de framerate heeft het soms erg lastig om boven de 25 frames per seconde te blijven. Ook na meerdere patches! Desalniettemin is het een prachtige game en heb ik weinig last gehad van de soms wat lage framerate. Wel is het zo dat ik de releases en performance van de uitbreidingen goed in de gaten ga houden en niet simpelweg aanschaf zodra ze beschikbaar zijn. Die uitbreidingen komen geloof ik in oktober van dit jaar en in het eerste kwartaal van volgend jaar.

Het mooie aan The Witcher 3 is wel dat de uitbreidingen straks echt dat zijn, uitbreidingen. De game zelf is gewoon compleet. Het vertelt een afgerond verhaal van A tot Z binnen de algehele verhaallijn en de verschillende eindes zijn ook allemaal beschikbaar. Ik heb er ontzettend van genoten en was zeker in de tweede helft van de game zo geboeid dat vrijwel elk vrij uurtje naar The Witcher ging. Ik ben benieuwd of dat straks met Fallout 4 ook zo is, laten we hopen van wel, want dan kan 2015 de boeken in als een van de beste rpg-jaren ooit.

De eerste echte Yoshi-platformgame kwam midden jaren 90 uit voor de Super Nintendo en is in mijn ogen nog steeds een van de beste platformgames die ooit gemaakt zijn. De prachtige pastelgraphics, de gevarieerde eindbazen en het schattige van baby Mario en baby Bowser waren een ideale combinatie in een game die een stuk moeilijker is dan zijn uiterlijk doet voorkomen.

Sindsdien zijn er meerdere vervolgen geweest, maar geen enkele kon het niveau van de eerste Yoshi evenaren. Ook Woolly World lukt het niet, maar het is wel de eerste Yoshi-platformer die in de buurt komt én iets unieks biedt. Het unieke zit overigens niet in de gameplay, die is grofweg hetzelfde gebleven, maar in de grafische grapjes die Nintendo heeft uitgehaald door het thema wol goed te gebruiken.

Vaak zit er bijvoorbeeld een geheime doorgang verstopt en moet je er een draadje voor lostrekken om verder te gaan. Andere keren moet je juist met de bollen wol die je bij je hebt een platform maken zodat je verder geraakt. Eerder deed Nintendo het trucje met draad al een beetje in Kirby’s Epic Yarn, maar die game was veel te traag en gemakkelijk. In Woolly World zit behoorlijk wat uitdaging, zeker als je probeert om alles op 100% te halen.

Normaliter speel ik daar niet voor, en toen ik Bowser had verslagen vond ik het mooi geweest, maar recent ontdekte ik dat je in de extra levels Nintendo-kostuums voor Yoshi kunt vrijspelen. Deze zijn erg tof, dus misschien ga ik toch een poging wagen. Al is het enkel in de eerste wereld! Oh, en ik moet mijn Amiibo Ness nog inscannen zodat Yoshi zich ook als Ness kan verkleden.

Al met al is Woolly World een geslaagde Yoshi-platformer. De gameplay is vertrouwd en toch boeiend genoeg, de graphics zijn bijna té schattig en er is een heleboel content te ontdekken. Toch is het verre van een ‘game of the year’-kandidaat. Daarvoor is het eigenlijk niet zo bijzonder. Waar ik bij Yoshi’s beste vriend Mario altijd veel meer gefocust ben speelde ik Yoshi vooral tussendoor en dan maximaal vier levels per keer.

Helaas dus geen instant classic, maar wel een prima game.