Roy-O-Rama

De eerste Xenoblade Chronicles verschijn enkele jaren geleden voor Nintendo Wii en het was een enorm grote rpg met zéér omvangrijke wereld. De game was zo groot dat ik na zo’n 50 uur nog lang het einde niet had gezien. Toen ik op dat punt een nieuw continent ontdekte vond ik dat een mooi moment om een kleine break te nemen om een andere game te spelen. Dat werden er twee, er kwam een verhuizing bij en toen verscheen WiiU alweer. Met andere woorden: Xenoblade Chronicles heb ik nooit uitgespeeld en ik heb geleerd om nooit meer een break te nemen van een game, want een break wordt een definitief afscheid.

Met Xenoblade Chronicles X wist ik dus wat me te doen stond: zorgen voor genoeg tijd en geen andere games tussendoor spelen. Sure, je kunt ff naar buiten voor Pokémon Go of op het toilet even een match four op je tablet opstarten, maar de consoles blijven uit. Het ‘probleem’ dat dan ontstaat, wanneer ga je spelen? De game verscheen vorig jaar december en dat was in dezelfde periode als Fallout 4, Final Fantasy VII en Super Mario RPG. Alle drie die games vond ik op dat moment belangrijker en daarna was ik even klaar met rpg’s.

Toen er gaandeweg 2016 steeds meer duidelijk werd over Nintendo’s nieuwste console, Nintendo Switch, werd me in ieder geval duidelijk dat ik mijn Wii U backlog moest gaan wegwerken. Tijd voor Hyrule Warriors, Bayonetta 2 en Xenoblade X dus. Daarnaast wilde ik Xenoblade X uit hebben voordat die andere grote rpg (Final Fantasy XV) in de winkels lag. Dat is uiteindelijk allemaal gelukt en wat was het een geweldige ervaring.

De introvideo toont je een episch gevecht tussen verschillende buitenaardse rassen en direct is al duidelijk dat de mensheid het lastig heeft. De hele aarde wordt zelfs vernietigd en slechts een groep mensen redt het op een ruimteschip genaamd de White Whale. Dit ruimteschip crasht uiteindelijk op de planeet Mira waar de mensheid een nieuw bestaan probeert op te bouwen. Gaandeweg ontmoet je nog verschillende andere buitenaardse wezens, sommige met goede bedoelingen, sommige met kwade. Jij als hoofdrolspeler wordt door Elma gewekt uit een soort cryostasis-unit die verderop geland is en krijgt op de weg terug naar de stad (New Los Angeles, gebouwd op de resten van de White Whale) uitleg over de combat en gameplay.

De gameplaymechanics zijn vergelijkbaar met die uit de eerste Xenoblade Chronicles. Dat betekent dat de aanvallen van je team in principe automatisch verlopen en je extra opdrachten kunt geven aan de hoofdpersoon. Elk van deze speciale aanvallen heeft een bepaalde basis (ranged attack, melee attack, boost, etc.) en als je ze goed gebruikt wordt de moraal van je team beter waardoor de gevechten soepeler verlopen. Gewoon toekijken is er dus niet bij, zeker niet bij de grotere en sterkere vijanden.

Voordeel van de game is dat je bij elke vijand kunt zien welk level ze hebben en of ze aggressief zijn. Vijanden met een laag level die niet aggressief zijn kun je zo voorbij lopen, vijanden die je kunnen horen of zien zullen aanvallen zodra ze je in de gaten hebben. Dat is prima als hun level gelijk of lager is, maar soms kun je beter gewoon gaan rennen. Er lopen en vliegen bijvoorbeeld level 90 monsters rond terwijl jij zelf max. level 60 kunt worden. Echt voor de die hards die na het uitspelen van het verhaal nog meer willen.

Zoals eerder al aangekaart is de wereld in Xenoblade Chronicles X enorm, groter dan bijvoorbeeld games als GTA V en The Witcher 3. Om die te doorkruisen moet je dus flink lopen, of gebruik maken van fast travel. Tenminste, totdat je de beschikking krijgt over Skells. Dit zijn enorme transformer-achtige mechs waar je in kunt stappen om sneller én krachtiger te zijn. De Skells zijn namelijk niet alleen een vervoersmiddel maar ook een ware vechtmachine. Die grote vijanden waar je eerst nog voor wegrende kun je nu wel proberen neer te halen.

Weer wat later in de game krijgen je Skells zelfs een flight upgrade waarmee je kunt vliegen. Vanaf dit moment opent de game zich helemaal volledig -ik was zo’n 45 uur onderweg al volgens mij- en het gevoel dat mijn eerste vlucht gaf is een gevoel dat weinig games je geven. Je voelt je helemaal vrij en onoverwinnelijk. Dat is natuurlijk niet letterlijk zo maar de eerste paar minuten in de lucht zijn zo awesome dat je echt de opluchting van de personages voelt die het idee krijgen dat New LA weer uit het dal kruipt en de vijand verslagen kan worden.

Voordat het zover is zul je wel flink moeten trainen en de juiste upgrades aanschaffen. De basis Skell die je krijgt voldoet niet, de rest moet je kopen en reken maar op flink wat kosten. De Skells die ik op het eind had kosten letterlijk miljoenen! Gelukkig hoef je nauwelijks geld uit te geven aan normale equipment, die krijg je genoeg door het verslaan van vijanden. Ook levert FrontierNav, net netwerk dat je tijdens het ontdekken van de continenten opzet, ook geld en resources op.

Xenoblade Chronicles X heeft helaas ook een aantal kleine minpuntjes. Eén van de sidekicks, Tatsu, is een soort pratende aardappel met een hoge stem. Dat haat ik. Daarnaast zijn er twee momenten in de game dat de moeilijkheidsgraad iets te stijl is en je verplicht wordt te grinden. De eerste keer is nog wel te doen, je kunt een van de nieuwe continenten gaan ontdekken en je levelt alweer bijna automatisch. De andere piek is, hoe kan het ook anders, bij de eindbaas. Dit gebeurt me vaker bij rpg’s maar Xeno X heeft een goede oplossing. Lukt het je drie keer niet om een verhaalgevecht af te ronden, dan daalt het level van je vijand(en) met 5 voor dat betreffende gevecht. Hierdoor word je automatisch relatief sterker en lukt het vaak wel om verder te geraken. Dit is overigens alléén voor dat gevecht, de rest van de game blijft hetzelfde. De puristen onder ons die ook Dark Souls leuk vinden zullen gruwen bij de gedachte van deze optie en die kiezen er dan maar voor om het niet toe te staan. Je kunt namelijk ook gewoon weigeren. Ik neem het aanbod echter met beide handen aan en hoop dat het vaker gebruikt gaat worden in games.

Afsluitend kan ik in ieder geval zeggen dat dit één van de beste games voor WiiU is en ja, dat zijn er echt behoorlijk wat. De wereld is immens, er is bizar veel te doen en de mechanics gaan zeer diep. Ik kan niets anders dan dit aanraden aan iedere rpg-fan. Je lokale MediaMarkt heeft de game waarschijnlijk voor twee tientjes liggen dus haal die game. Geef je WiiU een waardig afscheid.